Ο Μαρτίνς θα φταίει για το τσαφ του Μεριά. Ή που τον έβαλε (τον… άχρηστο) και δεν επέλεξε τον «βράχο» Ισαάκ. Ο Μαρτίνς θα φταίει για το κοράκι που δεν σφύριξε φάουλ στο δεύτερο γκολ. Μάλλον, θα φταίει και για την ομάδα που διαμαρτυρόταν αντί να κοιτάξει να αμυνθεί. Ίσως και για το μπολ-μπόι που αγκάλιαζε μετά ο αχώνευτος. Σίγουρα, θα φταίει για τις αλλαγές που δεν έκανε εγκαίρως, για το ότι η ομάδα έπαιζε μπαλίτσα, ενώ προηγούνταν, ενώ θα έπρεπε να βάλει κάνα τρόλεϊ μπροστά στο τέρμα. Και πάντως δεν θα… φταίει για την μπάλα που έπαιξε η ομάδα στο α΄ ημίχρονο ούτε για το πώς στάθηκε μες στο Λονδίνο απέναντι στην Τότεναμ.
Του RoD
Δεν θα κάνω καμιά ανάλυση αγώνα ούτε θα μιλήσω για συστήματα, αλλαγές, και άλλα τέτοια «δημοσιογραφικά». Μετά από βράδια σαν το χθεσινό, η μόνη φωνή που ακούγεται μέσα μου είναι αυτή του οπαδού, οπότε μόνο συναισθηματικά μπορώ να μιλήσω.
Τσαφ σαν του Μεριά έχουμε δει πολλά από τον Ολυμπιακό στα ευρωπαϊκά ματς. Έχουμε δει να προηγούμαστε, να παίζουμε μπάλα και στο τέλος --είτε από ατυχία είτε από μαλακία είτε επειδή απλώς κατηφόρισε το γήπεδο—να φεύγουμε ηττημένοι (και ενίοτε με βαρύ σκορ).
Το χθεσινό είναι μεγάλο κρίμα, για μια ομάδα που απ’ το καλοκαίρι εξελίσσεται, μεγαλώνει, παίζει, μας θυμίζει τι ομάδα ήταν και ήθελε ανέκαθεν να είναι ο Θρύλος: ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο, που πάντα επιθετικά ψάχνει την τύχη της. Κι ας τρώει στραπάτσα κι ας μας στεναχωρεί πού και πού.
Γιατί το μοναδικό αίσθημα σήμερα είναι η στεναχώρια: δεν είναι ούτε απογοήτευση ούτε αγανάκτηση -- σαν τους προπονητές του καφενείου, που αγανακτούν με τους παίχτες και τις επιλογές του προπονητή, αφού εκείνοι καλύτερα θα έπαιζαν και καλύτερα θα την έστηναν την ομάδα, αρκεί να τους δινόταν η ευκαιρία. («Κάντε με πρωθυπουργό για μια μέρα και θα δείτε», που λέει κάθε ταρίφας που σέβεται τον εαυτό του.)
Στεναχώρια, λοιπόν, για την μπάλα που παίξαμε και για την προσπάθεια όλων. Γιατί, ωραία τα λέμε, αλλά ποια ελληνική ομάδα έχει κάνει εύκολα διπλά στην Αγγλία; Από πού κι ως πού θέλουμε να περνάμε από την Τότεναμ αέρα; Πόσες φορές το έχουμε κάνει; Και πόσες φορές το έχουμε καταφέρει χωρίς (μικρή ή μεγάλη) δόση τύχης;
Ο Μεριά κάνει το τσαφ, ναι. Αλλά είναι άριστος σε όλο το ματς και είναι το στόπερ μας που ξέρει περισσότερη μπάλα, βοηθώντας στην ανάπτυξη της ομάδας. Αυτός όμως είναι ο Μεριάς: όντως ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο.
Ο Τσιμίκας δεν παίρνει το φάουλ από το κοράκι και μετά διαμαρτύρεται και κολλάει, μαζί με τον Μασούρα, και χάνουν τη φάση και τρώμε την ισοφάριση. Αλήθεια. Όμως αλήθεια είναι και η πρόοδος αυτών των δύο από το καλοκαίρι: να μην ξεχνάμε πού βρίσκονταν μέχρι πέρσι και πού βρίσκονται τώρα.
Και ο άλλος, ο αχώνευτος, βγάζει τον Ντάιερ και βάζει τον Έρικσεν. Ο δικός μας ποιον να βγάλει και ποιον να βάλει; Γιατί πάντα οι καλύτεροι παίχτες είναι όσοι δεν παίζουν και οι καλύτερες αλλαγές είναι αυτές που δεν γίνονται.
Πάντως, δεν έγινε κατηφόρα, δεν μας περάσανε από πάνω, δεν μας ισοπέδωσαν, ούτε και μετά το 2-2. Καλό είναι να μην το ξεχνάμε αυτό.
Μετά το 3-2, η ομάδα φυσιολογικά καταρρέει, παρόλο που, μέχρι τότε, στέκεται και αντέχει. Και καταρρέει, κατά τη γνώμη μου, γιατί πλέον σκέφτεται μόνο ένα πράγμα: ας το παρατήσουμε το ματσάκι, γιατί το σημαντικό είναι το άλλο με τον ΠΑΟΚ. Όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα εδώ και καιρό αυτό δείχνει, αυτό σημαδεύει. Κι αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα, και για την ομάδα συνολικά, αλλά και για τον προπονητή ειδικότερα.
Ο προπονητής, λέει, παίζει το κεφάλι του την Κυριακή. Το γράφουν και το λένε όλοι οι ρεπόρτερ και αρθρογράφοι -- δικοί μας και «ουδέτεροι». Είναι δηλαδή κεντρική γραμμή.
Αυτός ο προπονητής, που έχει δείξει έμπρακτα το έργο του, που πήρε μια ομάδα-κωμωδία και την έκανε μια ομάδα με αρχές, αρχή-μέση-τέλος, και με κανονικό ποδόσφαιρο, ενίοτε μάλιστα εξαιρετικό, αυτός ο προπονητής που μας έβαλε στους ομίλους με τρεις προκρίσεις καλοκαιριάτικα, και με μπαλάρα στα περισσότερα ματς, αυτός ο προπονητής, λέει, παίζει το κεφάλι του στο ματς με τους νοτιομακεδόνες. Συγχαρητήρια: να επιστρέψουμε στην εσωστρέφεια, στους μαθητευόμενους μάγους, στις «λύσεις ανάγκης» και άλλα τέτοια γραφικά που γίνονταν στο μακρινό και στο όχι-και-τόσο-μακρινό παρελθόν. Με θαυμαστά αποτελέσματα.
Και να ρωτήσω και κάτι τελευταίο: θυμόμαστε ότι είναι ακόμα Νοέμβρης και ότι το φετινό πρωτάθλημα έχει πλέι-οφ; Ό,τι και να γίνει με τον ΠΑΟΚ, δηλαδή, την Κυριακή, ο δρόμος είναι μακρύς και ο Ολυμπιακός είναι η μοναδική ομάδα που συνεχίζει (ακόμα) στην Ευρώπη και ταυτόχρονα είναι στην κορυφή της βαθμολογίας. Αν θέλουμε να χαλάσουμε τα πάντα, μπράβο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου