Του RedTerso
Διπλή αγωνιστική στο ΣΕΦ, λοιπόν, με αγώνες που δεδομένα είχαν παρουσιαστεί με τον χαρακτήρα του ντέρμπι προκαταβολικά. Κάτι που επιβεβαιώθηκε απόλυτα. Τα παιχνίδια είχαν περισσότερο «άρωμα» τιτανομαχίας επιπέδου play-off, παρά πρώιμου αγώνα κανονικής περιόδου. Και αυτό το χαρακτηριστικό έρχεται να αμφισβητήσει μια γενική γνώμη που τείνει να διαμορφωθεί και υποστηρίζει ότι, λόγω των πολλών παιχνιδιών, η regular season της Ευρωλίγκας μοιάζει σιγά-σιγά με αυτή του ΝΒΑ. Προφανώς, υπάρχουν και κάμποσα πιο αδιάφορα ματς, που ενισχύουν μια τέτοια άποψη, αλλά, κατά τη γνώμη μου, τα περισσότερα παιχνίδια που έχει δώσει ο Θρύλος φέτος απαιτούν χαρακτήρα και προσήλωση. Εννοείται ότι πράγματα που έχουμε συζητήσει (όπως το γεγονός ότι οι περισσότερες ομάδες κάνουν προετοιμασία μέσα από τους αγώνες λόγω του πρώιμου ξεκινήματος της χρονιάς και του Ευρωμπάσκετ) ισχύουν, όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον και φέτος της διοργάνωσης παρά την αύξηση των ομάδων. Σε αυτή τη διπλή αγωνιστική, λοιπόν, με τα διαδοχικά ντέρμπι, δεν θα ήταν έκπληξη (και με βάση την εξέλιξη των αγώνων) να είχαμε κερδίσει και τα δύο ματς ή να είχαμε χάσει και τα δύο ματς. Τελικά η μπίλια έκατσε στο «Χ». Πάμε να συζητήσουμε κάποιες από τις εντυπώσεις των παιχνιδιών.
Στον αγώνα με τη Μονακό, είδαμε τον κόουτς Σπανούλη της γαλλικής ομάδας να έχει μια αγωνιστική προσέγγιση αντίστοιχη με το νικηφόρο γι' αυτούς (και τραγικό για εμάς) προσανατολισμό του ημιτελικού του Φάιναλ-Φορ: Οι αθλητικοί φόργουορντ της Μονακό (Ντιαλό-Μπλόσομγκέιμ) να είναι κολλημένοι πάνω στον Βεζένκοφ και στον Φουρνιέ, αντίστοιχα. Αυτή η προσέγγιση μείωσε αρκετά τις αποστάσεις και απενεργοποίησε την κίνηση της επίθεσής μας. Ομολογώ ότι περίμενα με ανυπομονησία να έχει βρεθεί μια συνταγή αντιμετώπισης αυτής της συνθήκης από τον κόουτς Μπαρτζώκα, αλλά είχαμε σε μεγάλο βαθμό επανάληψη της περσινής έκβασης. Και το ζητούμενο είναι να βρεθεί όντως αντιμετώπιση γιατί είναι μια συνταγή που «αντιγράφουν» και άλλοι προπονητές για να περιορίσουν τα ατού μας.
Ο Ολυμπιακός κατάφερε να ανατρέψει την εικόνα μέχρι τα μέσα του δεύτερου δεκαλέπτου. Η πεντάδα του δεύτερου rotation (Νιλικίνα, ΜακΚίσικ, Γουόρντ, Πίτερς, Χολ) κατάφερε να αντιπαραβάλλει δύναμη και αθλητικότητα και έφτασε τη διαφορά στη μεγαλύτερη τιμή της υπέρ μας (30-22). Από εκείνο το σημείο όμως και μετά, εμφανίστηκε το περιορισμένο playmaking αυτής της πεντάδας, με αποτέλεσμα να γίνουν κάμποσα αβίαστα λάθη, να ξαναβρούν το μομέντουμ οι Μονεγάσκοι και να χτίσουν σερί από την πλευρά τους (ένα 0-7 αρχικά που έγινε 3-15). Το οριακό προβάδισμα που είχαμε στο ημίχρονο αποδείχθηκε πολύ σαθρό στη συνέχεια του αγώνα και η Μονακό ανέλαβε σχετικά άνετα τα ηνία . Το κάκιστο 18% στα τρίποντα επιβεβαίωσε ότι τέτοιας δυσκολίας παιχνίδια δεν μπορείς να τα κερδίσεις αν δεν σουτάρεις καλά.
Τρία λεπτά πριν λήξει ο αγώνας, οι Γάλλοι ήταν στο +10 (74-84) και το παιχνίδι φαινόταν χαμένο. Ο Ολυμπιακός εμφάνισε όμως χαρακτήρα (παρά την ήττα) και έφτασε το ματς μέχρι το σουτ για ισοφάριση, αλλά αστόχησε. Η επαναφορά στη διεκδίκηση του «ρόζ φύλλου» βασίστηκε εν πολλοίς στον οίστρο (και την καλώς εννοούμενη «τρέλα») του Τάιλερ Ντόρσεϊ. Ο γκαρντ του Ολυμπιακού, στο ξεκίνημα της περιόδου, παίζει σαν ένας από τους καλύτερους shooting-guard της διοργάνωσης και φαντάζει ασταμάτητος, παίζοντας και πολύ πιο ώριμα, έχοντας αναπτύξει σε σημαντικό βαθμό την ικανότητά του στην πάσα. Οι δικές του πρωτοβουλίες έφεραν το ματς σε απόσταση μιας κατοχής. Οι παίχτες μας είχαν την επίθεση, το σύστημα που σχεδιάστηκε από τον κόουτς ήταν εξαιρετικό, μιας και από την υπομονετική κίνηση της μπάλας βρέθηκαν δύο αμαρκάριστα σουτ, αλλά η τελική προσπάθεια του Γουόρντ βρήκε στεφάνι...
Η ήττα από τη Μονακό έβαλε αυτόματα ένα πολύ μεγάλο «πρέπει» για επιτυχία στο δεύτερο ντέρμπι της διπλής αγωνιστικής απέναντι στη νεόπλουτη και πρωτοεμφανιζόμενη έτερη εκπρόσωπο (μετά τη Μακάμπι) του σιωνιστικού/απαρτχάιντ καθεστώτος, τη Χάποελ Τελ-Αβίβ. Για όλους λοιπόν τους λόγους του κόσμου η νίκη στο ματς με την ομάδα του Ηττ-ούδη ήταν μονόδρομος.
Το παιχνίδι ήταν σίγουρα κακό από πλευράς επιθετικής ποιότητας. Είχε όμως χαρακτηριστικά αγώνα play-off, όπως αναφέραμε και παραπάνω. Αυτό αποτυπώνεται και στο τελικό σκορ (62-58). Ας δούμε κάποια στοιχεία του αγώνα (και όχι μόνο): Ο Ολυμπιακός έχει εκτελέσει στο πρώτο μέρος περισσότερα τρίποντα απ' ό,τι δίποντα, αδυνατώντας να περάσει την μπάλα χαμηλά στο ζωγραφιστό. Τα (πολύ) άσχημα ποσοστά πίσω από τη γραμμή σε δεύτερο διαδοχικά παιχνίδι έφεραν τη Χάποελ να προηγείται στο ημίχρονο (33-39), με τον Ηττ-ούδη να ακολουθεί την τακτική με τους αθλητικούς φόργουορντ (Γουέινράιτ, Μάλκολμ) πάνω στους σκόρερ μας. Στο δεύτερο ημίχρονο, η μπάλα ακούμπησε πολύ περισσότερο στο low-post και ο Ολυμπιακός άρχισε να βρίσκει σημεία αναφοράς, σκοραρίσματος και φθοράς των αντιπάλων.
Είδαμε πολύ μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη αμυντική απόδοση από τους παίχτες μας. Οι αντίπαλοι προπονητές στοχεύουν σταθερά στην άμυνα πάνω στον Βεζένκοφ και για να τον κουράσουν, αλλά και γιατί δεν είναι αυτό που λέμε «ελίτ αμυντικός». Ο κόουτς αντιμετώπισε αυτό το πρόβλημα, δίνοντας εντολή στα τεσσάρια μας (και στον Σάσα δηλαδή και στον Πίτερς) να παίζουν με hedge-out όταν εμπλέκονταν σε κεντρικό pick'n'roll. Αυτή η τακτική (που εφαρμόστηκε και με τη Μονακό) αποδείχθηκε επιτυχημένη και καμουφλάρισε, σε μεγάλο βαθμό, αμυντικές αδυναμίες των φόργουόρντ μας. Πρέπει όμως να επισημάνουμε ότι χρειάζεται προσοχή, μιας και θα τη μελετήσουν οι επόμενοι αντίπαλοί μας και δεν θα υπάρχουν πάντα μέτριοι σουτέρ (όπως ο Γουέινράιτ της Χαποέλ ή ο Μπλόσομγκέιμ της Μονακό), που δεν θα παίρνουν εύκολα σουτ βγαίνοντας περιφερειακά μετά το pick. Τεσσάρια με καλό σουτ (όπως ο Σουάιντερ πριν μερικές αγωνιστικές με την Εφές ή ο Πάρκερ με τον Οσετόφσκι της προσεχούς αντιπάλου μας Παρτιζάν) μπορούν να τιμωρήσουν αυτή την αντιμετώπιση. Θα το δούμε όμως. Κρατάμε ότι ήταν καταρχήν επιτυχημένη συνταγή, βοηθώντας τις αδυναμίες μας.
Έγινε αρκετός λόγος στις κερκίδες για την επιλογή της μη χρησιμοποίησης του Ντόρσεϊ στο τέλος του ματς. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι έμεινε στο παρκέ ο Φουρνιέ από επιλογή του προπονητή --φαντάζομαι-- για να μπορέσει να βρει χρόνο και ρυθμό, μιας και είναι εμφανές ότι ακόμα ψάχνει τα βήματά του μετά τον τραυματισμό του και το μουδιασμένο ξεκίνημά του στη χρονιά. Έτσι και αλλιώς, τον Φουρνιέ τον περιμένουμε να μεγαλουργήσει και να ρίξει τα ζάρια του (και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό) στο τέλος της άνοιξης. Και αν η επιλογή της παραμονής του Φουρνιέ στο παρκέ ήταν σωστή από την πλευρά του Μπαρτζώκα (ακόμα και αν διακινδύνευσε πιθανή ήττα), η απόφασή του να περάσει στο παρκέ τον Πίτερς αντί του Γουόκαπ και να μείνει η πεντάδα χωρίς point-guard 30 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη και με δική μας κατοχή μάλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως και αυτοκτονική. Ευτυχώς ο Γουόκαπ ξεπέρασε γρήγορα το σάστισμα όταν αντιλήφθηκε την αντικατάστασή του και επέστρεψε στο παρκέ, κλέβοντας και την ταυτότητα του ακριβοπληρωμένου (με ματωμένα σιωνιστικά δολάρια) Μίσιτς. Τέλος καλό, λοιπόν, στο δεύτερο ματς και αρκετά καλό βαθμολογικό πλασάρισμα (τονίζοντας πάντα τη σύγκριση με τον ανταγωνισμό και όχι το ιδεατό σενάριο που μπορεί να φτιάχνουμε στο μυαλό μας). Οι δύο ήττες όμως μέσα στο ΣΕΦ (σε 3 παιχνίδια) πρέπει παράλληλα να δημιουργήσουν ένα αυξημένο επίπεδο εγρήγορσης από εδώ και πέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου