Down in a hole

Ο Ολυμπιακός το βράδυ της Παρασκευής γνώρισε μια από τις πιο βαριές εντός έδρας ήττες του μέσα στο ΣΕΦ, από τη Μακάμπι με 65-90. Η ήττα αυτή δύο μόλις μέρες μετά τη μεγάλη νίκη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ ήρθε να επιβεβαιώσει ότι δεν λύθηκαν αίφνης τα προβλήματα της ομάδας και θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια και πολύ δουλειά για να καταφέρει ο Θρύλος κάτι περισσότερο από μια τιμητική παρουσία στη φετινή και πιο σκληρή από ποτέ Ευρωλίγκα.

Του RedTerso

Ας φανταστούμε τον Ολυμπιακό απέναντι στους Ισραηλινούς ως έναν τύπο ο οποίος βρίσκεται στον πυθμένα ενός βαθύ πηγαδιού, ο οποίος νιώθει τον εαυτό του πολύ μικρό και θα ήθελε να πετάξει προς την έξοδο, αλλά τα φτερά του αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στην επιθυμία του. Όπως ακριβώς περιγράφει και το υπέροχο τραγούδι των Alice in Chains («Down in a hole, feelin' so small / Down in a hole, losin' my soul / I'd like to fly, but my wings have been so denied»). Η ομάδα μας στάθηκε με αξιοπρέπεια στο παιχνίδι μέχρι το 6ο λεπτό του πρώτου δεκαλέπτου, όπου κατάφερε να προηγηθεί με 15-9. Από το σημείο αυτό και μέσα σε 4 λεπτά η Μακάμπι μας έκανε ένα σερί 6-15 και δεν μπορέσαμε να μπούμε ποτέ ξανά επί της ουσίας στη διεκδίκηση της αναμέτρησης.

Ο Ολυμπιακός όπως είχαμε γράψει μετά το παιχνίδι της Μόσχας, κέρδισε το ροζ φύλλο αγώνα πρώτα απ' όλα μέσα από την άμυνά του. Χτες η άμυνα ήταν αυτή, που τον «πρόδωσε» και σε αυτή οφείλεται ουσιαστικά ο διασυρμός. Όχι ότι δούλεψε σωστά η επίθεση (ποιος θα μπορούσε να το ισχυριστεί αυτό όταν το ενεργητικό μας είναι 65 πόντοι;), αλλά όπως είδαμε τις προάλλες μέσα από την άμυνα, οι παίχτες μας έβγαλαν ενέργεια, πήραν αυτοπεποίθηση και έτρεξαν στο τρανζίσιον. Χτες δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Οι παίχτες μας φαινόντουσαν αδύναμοι να παρακολουθήσουν σε ατομικό επίπεδο τους αντιπάλους τους και ηττήθηκαν στις περισσότερες από τις μονομαχίες. Οι ερυθρόλευκοι έβγαλαν πάθος και πείσμα στην άμυνα μόνο στο πρώτο δεκάλεπτο.

Η Μακάμπι του Γιάννη Σφαιρόπουλου παρουσιάστηκε πάρα πολύ διαβασμένη και στόχευσε με συνέπεια πάνω στις αμυντικές μας αδυναμίες. Έτσι σε όλο σχεδόν το παιχνίδι μπορούσε να βγάζει διαρκώς pick'n'roll με πάσες στην πλάτης της άμυνάς μας, να δημιουργεί ελεύθερα σουτ και να στοχεύει σε καταστάσεις 1on1 πάνω στους πιο αδύναμους αμυντικά παίχτες μας (Σπανούλης, Ροτσέστι κατά πρώτο λόγο) και οι περιφερειακοί της να κάνουν πάρτι. Στο δικό τους πίσω μέρος του γηπέδου αντίστοιχα εμπόδισαν χάρη στους πολύ αθλητικούς ψηλούς που διαθέτουν οποιοδήποτε κάθετο παιχνίδι, οι χώροι έκλεισαν εξαιρετικά και η επίθεσή μας αδυνατούσε να σκοράρει σε δύο συνεχόμενες φάσεις. Ακόμα και το σκορ του ημιχρόνου (40-45) μάλλον τιμητικό ήταν για εμάς σε σχέση με την εικόνα, που παρουσίαζαν οι 2 ομάδες στο παρκέ.

Για άλλο ένα παιχνίδι ήταν κραυγαλέα η έλλειψη δημιουργίας στην επίθεση του Ολυμπιακού, αφού μοιράσαμε μόλις 10 ασίστ (όσες και στη Μόσχα δηλαδή), αλλά αυτή τη φορά χωρίς καθαρό μυαλό, κάτι που αποδεικνύεται από τα 11 λάθη. Η άλλη μεγάλη διαφορά ήταν ότι δεν  υπήρχε άλλος επιθετικός πόλος εκτός των Πρίντεζη και Πολ (οι μόνοι με διψήφιο αριθμό πόντων), για να δημιουργήσει ρήγματα στην πολύ καλή αμυντικά Μακάμπι. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε τα πραγματικά άθλια ποσοστά μας σε όλες τις κατηγορίες (44% δίποντα, 28% τρίποντα και 55% βολές) μπορεί να καταλάβει ότι στέλναμε την μπάλα στο καλάθι μόνο με... αίτηση. Θα ρωτούσε κάποιος εύλογα «και τι μας γράφεις, ρε φίλε, τότε ότι το ματς χάθηκε από την άμυνα»; Και η απάντηση είναι σχετικά απλή. Όταν ο αντίπαλος σου παίρνει τα ριμπάουντ (32-39), παίζει πολύ πιο ομαδικό μπάσκετ (19 ασίστ) και δημιουργεί τις συνθήκες για ελεύθερα ή έστω με καλές προϋποθέσεις σουτ και εσύ αδυνατείς να τον δυσκολέψεις σε κάτι απ' όλα αυτά τότε είναι μάλλον λογική η απάντηση.

Το χειρότερο όμως, το οποίο μάλιστα ήταν πολύ ορατό για όσους ήταν στο γήπεδο, ήταν το γεγονός ότι οι παίχτες μας και ο προπονητής ένιωσαν τόσο ανήμποροι, που ουσιαστικά παράτησαν πολύ γρήγορα το ματς, κάτι που αποδεικνύεται και από το καθόλου τιμητικό σκορ (9-22) της τέταρτης περιόδου. Δικαιολογίες θα μπορούσαν να βρεθούν: Ναι, οι παίχτες μας δεν άντεξαν δεύτερο σερί ματς στον υψηλότερο ρυθμό μετά τη Μόσχα. Ναι, κάποιοι λόγω ίωσης φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού ότι δεν είχαν δυνάμεις. Ναι, η ομάδα όμως είναι ακόμα σε διαδικασία μονταρίσματος (και ας μπήκε μόλις ο Νοέμβρης) και έχει νέους παίχτες στη σύνθεσή της. Αν όμως κάποιος μείνει στις δικαιολογίες θα χάσει τη μεγάλη εικόνα: Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε ένα επίπεδο κάτω από τη Μακάμπι. Και αυτή είναι δυστυχώς η πικρή αλήθεια.

Κάποια λίγα πράγματα σε ατομικό επίπεδο για τους παίχτες μας. Πρίντεζης και Πολ ήταν οι μόνοι που διασώθηκαν επιθετικά, αλλά τον (υπ)Αρχηγό τον στόχευαν οι Ισραηλινοί στην άμυνα (πότε με τον Κάσπι και πότε με τον Έϊσι) διαρκώς. Από εκεί και πέρα ο Σπανούλης ήταν κακός συνολικά, ο Τσέρυ πιο κοντά στην πραγματική εικόνα και τις δυνατότητές του, ο Πάντερ πάλι ήταν άστοχος και εκβίασε ενέργειες. Ο Μιλουτίνοφ όντας ταλαιπωρημένος ήταν μέτριος όπως και ο Ρούμπιτ, ενώ αρνητικοί ήταν οι Κουζμίνσκας και Βεζένκοφ. Από εκεί και πέρα θα ήταν πολύ πρώιμο και ίσως άδικο να σχολιάσουμε την πρώτη παρουσία --και με μόνο μια προπόνηση-- των Ροτσέστι και Ριντ. Δεν μπορώ όμως να μη σημειώσω την αλλοπρόσαλλη (τουλάχιστον) εμφάνιση του Ριντ με τα διαφορετικού χρώματος παπούτσια...

Ο Ολυμπιακός έχει πλέον ρεκόρ 2-4 και βρίσκεται πολύ χαμηλά στη βαθμολογία. Ακολουθούν δύο εντός έδρας αγώνες με την Εφές και τη Ζαλγκίρις. Η ομάδα θα πρέπει να δουλέψει πολύ για να εντάξει στο rotation τους δύο νεοφερμένους, μπας και αλλάξει προς το καλύτερο η αγωνιστική μας εικόνα. Όπως και να έχει όμως, στα δύσκολα καλούμαστε να βρεθούμε δίπλα στην ομάδα. Οπότε όπως ακριβώς γράψαμε και μετά τη μεγάλη νίκη στη Μόσχα, έτσι θα κάνουμε και μετά από μια πολύ άσχημη ήττα:

Όλοι ΣΕΦ!