Του RedTerso
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΞΗ!
Η πιο σημαντική είδηση του καλοκαιριού, αν όχι των τελευταίων χρόνων, είναι η ανακοίνωση της παραχώρησης του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας στον Ολυμπιακό. Το γήπεδο το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ομάδα μπάσκετ του Θρύλου τα τελευταία 35 σχεδόν χρόνια περνάει και επίσημα στη διαχείριση της ΚΑΕ Ολυμπιακός για την επόμενη πεντηκονταετία. Η απόκτηση γηπέδου για την ομάδα μας είναι πιο σημαντική από κάθε μεταγραφή, ενδεχομένως και από κάθε τίτλο θα μπορούσε να πει κανείς, χωρίς να σφάλει.
Το ΣΕΦ ήταν ουσιαστικά αφημένο στη μοίρα του από την πολιτεία, μιας και βελτιωτικές ενέργειες (ή έστω σοβαρά έργα συντήρησης) είχαν να πραγματοποιηθούν από την περίοδο των Ολυμπιακών Aγώνων. Από εκεί και πέρα, οποιαδήποτε εργασία είχε αναληφθεί με ίδια κεφάλαια της ΚΑΕ. Το προηγούμενο καθεστώς δεν επέτρεπε μάλιστα να γίνουν ακόμα πιο σημαντικές παρεμβάσεις, που θα βελτίωναν την εικόνα του γηπέδου, αλλά και τις παροχές προς τους φιλάθλους. Το πιο εξοργιστικό όμως είναι ότι, τα τελευταία δύο χρόνια, είχε δημιουργηθεί ένα καθεστώς αθέμιτου ανταγωνισμού, που ουσιαστικά πριμοδοτούσε την ομάδα του βάζελου, μετά την παραχώρηση του ΟΑΚΑ, τη στιγμή που υπήρχε τρομακτική καθυστέρηση και κωλυσιεργία από την κυβέρνηση της ΝΔ απέναντι στο αντίστοιχο αίτημα του Ολυμπιακού. Όλη αυτή η καθυστέρηση και η διαφορά στην αντιμετώπιση απέναντι στις δύο ΚΑΕ έδινε τεράστιο οικονομικό πλεονέκτημα στους αντιπάλους μας. Και σε αυτό το πλεονέκτημα βασίστηκαν για να πραγματοποιήσουν την επιτυχημένη τους περσινή χρονιά (με την αγορασμένη Ευρωλίγκα και τον εγχώριο τίτλο). Και ακριβώς γι’ αυτό ήταν ένας άθλος να διατηρηθεί η ομάδα μας στο υψηλότερο επίπεδο και να κατακτήσει το φετινό μάγκικο πρωτάθλημα.
Ο Ολυμπιακός διαθέτει πλέον το σπίτι του. Και αυτό είναι μια σπουδαία κληρονομιά της διοίκησης των Αγγελόπουλων, που πέρα από τις επιτυχίες που έχουν τις δύο τελευταίες δεκαετίες και τα αμύθητα ποσά που έχουν δαπανήσει για να καταστήσουν τον Ολυμπιακό πανευρωπαϊκή δύναμη, προσφέρουν πλέον ένα γήπεδο που φιλοδοξεί να γίνει ένα από τα πιο όμορφα της Γηραιάς Ηπείρου και να μετατραπεί εκ νέου σε μια κολασμένη μπασκετική έδρα. Η απόκτηση του ΣΕΦ είναι εγγύηση για το μέλλον του Ολυμπιακού και το καλύτερο «δώρο» για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων της ομάδας μας!
ΠΕΡΙ ΑΝΑΝΕΩΣΕΩΝ
Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε τη φετινή χρονιά αρκετά επιτυχημένα. Ναι μεν δεν κατάφερε να κατακτήσει την Ευρωλίγκα, η οποία ήταν και ο μεγάλος στόχος, αλλά μπόρεσε να ξεπεράσει διάφορα σοβαρά εμπόδια και να κατακτήσει --με μειονέκτημα έδρας-- το Πρωτάθλημα και να προσθέσει και το Σούπερ-Καπ στην αρχή της χρονιάς. Η off-season ξεκινούσε λοιπόν με αρκετά στέρεες βάσεις (με την ομάδα να έχει ήδη έναν κορμό με σπουδαίους αθλητές), λίγες εκκρεμότητες σε σχέση με συμβόλαια που έληγαν (και ενδιέφεραν πραγματικά γιατί όπως φάνηκε σχετικά εύκολα επιλέχθηκε να μην ανανεώσουν ο Γκος και ο Ράιτ) και κάποιες λίγες --αλλά κρίσιμες-- μεταγραφικές προσθήκες.
Η πρώτη και σημαντικότερη κίνηση ήταν η ανανέωση του Νίκολα Μιλουτίνοφ, η οποία δεν ήταν καθόλου δεδομένη μέχρι και το κλείσιμο της σεζόν. Ευτυχώς, πρυτάνευσε η λογική και βοήθησε η άσχημη δυστυχώς συγκυρία του βαρύτατου τραυματισμού του Μουστάφα Φαλ. Ο Ολυμπιακός προσέφερε ένα καλό συμβόλαιο (με όρους της αγοράς) στον Νίκολα, ο οποίος έδειξε έμπρακτα ότι θέλει να παραμείνει στην αγαπημένη του ομάδα, απορρίπτοντας μεγαλύτερες προτάσεις (μεταξύ των οποίων ήταν και η πρόταση του βάζελου). Αγωνιστικά, δεν τίθεται κανένα ερώτημα για την παρουσία ενός εκ των top-3 σέντερ των ευρωπαϊκών γηπέδων. Αν κάναμε ένα fast-forward στην ημέρα απόκτησης του Ντόντα Χολ και δεν είχε υπάρξει η ανανέωση του Μιλουτίνοφ, θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος που θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε... Και γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να εκτιμάμε τους αθλητές που προσφέρουν στην ομάδα και ταυτόχρονα τη νιώθουν και σπίτι τους.
Με βάση το τελευταίο, αντιλαμβανόμαστε τη σημασία της ανανέωσης των συμβολαίων του Σακίλ ΜακΚίσικ και του Γιαννούλη Λαρεντζάκη. Ο αγαπημένος μας Σακ μπαίνει και αυτός στην κατηγορία των παιχτών που έχουν τιμήσει τη φανέλα του Θρύλου και προτίμησαν να συνεχίσουν με ένα μικρότερο συμβόλαιο στον Ολυμπιακό σε σχέση με αυτό που θα μπορούσαν να βρουν στην αγορά (ειδικά αν συνυπολογίσουμε και το διετές χρονικό βάθος που του πρότειναν άλλες ομάδες...). Ο ΜακΚίσικ θα συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο σύνολο, όντας ο μακροβιότερος Αμερικάνος στην ιστορία της ομάδας. Αντίστοιχα ο Λαρεντζάκης παρόλο που γνώριζε ότι ο ρόλος του στην Ευρωλίγκα τουλάχιστον θα είναι μειωμένος (και θα πρέπει να παλέψει έστω για λίγα λεπτά), αποφάσισε να παραμείνει στον Ολυμπιακό συνεχίζοντας να ενισχύει τον κορμό των γηγενών του Ολυμπιακού, στοιχείο άκρως απαραίτητο για τις εγχώριες διοργανώσεις.
TO (LEADING) GUARD OR NOT TO (LEADING) GUARD?
Πριν ακόμα ολοκληρωθεί η αγωνιστική σεζόν, ήταν κοινό μυστικό ότι ο Ολυμπιακός είχε συμφωνήσει με τον πιο πολυσύνθετο παίχτη της φετινής εντυπωσιακής Παρί. Η ανακοίνωση της απόκτησης του Τάισον Γουόρντ έγινε λίγες μέρες μετά τη λήξη των υποχρεώσεών του με την ομάδα του Παρισιού. Ο Ολυμπιακός έβαλε στη μηχανή του έναν πολύ αθλητικό παίχτη με two-way χαρακτηριστικά (έχει καλή απόδοση δηλαδή και στην επίθεση και στην άμυνα), που έρχεται να διεκδικήσει φανέλα βασικού για τη θέση «τρία». Αν αυτή η μεταγραφή δεν είχε «διαρρεύσει» αρκετά νωρίτερα, θα είχε δημιουργήσει πολύ μεγαλύτερο ενθουσιασμό από αυτόν που τελικά δημιούργησε, με βάση και με την εικόνα που παρουσίασε ο παίχτης όλη τη χρονιά στην Παρί. Καταθέτω την εκτίμησή μου, ήδη από τώρα, ότι ο παίχτης θα αποτελέσει ένα σημαντικό εργαλείο για την πορεία του Ολυμπιακού.
Μετά την ανακοίνωση της ανανέωσης του Μιλουτίνοφ, υπήρχαν δύο κενά στη θέση «πέντε», που έπρεπε να καλυφθούν (τραυματισμός Φαλ, αποχώρηση Ράιτ, απόφαση παραχώρησης του «μυαλό-κουκούτσι» Πετρούσεφ). Και ήταν δεδομένο ότι πέρα από την απόκτηση Γουόρντ, ο Ολυμπιακός έπρεπε να προσθέσει αθλητικά χαρακτηριστικά και στους ψηλούς. Ανακοινώθηκαν λοιπόν οι μεταγραφές των Ντόντα Χολ και Κώστα Αντετοκούμπο. Ξεκινάω πρώτα με τον δεύτερο, γιατί η ερμηνεία της περίπτωσής του είναι πιο απλή. Ο Ολυμπιακός, με βάση τα προβλήματα τραυματισμών στους σέντερ τα τελευταία δύο χρόνια (που μας στοίχισαν και το πρωτάθλημα πρόπερσι), χρειαζόταν έναν ψηλό με ελληνικό διαβατήριο. Ο Αντετοκούμπο λοιπόν «συμπληρώνει» τα απαιτούμενα «κουτάκια» της αθλητικότητας και του διαβατηρίου. Ο ρόλος του θα είναι αυτός του τρίτου ψηλού. Προσωπικά, δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση τις ικανότητες και την μπασκετοσύνη του και ελπίζω, μέσα από τη δουλειά και την προσπάθειά του, να με διαψεύσει.
Ο Ντόντα Χολ, από την άλλη, έρχεται να καλύψει τη θέση του δεύτερου σέντερ της ομάδας και ο ρόλος του θα είναι σημαντικός και ταυτόχρονα κρίσιμος. Από πλευράς αθλητικότητας, ο Χολ παίρνει άριστα. Από εκεί και πέρα, είναι εντελώς «ετερόφωτος» ψηλός επιθετικά, που βασίζεται αποκλειστικά στη δημιουργία των γκαρντ ή σε put-back μετά από δικά του επιθετικά ριμπάουντ. Δεν απειλεί με κανέναν άλλο τρόπο το αντίπαλο καλάθι. Αμυντικά, είναι εντυπωσιακός ψηλά στην άμυνα στη στεφάνη, αλλά έχει δύο πολύ σημαντικές αδυναμίες: Η πρώτη είναι ότι είναι επιρρεπής στα φάουλ και χρεώνεται σχετικά εύκολα, «τρώγοντας» με άνεση προσποιήσεις. Η δεύτερη είναι η αδυναμία του στην ομαδική άμυνα και στην υποστήριξη των αλλαγών παρά τα αθλητικά του προσόντα. Ο Χολ αντικειμενικά ήταν από τις καλύτερες περιπτώσεις Αμερικάνων αθλητικών ψηλών της Ευρωλίγκας, ειδικά από τη στιγμή που το τελευταίο στοιχείο (η ευρωπαϊκή δηλαδή εμπειρία) προκρίθηκε ως κριτήριο σε σχέση με την απόκτηση ενός ψηλού κατευθείαν από την Αμερική. Υπάρχει μια σημείωση όμως που πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά: Δεν αρκούν μόνο τα ατομικά χαρακτηριστικά ενός παίχτη (εκτός αν μιλάμε για επίπεδο Φουρνιέ ή Βεζένκοφ) για να κρίνουν ως επιτυχημένη μια μεταγραφική κίνηση, αλλά το πώς αυτά εντάσσονται μέσα στο ομαδικό πλαίσιο λειτουργίας. Και εδώ προκύπτουν κάποια ερωτηματικά, μιας και ο Χολ, όπως αναφέραμε, είναι αποκλειστικά ένας pick'n'roll ψηλός, που μπαίνει σε μια ομάδα που σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται ως heavy pick'n'roll... Αν ήμασταν στην εποχή Σπανούλη, θα συζητάγαμε με άλλους όρους. Στην εποχή του σύγχρονου Ολυμπιακού, όμως, ο Χολ μπορεί να αξιοποιηθεί (με βάση αυτά που ξέρουμε μέχρι στιγμής από τους γκαρντ μας, μπορεί π.χ. ο Έβανς να επαναφέρει άλλα χαρακτηριστικά) με δράσεις πλάγιου pick με τους «πλάγιους» παίχτες μας (Φουρνιέ, Ντόρσεϊ, Γουόρντ κατά βάση). Να δούμε αν θα υπάρξει κάποια σχετική αλλαγή φιλοσοφίας ή αν κάποιος από τους γκαρντ μας φέρει νέα στοιχεία...
Και με αυτό το τελευταίο, περνάμε στο έσχατο κεφάλαιο αυτού του κειμένου. Φάκελος γκαρντ λοιπόν... Η κουβέντα που σχεδόν μονοπωλεί τις μπασκετοκουβέντες μας τα τελευταία δύο τουλάχιστον χρόνια. Την κουβέντα αυτή προσπάθησε να την κλείσει... πρόπερσι η ομάδα, με την πρόωρη απόκτηση του ενδεχομένως πιο ανερχόμενου γκαρντ της Ευρωλίγκας, του Κίναν Έβανς. Με τον καλύτερο δυνατό δηλαδή τρόπο, βάσει των χαρακτηριστικών που έφερνε ο παίχτης. Δυστυχώς, μίλησε ξανά και εκκωφαντικά η παροιμιώδης «τύχη» του μπασκετικού Ολυμπιακού. Η αποτυχία κατάκτησης της Ευρωλίγκας επανέφερε την κουβέντα πιο έντονα από ποτέ. Η κουβέντα αυτή έχει βάση, αν και κατά την προσωπική μου γνώμη, δεν χάσαμε στον ημιτελικό με τη Μονακό μόνο εξαιτίας της έλλειψης ενός leading guard (ενδεικτικά και μόνο, μη σωστή προετοιμασία ψυχολογική κυρίως, έλλειμμα αθλητικότητας σε σχέση με τον αντίπαλο, έλλειψη ενός ακόμα επιθετικού πόλου δίπλα στον Φουρνιέ κ.λπ.).
Το καλοκαίρι (και ίσως νωρίτερα) ξεκίνησε με το περιβόητο «σίριαλ-Μίσιτς», το οποίο τροφοδοτήθηκε περισσότερο από την ατμόσφαιρα των social media, παρά από την εμπλοκή της ομάδας. Και φυσικά όταν ολοκληρώθηκε με τον τρόπο που ολοκληρώθηκε αυτή η σαπουνόπερα (και στα μάτια μου δικαιώνει τη μη εμπλοκή του Ολυμπιακού σε αυτά τα λεφτά), κυριάρχησε η γνωστή διαδικτυακή γκρίνια και απογοήτευση. Ο παίχτης με τον οποίο ενεργά ασχολήθηκε ο Ολυμπιακός ήταν ο Γουάιλερ-Μπαμπ, ο οποίος κατέληξε στην Εφές. Χρειαζόταν ο Ολυμπιακός έναν «Μίσιτς»; Η απάντηση θα μπορούσε να είναι καταφατική, αν δεν γνωρίζαμε τον τρόπο σκέψης του προπονητή και της διοίκησης. Ο κόουτς Μπαρτζώκας λοιπόν, στην συνέντευξή του μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ισχυρίστηκε ότι ο Έβανς είναι καλά και υπολογίζεται για την επόμενη χρονιά. Άρα στη θέση του πόιντ-γκαρντ η ομάδα διαθέτει ήδη τον Αμερικάνο και τον Γουόκαπ. Ο Μπαρτζώκας αναλαμβάνει το πολύ μεγάλο ρίσκο της εμπιστοσύνης στον Κίναν Έβανς (με ό,τι φέρει αυτή ως επένδυση και από τη διοίκηση) και θα κριθεί γι’ αυτή του την επιλογή. Αν ο Έβανς βρεθεί στο προ του τραυματισμού του επίπεδο, τότε η ομάδα δεν χρειάζεται έναν γκαρντ που θέλει πολύ χρόνο και την μπάλα στα χέρια, αλλά έναν ακόμα two-way περιφερειακό, που θα κουμπώνει με διάφορα σχήματα. Αν όμως ο Έβανς δεν είναι καλά, τότε... problem και θα χρειαστεί σίγουρα ένας παίχτης, που θα έχει ρόλο βασικού και χαρακτηριστικά που χρειαζόμαστε (ενδεικτικά, υψηλό επίπεδο δημιουργίας, δυνατότητα εκτέλεσης με ατομική ενέργεια, καλό γενικά σουτ που να αντιμετωπίζει το βάθος της αντίπαλης άμυνας). Και τέτοιοι περιφερειακοί, όπως έχει δείξει η ιστορία, δεν είναι εύκολο να βρεθούν (ειδικά αν συνυπολογίσουμε την ευρωπαϊκή εμπειρία...).
Το θετικό στην όλη υπόθεση είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει περιθώρια χρόνου. Η ομάδα έχει κλείσει όλες τις υπόλοιπες μεταγραφικές της εκκρεμότητες, έχει συμπληρώσει σε μεγάλο βαθμό το ρόστερ και της υπολείπεται μόνο αυτή η τελευταία κίνηση. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει πίεση αυτή τη στιγμή να ολοκληρωθεί μια μεταγραφή. Συντάσσομαι με αυτή την επιλογή. Η ομάδα μπορεί να περιμένει μέχρι το φθινόπωρο με διττό στόχο: Να εξετάσει στην προετοιμασία την κατάσταση του Έβανς και ταυτόχρονα να κοιτάζει στην άλλη πλευρά της Αμερικής για παίχτες. Το φημολογούμενο ενδιαφέρον για τον Γκαρσία-Τζόουνς δείχνει ότι ο κόουτς δεν κοιτάει αποκλειστικά για πόιντ-γκαρντ, αλλά περισσότερο σκόρερ. Διαθέτοντας στο ρόστερ πρωτευόντως Φουρνιέ και Ντόρσεϊ και δευτερευόντως ΜακΚίσικ, εγώ θα προσανατολιζόμουν περισσότερο σε «άσο» παρά σε combo-guard. Θα δούμε όμως τι παίχτης θα επιλεγεί τελικά. Έτσι και αλλιώς, φαίνεται ότι θα έχουμε μπόλικο χρόνο να συζητήσουμε αυτή την κίνηση. Καλή μας καλοκαιρινή κουβέντα!
* * *
ΥΓ Το κείμενο αυτό συνοδεύεται με ένα βίντεο από την προσωπική καριέρα του απαράμιλλου Ozzy. Ο Ozzy μας άφησε στις 22/7/2025. Ο ένας από τους 4 Black Sabbath που ανακάλυψαν το heavy metal και όρισαν τη σκληρή μουσική για τις επόμενες δεκαετίες δεν είναι πια εδώ. Η δουλειά του όμως θα μνημονεύεται για πάντα. Γιατί θα μας συντροφεύει για πάντα. No more tears για τον Όζακλα, γιατί έφυγε λίγες μέρες μετά από την τελευταία του εμφάνιση στον «φυσικό του χώρο». Στο σανίδι του σταδίου της γενέτειράς του στο Μπέρμιγχαμ, στην αποχαιρετιστήρια εμφάνιση των Sabbath. Σε ευχαριστούμε, μεγάλε Ozzy!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου