Σπασμένες πυξίδες

Το κείμενο αυτό δεν αποτελεί σε καμία μορφή ανάλυση του αγώνα κόντρα στην Εφές. Κάτι τέτοιο θα ήταν το λιγότερο άτοπο και κενό περιεχομένου. Δεν είδαμε στον αγώνα κάτι το οποίο δεν έχουμε δει στα προηγούμενα παιχνίδια της φετινής διοργάνωσης από την ομάδα. Το κείμενο αυτό φιλοδοξεί να συγκεντρώσει συνοπτικά τις απορίες του κόσμου που πονάει τον Ολυμπιακό και το μπασκετικό του τμήμα.

Του red1925white

Η εικόνα της ομάδας δεν είναι απλώς κακή, είναι κάτι πολύ χειρότερο. Η ομάδα δεν έχει καμία στόχευση στα παιχνίδια της. Δεν παίζει ένα συγκεκριμένο είδος μπάσκετ. Έχουμε δει κατά καιρούς ακατάπαυστα isolation, coast to coast και σκοτωμένα τρίποντα από τα οχτώ μέτρα. Με λίγα λόγια, βλέπουμε ένα μπάσκετ αλάνας το οποίο είναι πραγματικά στενάχωρο και σε καμία περίπτωση δεν αρμόζει στον Ολυμπιακό. 

Στο παιχνίδι με την Μακάμπι είδαμε τη διαφορά να ανοίγει και η ομάδα να μην έχει συμπληρώσει τα πέντε ομαδικά φάουλ. Δεν είχε διάθεση καν να παίξει «μπασκετικό ξύλο». Στο παιχνίδι με την Εφές παρατηρήσαμε se τρεις συνεχόμενες επιθέσεις ο άσσος να κινείται από την αντίθετη πλευρά από το σχεδιαζόμενο pick’n’roll με αποτέλεσμα να κολλάει η επίθεση της ομάδας. Σε έναν αιφνιδιασμό, μάλιστα, ο Πάντερ αυτομόλησε προς το αντίπαλο καλάθι, χάνοντας τη μπάλα από τα χέρια. Μια ομάδα που από τα μικρά μέχρι τα μεγάλα σημεία της δείχνει ακυβέρνητο καράβι στον ωκεανό.

Για να τα βάλουμε όμως όλα σε μια σειρά (όσο αυτό είναι εφικτό) θα πρέπει να είμαστε δίκαιοι στη κρίση μας. Ο Πάντερ, ο Τσέρι, o Ρiντ τόσο ξέρουν και τόσο θα παίξουν. Θα μπορούσα να γράψω κι για άλλους παίχτες, αλλά δεν έχει σημασία, ούτε τα ονόματα των τριών τα έγραψα με κάποιον ίχνος στόχευσης. Την προηγούμενη άνοιξη, οι διοικούντες την ομάδα πήραν μια απόφαση που στηρίχθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου του Ολυμπιακού. Από τότε μέχρι και σήμερα όμως σιγήν ιχθύος. Κανείς δεν βγήκε να μιλήσει επίσημα για το μέλλον του τμήματος. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στον Ολυμπιακό B. Οι τελευταίες ημιεπίσημες δηλώσεις των προέδρων ήταν πως η ομάδα θα αγωνιστεί στην Αδριατική Λίγκα και θα έχει ομάδα που θα διεκδικήσει την είσοδο της στο f4 της Ευρωλίγκα. Ξαναγράφω: όλα αυτά ημιεπίσημα περίπου επτά μήνες πριν. Από τότε μέχρι και σήμερα μεσολάβησαν πολλά.

Το χτίσιμο της ομάδας ανέλαβε ο κόουτς Μπλατ, ο οποίος έπασχε από μια τόσο σοβαρή ασθένεια (και του ευχόμαστε ξανά και ξανά να είναι δυνατός και να παλέψει για την υγεία του). Οι επιλογές που έκανε, πάντα σε συνάρτηση με το διαθέσιμο μπάτζετ, δεν τον δικαίωσαν. Εκτός όμως της ποιότητας των παικτών, βλέπουμε πως στην ομάδα υπάρχει κι έλλειψη αυταπάρνησης και μαχητικότητας γιατί, όταν δεδομένα υπολείπεσαι σε ποιότητα, θα προσπαθήσεις να ρεφάρεις από την αγωνιστικότητα και τη μαχητική σου διάθεση. Η ομάδα όμως δεν δείχνει καμία τέτοια διάθεση. Οι Αμερικάνοι της παίζουν soft άμυνα και οι παλιοσειρές παλεύουν απελπιστικά μόνες να διασώσουν το καράβι.

Όπως σε κάθε άθλημα στο μοντέρνο αθλητισμό, οι ιδιοκτήτες θέλουν να παρουσιάζονται ως η κεφαλή του εκάστοτε τμήματος του συλλόγου. Αυτό φυσικά ισχύει στις επιτυχίες, όπου απολαμβάνουν μεγάλο μερίδιο δόξας, όμως αντίστοιχα θα πρέπει να είναι έτοιμοι να βγουν μπροστά στις αποτυχίες. Να βγουν μπροστά και να μιλήσουν. Να δώσουν εξηγήσεις στο κόσμο που αγωνιά. Που φεύγει από το ΣΕΦ τρελαμένος. Να εξηγήσουν τι πήγε λάθος στο φετινό σχεδιασμό (πολλά πήγαν λάθος), να μιλήσουν για το πλάνο της επόμενης ημέρας. Γιατί άλλη αγωνία και θολά νερά δεν αντέχονται. Δεν γίνεται αρχές Νοέμβρη να έχει αλλάξει ήδη ο προπονητής η ομάδα να κατεβαίνει με τον βοηθό να έχει σερί 2-5 να μαίνεται ένας παρασκηνιακός πόλεμος με τον Βασιλακόπουλο, ο οποίος τόλμησε να κάνει και δηλώσεις εναντίον του Ολυμπιακού, και κανείς να μη βγαίνει να σηκώσει το γάντι κι να μιλήσει στον κόσμο. Στον κόσμο που έχει δείξει απίστευτη ωριμότητα μέχρι στιγμής καθώς προσπαθεί μέσα στη γενικότερα θολούρα να στηρίξει με όποιο τρόπο μπορεί την ομάδα.

Μια παλιά λαϊκή ρήση λέει πως οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους και νομίζω πως μεγαλύτερη ταύτιση της παροιμίας με τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στον μπασκετικό Ολυμπιακό δεν μπορεί να υπάρξει.

* * *

ΥΓ Το πιο αβάσταχτο συναίσθημα είναι να πιάνεις τον εαυτό σου να φεύγει από το ΣΕΦ με ένα πλάκωμα στη καρδιά. Όχι για την ήττα αλλά γιατί μέχρι πριν λίγα χρόνια περιμέναμε με τόση χαρά και αγωνία αυτά τα παιχνίδια ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Τώρα περπατάμε στη στοά και δεν ακούγονται καν συνθήματα…