Πάρτι παντού

Πάρτι στην εξέδρα, πάρτι και στον αγωνιστικό χώρο. Ο Ολυμπιακός, στον τελευταίο εντός έδρας αγώνα για φέτος, έκανε ένα (ακόμα) πολύ καλό παιχνίδι, νίκησε την Ξάνθη με 4-0 και επιβεβαίωσε ότι η ομάδα βρίσκεται στον σωστό δρόμο για να επιστρέψει στην κορυφή. Και ο κόσμος, που για μια ακόμα φορά στάθηκε δίπλα στην ομάδα, έδειξε πως αναγνωρίζει την προσπάθεια και την ποιότητα αυτής της ομάδας.

Του Dr. Jekyll

Κάθε φορά που κάθομαι να γράψω για τους (τελευταίους) αγώνες του Ολυμπιακού, νομίζω ότι παθαίνω deja vu. Πραγματικά, δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να προσθέσει κανείς σε όσα έχουν ήδη ειπωθεί --αγωνιστικά-- για την φετινή ομάδα, ειδικά για τις τελευταίες αγωνιστικές. Συνοπτικά λοιπόν: ο Σα ήταν εκεί, τις ελάχιστες φορές που χρειάστηκε. Και αυτό ας μην το υποτιμούμε: είναι εντελώς διαφορετικό για έναν τερματοφύλακα να δέχεται συνέχεια πίεση και φάσεις, και διαφορετικό να παραμένει σε εγρήγορση τις ελάχιστες φορές που θα χρειαστεί να επέμβει (και αυτός είναι ο λόγος που τερματοφύλακες που φαίνονται καταπληκτικοί σε άλλες ομάδες, δεν σημαίνει ότι θα πιάσουν στον Ολυμπιακό).

Καλός, για μια ακόμα φορά, ο Τσιμίκας και καταπληκτικός ο Ομάρ (ο οποίος πετυχαίνει ένα γκολ, δίνει μια ασίστ και χάνει ευκαιρίες για να πετύχει περισσότερα τέρματα -- και δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να ζητήσει περισσότερα από έναν αμυντικό). Ο Ολυμπιακός στην τελευταία στροφή του πρωταθλήματος είναι ένα καλοδουλεμένο ρολόι: οι πτέρυγες βγάζουν εξαιρετικές συνεργασίες και τα φουλ μπακ βρίσκονται συχνά σε θέση για να σκοράρουν ή να βγάλουν ανενόχλητες πάσες και σέντρες. Καλό βαθμό και το αμυντικό δίδυμο, σε έναν αγώνα που ο αντίπαλος φάνηκε ελάχιστα επικίνδυνος (ας σημειωθεί, πάντως, ότι εμφανίστηκαν στιγμές ασυνεννοησίας -- στιγμές που δικαιολογούνται --εν μέρει-- και περνούν απαρατήρητες σε έναν τέτοιο αγώνα, αλλά μπορεί να αποβούν μοιραίες σε έναν πιο δύσκολο).

Άριστο βαθμό και οι δύο αμυντικοί μέσοι. Ο Γκιγιέρμε (αδιαμφισβήτητος MVP της αναμέτρησης) σκοράρει δύο τέρματα, έχει μια ασίστ, βγάζει καταπληκτικές μακρινές μπαλιές και καλύπτει με αδιάκοπα τρεξίματα όλο το γήπεδο -- και αφήνω τελευταίο το τρέξιμο, καθώς δεν μιλάμε για ομάδα στίβου. Πολύ καλός και ο Καμαρά, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά. Highlight της εμφάνισής του το γεγονός πως από το πόδι του, με ένα μακρινό κεραυνοβόλο σουτ, που βρίσκει δοκάρι, ξεκινά και το τρίτο γκολ (και εδώ αξίζει να αναφερθεί --με δεδομένο ότι σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση-- πως ο μικρός έχει πολύ καλό πόδι από μακριά).

Καλός βαθμό και για τους Φορτούνη και Ποντένσε. Ο Κωστάκης (και το “-άκης” μόνο υποτιμητικό δεν είναι) εκτελεί το συστημένο κόρνερ από το οποίο ανοίγει το σκορ, ενώ πετυχαίνει και το τέταρτο τέρμα, με ένα καταπληκτικό κοντρόλ -- πέρα από την υπόλοιπη συμμετοχή του στην ανάπτυξη, ενώ ο Ποντένσε, για μια ακόμα φορά, παιδεύει τους αντίπαλους, με όπλο την ταχύτητα και τεχνική (ας το ξαναπούμε: όποιος κρίνει τον Πορτογάλο μόνο από τον αριθμό των γκολ και ασίστ --ο οποίος, προφανώς, και χρήζει βελτίωσης-- αγνοεί προκλητικά τη σημαντική του συμμετοχή στο όμορφο θέαμα που παρουσιάζει ο φετινός Ολυμπιακός).

Πριν περάσουμε στις αλλαγές, δύο λόγια και για τους --σχετικά-- πρωτάρηδες της αναμέτρησης. Ο Ντίας κάνει πολύ καλό παιχνίδι: μέσα από το γήπεδο, μου έκανε εντύπωση η συνεχής εναλλαγή θέσεων -και δεν είναι τυχαίο πόσο καλύτερος εμφανίστηκε και ο Ομάρ έχοντας έναν αεικίνητο παίκτη μπροστά του. Βλέποντας τα στιγμιότυπα, εκτίμησα ακόμα περισσότερο την προσφορά του στον χθεσινό αγώνα, καθώς έχει συμμετοχή σε κάμποσες φάσεις. Πολύ λιγότερα πράγματα από τον Σολδάνο: δεν τροφοδοτήθηκε αρκετά, ενώ είναι φανερό ότι ούτε οι συμπαίκτες του έχουν καταλάβει πώς κινείται στον χώρο, ούτε αυτός έχει ακόμα μάθει πώς κινούνται οι συμπαίκτες του.

Στις αλλαγές: ο Μασούρας (58΄, Ποντένσε) κάνει θετική εμφάνιση στο δεύτερο --πιο αδύναμο--ημίχρονο και σκοράρει ένα γκολ που κακώς ακυρώνεται ως οφσάιντ (και έχει πλάκα, ότι η Ξάνθη είναι η ελαφρώς ευνοημένη της αναμέτρησης...). Ο Παπαδόπουλος (69΄, Μεριά) μπαίνει, νομίζω, για να εισπράξει το θερμό χειροκρότημα του κόσμου: είναι βέβαιο πως χρειάζεται χρόνο για να δούμε αν μπορεί να επανέλθει σε επίπεδο Ολυμπιακού. Στα λεπτά που αγωνίζεται παίρνει μια κίτρινη και λίγο μετά σταματά ανόητα αντίπαλο, φλερτάροντας με τη δεύτερη. Ο Χασάν (74΄, Φορτούνης) μπαίνει στον αγώνα ως αλλαγή του ενορχηστρωτή (πράγμα που έκοψε κάπως την ομάδα), αλλά προλαβαίνει να ενισχύσει την άποψή μου ότι δεν πρέπει να έχει θέση στον Ολυμπιακό της επόμενης χρονιάς: εκνευριστικά αργός, παρότι πεισματάρης, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια πλεονεκτήματα που να καλύπτουν τις χτυπητές του αδυναμίες και την έλλειψη ποιότητας (και, αν μείνει, εύχομαι ολόψυχα να με διαψεύσει).

Και αφού τελειώσαμε με τα διθυραμβικά σχόλια, ας γίνει και μια κάπως διαφορετική ανάγνωση (η πραγματικότητα, άλλωστε, είναι πολλές). Μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα είναι πως ο Ολυμπιακός μένει για δεύτερη χρονιά εκτός τίτλων (και εκτός όλων των στόχων από τον Μάρτιο). Όσο και να μας γεμίζει ικανοποίηση η αγωνιστική εικόνα, είναι λάθος να ξεχνάμε ότι έρχεται απέναντι σε αδύναμους αντιπάλους που δεν έχουν σοβαρό αγωνιστικό κίνητρο. Ο Ολυμπιακός στο ντέρμπι με την ΑΕΚ (17 Φεβρουαρίου) πραγματοποίησε ίσως το χειρότερο ημίχρονο των τελευταίων δύο ετών (άσχετα με την εντυπωσιακή, ολική επαναφορά στο δεύτερο μισό του αγώνα), μια εβδομάδα νωρίτερα είχε --ουσιαστικά-- χάσει τον τίτλο στη Τούμπα (χωρίς ποτέ να εμφανιστεί στο γήπεδο), ενώ ακόμα και στο ντέρμπι (;) με τον Παναθηναϊκό (αν και ανώτερος) δεν έκανε κάτι το εξαιρετικό.

Ο Ολυμπιακός τον τελευταίο μήνα βρέθηκε στην άχαρη (και καθόλου συνηθισμένη) θέση να κυνηγά --χωρίς σημαντικές ελπίδες-- τον πρωτοπόρο. Πίεση για αποτελέσματα δεν υπήρχε (όσο, τέλος πάντων, μπορεί να πει κανείς ότι δεν υπάρχει πίεση αποτελεσμάτων στον Ολυμπιακό), ενώ --όπως σωστά θυμίζαμε στους αντιπάλους μας τις προηγούμενες χρονιές-- δεν υπάρχει πρωταθλητής πρώτου ή δεύτερου γύρου, παρά μόνο πρωταθλητής της σεζόν. Προσοχή: με αυτό δεν λέω πως δεν εκτιμώ (το αντίθετο συμβαίνει) την αγωνιστική εγρήγορση της ομάδας και ότι δεν εντυπωσιάζομαι από την ποιότητα και τις φυσικές αντοχές που, ακόμα, βγάζουν οι παίκτες μας. Απλώς, θυμίζω ότι ο Ολυμπιακός σε κάμποσα φετινά τεστ πήρε κάτω από τη βάση και αυτό είναι κάτι που μπορούμε να ξεχνάμε εμείς οι οπαδοί, αλλά δεν πρέπει να ξεχνά η ομάδα.

Τα προβλήματα που ταλαιπώρησαν την ομάδα μέσα στη χρονιά δεν έχουν, νομίζω, λυθεί: ο Ολυμπιακός απέναντι σε σκληρές άμυνες (και εδικά όταν μαρκάρεται αποτελεσματικά ο Φορτούνης) δεν κυκλοφορεί καλά την μπάλα. Η επιθετική δυστοκία, στα μάτια μου, είναι δεδομένη, και δεν λύνεται επειδή τελευταία σκοράρει κατά ριπάς ο αμυντικός μας μέσος -- χρειάζεται μεγαλύτερη συμμετοχή από τα πλάγια (και μακάρι μια τέτοια λύση να αποδειχθεί ο Μασούρας) και, οπωσδήποτε, από τους παίκτες που θα έχουν τον ρόλο του κεντρικού επιθετικού. Αντίστοιχα, δεν θεωρώ ότι οι αμυντικές επιπολαιότητες ανήκουν στο παρελθόν επειδή απειληθήκαμε ελάχιστα από τους τελευταίους μας αντιπάλους. Και, τέλος, είναι βέβαιο ότι η εξυγίανση θα συνεχίσει να εξυγιαίνει το πρωτάθλημα (και, φοβάμαι, ακόμα περισσότερο, όσο ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αγωνιστικά). 

Ο κόσμος, που χθες έκανε πάρτι στις εξέδρες, στέκεται δίπλα στην ομάδα (και θα ήταν άδικο να γίνει φέτος κάτι διαφορετικό), αλλά το κριτήριό του δεν είναι αλάνθαστο, ούτε η φετινή χρονιά αποτελεί απόδειξη ότι απέκτησε την υπομονή που απαιτείται απέναντι σε μια ομάδα που έχει ποιότητα και ικανότητες, αλλά δεν έχει το μέταλλο παλιότερων ομάδων (και εδώ ας επαναλάβω πόση σημασία έχουν οι --αγωνιστικά-- ηγέτες). 

Ολοκληρώνοντας: παρά τους προβληματισμούς των τελευταίων παραγράφων (που, πιστεύω, ότι συμμερίζονται πολλοί), υπάρχει και μια ακόμα --πολύ σημαντική-- αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς είναι απολαυστικός! Το βάρος πέφτει στην επιθετική λειτουργία, υπάρχουν διαστήματα που η ομάδα είναι καταιγιστική και ο κόσμος χαίρεται, επιτέλους, θέαμα και όμορφο ποδόσφαιρο, από παίκτες που -ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα- δεν μπορούν ποτέ να κατηγορηθούν για αδιαφορία. Με λίγα λόγια, υπάρχουν όλα τα συστατικά (με λίγες ακόμα κινήσεις) ώστε να υπενθυμίσουμε σε όλους πως WE RULE THIS LAND!