Η ιστορία και το παρελθόν έχουν λοιπόν τεράστια αξία και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως απλά ψυχρά και μουσειακά εκθέματα, αλλά να διδάσκονται, μαθαίνονται, μελετώνται, προκειμένου να αντλούνται διαφωτιστικές γνώσεις, χρήσιμα συμπεράσματα και ζωντανά διδάγματα. Το κρίσιμο ερώτημα βέβαια που μπαίνει εδώ είναι να διδάσκονται, αλλά από ποιους; Καθώς έχουμε γεμίσει άσχετους, δόλιους και ψεύτες, ενώ και οι παλιότεροι έχουν αδιαφορήσει και σε κάθε περίπτωση δεν έχουν συναισθανθεί το χρέος τους, μην έχοντας σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Το βασικό μέλημα θα έπρεπε να είναι να μην αλλοιώνεται και να μην παραχαράσσεται η ιστορία με ψέματα, διαστρεβλώσεις ανακρίβειες, αποκρύψεις, παραπλανήσεις κ.λπ., που γίνονται είτε από δόλο είτε από αμέλεια είτε από αδιαφορία και ανεύθυνη ασυνειδησία. Γιατί κάπως έτσι ελέγχεται το ιστορικό παρελθόν και χειραγωγείται το μέλλον.
Τα προαναφερόμενα ισχύουν γενικότερα, στα πάντα στη ζωή μας, παντού και πάντοτε. Σήμερα, σε μια παγκόσμια κοινωνία, που φαινομενικά καλπάζει τεχνολογικά και μοιάζει να είναι εντελώς καινούργια, στην πραγματικότητα αναβιώνουν, ουσιαστικά, με ανατριχιαστική ομοιότητα και συνέπεια, οι πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, ενώ σε μερικά πράγματα η αξιακή οπισθοδρόμηση είναι ακόμη μεγαλύτερη. Είναι σαν να έχουμε επιστρέψει κάμποσους αιώνες πίσω.
Τα προαναφερόμενα φυσικά ισχύουν και για τον Ολυμπιακό (κατ’ εξοχήν κοινωνικό φαινόμενο), την ιστορία και το παρελθόν του. Όσο δεν διδάσκεται όπως πρέπει από το παρελθόν του ο Ολυμπιακός, θα έχει ένα μετριότατο παρόν και ένα όχι ιδιαίτερα ευοίωνο μέλλον.
Με την ευκαιρία που μας δίνει η επικαιρότητα της μέρας, θα δώσω τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα χοντροκομμένων ψευδών, που διαιωνίζονται και αφορούν τον Ολυμπιακό. Στα δύο ευθύνονται άλλοι, αντιολυμπιακοί. Στο τρίτο, την ευθύνη την έχει ο ίδιος ο Ολυμπιακός:
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΤΗΣ Α΄ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΤΟ 1959
Καλλιεργήθηκε και προβλήθηκε (και μάλιστα έντονα) στο παρελθόν από φανατικούς πράσινους οπαδούς και ιδίως διατεταγμένους δημοσιογράφους η άποψη ότι το θέμα αλλαγής του τρόπου διεξαγωγής του πρωταθλήματος Ελλάδας και ίδρυσης της Α΄ Εθνικής Κατηγορίας με 16 ομάδες είχε τεθεί για πρώτη φορά με πρωτοβουλία και πρόταση των πράσινων. Κατά την ίδια άποψη, στην προσπάθεια αυτή ο μόνος που είχε αντιδράσει ήταν ο Ολυμπιακός, ο οποίος όμως τελικά απομονώθηκε. Έτσι, με πρωταγωνιστή τον ΠΑΟ, ιδρύθηκε ο θεσμός της Εθνικής Κατηγορίας, που (δήθεν) είχε ως αποτέλεσμα την αγωνιστική επικράτηση των πράσινων.
Η άποψη αυτή διαδόθηκε σε μεγάλο βαθμό και δυστυχώς έφτασε να επικρατήσει για ένα μεγάλο διάστημα στη φίλαθλη κοινή γνώμη. Μάλιστα ακόμη και σήμερα κάποιοι, όποτε βρίσκουν την ευκαιρία, αναπαράγουν την άποψη αυτή στο πλαίσιο δήθεν ιστορικών ερευνών ή αναδρομών.
Η άποψη αυτή αποτελεί μια ακόμη βρώμικη και ψεύτικη κατασκευή, η οποία μάλιστα --και αυτό είναι το σημαντικό και αποσιωπείται-- παρουσιάστηκε εκ των υστέρων, δηλαδή πολύ μετά την ίδρυση της Α΄ Εθνικής Κατηγορίας και κυρίως μετά την πρώτη τριετία της δεκαετίας του 1960.
Σκοπός της προσπάθειας αυτής ήταν να υποβαθμίσει και ακυρώσει όλα τα πρωταθλήματα του Ολυμπιακού της δεκαετίας του 1950, που είχαν κατακτηθεί με το προηγούμενο σύστημα. Τη συγκεκριμένη εποχή, μόλις είχε διαλυθεί το ΠΟΚ και μαζί του διακόπηκε κάθε συνεργασία μεταξύ των δύο αιωνίων (π.χ. κατάργηση επικερδών κοινών εκδηλώσεων-διοργανώσεων όπως Κυπέλλων Χριστουγέννων και Πάσχα κ.λπ.). Ολυμπιακός και ΠΑΟ βρισκόντουσαν στα μαχαίρια.
Βλέπετε οι βάζελοι μπορεί να ήταν ενθουσιασμένοι από την κατάκτηση αλλεπάλληλων πρωταθλημάτων από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, πλην όμως δεν ησύχασαν.
Δεν περιορίσθηκαν λοιπόν, ούτε αρκέσθηκαν μόνο σε πανηγυρισμούς και θριαμβολογίες, αλλά μεθοδικά, με τον υποχθόνιο και δόλιο τρόπο που ήξερε καλύτερα από τον καθένα ο γνωστός επιστήμονας του είδους Μαντζεβελάκης, δούλεψαν ώστε να δικαιολογήσουν τις μέχρι τότε αποτυχίες τους και να κατασκευάσουν τους (δήθεν) λόγους, για τους οποίους μέχρι τότε δεν κατάφερναν να παίρνουν τους τίτλους, τους οποίους όλους ή (σχεδόν όλους) κατακτούσε πάντα (ή σχεδόν πάντα) ο Ολυμπιακός.
Βρήκαν λοιπόν την ευκαιρία από τις πρωτόγνωρες γι’ αυτούς συγκυριακές επανειλημμένες επιτυχίες τους των αρχών της δεκαετίας του 1960, τις εκμεταλλεύθηκαν και τις προέβαλλαν ως περίπου αναπόδραστο και νομοτελειακό αποκλειστικό αποτέλεσμα του νέου τρόπου διεξαγωγής του πρωταθλήματος, για την αλλαγή του οποίου ο ΠΑΟ (δήθεν) είχε δώσει επί καιρό και με συνέπεια ένα τιτάνιο αγώνα, με αντίπαλο τον ανέκαθεν ευνοούμενο Ολυμπιακό. Κατά τη λογική των πρασίνων, αν όλα τα πρωταθλήματα την δεκαετία του 1950 γινόντουσαν με σύστημα Εθνικής Κατηγορίας, θα τα έπαιρνε όλα όχι ο Ολυμπιακός, αλλά ο ΠΑΟ!
Και φυσικά προς τεκμηρίωση και ενίσχυση των ισχυρισμών τους, συνεχώς διακήρυσσαν ότι ο ΠΑΟ ήταν από παλιά ένας φανατικός πρωτοπόρος στην διατύπωση του αιτήματος της ίδρυσης της εθνικής κατηγορίας, αλλά δεν εισακουόταν γιατί ο κακός Ολυμπιακός κατάφερνε να μπλοκάρει το πάγιο αίτημα του.
Για τον ΠΑΟ η πρόθεση ήταν σαφής: η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου έπρεπε να αρχίζει από το 1960.
Το παραμύθι αυτό, όπως είπαμε, το έχαψαν δυστυχώς πολλοί έλληνες φίλαθλοι, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν ή να εξηγήσουν πώς και γιατί μετά την ίδρυση της Εθνικής Κατηγορίας, και συγκεκριμένα από το 1960 και πέρα, ο ΠΑΟ άρχισε ξαφνικά να παίρνει και μάλιστα σερί τους τίτλους, τη στιγμή που σε όλη την προηγούμενη δεκαετία τους κέρδιζε μόνιμα ο Ολυμπιακός.
Όσον αφορά τα διάφορα επιχειρήματα, που έλεγαν οι πράσινοι: Αφήνω στην άκρη που ο Πειραιάς είχε άλλες αξιόλογες ομάδες όπως ο ισχυρός τότε Ατρόμητος Πειραιά κ.λπ. Αφήνω στην άκρη ότι, κατά κανόνα, ο αριθμός των ομάδων των Αθηνών που συμμετείχαν στην τελική φάση του πρωταθλήματος (όπου όλοι έπαιζαν εναντίον όλων) ήταν μεγαλύτερος. Αφήνω στη άκρη ότι, από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1950, διεξαγόταν στην ουσία ένα μίνι πρωτάθλημα Α΄ Εθνικής Κατηγορίας, με τη συμμετοχή αριθμητικά λίγο μόνο λιγότερων από 16 ομάδων και μάλιστα και με συμμετοχή επαρχιακών.
Θα επιμείνω μόνο σε αυτό, που είναι το κυριότερο και το πιο αποστομωτικό.
Οι λόγοι που ο ΠΑΟ δεν ήθελε την Εθνική Κατηγορία ήταν βασικά δύο.
Θεωρούσε: (α) ότι το νέο σύστημα δεν ήταν οικονομικά συμφέρον (εισπράξεις, μετακινήσεις κ.λπ.) και (β) ότι με το νέο σύστημα θα έχανε τον έλεγχο της μεγαλύτερης τοπικής οργάνωσης ποδοσφαίρου της Ελλάδας της γνωστής και ισχυρής τότε ΕΠΣΑ (Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών) τον οποίο ανέκαθεν είχε.
Είναι αξιοσημείωτο ότι το θέμα ίδρυσης Εθνικής Κατηγορίας ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από τη δεκαετία του 1930, αλλά και είχε απορριφθεί και πάλι τότε, ξανά με πρωτοστάτη της άρνησης τον ΠΑΟ.
Αντίθετα, ο Ολυμπιακός δεν ασχολήθηκε σοβαρά το 1959 με το θέμα, αφού την εποχή εκείνη η διοίκηση του διακατεχόταν από πνεύμα έπαρσης και αλαζονείας, λόγω των αλλεπάλληλων και διαδοχικών θριάμβων και θεωρούσε βέβαιο ότι με οποιοδήποτε σύστημα διεξαγωγής του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός θα παρέμενε ισόβιος πρωταθλητής.
Τελικά η Εθνική Κατηγορία αποφασίστηκε το φθινόπωρο του 1959 και βέβαια όχι επειδή δήθεν αγωνίστηκε γι’ αυτό ή γιατί το ζήτησε ο ΠΑΟ, όπως διαλαλούσαν τρία- τέσσερα χρόνια αργότερα οι γνωστοί για τα απατηλά επικοινωνιακά τεχνάσματά τους πράσινοι.
Αποφασίστηκε με το ζόρι, γιατί το επέβαλλε η τότε κυβέρνηση σε συνεργασία με τον ΟΠΑΠ, για τις ανάγκες του φρέσκου θεσμού του ΠΡΟΠΟ.
Συγκυριακά, ο ΠΑΟ έτυχε να πάρει τα πρώτα πρωταθλήματα μετά την ίδρυση του θεσμού, το εκμεταλλεύθηκε και έτσι, εκ των υστέρων, άρχισε το παραμύθι, που δυστυχώς, όπως είπαμε, είχε μεγάλη απήχηση για πολλά χρόνια, με πολλούς να θεωρούν ότι ο ΠΑΟ ήταν αυτός που πρώτος και πάνω από όλους πάλεψε και πέτυχε την ίδρυση του θεσμού της Εθνικής Κατηγορίας και έτσι έσωσε και εξυγίανε ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο, γεγονός για το οποίο του αξίζει παντοτινή ευγνωμοσύνη από όλους!
Οφείλουμε πάντως να παραδεχτούμε ότι στο επικοινωνιακό παιχνίδι και στην επικράτηση της προπαγάνδας της ψευτιάς ο ΠΑΟ είναι άπιαστος. Εδώ έχει καταφέρει να παγιώσει, στη συνείδηση των περισσοτέρων, ως έτος ίδρυσής του το 1908, άσχετα αν τότε είχε άλλο όνομα, άλλο έμβλημα και άλλα χρώματα, συνυπολογίζοντας την ιστορία άλλων διαφορετικών συλλόγων και επικαλούμενος απίθανα βιβλικής και προπατορικής φύσεως παραμύθια.
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΤΟΥ 1959
Την 5.7.1959 έγινε ο τελικός Κυπέλλου Ελλάδας μεταξύ Ολυμπιακού και Δόξας με νικητή τον Ολυμπιακό (2-1). Το ματς ήταν επεισοδιακό, με ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και στις κερκίδες, αφού παραδόξως οι θεατές που εκδηλώθηκαν υπέρ της Δόξας ήταν πολύ περισσότεροι από όσους κανείς εύλογα θα ανέμενε στη Λεωφόρο. Ασφαλώς επρόκειτο περί οπαδών άλλων ομάδων, που υποστήριζαν τη Δόξα.
Τα πράγματα επιδεινώθηκαν όταν προηγήθηκε η Δόξα, αλλά και στη συνέχεια, όταν ο Ολυμπιακός ανέτρεψε το σκορ με το νικητήριο γκολ του Μπέμπη (που ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει ως μάλλον το καλύτερο της καριέρας του), με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν επεισόδια, εντάσεις και διενέξεις, μεταξύ των παικτών, αλλά και φιλάθλων.
Σε κάποια στιγμή μάλιστα ακούστηκαν από κάποιους οπαδούς και φράσεις όπως «έξω οι Βούλγαροι».
Δεν θα ασχοληθώ εδώ με το σύνθημα αυτό καθαυτό. Απλώς θα πω ότι την εποχή εκείνη ήταν ένα σύνθημα εθνικιστικής σύλληψης και αντικομμουνιστικής προέλευσης. Ισοδυναμούσε με το «εαμοβούλγαροι», όρο που καλλιέργησαν και ανέδειξαν οι νικητές του εμφυλίου πολέμου, που είχε τερματιστεί σχετικά πρόσφατα. Στη συνέχεια εξελίχθηκε σε προσβολή και βρισιά, που αρχικά υπονοούσε μπασταρδεμένους και μετά υπανάπτυκτους.
Η αντιολυμπιακή προπαγάνδα ισχυρίστηκε και εξακολουθεί να ισχυρίζεται ψευδώς ότι, εξαιτίας αυτών των δήθεν μαζικών συνθημάτων, ο επίσημος προσκεκλημένος του αγώνα Μακεδόνας τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο αποκληθείς αργότερα και «Εθνάρχης»), μαζί με την κουστωδία που τον συνόδευε και άλλους επισήμους, θίχτηκαν πολύ και αποχώρησαν επιδεικτικά από το γήπεδο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Η ψευδής αυτή είδηση έχει τύχει έκτοτε κατά καιρούς επανειλημμένης αδιασταύρωτης αναπαραγωγής από διάφορους δημοσιογράφους. Μέχρι και τα «έγκυρα» ΝΕΑ, την 3.7.2004, αναφέρθηκαν στο ανύπαρκτο αυτό γεγονός και το παρουσίασαν ως αληθινό.
Στην καλλιέργεια μίσους κατά του Ολυμπιακού αποσκοπούσε αυτή η διογκωμένη ιστορία. Στην πραγματικότητα, ούτε τα συνθήματα ήταν πολλά, ούτε εντελώς καινοφανή και πρωτάκουστα ήταν.
Το κυριότερο όμως βέβαια ήταν ότι ο Καραμανλής ποτέ δεν έφυγε από το γήπεδο. Και όχι μόνο δεν έφυγε τότε, αλλά απένειμε στο τέλος του αγώνα κανονικά το κύπελλο στον Ολυμπιακό, χαμογελώντας. Βέβαια, παρά το χαμόγελό του, το έκανε με βαριά καρδιά, γιατί, ως Σερραίος, θα προτιμούσε να είχε νικήσει η Δόξα και το κύπελλο να πήγαινε στη γειτονική στις Σέρρες Δράμα.
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΤΗ «ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ» ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΓΟΔΑ
Στο Μουσείο του Ολυμπιακού, το οποίο ιδρύθηκε το 2006, εμφανιζόταν κάτω από τη φωτογραφία του ότι ο Γόδας εκτελέστηκε από τους Γερμανούς, ενώ στην πραγματικότητα βέβαια υπήρξε θύμα του εμφυλίου πολέμου, που εκτελέστηκε, για πολιτικούς λόγους, από την κυβέρνηση του κεντρώου-φιλελεύθερου Θεμιστοκλή Σοφούλη.
Έχω πολύ καιρό να πάω στο Μουσείο. Ένας βασικός λόγος είναι ότι, παρά τις βελτιώσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, δεν το θεωρώ αντάξιο της ομάδας μας.
Σύμφωνα πάντως με αξιόπιστες πληροφορίες η κατάσταση εκεί παραμένει αναλλοίωτη. Εξακολουθεί δηλαδή να εμφανίζεται ο Γόδας ως εκτελεσθείς από τους Γερμανούς. Με άλλα λόγια ως θύμα της ναζιστικής θηριωδίας.
Πρόκειται δυστυχώς για μια χονδροειδέστατη και ασυγχώρητη αλλοίωση της ιστορίας, αφού ο Γόδας εκτελέσθηκε τον Νοέμβριο του 1948, δηλαδή τέσσερα χρόνια μετά (!) την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής από τη χώρα μας, που έγινε τον Οκτώβρη του 1944.
Η παραποίηση αυτή της ιστορίας ξεπερνά μια προηγηθείσα ανακριβή και αόριστη αναφορά, πως ο Γόδας σκοτώθηκε στα «Δεκεμβριανά», όπως ο Αναματερός. Η αναφορά αυτή είχε γίνει το 2005, σε έντυπο, την έκδοση του οποίου επιμελήθηκαν οι Θέμος Αναστασιάδης και Σωτήρης Πουλόπουλος.
Το ανεπίτρεπτο και μεγάλο αυτό ιστορικό ψεύδος στο επίσημο μουσείο της ομάδας κρύβει δυστυχώς σκοπιμότητα. Βέβαια αρκετοί, προσπαθούν ατυχώς να το δικαιολογήσουν, προβάλλοντας διάφορους λόγους και ισχυρισμούς, που μάλιστα σε κάποιους φαίνονται βάσιμοι.
Η άποψή μου: Η προσπάθεια δικαιολόγησης του εν λόγω ψεύδους, που διαιωνίζεται (άραγε με την ελπίδα ή σε μια προσπάθεια μελλοντικής επικράτησής του με την πάροδο του χρόνου;) δεν μπορεί να δικαιολογηθεί στο όνομα κάποιας θολής έννοιας εθνικής συμφιλίωσης, άμβλυνσης και μη αναμόχλευσης πολιτικών παθών, ή πολύ περισσότερο χάριν κάποιας α λα καρτ «απολιτίκ» οπαδικής ολυμπιακής ενότητας και ομοψυχίας.
Ας μη κοροϊδεύουμε τον πιτσιρικά της φωτογραφίας, που επισκέπτεται το μουσείο της ομάδας. Ας τον αφήσουμε να μάθει την αλήθεια, ρωτώντας ή να την ψάξει, αν θέλει, μεγαλώνοντας.
Εκτός πια και αν κάποιοι θέλουν να φτάσουμε μελλοντικά σε σημείο να διαγραφεί ολωσδιόλου από τα ιστορικά κιτάπια η αναφορά στον Γόδα και στην ερυθρόλευκη επιθανάτια φορεσιά του. Αλλά ας έχουν υπόψη τους ότι αυτό θα είναι κομματάκι δύσκολο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου