Πεντάρα στο Αγρίνιο

Ο Ολυμπιακός, πραγματοποιώντας κατά διαστήματα, εξαιρετική εμφάνιση, και με τον Φορτούνη σε σπουδαία μέρα, πέρασε άνετα από την έδρα του Παναιτωλικού με 0-5. Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε με το φτωχό 0-1, αλλά στο δεύτερο μισό του αγώνα, και με τον Παναιτωλικό να παίζει ανοιχτά, ο Ολυμπιακός έκανε ό,τι ήθελε από την μέση και μπροστά, πετυχαίνοντας άλλα τέσσερα γκολ. Κοντολογίς (για να τιμήσουμε και τα κλισέ): Ολυμπιακός πέντε αστέρων.

Του Dr. Jekyll

Μια εβδομάδα πριν, έγραφα ότι η έλλειψη αγωνιστικού κινήτρου είναι υπαρκτή, αλλά οι παίκτες δεν δικαιολογούνται να προβάρουν μάσκες και βατραχοπέδιλα. Συνεπώς, βρίσκω τη σημερινή εμφάνιση πολύ καλό σημάδι για την εγρήγορση στην οποία βρίσκονται οι παίκτες μας, παρότι το πρωτάθλημα έχει κριθεί. Η (πιο) συνηθισμένη εικόνα του Ολυμπιακού, πρωταθλητή από τον χειμώνα, να εμφανίζεται άνευρος ή η (πιο σπάνια) εικόνα της ομάδας, εκτός στόχων, να παραπαίει στις τελευταίες αγωνιστικές, φέτος δεν βρίσκει εφαρμογή και αυτό πρέπει να χρεωθεί στον Μαρτίνς (χωρίς αυτό, προφανώς, να αποτελεί αντίβαρο για τον ανέτοιμο, σε κομβικούς αγώνες, φετινό Ολυμπιακό).

Κατά τ' άλλα: από τη στιγμή που δεν βρίσκω λόγο για την ανασκόπηση του αγώνα (οι επαγγελματίες αθλητικογράφοι το κάνουν πολύ καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα), ο σημερινός αγώνας δεν προσφέρει κάποια νέα συμπεράσματα (ειδικά από την στιγμή που ο Μαρτίνς δεν επέλεξε να δώσει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής σε παίκτες που, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, δεν έχουν παίξει πολύ στην ομάδα -ο Ντίας παίρνει χρόνο συμμετοχής στο 60' και δέκα λεπτά αργότερα περνά στον αγώνα και ο Σολδάνο).

Συνοπτικά: ο Σα εξακολουθεί να βγάζει πολύ καλές αποκρούσεις, στις λίγες φορές που οι προσπάθειες του αντιπάλου καταλήγουν προς την εστία. Ο Τσιμίκας, ο οποίος σήμερα έκανε πραγματικά πολύ καλό παιχνίδι, μπορεί να εξελιχθεί σε σημαντική μονάδα (και αυτό, ευνόητα, σημαίνει πως ακόμα δεν είναι τέτοια). Θεωρώ ότι αμυντικά είναι σχετικά καλύτερος του Κούτρη, αλλά έχει και αυτός ασυγχώρητο -για το επίπεδο του Ολυμπιακού- πρόβλημα ψυχολογίας: προφανώς και είναι μικρός και του λείπει η εμπειρία, αλλά στον Ολυμπιακό δεν επιτρέπεται να κάνεις ένα λάθος και για την επόμενη μισή ώρα να ψάχνεις τα πατήματά σου. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όπως φάνηκε και εντός αγωνιστικών χώρων, με το δίδυμο Τσιμίκα-Κούτρη είσαι καλυμμένος από τα αριστερά.

Για Σισέ και Μερία τα έχουμε πει: ο πρώτος με τεράστιο ταβάνι, αλλά θέλει πολλή δουλειά για να σταματήσει να κάνει γκάφες και να μην επηρεάζεται τόσο πολύ από τα λάθη του (και δεν είμαι βέβαιος ότι αυτό μπορεί να γίνει στον Ολυμπιακό) και ο δεύτερος ξέρει μπάλα, είναι -συγκριτικά με τους άλλους κεντρικούς αμυντικούς μας- σχετικά σταθερός, αλλά παραμένει ένας παίκτης που δεν μπορεί να γίνει ο πολυπόθητος ηγέτης της αμυντικής γραμμής. Επίσης, η μεγάλη του άνεση, όπως είναι και αναμενόμενο, οδήγησε σήμερα σε ένα σοβαρό λάθος, όταν δοκίμασε μια λανθασμένη συρτή πάσα που έβγαλε αντεπίθεση του Παναιτωλικού (άσχετα με την κατάληξη της φάσης). 

Πολύ καλός ο Ομάρ. Μακάρι το τελευταίο αποτυχημένο του πέρασμα από το εξωτερικό να τον πείσει να παραμείνει χωρίς “ναι μεν” και “αλλά” στον Ολυμπιακό. Δεν είμαι βέβαιος, όμως, ότι δεν θα έρθουν σύντομα νέες προτάσεις και ότι ο Ομάρ δεν θα δοκιμάσει ξανά να αγωνιστεί σε κάποιο πιο δυνατό πρωτάθλημα. Επίσης: δεν γνωρίζω σε τι κατάσταση θα επιστρέψει ο Τόρο, ο οποίος, έτσι κι αλλιώς, βρίσκεται στη δύση της καριέρας του (γεννημένος το 1985). Προσωπικά, πάντως, και παρότι ο Ομάρ είναι, δεδομένα, επιρρεπής στους τραυματισμούς, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα και η νέα χρονιά να βρει ως δίδυμο από τα δεξιά τους Ομάρ και Τόρο. 

Ο Μπουχαλάκης στο ύψος του και, όπως έχω ξαναγράψει, με δεδομένο ότι, ως Έλληνας, καταλαβαίνει πού παίζει και ότι ποτέ δεν έχει δημιουργήσει πρόβλημα στην ομάδα, είναι μια χαρά για δευτερότριτη επιλογή. Ο Γκιγιέρμε κάνει καταπληκτική δουλειά στο κέντρο (νομίζω ότι, στην πράξη, είναι ένας από τους ελάχιστους αναντικατάστατους της φετινής χρονιάς), ενώ σκοράρει για δεύτερη σερί Κυριακή με κεφαλιά -από σέντρα του Φορτούνη και αυτή τη φορά. Ελπίζω ότι η παραμονή του και την επόμενη χρονιά είναι δεδομένη. 

Μια από τα ίδια και για Μασούρα και Ποντένσε. Ο πρώτος πετυχαίνει ένα ακόμα γκολ, δείχνοντας ότι του αξίζουν ευκαιρίες στον Ολυμπιακό, και ο δεύτερος κάνει κάμποσες φορές άνω κάτω την αμυντική γραμμή του Παναιτωλικού, αλλά, για μια ακόμα φορά, κάνει εκνευριστικά κακά τελειώματα (με εξαίρεση ένα μακρινό σουτ που πέρασε δίπλα από το δοκάρι), κάθε φορά που βρίσκεται σε θέση για να σκοράρει (και σήμερα, σε φάση τετ α τετ, καταφέρνει από όοολο το τέρμα να σημαδέψει τον γκολκίπερ...). 

Λίγα λόγια ακόμα για τις πτέρυγες: ο Ολυμπιακός έχει την επιλογή να ξεκινήσει την επόμενη χρονιά με τους Ποντένσε, Λάζαρο, Μασούρα, Βρουσάι, και, ενδεχομένως, τον (πολύ καλό, σήμερα) Ντίαζ. Με το χέρι στην καρδιά, βρίσκω ότι, εν δυνάμει, όλοι αυτοί οι παίκτες διαθέτουν την μίνιμουμ ποιότητα για να παραμείνουν (με διαφορετικούς, προφανώς, ρόλους) στο ρόστερ, αλλά ότι κανένας δεν είναι σε θέση να κάνει την διαφορά. Αν σε άλλες θέσεις έχεις τέτοιους, δηλαδή πραγματικά σπουδαίους, παίκτες (και, προφανώς, σε αυτό το σημείο αναφέρομαι για το ρόστερ από τη μέση και μπροστά), μπορεί αυτό το κενό να καλυφθεί. Αν, όμως, περιμένεις πάλι τον Φορτούνη να κάνει καταπληκτικές εμφανίσεις, για να καλύπτει αυτή την έλλειψη στα φτερά και την επίθεση, πιθανολογώ ότι θα συναντήσεις ξανά τα ίδια προβλήματα που είχες και φέτος στο σκοράρισμα (και που, νομίζω, ότι στοίχισαν τον τίτλο).

Αφού αναφερθήκαμε στον Φορτούνη: η σημερινή εμφάνιση ήταν πραγματικά εντυπωσιακή (είναι δεδομένο ότι διανύει περίοδο φόρμας). Αυτό δεν τον κάνει αυτόματα και τον ηγέτη που θα τραβήξει τον Ολυμπιακό. Ας αποδεχθούμε ότι δεν είναι αντιφατικό πως ο καλύτερός σου παίκτης (και με βεβαιότητα ένας από τους καλύτερους στο πρωτάθλημα) δεν μπορεί ακόμα (και πολύ πιθανό να μην μπορεί ποτέ) να είναι ο εμβληματικός ηγέτης, τύπου Τζόλε, που έβλεπες στο μάτι του ότι δεν δεχόταν να βγει ηττημένος από το γήπεδο (στην Ελλάδα τουλάχιστον).

Ο Χασάν πετυχαίνει ένα ακόμα γκολ και είναι φανερό ότι απολαμβάνει τη στήριξη του Μαρτίνς. Μπορεί στα δικά μου μάτια να μην δικαιολογείται το τόσο σταθερό προβάδισμα συμμετοχής του Αιγύπτιου στην βασική ενδεκάδα, σε σύγκριση με τον τουλάχιστον ισάξιο -δηλαδή, όχι και κάτι το ιδιαίτερο- Γκερέρο, αλλά, προς το παρόν, δεν αμφισβητώ την άποψη του προπονητή -όχι και ότι με το να την αμφισβητούσα θα άλλαζε κάτι. Εξακολουθώ, πάντως, να πιστεύω ότι ο (πολύ καλός για Super League) Καρίμ, θα είχε προσφέρει πολλά περισσότερα πράγματα από όσους αγωνίστηκαν στην επίθεση φέτος.

Λίγα λόγια και για τις αλλαγές: ο Καμαρά αγωνίζεται είκοσι πέντε λεπτά, συμμετέχει στην καλή ανάπτυξη και πετυχαίνει και ένα γκολ. Ο Ντίας αγωνίζεται τριάντα λεπτά και έχει συμμετοχή σε δύο τέρματα. Μοναδικός “αδύναμος κρίκος” των αλλαγών ο Σολδάνο, ο οποίος είναι φανερό ότι δεν έχει βρει ακόμα πατήματα (και ανεξάρτητα από το αν έπρεπε ή όχι να έχει πάρει περισσότερες ευκαιρίες, είναι να απορεί κανείς με την επιλογή ενός νεαρού Αργεντίνου, ο οποίος περνά τώρα τον Ατλαντικό, να κάνει άμεσα την διαφορά στη δυσλειτουργική επίθεση μιας ομάδας, την χειμερινή μεταγραφική περίοδο).

Ας τα ξαναπούμε και για τον Μαρτίνς: ο Πορτογάλος Γούναρης μετέτρεψε το περσινό αντιαισθητικό μπουλούκι σε μια πολύ καλή, επιθετική, ομάδα. Είναι τέλειος; Όχι. Ακόμα δεν ξέρουμε το ταβάνι του (και ας μην υποτιμάμε ότι στον Ολυμπιακό κάνει για πρώτη φορά πρωταθλητισμό), ο Ολυμπιακός, σε σημαντικά παιχνίδια, άργησε πολύ να εμφανιστεί στον αγωνιστικό χώρο (και σε κάποια από αυτά, όπως τη Τούμπα, δεν εμφανίστηκε ποτέ), και οι δηλώσεις του φαντάζουν κάποιες φορές άστοχες για προπονητή του Ολυμπιακού: ακόμα και σήμερα, θεώρησε ότι τα πέντε γκολ, απέναντι σε έναν σχετικά αδιάφορο αντίπαλο, δίνουν απαντήσεις στις “κατηγορίες” περί επιθετικής δυστοκίας. Πρέπει να μείνει του χρόνου και να στηριχθεί; Οπωσδήποτε! Για μια ακόμα φορά φέτος, έπιασα τον εαυτό μου να στενοχωριέται που τελειώνει ένα τόσο απολαυστικό παιχνίδι. Ξεκάθαρα: από την στιβαρή ομάδα του Ζαρντίμ, που σου προκαλούσε απέχθεια για το ποδόσφαιρο (το οποίο, θυμίζω, δεν είναι σκάκι για να εκτιμάς την στρατηγική), προτιμώ την παρορμητική, επιθετική, και με ατέλειες ομάδα του Μαρτίνς.

Ένα σχόλιο ακόμα: η κακή σημερινή διαιτησία (που έκανε λάθη και εις βάρος του Παναιτωλικού) ελέγχεται κυρίως για το σημαντικότερο (και πρώτο στη σειρά) λάθος της υπόδειξης οφσάιντ στον Ομάρ με το σκορ στο 0-1. Ένας κακός Ολυμπιακός ίσως να ισοφαριζόταν και μετά να μέναμε όλοι στο κακό σφύριγμα. Ο σημερινός Ολυμπιακός ισοπέδωσε τον (με διάθεση να παίξει, πάντως, μπάλα) Παναιτωλικό με άλλα τέσσερα γκολ. Το πρωτάθλημα Ελλάδας δεν διακρίνεται για τη δυσκολία του: στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις αρκούν οι καλές εμφανίσεις για να ξεπεράσεις τα λανθασμένα και “λανθασμένα” σφυρίγματα (και ελπίζω να είναι κατανοητό πως με αυτό που γράφω δεν δίνω άφεση στις διαιτησίες που συναντήσαμε και φέτος).

Για το τέλος: την επόμενη Κυριακή ο Ολυμπιακός δίνει τον τελευταίο εντός έδρας αγώνα του για φέτος. Αφήνοντας έξω πως, έτσι κι αλλιώς, ο ρόλος του οπαδού είναι να βρίσκεται δίπλα στην ομάδα του, ανεξάρτητα από επιτυχίες και αποτυχίες, θεωρώ πως ειδικά η φετινή ομάδα αξίζει και με το παραπάνω ένα τελευταίο θερμό χειροκρότημα για την προσπάθεια της.