Κατώτερος των περιστάσεων...

Το Μιλάνο αποδείχτηκε τελικά αρκετά αφιλόξενο για τον Ολυμπιακό, που πραγματοποίησε μια άθλια επιθετικά βραδιά και κατρακύλησε στην όγδοη θέση της βαθμολογίας, αφήνοντας ερωτηματικά για τη συμμετοχή του στα play-off. Η ομάδα δείχνει να συνεχίζει να περνάει ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα, αλλά αν εκμεταλλευτεί το ευνοϊκό πρόγραμμα και τον παράγοντα έδρα, τότε θα μπορέσει να εξασφαλίσει για άλλη μια χρονιά την είσοδο στην οκτάδα.

Του RedTerso

Πάνω που είχαμε χαμογελάσει λίγο μετά την εκτός έδρας νίκη απέναντι στη Μπούντουσνοστ, ήρθε το προχθεσινό μας να αποδείξει ότι το κακό φεγγάρι, στο οποίο βρίσκεται η ομάδα δεν έχει περάσει. Και  οι ερυθρόλευκοι συνέχισαν τις --πολύ-- κακές εμφανίσεις του τελευταίου τριμήνου, όπου δυσκολεύονται να περάσουν τους 60 πόντους, τη στιγμή που σε κάποια ματς δεν φτάνουν καν αυτό το όριο, όπως ακριβώς έγινε και προχθές. Με αυτή την πολύ άσχημη επιθετική εικόνα είναι τουλάχιστον αμφίβολο ότι μπορείς να κερδίσεις αγώνα της Ευρωλίγκα, ακόμα και αν καταθέσεις αρκετή προσπάθεια στην άμυνα (όπως έγινε προχθές). 

Ο Ολυμπιακός εμφάνισε προχθές τη γνωστή παθογένεια που τον ταλαιπωρεί φέτος με τους αντίπαλους περιφερειακούς να «αλωνίζουν» το παρκέ. Και αυτός είναι ο λόγος, που η Αρμάνι πήρε σε διάφορες στιγμές διαδοχικά σερί πόντων, που ήταν προϊόν του επιθετικού ταλέντου των γκαρντ της (Τζέιμς, Νέντοβιτς, Νάναλι) με ολίγον από Βλαντιμίρ Μίτσοφ. Το παιχνίδι του Ολυμπιακού μετά το αρχικό σερί 13-2 των Ιταλών εξορθολογίστηκε κάπως με την είσοδο του Σπανούλη στο ματς και το δεκάλεπτο έκλεισε στο 19-10. Στο δεύτερο δεκάλεπτο οι ερυθρόλευκοι έκλεισαν τους δρόμους προς το καλάθι τους, αναγκάζοντας τους παίχτες της Μιλάνο να σκοράρουν μόλις 4 (!!!) πόντους σε αυτό το διάστημα (όντως τυχεροί πάντως κάποιες στιγμές γιατί «έδωσαν» ελεύθερα σουτ στους αντιπάλους). Με αυτά και μ' αυτά το ημίχρονο έληξε με ισόπαλο σκορ (23-23) αποτελώντας ένα ημίχρονο-κακοποίηση του μπάσκετ και από τις δύο ομάδες.

Στο πρώτο μέρος ήρθε και ο τραυματισμός του Αρχηγού με αποτέλεσμα να αναγκαστεί ο Θρύλος να παίξει με 2,5 γκαρντ σε όλο το δεύτερο μέρος, το οποίο ξεκίνησε με τον ίδιο πανομοιότυπο τρόπο του πρώτου, όπου η Αρμάνι βασιζόμενη στον Τζέιμς έτρεξε ένα ακόμα σερί, το οποίο ο Ολυμπιακός προσπαθούσε επί ματαίω να ανταποδώσει. Το δεκάλεπτο έκλεισε στο -10 για τους ερυθρόλευκους (49-39) και δεν φαινόταν από την εικόνα των δύο ομάδων στο παρκέ ότι θα μπορούσε να ανατραπεί η κατάσταση. Όταν δε συμπληρώνονται 30 λεπτά παιχνιδιού και έχεις σκοράρει μόλις 39 πόντους, τότε τα πράγματα φαντάζουν ακόμα πιο δύσκολα... Και προφανώς αυτό επιβεβαιώθηκε από την εξέλιξη της τελευταίας περιόδου, όπου η διαφορά αντί να μειώνεται, αυξανόταν. Στο τέλος έγιναν κάποιες γρήγορες και εύστοχες επιθέσεις, ξανακούμπησε η μπάλα στο low-post και έτσι γράφτηκε το τελικό 66-57.

Ο Ολυμπιακός είναι σαφές ότι έχει αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά προβλήματα. Στο αγωνιστικό κομμάτι, αρκεί να αναφερθούμε στα ποσοστά της ομάδας στο Μιλάνο: 46% στα δίποντα και το θεϊκό 12.5% στα τρίποντα. Με τέτοια ποσοστά, ακόμα και αν έχεις έξτρα κατοχές που προέκυψαν από τα περισσότερα ριμπάουντ καθώς και τις καλές άμυνες (κλεψίματα) τότε είναι μάλλον δύσκολο να κερδίσεις. Βασικό σημείο προβληματισμού σε σχέση με το παιχνίδι είναι ότι δεν επιχειρήθηκε να πάει περισσότερο η μπάλα στη ρακέτα από τη στιγμή, που ο Μιλουτίνοφ δεν φαινόταν να έχει κάποιο πρόβλημα απέναντι στην front-court της Αρμάνι, που δεν φτάνει σε ποιότητα την περιφέρειά της (ειδικά από τον τραυματισμό του Γκουντάιτις και μετά). Αν στο παραπάνω συνυπολογίσουμε και το τεράστιο για μια ακόμα φορά πρόβλημα στη δημιουργία, ειδικά από τη στιγμή που αποχώρησε από το παρκέ ο Σπανούλης, τότε καταλαβαίνουμε εύκολα γιατί φτάσαμε στην ήττα: Υπήρχαν πάρα πολλές επιθέσεις, που η μπάλα δεν γύρναγε καθόλου καλά και ουσιαστικά εκδηλωνόταν στο τέλος του χρόνου --αρκετές φορές ούτε καν αυτό-- με σκοτωμένα σουτ.

Το πιο βασικό όμως πρόβλημα είναι το «εξωαγωνιστικό» και αυτό φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού. Οι παίχτες συνεχίζουν να φαίνονται σφιγμένοι και ψυχολογικά πεσμένοι, ενώ δεν υπάρχει και εκείνο το συλλογικό πνεύμα, το οποίο θα μπορούσε --και έχει γίνει στο όχι πολύ μακρινό  παρελθόν-- να αποτελέσει πυξίδα για τον προσανατολισμό κάποιου μέλους, που φαίνεται ότι δεν πατάει καλά. Η ομάδα περνάει την πιο εσωστρεφή περίοδο των τελευταίων χρόνων. Και για να καταφέρει να υπερβεί αυτή την κατάσταση χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ από την πλευρά των παιχτών. Ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό το γνωρίζουν οι ίδιοι πρώτα απ' όλους.

Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να ασκήσω και μια κριτική στο Μπλατ. Προσοχή! Κριτική και σε καμία περίπτωση απαξίωση. Ο ίδιος συνεχίζει να φαίνεται σε αρκετές στιγμές μπερδεμένος και να εμφανίζει κάποιες εμμονές. Η παραχώρηση του Τίμμα στη Χίμκι δεν φαίνεται να τον απελευθέρωσε στο μοίρασμα του χρόνου στο rotation. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι σε μια εμφανώς άσχημη βραδιά ο Παπανικολάου αγωνίστηκε 38 λεπτά και ο Τουπάν 6. Παράλληλα ο Βεζένκοφ αποδεικνύει στα τελευταία ματς ότι ίσως δικαιούται περισσότερο χρόνο βάσει της απόδοσής του. Εκεί όμως που έχει πολύ μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης είναι στο ότι δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ακριβώς τον εξωαγωνιστικό προσανατολισμό της ομάδας. Οι δηλώσεις μετά το ματς περί άγνοιας για την απόφαση της διοίκησης να μην αγωνιστούμε την προσεχή Κυριακή με το βάζελο δείχνουν μια πολύ «ζαμάν-φου» προσέγγιση της κατάστασης. Σε αυτό το σημείο προφανώς υπάρχει μερίδιο ευθύνης των διοικούντων, που δεν έχουν φροντίσει να επικοινωνήσουν επαρκώς με τον προπονητή τόσο σοβαρές επιλογές, αλλά από την άλλη δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνεται και ο τελευταίος καθόλου τη βαρύτητα της κατάστασης. Τα παραπάνω προφανώς και δεν σημαίνουν οτι πρέπει να «σταυρώσουμε» τον Μπλατ. Ο προπονητής πρέπει να πάρει το χρόνο του και να διορθώσει αν μπορεί τις ανορθογραφίες. Το γεγονός ότι διάφοροι ΑΡΔ του πριονίζουν την καρέκλα μας κάνει να στεκόμαστε ακόμα πιο κοντά του.

Ο Ολυμπιακός πρώτη φορά μετά από εκείνο το τραγικό τοπ-16 της περιόδου 2015/16 αντιμετωπίζει την πιθανότητα αποκλεισμού από τα play-off. Η ομάδα μας έχει 3 εντός έδρας ματς (με Μπάγερν, Ζαλγκίρις και Νταρουσάφακα) και μόλις ένα εκτός απέναντι στην Γκραν Κανάρια. Πολλοί θα αναρωτηθούν και γιατί είναι τόσο σημαντικό να περάσουμε στην τελική φάση όταν απέναντί μας θα βρεθεί κάποιο από τα μεγαθήρια της διοργάνωσης με μειονέκτημα έδρας και εμείς είμαστε σε αυτή την κατάσταση; Η απάντηση είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να λείπει από τις κορυφαίες ομάδες. Αλλά ο βασικότερος λόγος είναι ότι ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε την ομάδα και τον προπονητή, όταν όλα φαίνονται εναντίον τους. Γιατί όπως πολλάκις έχουμε πει: Ολυμπιακός στα εύκολα, Θρύλος στα δύσκολα.