Του JosuTernera
Υπάρχουν πολλά να ειπωθούν για την κατάσταση της ομάδας σε αγωνιστικό και διοικητικό επίπεδο, είναι όμως μία συζήτηση που μπορεί να περιμένει, τουλάχιστον στο κομμάτι της απόδοσης των ευθυνών και την κατανόησης των αιτιών που προκάλεσαν την τωρινή εικόνα. Άλλωστε υπάρχουν ακόμη αγωνιστικοί στόχοι και τρόποι να μην είναι η χρονιά χαμένη και να βγει κάτι θετικό από μία, ας μην γελιόμαστε, κακή εικόνα.
Ο Ολυμπιακός κατέβηκε με σημαντικές απουσίες, αφού Σπανούλης, Στρέλνιεκς και Αγραβάνης είναι εκτός μάχης. Αν ψάχνετε να βρείτε βέβαια 12άδα, θα απογοητευτείτε. Οι παίκτες που κατέβηκαν να παίξουν ήταν 11.
Ξεκίνησε λοιπόν ο Ντέιβιντ Μπλατ με Γκος και Ουέμπερ στην περιφέρεια, Παπανικολάου, Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ. Ο Μάντζαρης ήταν σε όλον τον αγώνα ο τρίτος γκαρντ, ο Τουπάν πήρε κάποιο χρόνο (φαίνεται ότι ο Αμερικανοεβραίος δεν τον εμπιστεύεται και με την απόδοσή του δεν δείχνει έτοιμος να δώσει πράγματα στην ομάδα και να πάρει γεμάτο χρόνο) και ο Βεζένκοφ έπαιξε αρκετά λεπτά, με κάποιες καλές άμυνες στον Ουίλιαμς, αλλά γενικώς σε ρηχά νερά, ενώ ο Μπόγρης πήρε διαδικαστικά λεπτά.
Το κλειδί του αγώνα ήταν το παιχνίδι των ψηλών, αφού ο Ντέιβιντ Μπλατ είχε στοχεύσει στη ρακέτα και για προφανείς λόγους (ελέω απουσιών). Ο Μιλουτίνοφ έκανε το σύνηθες πάρτι στον αέρα, με τον Πρίντεζη να προσθέτει μία μεστή επιθετικά αλλά και αμυντικά εμφάνιση, χαμηλή όμως σε επίπεδο ενέργειας, κάτι που τείνει να παγιωθεί εδώ και καιρό. Φαινομενικά προφανής αιτία η δημοσιοποίηση του βίντεο αλλά και η γενικότερη κατάσταση – οικονομική και διοικητική – της ομάδας, όπως και το «ξεζούμισμά» του εδώ και χρόνια στη θέση 4.
Θα ήθελα εδώ να κάνω μία παρένθεση κριτικής και να πω ότι το επιχείρημα γιατί ο Ολυμπιακός φέτος δεν απέκτησε για άλλη μια χρονιά δυνατό 4άρι για να δίνει σοβαρές ανάσες στον Πρίντεζη ήταν ότι υπάρχει ο Αγραβάνης και όταν επανέλθει για να μπορεί να δώσει τα πράγματα που περιμένουμε από αυτόν, πρέπει να έχει χώρο. Βέβαια για μία ακόμη χρονιά 4άρι δυνατό που να μπορεί να στηριχθεί η ομάδα δεν υπάρχει και ο Αγραβάνης επανήλθε για λίγο μετά την αποκατάσταση του τραυματισμού του και μετά εξαφανίστηκε.
Και αν δεν χρειάζεται να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά σε Μιλού και Πρίντεζη για την απόδοσή τους, αφού είναι δεδομένη η αξία και η ποιότητά τους, νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε ξεχωριστά για την περίπτωση ΛεΝτέι. Ο Αμερικανός προχθές ήταν πάρα πολύ καλός, τουλάχιστον επιθετικά, δίνοντας πόντους από πολλά σημεία και με πολλούς τρόπους. Τα στατιστικά γενικώς θα τα έχετε διαβάσει, όπως και τις προσωπικές επιδόσεις των παικτών, οπότε δεν θα μπω στη διαδικασία να τα αναφέρω.
Αλλά θα ήθελα να εκφράσω μια απορία: πώς μπορεί κάποιος να αναλύσει και να αξιολογήσει τη συνολική προσφορά του ΛεΝτέι στον Ολυμπιακό; Ο σέντερ – μάλλον κατά συνθήκη – μπορεί να κάνει απίστευτα παιχνίδια και να χάνεται μετά για πολύ καιρό. Ελαφρυντικό αποτελεί το γεγονός, όπως και τον Γκος, ότι ήρθαν φέτος με προοπτική να δουλέψουν και του χρόνου να δείξουν αυτά που μπορούν να προσφέρουν. Ωστόσο η ομάδα έχει ανάγκες και στόχους, οπότε το ρόστερ έχει εκτός από προοπτική και «χρηστική» σημασία.
Στην περιφέρεια είχαμε το μεγάλο πρόβλημα αφού εκεί ήταν και οι μεγαλύτερες απουσίες. Ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε να παίξει με λιγότερες λύσεις και να δοκιμάσει ένα αμιγώς αμερικανικό δίδυμο, με back up τον Μάντζαρη, ο οποίος στο 1ο ημίχρονο δεν έδωσε κάτι ιδιαίτερο, αλλά στο δεύτερο ανέβηκε και ήταν θετικός. Ο Γκος παραμένει ακόμη ένα αίνιγμα, αφού δεν έχει σταθεροποιήσει την απόδοσή του και πολλές φορές μένει σε χαμηλούς ρυθμούς. Προχθές ήταν καλός σε σημεία, δίνοντας μία γεύση από αυτά που μπορεί να κάνει – και είναι εντυπωσιακά, αλλά λίγα προς το παρόν.
Αυτός που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Ουέμπερ. Ο νεοφερμένος σίγουρα δείχνει να είναι σε ανώτερο επίπεδο από λύσεις όπως Ουότερς, Όντομ και Μπόμπι Μπράουν, στη μέση της χρονιάς. Είναι ενθουσιώδης, με πολλή ενέργεια και τρεξίματα στην άμυνα και προσφορά στο επιθετικό παιχνίδι. Προχθές έκανε ένα πολύ καλό ματς και κυρίως έδειξε πάθος, αν και τα φυσικά του προσόντα με δυσκολεύουν να σκεφτώ πώς μπορεί να ξεχωρίσει σε ένα πολύ απαιτητικό πρωτάθλημα, όπως η Euroleague, με μεγάλα και σκληρά κορμιά.
Μαζί με τη ρακέτα, καθοριστικό στοιχείο του αγώνα ήταν η καθολική επικράτηση στα ριμπάουντ που δεν έδωσε σε κανένα σημείο στους Γερμανούς την αίσθηση ότι μπορούν να επανέλθουν στο παιχνίδι. Η Μπάγερν ωστόσο δεν μου έδωσε την αίσθηση ότι μπορούσε να διεκδικήσει κάτι προχθές, αν και πρόκειται για ένα καλό σύνολο.
Αυτό που εμένα με ανησυχεί είναι η αίσθηση ότι χωρίς Σπανούλη, αλλά και Στρέλνιεκς, η μπάλα δεν περνάει εύκολα στην επίθεση. Προχθές σε πολλά σημεία του αγώνα υπήρχε φοβερή δυσκολία στην κυκλοφορία μπροστά, στατικές επιθέσεις που πολλές φορές εξαντλούσαν τον χρόνο χωρίς επιτυχία και μια εικόνα που διαφέρει από την αρχή της χρονιάς. Μου φαίνεται ότι η κινητικότητα και η ταχύτητα στην περιφέρεια που έχουμε δει φέτος, λείπουν πια και έχουν δώσει τη θέση τους σε μπάσκετ που δεν μπορεί να πάει την ομάδα μακριά.
Συμπέρασμα του αγώνα είναι ότι κερδίσαμε, γεγονός θετικό αφού δίνει δυνατότητα στην ομάδα να συνεχίσει, αλλά δεν πείθουμε. Λείπουν πράγματα και σε πολλές περιπτώσεις ο Ολυμπιακός φαίνεται ομάδα κατώτερου επιπέδου από αυτό που έχουμε συνηθίσει και ομάδα που έχει χάσει το συστατικό στοιχείο της: σκληρότητα, ατσάλινη θέληση και κατάσταση πνεύματος refuse to lose.
Γενική θεώρηση είναι ότι κάτι συμβαίνει: διοικητικά, οικονομικά, στο τεχνικό τιμ, στους παίκτες. Κάτι. Δεν φαίνονται ευοίωνα τα πράγματα, αλλά υπομονή και βλέπουμε.
* * *
ΥΓ1 Έχει περάσει αρκετός καιρός και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω κάποια πράγματα σχετικά με τη στελέχωση του ρόστερ. Αλλά αυτό που αδυνατώ να κατανοήσω είναι η φάση με τον Τίμα.
ΥΓ2 Η ανωτερότητα του Ολυμπιακού όπως εγώ τον ξέρω δεν αποδεικνύεται με ψευτοτσαμπουκάδες σε 15 Γερμανούς στη γωνία του ΣΕΦ, ούτε με ψείρισμα της σημαίας των Βάσκων από τον μοναδικό οπαδό της Μπασκόνια που έκανε ολόκληρο ταξίδι για να δει την ομάδα του στο ΣΕΦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου