Αν έπρεπε να περιγράψουμε την εικόνα της αναμέτρησης θα αρκούσε απλώς να παραθέσουμε τι έγινε στα τρία πρώτα λεπτά της έναρξης του κάθε ημιχρόνου: 9-0 σερί με τρία τρίποντα στο ξεκίνημα του κάθε δεκαλέπτου. Η ομάδα που υποτίθεται ότι αντιμετώπιζε το παιχνίδι ως «τελικό» (Ολυμπιακός) και ευκαιρία εδραίωσης στη βαθμολογία ήταν νωθρή, νωχελική και χωρίς συγκέντρωση, ενώ οι γηπεδούχοι, οι οποίοι είναι καιρό τώρα αποκλεισμένοι, φαινόντουσαν να παίζουν με τεράστιο κίνητρο και πάθος.
Ο Μπλατ γνωρίζοντας τις ελλείψεις στην περιφέρεια, προσπάθησε να μεταφέρει το παιχνίδι στη ρακέτα (όπως στο προηγούμενο ματς με την Μπάγερν), αλλά οι αντίπαλοι ήταν υποψιασμένοι και οι δικοί μας ψηλοί με σαφές έλλειμμα ενέργειας. Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπεις τους Μιλουτίνοφ και Πρίντεζη να υποφέρουν από τους Γουίλι, Μπάλβιν κ.λπ.
Ο Ολυμπιακός παρουσίασε ένα οικτρό θέαμα επιθετικά για άλλη μια φορά και οι 67 πόντοι που σκόραρε δείχνουν εξόφθαλμα το πρόβλημα. Η μπάλα για άλλο ένα παιχνίδι αδυνατούσε να κυκλοφορήσει, τα plays δεν μπορούσαν σε κανένα σημείο να ξεδιπλωθούν και βλέπαμε διαρκώς την ίδια εικόνα: Οι γκαρντ μας ξεκινούσαν την επίθεση από την κορυφή της ρακέτας και μετά το κεντρικό πικ, έπεφταν πάνω στην παγίδα του hedge out των αντίπαλων ψηλών, σταματούσαν την ντρίμπλα και αυτό είχε ως συνέπεια η επίθεση να παραμένει στατική και στο τέλος της απλώς είτε η μπάλα να μένει στα χέρια των παιχτών είτε να γίνεται ένα σκοτωμένο σουτ.
Και αν στην επίθεση υπάρχει διαπιστωμένα πλέον το πρόβλημα το τελευταίο τρίμηνο, τότε τι να πούμε για την άμυνα, που προϋποθέτει προσπάθεια από όλους, συγκέντρωση και κατάθεση ενέργειας; Κανένα από αυτά τα στοιχεία δεν υπήρχε στην ομάδα. Οι Ισπανοί έφταναν με όποιο τρόπο ήθελαν στο καλάθι μας και οι δικοί μας απλώς τους παρακολουθούσαν. Είναι εξοργιστικό στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου η διαφορά να πλησιάζει τους 30 πόντους και οι παίχτες μας να μην κάνουν φάουλ. Αυτό απλώς αποτυπώνει την εικόνα παραίτησης που είχαν οι ερυθρόλευκοι.
Το βασικό πρόβλημα που συνέθεσε αυτή την εικόνα παραίτησης είναι αυτό που ξεκινάει από τη νοοτροπία των παιχτών. Δεν είναι δυνατόν να δέχεσαι για τον εαυτό σου (και αυτό πηγαίνει κυρίως για αυτούς που είναι χρόνια στην ομάδα) να διασύρεσαι από την Γκραν Κανάρια και να μη βγάζεις ούτε ίχνος εγωισμού και τσαμπουκά και απλώς να περιμένεις «στωικά» να τελειώσει το παιχνίδι. Δεν ταιριάζει ούτε με την κληρονομιά της «άρνησης της ήττας», που είχε αυτή η ομάδα, ούτε με τη βαρύτητα της ερυθρόλευκης φανέλας. Οι μόνοι που διασώθηκαν από το ναυάγιο και έδειξαν να πιστεύουν στον εαυτό τους ήταν ο Γουέμπερ με τον Τουπάν. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν σκιές του εαυτού τους, χωρίς κίνητρο, διάθεση και θέληση να παλέψουν.
Η εικόνα διάλυσης που είδαμε χτες βαραίνει σε μεγάλο βαθμό τη διοίκηση, μιας και η ομάδα μοιάζει παρατημένη. Και είναι ευθύνη αυτών που ορίζουν την τύχη του τμήματος να κάνουν κάτι για να αλλάξει η εικόνα. Πολύ σημαντική η μετωπική σύγκρουση με το άθλιο κατεστημένο του ελληνικού μπάσκετ, αλλά αυτή θα έπρεπε να συνοδεύεται από την παρουσία ενός ανταγωνιστικού και «πεινασμένου» συνόλου στη διοργάνωση της Ευρωλίγκας. Έτσι δίνεται έδαφος για πικρόχολα σχόλια και ειρωνείες από τους εχθρούς της ομάδας και είναι χρέος των Αγγελόπουλων να βρουν τη λύση και να υποστηρίξουν τις επιλογές τους.
Για το τέλος άφησα τον κόουτς Μπλατ. Σε προηγούμενο κείμενο, είχα γράψει ότι δεν χρειάζεται απαξίωση, αλλά κριτική. Και δεν το αλλάζω αυτό. Για εμένα σπασμωδικές αποφάσεις δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα. Δεν μπορεί όμως να μην σημειωθεί ότι μετά από 3 και πλέον μήνες δεν φαίνεται να υπάρχει έστω μια στοιχειώδης αγωνιστική βελτίωση, αλλά τουναντίον να παρουσιάζεται μια διαρκώς φθίνουσα εικόνα. Και αν η αγωνιστική εικόνα συνεχίζει να είναι τραγική, με προβληματίζει πλέον σε πολύ μεγάλο βαθμό ο τρόπος που προσεγγίζει την κατάσταση ο προπονητής. Γιατί μπορεί χτες μετά την ήττα να ανέφερε στη συνέντευξη Τύπου ότι δεν ψάχνει δικαιολογίες, αλλά τα μόνα πράγματα που ανέφερε (μακρινό ταξίδι, τραυματισμοί) μόνο δικαιολογίες συνιστούν. Ειδικά για τους τραυματισμούς δεν μπορώ να δεχτώ ότι η χθεσινή εικόνα οφείλεται μόνο στην απουσία Σπανούλη και Στρέλνιεκς. Δεν μπορεί να ξεχνάμε ότι αντίστοιχα άσχημη εικόνα είχε και η ομάδα πριν τραυματιστούν. Ο προπονητής σε τέτοιες στιγμές οφείλει να βγει μπροστά αναλαμβάνοντας το μερίδιο ευθύνης, που του αναλογεί.
Η πρόκριση στην 8άδα μοιάζει πλέον επισφαλής με βάση την εικόνα της ομάδας, παρόλο, που ακολουθούν 2 εντός έδρας αναμετρήσεις απέναντι στη Ζαλγκίρις και τη Νταρουσάφακα. Υπάρχουν βέβαια και σενάρια, που οι δύο νίκες μπορεί να μην είναι αρκετές έτσι όπως τα καταφέραμε. Συνεχίζω να πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός, για πολλούς λόγους (πρεστίζ, υστεροφημία, αγωνιστικό «ψήσιμο» νέων παιχτών), πρέπει να βρεθεί στα play-off και να διεκδικήσει το καλύτερο μέσα από τη συμμετοχή του σε αυτά. Έχοντας ως δεδομένο ότι δεν θα ασχοληθούμε με το εγχώριο πρωτάθλημα είναι σαφές ότι η εικόνα της ομάδας στην Ευρωλίγκα θα αποκαλύψει τις ελλείψεις και τα αναγκαία βήματα που πρέπει να γίνουν ενόψει της επόμενης χρονιάς. Για να ξαναδούμε τον Ολυμπιακό, που λατρεύουμε. Για να επιστρέψει πάλι το χαμόγελο όταν βλέπουμε την ομάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου