Ένα ταξίδι 94 χρονων που ποτέ δεν τελειώνει…

10 Μαρτίου 1925. Παντού ύμνοι, δημοσιογραφικά αφιερώματα και διθύραμβοι σήμερα για τα 94 χρόνια που συμπληρώνονται από την ίδρυση του Ολυμπιακού… Χρόνια πολλά, λοιπόν. Χρόνια πολλά σε αυτούς που είναι κάτι περισσότερο από μια ανώνυμη ποδοσφαιρική εταιρία. Πολύ περισσότερο από έναν οργανισμό με ιεραρχία, διοικητικό σχήμα, οργανογράμματα και λοιπά εταιρικά. Χρόνια πολλά σε αυτούς τους δύο τύπους που ήρθαν από τη Θεσσαλονίκη κατευθείαν στα εκδοτήρια με κουβέρτες, στις 3 το χάραμα, για να προλάβουν τα εισιτήρια και γύρισαν πάλι πίσω το πρωί. Σε εκείνον που με δάκρυα στα μάτια έπαιρνε τηλέφωνο τη γυναίκα του να της εξηγήσει ότι δεν είχε λεφτά να πάρει εισιτήριο και για τα δυο τους παιδιά για τον αγώνα με την Μπάγερν. Αυτοί γιορτάζουν σήμερα. Αυτοί που αγάπησαν τον Ολυμπιακό εξ αποστάσεως και είδαν τα πρώτα τους παιχνίδια σε παλαιικά γεμάτα καπνούς καφενεία, που τους πρωτοπήγαν οι παππούδες τους, με το φως στο ένα χέρι και ένα ερυθρόλευκο μπεγλέρι στο άλλο.

Του Λέλεκα

Αυτοί που από τις μακρινές γωνιές της Ελλάδας και της Ευρώπης, κάθε φορά που θέλουν να δουν την ερυθρόλευκη για 90 λεπτά, δημιουργούν ιστορίες τρέλας και αληθινής πίστης ταξιδεύοντας μέρες -- και μετά πάλι πίσω. Μη ρωτάς το γιατί. Αυτοί που περίμεναν καρτερικά πάνω στην εθνική με ένα μπουκαλάκι αλκοόλ στα μπουφάν τα πούλμαν της ντροπής για να πάνε στο εκτός. Αυτοί που γύριζαν με σπασμένα παράθυρα μες στο καταχείμωνο από τις εκδρομές αλλά ζέσταινε την ψυχή τους το ερυθρόλευκο κασκόλ που κρατούσαν σφιχτά. Αυτοί γιορτάζουν. Αυτοί που σε Τούμπα και Αλεξάνδρειο έβλεπαν τους διπλανούς τους με ανοιγμένα κεφάλια από τις πέτρες και καύλωναν περισσότερο και φώναζαν με όλη τους την ψυχή πιο δυνατά.

Αυτοί που, για να ακουστεί η ιαχή ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ παντού, πορεύτηκαν μαζί με τρελούς συνταξιδιώτες σε ριψοκίνδυνα ταξίδια και αφέθηκαν στη μαγεία που αυτά προσφέρουν, στη διαδρομή και στην άγνοια στο πού θα κάτσει η μπίλια του κινδύνου κάθε φορά. Αυτοί που αποφάσισαν να χαρίσουν τα εφηβικά νιάτα τους στον δαφνοστεφανωμένο και δεν το μετάνιωσαν λεπτό. Κι ας τους ρώταγαν οι δικοί τους άνθρωποι τόσα χρόνια τι κερδίζουν να τρέχουν πίσω από μια ομάδα. Δεν απαντούσαν ποτέ, απλά χαμογελούσαν. Εκείνοι που ρωτούσαν δεν θα καταλάβαιναν ό,τι και να τους έλεγαν και αυτοί δεν είχαν λόγια τόσο πλούσια να το περιγράψουν. Αυτό συμβαίνει με ελάχιστα πράγματα στη ζωή. Τα λόγια δεν μετράνε μία, μόνο τα συναισθήματα. Ρώτα την καρδιά τους για το πόσα έχει νιώσει από αυτά για τον Ολυμπιακό. Απογοητεύσεις, θυμός, νεύρα ανείπωτη ευτυχία και εκρήξεις αγάπης. Το περιέγραφε αυτό άλλωστε και ένα ιστορικό πανί στο παλιό Καραϊσκάκη: «Αδιαφορώ ό,τι κι αν λένε, γιατί δεν ξέρουν πώς νιώθω για σένα».

Αλώστε αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Οι τρελοί πιωμένοι που διέσχισαν 7.369 χιλιόμετρα για να φτάσουν στον Βόρειο Πόλο και να δουν την ερυθρόλευκη. Το να ακούγεται το  «η γη πολύ μικρή για να σ’ αφήσω» στο Χάρκοβο με -20 από κάποιους άλλους παλαβούς. Οι «σκληροί» μιας εποχής με τα μακριά μαλλιά και τα σκουλαρίκια να κλαίνε σαν παιδάκια στα πέτρινα για έναν αποκλεισμό. Είναι οι σημαίες και τα κασκόλ που στέκονται υπερήφανα στα δωμάτια αυτών που είναι στην ξενιτιά, στις κουκέτες των πλοίων. Τα πήραν μαζί τους για να υπενθυμίζουν την μεγάλη τους αγάπη, κι ας είναι χιλιόμετρα μακριά και δεν μπορούν να τη δουν από κοντά. Ολυμπιακος είναι αυτός που πήρε από το χέρι χιλιάδες ανθρώπους που είχαν μπλέξει στην πρέζα και σε άλλα σκοτεινά μονοπάτια της ζωής, τους πήρε μαζί του και τους έδωσε λόγο να αναπνέουν ελεύθερα ξανά κι ας ήταν μόνο για την ερυθρόλευκη. Είναι ο Μητρόπανος που δεν μιλούσε από τη στενοχώρια του μετά από έναν χαμένο αγώνα με τη Σιένα, όπως είχε περιγράψει σε μια συνέντευξη ο Ντούντα. Είναι ο Πειραιάς, οι αυθεντικοί μάγκες του Πασαλιμανιού, οι ρεμπέτικες νότες, η φτώχεια, η λιμανίσια μπέσα, είναι οι μπλούζες του Ολυμπιακού που ζέσταιναν τα παιδάκια των προσφύγων στο λιμάνι το 15. Ειναι ο Λεωνίδας με τη σημαία του όταν κατέκτησε την κορυφή του Ολύμπου. Είναι τα παιδάκια που κρατάν από τα χέρια τους πατεράδες τους όταν πηγαίνουν πρώτη φορά στο γήπεδο και γυρίζουν το βλέμμα τους συνεχώς προς το πέταλο. Είναι οι μαγικές κερκίδες σε όλα τα γήπεδα του κόσμου. Η πεμπτουσία της εξέδρας, η φωνή. Αυτή η μαγική χροιά που βγαίνει από τα λαρύγγια μας, ενώνεται και γίνεται σύνθημα. Τραγούδι δόξας του εφήβου. Εκεί δεν υπάρχουν μάχιμοι και μη. Εκεί δεν υπάρχουν παλιοί και νέοι. Εκεί υπάρχει μαγεία και πάθος. Αυτό είναι ο Ολυμπιακός.

Αν κάτι χαρακτηρίζει τα 94 χρόνια του Ολυμπιακού, αυτό είναι το μεγαλείο του. Η απεραντοσύνη του. Είναι αυτό που είχε πει ένας «παλιός»: Ο ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ… Πόσα εκατομμύρια άνθρωποι αγάπησαν τον Ολυμπιακό, ο καθένας για δικούς του λόγους. Πόσοι τον γνώρισαν μέσω των Ανδριανόπουλων, του Μπούκοβι, του Γόδα, του Γουλανδρή και του Κόκκαλη και πολλών άλλων. Πόσες οικογένειες χάλασαν για τον Ολυμπιακό και πόσες σχέσεις πατέρα-γιου δυνάμωσαν μέσω αυτού. Πόσες επαγγελματικές ευκαιρίες και καριέρες χάθηκαν από ανθρώπους που βρήκαν το νόημα της ζωής τους στην ερυθρόλευκη και δεν συμβιβάστηκαν με τίποτα που δεν θα τους επέτρεπε να τη βλέπουν να αγωνίζεται. Ποσά πράγματα θυσιάστηκαν, πόσες σχέσεις δοκιμάστηκαν για πάρτη του. Πόσα ποινικά μητρώα λερώθηκαν και πόσοι φόρτωσαν τις πλάτες τους με δικαστήρια εξαιτίας τσαμπουκάδων για χάρη του θρύλου. Πόσα οικογενειακά τραπέζια τις Κυριακές ήταν λειψά από χιλιάδες ανθρώπους που έτρεχαν από το πρωί στα γήπεδα. Πόσες παρέες χάθηκαν και πόσες δημιουργήθηκαν με αφορμή τον Ολυμπιακό. Πόσοι πήραν δανεικά για να πάνε στον αγώνα και πόσοι απολύθηκαν από τις δουλειές, πόσες κοπάνες από σχολεία και σχολές για πάρτη του. Πόσες αλητείες. Πόσοι άνθρωποι, σε πόσα γήπεδα, τόσα χρόνια τόσοι διαφορετικοί μεταξύ τους κάθισαν δίπλα δίπλα στα τσιμέντα. Όλα για τον Ολυμπιακό.

Μην μου μιλάς για υπερβολές και ρομαντικά απομεινάρια μιας άλλης εποχής Τα έχω δει με τα μάτια μου και τα ένιωσα με την καρδιά μου. Έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες. Εκδηλώσεις τρέλας και συμπεριφορές στην άκρη της καταστροφής. Έτσι είναι οι σχέσεις πάθους, έτσι είναι η σχέση του Ολυμπιακού με τον κόσμο του. Χρονιά τους πολλά και πάλι λοιπόν. Σε αυτούς που αγωνιούν για το καθετί, τρέμουν στην ιδέα να συμβεί κάτι που θα τους στερήσει αυτό το αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου του εαυτού τους. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό, δεν διανοούνται την καθημερινότητά τους χωρίς να ρωτήσουν, να ακούσουν, να μάθουν… τι κάνει η αγάπη τους. Και αυτή η αγάπη δεν είναι σαν τις άλλες τις γνωστές… Εδώ δεν υπάρχει τέλος και αντίο. Υπάρχει πάθος, πάθος που δεν σβήνει και ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει…