Πήρε το διπλό ο Θρύλος σε μια, παραδοσιακά, δύσκολη έδρα, απέναντι στα σκουλήκια που έβγαλαν, φυσικά, όλο τους το πάθος και τη χολή για να κερδίσουν τον Ολυμπιακό. Μια νίκη που τη χρειαζόταν η ομάδα, και ψυχολογικά και βαθμολογικά, σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή της φετινής χρονιάς. Μια νίκη που χτίζει χαρακτήρα στα εκτός έδρας ματς, αλλά και ενόψει του ντέρμπι με τον βάζελο.
Του RoD
Ο Μαρτίνς κατέβασε την ομάδα με Σα κάτω από τα δοκάρια, Κούτρη και Ομάρ στα άκρα της άμυνας, Βούκοβιτς-Σισέ αμυντικό δίδυμο, Γκιγιέρμε (84΄ Καμαρά) και Μπουχαλάκη να μοιράζονται τις θέσεις των αμυντικών χαφ, τον Φορτούνη (88΄ Τοροσίδης) δεκάρι, Ποντένσε και Λάζαρο (59΄ Νάτχο) στα άκρα της επίθεσης και τον Χασάν προωθημένο.
Η ομάδα μπήκε δυνατά, πίεσε, προσπάθησε να αιφνιδιάσει, έχασε μερικές ευκαιρίες και μετά... ήρθαν οι μέλισσες.
ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟ Α΄ ΗΜΙΧΡΟΝΟ
Έχασε την τεράστια ευκαιρία στο 5΄ και μετά απλώς εξαφανίστηκε από το γήπεδο: χωρίς ορεξάτο και δημιουργικό Φορτούνη (και συχνά αρνητικό παράγοντα στην ανάπτυξη της ομάδας), ήταν φυσιολογικό να πέσει ο ρυθμός, να πάρει μέτρα ο Άρης και να απειλήσει με σοβαρές ευκαιρίες. Δεν είναι να απορεί λοιπόν κανείς που ο καλύτερος παίχτης της ομάδας στο πρώτο μισό ήταν ο Σα, ο οποίος έκανε καίριες και σωτήριες επεμβάσεις στις φάσεις που έφτιαξε ο Άρης.
Αν στο δεκάλεπτο η ομάδα ήταν μπροστά στο σκορ --με βάση τις ευκαιρίες που έφτιαξε--, το ματς θα ήταν διαφορετικό, ωστόσο με τα «αν»... δεν πας πουθενά. Για ένα ακόμα ματς, πληρώσαμε την αφλογιστία, το επιθετικό πρόβλημα, το ότι δεν έχουμε το εύκολο γκολ. Όχι ότι περνούσαμε ποτέ εύκολα από το Χαριλάου, εδώ που τα λέμε. Ξέρουμε πολύ καλά, χρόνια τώρα, ότι κάτι ομάδες σαν τον Άρη σημαδεύουν τα ματς με τον Ολυμπιακό για να παίξουν τη χρονιά τους. Γι’ αυτό τον λόγο, η δύναμη, η ενέργεια, το πάθος είναι βασικά στοιχεία που θα πρέπει να έχει η ομάδα πριν ακόμα μπει στο γήπεδο. [Kαι αυτά έλειψαν στην προετοιμασία του ματς της Κρήτης: κάποιος έπρεπε να πει στον προπονητή και στους παίχτες ότι δεν παίζαμε στ’ αλήθεια με τον ουραγό, ό,τι και αν έλεγε η βαθμολογία, όσο εύκολα και αν είχαν περάσει από το Γεντί Κουλέ οι δικέφαλες κότες: η ντροπή της Κρήτης σημάδεψε το ματς με τον Ολυμπιακό όσο δεν παίρνει και αυτό θα έπρεπε να μας έχει κάνει, τουλάχιστον, περισσότερο υποψιασμένους -- εδώ, κάνανε φιέστες με καινούργιους ιδιοκτήτες, διοίκηση, κ.λπ., κι εμείς πήγαμε χαλαροί να πάρουμε σβηστά το ματσάκι].
Πέρα όμως από την προβληματική ανάπτυξη και την έλλειψη εύκολου γκολ, ένα ακόμα ανησυχητικό πρόβλημα είναι η ευκολία με την οποία οι αντίπαλοι σπάνε το πρέσινγκ της ομάδας (παρόλο που δεν μπορεί να κατηγορηθεί κανείς ότι δεν προσπαθεί ή δεν τρέχει όσο μπορεί) και φτάνουν άνετα και σχεδόν ξεκούραστα έξω (και μέσα) από τη μεγάλη περιοχή. Αυτά στο πρώτο ημίχρονο. Γιατί το δεύτερο είναι άλλη ιστορία.
Ο ΝΑΤΧΟ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ
Το ματς ξεκλείδωσε ο Νάτχο στο 67΄: με εξαιρετική αλλαγή παιχνιδιού βρήκε μόνο του τον Κούτρη, ο οποίος έκανε ιδανική παράλληλη σέντρα και απλώς ο Χασάν έπρεπε να κάνει το αυτονόητο και να τη σπρώξει στην κενή εστία.
Μετά το γκολ, ο Ολυμπιακός δεν απειλήθηκε καθόλου από τον Άρη, παρόλο που του άφησε την πρωτοβουλία, και με συντήρηση, στην ουσία, πήρε το πολύτιμο διπλό μες στο Χαριλάου – ιδίως μετά τις ισοπαλίες των δικέφαλων κοτών.
Το ματς πάντως χωρίζεται, για τον Ολυμπιακό, σε δύο μέρη: π.Ν και μ.Ν. Στην... προ Νάτχο περίοδο, το κέντρο δεν μπορούσε να δημιουργήσει ή έστω να κρατήσει μπάλα και να πιέσει τους αντιπάλους. Στη... μετά Νάτχο περίοδο, η ομάδα κράτησε το κέντρο και τον ρυθμό, ενώ από τις δημιουργικές ενέργειες του Νάτχο προέκυψαν οι φάσεις και, φυσικά, το γκολ.
Μεγάλο παιχνίδι, εκτός από Σα και Νάτχο, πάντως έκανε και ο Σισέ. Τον χρειάζεται η ομάδα, το χρειάζεται και ο ίδιος, αρκεί να έχει το μυαλό του μες στο κεφάλι του. Γιατί άλλο στόπερ που να παίζει επιθετική άμυνα, να βγαίνει πρώτος στις περισσότερες μπάλες και να καθαρίζει εύκολα τις εναέριες απειλές, δεν υπάρχει.
Κατά τα άλλα, ο Βούκοβιτς ήταν σωστός, ιδίως στο β΄ ημίχρονο, όταν βέβαια είχε σφίξει πολύ περισσότερο η αμυντική λειτουργία στο κέντρο. Ο Μπουχαλάκης ήταν Μπουχαλάκης, ωστόσο ο Γκιγιέρμε, κυρίως στο α΄ ημίχρονο, ήταν μάλλον μέτριος.
Στα άκρα της επίθεσης, το πρόβλημα είναι πάντως γνωστό και μ’ αυτό θα πορευθούμε όλη τη σεζόν: Στη μια πλευρά, ο κοντοπίθαρος, ο οποίος έχει πολλές αρετές (ξέρει πολλά κιλά μπάλα, έχει αντοχές και έκρηξη, και σίγουρα είναι από τους διακριθέντες μέχρι στιγμής) και εμφανείς αδυναμίες (δεν πατάει εύκολα περιοχή και κυρίως δεν απειλεί άμεσα, ενώ ενίοτε την κουράζει κιόλας την μπαλίτσα, καθυστερώντας επιθέσεις ή αργώντας να εκτελέσει). Στην άλλη, ο Λάζος, ο οποίος –υποτίθεται-- αποκτήθηκε ως backup του βασικού εξτρέμ, ως game-changer που θα έμπαινε αλλαγή και θα άλλαζε τον ρυθμό και το μομέντουμ των ματς, αλλά αναγκάζεται να παίζει βασικός, δηλαδή να ξοδεύει δυνάμεις σε πολλές δουλειές μες στα ματς και για πολλή ώρα, ενώ έπαιξε μέχρι και φορ εξαιτίας της λειψανδρίας τελευταία στη συγκεκριμένη θέση. Κι από την άλλη, πίσω τους, δύο αλλαγές (Ναουέλ, Φέτφα) που ανάθεμα αν είναι στ’ αλήθεια εξτρέμ, αλλά σίγουρα ο ένας είναι ένα μεγάλο στοίχημα (και όχι ο βασικός εξτρέμ που τάχα θα ήταν η μεγάλη μεταγραφή του καλοκαιριού) και ο άλλος ακόμα αναζητείται (σημειωτέον ότι η κριτική που του ασκείται για τις χαμένες ευκαιρίες τελευταία είναι, κατ’ εμέ, άδικη: αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο Φετφατζίδης: το να φανταζόμαστε ότι είναι κάποιος άλλος --ο Γκαλέτι, ας πούμε, θου κύριε!—είναι δικό μας πρόβλημα).
ΚΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΒΑΖΕΛΟΣ
Ένα πράγμα μόνο:
* * *
ΥΓ1 Προς Σιώπη (και άλλα φρούτα): Ο λαός του Θρύλου τους Γενίτσαρους δεν τους ξεχνά ποτέ! Και ο νοών νοείτο.
ΥΓ2 Τις ευχές μας για ταχεία ανάρρωση στον Τζανακάκη. Ελπίζουμε να γυρίσει δριμύτερος μετά το χειρουργείο που θα χρειαστεί για τον τρομερό τραυματισμό του στο τέλος του α΄ ημιχρόνου. Το σανίδι χρειάζεται καλούς ηθοποιούς, στην εποχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου