Αν μου απέμενε ένα τελευταίο καρέ πριν φύγω από αυτό το μάταιο κόσμο θα ήταν η στιγμή που ο Σπανούλης κατεβάζει την μπάλα και την πασάρει στον Πρίντεζη. Εκείνα τα δευτερόλεπτα παίζουν και ξαναπαίζουν στο μυαλό μου σαν μια εμμονική συμφωνία κλασικής μουσικής. Δεν πρέπει να έχω ξαναχάσει τόσο πολύ τον έλεγχο του εαυτού μου. Θυμάμαι πως όταν είχα ξανά συναίσθηση του εαυτού μου είχα βρεθεί με το ένα πόδι περασμένο από την εξωτερική μεριά ενός μπαλκονιού στον δεύτερο όροφο και έναν φίλο μου να ουρλιάζει: «Θα σκοτωθείς, ρε μαλάκα».
Του red1925white
Τι ήταν εκείνη η χρονιά; Τα πάντα. Ήταν η απόδειξη πως το DNA του Ολυμπιακού υπάρχει ακόμη. Ήταν η απόδειξη πως τις εποχές τις φτιάχνουμε εμείς οι οπαδοί και πως όλα τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες.
Εκείνη τη χρονιά, η ΚΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είχε πουλήσει 124 εισιτήρια διαρκείας. Αυτός ήταν ο ακριβής αριθμός. Το καλοκαίρι που έχει μεσολαβήσει, η ομάδα είχε διαλυθεί, σύμφωνα με τους μπασκετικούς ρουφ... εεε... δημοσιογράφους. Στην πραγματικότητα, από την ομάδα είχαν φύγει όλα τα βαριά συμβόλαια, εκτός από αυτό του Σπανούλη. Είχαν φύγει οι παντες. Κάποιοι σαν φίλοι και κάποιοι σαν εχθροί. Αλλά αυτό μικρή σημασία έχει πια. Είχε μείνει ο Ντούντα και ο Σπανούλης. Μαζί με μερικά αμούστακα παιδάκια που δεν έλεγαν και πολλά πράγματα σε όσους ασχολούνταν με τη σπυριάρα. Ο αντικειμενικός στόχος εκείνης της πρώτης χρονιάς ήταν η ομάδα να περάσει την πρώτη φάση των ομίλων της Eurolegue.
Στο ΣΕΦ ήμασταν λίγοι. Για την ακρίβεια, ελάχιστοι. Εκείνη είναι η χρονιά που εφευρέθηκε και το περίφημο αστείο που κάναμε μεταξύ μας: «τα φαντάσματα του ΣΕΦ». Αγώνα με τον αγώνα, μάχη με τη μάχη, ο πρώτος γύρος της διοργάνωσης έφτανε στο τέλος του και όλα ήταν ανοιχτά. Όσο πλησιάζαμε προς τα Χριστούγεννα, όμως, η ομάδα είχε αρχίσει να παρουσιάζει μια παράξενη δυναμική. Βλέπαμε την ταχύτητα και την ενέργεια που έβγαζε η ομάδα και δυσκολευόμασταν να το πιστέψουμε. Κάτι περίεργα κοιτάγματα μεταξύ μας, κάτι σκαστά χαμόγελα, κάτι που καθόμασταν πίσω από τον πάγκο σε κάθε ματς και παίζαμε και εμείς μπάσκετ μαζί τους, άμυνα με την άμυνα, επίθεση με την επίθεση. Κατέβαζε ο Μάντζαρης, σπρώχναμε κι εμείς από πίσω. Σηκωνόταν ο Σπανούλης, φυσάγαμε κι εμείς να μπει η μπάλα μέσα. Σηκωνόταν ο Κωστάκης για τάπα, πηδάγαμε κι εμείς πίσω από τον πάγκο. Κι όταν τελείωνε το παιχνίδι, πηγαίναμε προς τη φυσούνα και δώστου «πάμε μάγκες» και «σας πιστεύουμε» και δώστου «πάμε γερά». Φεύγαμε κι εμείς ιδρωμένοι μετά από κάθε παιχνίδι στο ΣΕΦ.
Γίνονται και δυο αλλαγές παιχτών με την επόμενη φάση. Φέρνουμε τον Λο και τον τρελιάρη τον Ντόρσεϊ και αρχίζουμε η ομάδα να ρολάρει. Χάνουμε στις λεπτομέρειες από την ΤΣΣΚΑ στο ΣΕΦ και σε εκείνο το παιχνίδι έχουμε μεταφερθεί στο κέντρο του γηπέδου, στο πάνω διάζωμα για να ενισχύσουμε την ομάδα να πάρει το ματς. Τελικά δεν τα καταφέρνουμε. Ο πληθυντικός δεν είναι ευγενείας. Είπαμε, τότε παίζαμε όλοι μαζί. Κερδίζαμε και χάναμε παρέα. Θα εξηγήσω μετά πώς προέκυψε αυτό το παράξενο δέσιμο με αυτή την ομαδάρα. Τότε είχε κυκλοφορήσει ένα αστείο στο γήπεδο πως η ομάδα δεν βαστιέται. Το λέγαμε ακόμη για τον Λάζαρο Παπαδόπουλο που υστερούσε σε ταχύτητα.
Πριν το τέλος της δεύτερης φάσης της διοργάνωσης, οι μισθοφόροι της πένας άρχισαν να αναρωτιούνται ποιο είναι το ταβάνι εκείνης της ομάδας. Αυτοί που τρεις μήνες πριν έβλεπαν πλήρη διάλυση, τώρα είχαν απορίες και άποψη για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΜΑΣ. Στη αρχή, το ταβάνι οριοθετήθηκε ως η πρόκριση στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Κάθε φορά που άκουγα τη λέξη ταβάνι, κοίταζα την οροφή στο ΣΕΦ που η αλήθεια είναι πως είχε χρόνια να ανανεωθεί με λάβαρα και τίτλους. Εντάξει, είχαν έρθει δυο κύπελλα, αλλά εμείς λαχταρούσαμε άλλα πράγματα. Με τα πολλά, η ομάδα περνάει στους 8. Ο Σπανούλης ηγέτης, ο Μάντζαρης χρήσιμος, ο Σλούκας ουσιαστικός, ο Χάινς, που ήταν κοντός και αστείος για την θέση 5, σύμφωνα με τους παντογνώστες, σκέπαζε τα καλάθια. Ο Παπανικολάου δεν σταμάταγε να πηδάει ούτε μισή ώρα αφού τελείωνε το ματς, ο Πρίντεζης πάντα εκεί να φωνάζει παρών στα δύσκολα.
Περνάμε στους οχτώ και συναντιόμαστε με τη Σιένα -- τα πρώτα δυο παιχνίδια στην έδρα των Ιταλών, τα επόμενα δυο στο σπίτι μας, και αν χρειαζόταν πέμπτο ματς, θα γυρνούσαμε στην Ιταλία. Η ομάδα κατεβαίνει καμικάζι στο πρώτο ματς και παίρνει τη νίκη με 75-82. Ο Πρίντεζης, ο Σπανούλης και ο Λο κάνουν πάρτι σε εκείνο το παιχνίδι. Οι Ιταλοί, ανήμποροι να αντιδράσουν, δέχονται τη μοίρα τους. Στο επόμενο ματς, αν και η ομάδα πάει να κλέψει κι πάλι το παιχνίδι, δεν τα καταφέρνει και η σειρά έρχεται στον Πειραιά στο 1-1.
Σε εκείνα τα δυο παιχνίδια, και ειδικά στο δεύτερο, πιστεύω ακόμη πως ακόμη κι αν ο διάολος άφηνε την κόλαση κι ερχόταν στο ΣΕΦ, θα καιγόταν από την ατμόσφαιρα. Συμμετοχή από όλο το γήπεδο. Κατοχή με την κατοχή, ο Ολυμπιακός ανέβαζε το ταβάνι. Αργότερα θα το έφτανε στ' αστέρια. Πρώτο ματς και μόνο με τη φόρα του κόσμου η Σιένα δεν έχει καμία τύχη και το 2-1 είναι γεγονός. Στο τέταρτο παιχνίδι το ΣΕΦ είχε γεμίσει μια ώρα νωρίτερα. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Η κερκίδα είχε πάρει φωτιά πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι. Οι Ιταλοί θα ήταν πιο υποψιασμένοι, αλλά τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει μια ιδέα που έχει έρθει η ώρα της να πραγματωθεί. Το ματς ζορίζει. Οι Ιταλοί κλείνουν καλά τον Σπανούλη, ο Ντόρσεϊ τραυματίζεται και δεν μπορεί να παίξει. Έχει έρθει η ώρα να παίξουμε μπάσκετ εμείς. Μαέστρος ο Ντούντα από τον πάγκο, οργανοπαίχτες εμείς από την κερκίδα. Το παιχνίδι τελειώνει με 76-69. Είμαστε ξανά στο Final 4. Ο κόσμος μπουκάρει στο παρκέ. Στιγμές αλλοφροσύνης. Πού να ξέραμε τις μας περίμενε στη συνέχεια...
Την επόμενη ημέρα, όλοι συμφωνούν πως αυτό που κατάφεραν τα πιτσιρίκια του Ίβκοβιτς είναι άθλος. Εμείς συνεχίζουμε να μη μιλάμε. Όπως ακριβώς και οι παίχτες. Ούτε μεγάλα λόγια ούτε υποσχέσεις. Παιχνίδι με το παιχνίδι. Φάση με τη φάση.
Το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα ξεκινάει. Η ομάδα που μας στέρησε το ευρωπαϊκό στο Παρίσι βρίσκεται απέναντι μας στον ημιτελικό. Αυτή τη φορά οι συσχετισμοί είχαν αλλάξει. Απλά οι καταλανοί δεν το ήξεραν ακόμη οι δύστυχοι. Δεν πειράζει αν πάθεις δεν θα μάθεις, λένε. Το παιχνίδι ξεκινάει με τρίποντο του Σπανούλη. Το πρώτο δεκάλεπτο κλείνει με τον Ολυμπιακό μπροστά. Η ομάδα βγάζει μια ενέργεια που καμία ομάδα στην Ευρώπη δεν μπορεί να ακολουθήσει. Το βλέπουμε, το λέμε συνεχώς μεταξύ μας. Μην μιλάτε ακόμη, μη γρουσουζέψουμε το ματς. Η Μπαρτσελόνα μαζεύει τη διαφορά. Το ημίχρονο κλείνει με κάρφωμα του Ντόρσεϊ και προβάδισμα τεσσάρων πόντων. Η καρδιά δοκιμάζεται εκείνα τα 15 λεπτά της διακοπής. Τι να πεις; Τι να σκεφτείς; Σιγά μη λειτουργήσει το μυαλό με λογική. Στο τρίτο δεκάλεπτο, το ματς πηγαίνει πόντο πόντο. Ωστόσο, κλείνουμε το δεκάλεπτο προηγούμενοι. Και πάμε για το τέλος. Η Μπαρτσελόνα εξαπολύει την τελική της επίθεση. Καλή προσπάθεια, δεν μπορώ να πω. Απλά ο Πρίντεζης και ο Σπανούλης είχαν διαφορετική γνώμη. Πατάει ο αρχηγός και κάνει το 66-61 ένα λεπτό πριν λήξει το παιχνίδι. Το παιχνίδι λήγει με 68-64.
Και είμαστε στο τελικό. Απέναντι στην πιο ακριβή ομάδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Εκείνος ο τελικός είχε όλα εκείνα τα συστατικα που μπορούσαν να τον χαρακτηρίσουν ως αναμέτρηση του Δαυίδ με τον Γολιάθ. Το φτηνότερο μπάτζετ της διοργάνωσης απέναντι στο ακριβότερο. Οι αναγνωρισμένοι παίχτες της ΤΣΣΚΑ απέναντι στα πιτσιρίκια του Ολυμπιακού. Η εξέλιξη του παιχνιδιού επαληθεύει τις προβλέψεις. Οι Ρώσοι πατάνε γκάζι από την αρχή και φτάνουν τη διαφορά ακόμη και στους 19 πόντους στα μέσα της τρίτης περιόδου. Και εδώ που έφτασε είναι σαν να το κατέκτησε αποφαίνονται οι εκφωνητές. Ναι, απλά δεν μας έκανε το «σαν». Θέλαμε να το σηκώσουμε. Θέλαμε να αποδείξουμε πως στον αθλητισμό, ακόμη και στις συνθήκες του ακραίου καπιταλισμού, δεν παίζουν τα λεφτά τον πρώτο ρόλο. Θέλαμε να αποδείξουμε πως όσα εκφράζει ο Ολυμπιακός ήταν ακόμη ζωντανά. Ο τσαμπουκάς, η μαγκιά, η προσήλωση, η ταπεινότητα, το πάθος, ζούσαν ακόμη στα κύτταρα ενός συλλόγου που προσπαθούσαν να τον πείσουν να ξεχάσει από πού προέρχεται.
Η διαφορά μαζεύεται. Ο Ίβκοβιτς πιάνει στον ύπνο τον Καζλάουσκας και οι Ρώσοι μπαίνουν στο τελευταίο πεντάλεπτο του ματς τρέμοντας. Ο τρόμος στα μάτια τους είναι προφανής, μπορείς σχεδόν να ακούσεις τον φόβο τους. Μεγάλα αλλεπάλληλα τρίποντα. Μάχες κάτω από τις ρακέτες. Φάουλ και στις βολές ο Σισκάουσκας. Έξω η πρώτη. Χάνει και τη δεύτερη. Παπανικολάου το ριμπάουντ, ο Σπανούλης κατεβάζει την μπάλα, δίνει στον Πρίντεζη...
Κάθε άνοιξη από τότε μέχρι και σήμερα, βάζω στο μυαλό μου το view master εκείνου του Ολυμπιακού. Του Ολυμπιακού που δεν ήταν μαθηματικός να μετρά και να ξαναμετρά τις πιθανότητες. Δεν ήταν λογιστής να μετρά τα εκατομμύρια. Του Ολυμπιακού που ανέτρεψε τις ισορροπίες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και κέρδισε τον σεβασμό όχι μέσα από τα λόγια, αλλά από τις πράξεις. Τον Ολυμπιακό που έβγαλε στο Πασαλιμάνι τρεις γενιές Ολυμπιακών.
ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΑΝΕΙ ΠΟΤΕ. Και δεν χάνει, γιατί ακόμη και όταν δεν κερδίζει στο γήπεδο, είναι τόσο καλά προφυλαγμένος στις καρδιές μας που δεν γίνεται να χάσει από κανέναν. Γιατί παίζαμε κι εμείς μαζί του. Γιατί αυτή είναι η σχέση των οπαδών με την ομάδα: η ταύτιση και όχι η απόσταση και το μέχρι εκεί. Κάθε άνοιξη από τότε μέχρι και σήμερα, όσα και αν άλλαξαν και αλλάζουν στις ζωές μας, έχουμε ένα κοινό σημείο πίστης και αναφοράς. Και όταν μας ρωτάνε αν έχουμε πρότυπα στις ζωές μας, λέμε ναι, τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Που τα έβαλε με ένα ολόκληρο σύστημα και με πολλή δουλειά και ταπεινότητα κατέκτησε τα πάντα. Μακριά από βρομιές, μακριά από άσπονδους φίλους, μακριά από εντάσεις, μακριά από όσα λερώνουν τον αθλητισμό στις μέρες μας. Κάθε άνοιξη, από τότε μέχρι και σήμερα, νιώθουμε τις ίδιες ταχυκαρδίες, τις ίδιες μυρωδιές και τις ίδιες αναμνήσεις. Και μιας και σε λίγες ημέρες τελειώνει ο φετινός μαραθώνιος της Ευρωλίγκας, θα θέλαμε τόσο πολύ να ξανανιώσουμε τις καρδιές μας να χοροπηδάνε και τα μυαλά μας να ξεφεύγουν. Γιατί ο Ολυμπιακός είναι το χάος που διαλέξαμε να βάλουμε στη καθημερινότητά μας.
Έτσι αποκοιμόμαστε τα βράδια της άνοιξης. Με ένα όνειρο τρελό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου