Ο Μαρινάκης, ο Μπέντο, η γιούχα και η οπαδική στάση

Την Κυριακή που μας πέρασε (25.2.17) μετά από άλλη μια πολύ άσχημη εμφάνιση ο Ολυμπιακός ηττήθηκε εντός έδρας από τον Πανιώνιο με 0-1. Και ενώ είχε μεσολαβήσει το διπλό και η πρόκριση μέσα στην Τουρκία απέναντι στην Οσμάνλισπορ και πιστεύαμε ότι θα ερχόταν μια ωραία Καθαρά Δευτέρα, η ομάδα είπε να πετάξει χαρταετό από την Κυριακή και μοιραία ήρθε η σφαλιάρα από τον δεύτερο της βαθμολογίας Πανιώνιο. Άλλη μια άσχημη εμφάνιση ήρθε να προστεθεί στο φετινό μακρύ κατάλογο...





Του RedTerso

Αυτό, που σημάδεψε την συγκεκριμένη ημέρα δεν ήταν όμως, μόνο το αποτέλεσμα αλλά και οι αποδοκιμασίες από μεγάλο κομμάτι της εξέδρας και η «ηγετική» κατά τους ρεπόρτερ της ομάδας εμφάνιση του προέδρου και οι δηλώσεις του μετά το ματς, που ύψωσε «ασπίδα» προς τον Μπέντο και τους παίχτες.

Την γνώμη μας για τον Μπέντο την έχουμε εκφράσει μέσα από αυτό το blog πολλές φορές (βλ. Ανασκόπηση εξαμήνου, Η μπαλάντα του κυρ-Μπέντο, Για τις μεταγραφές του Ιανουαρίου) και με συγκεκριμένα κείμενα, αλλά και στις αναλύσεις των επί μέρους παιχνιδιών, οπότε δεν θα επεκταθούμε. Αν έπρεπε πολύ σύντομα να την κωδικοποιήσω, θα έλεγα ότι ο Μπέντο πέρα από την εμπιστοσύνη στους «μικρούς» της ομάδας, δεν έχει εμπνεύσει σε καμία περίπτωση εμπιστοσύνη στον κόσμο και το ποδόσφαιρο, που παρουσιάζει είναι από κακό ως μέτριο. Αν το προχωρούσα λίγο παρακάτω θα έλεγα --με βάση τα μέχρι τώρα πεπραγμένα-- ότι δεν πρέπει επ' ουδενί να σκεφτεί η διοίκηση να συνεχίσει τη συνεργασία μαζί του μετά το τέλος της αγωνιστικής περιόδου. Πέρα όμως από τις εκτιμήσεις για τον Μπέντο, αυτό που έχει σημασία είναι να αναλύσουμε λίγο τις υπόλοιπες παραμέτρους της συγκεκριμένης ημέρας.

Από το πρώτο ημίχρονο του παιχνιδιού είχε ξεκινήσει η «γκρίνια» από την εξέδρα, η οποία πήρε διαστάσεις με το σφύριγμα της λήξης και το βρίσιμο στον προπονητή και τις παράλληλες αποδοκιμασίες σε παίχτες. Η άποψή μου είναι ότι τέτοιου είδους αποδοκιμασίες δεν βοηθούν την ομάδα. Και εξηγούμαι. «Καθήκον» των οπαδών είναι να βρίσκονται δίπλα στην ομάδα, να «φτύνουν» τις αμυγδαλές τους φωνάζοντας για να την στηρίξουν και να ορθώσουν ασπίδα απέναντι στα χτυπήματα των αλλόθρησκων. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνουν τα στραβά μάτια απέναντι στα κακώς κείμενα της ομάδας. Πολλώ δε μάλλον όταν τα φετινά κακώς κείμενα είναι ικανά να... συμπληρώσουν εγκυκλοπαίδεια. Αυτή όμως η δυσαρέσκεια μπορεί να εκφραστεί με διάφορους τρόπους: από το «ξεβόλεμα» και την επίσκεψη στο προπονητικό κέντρο της ομάδας (παλιά, ήταν κάτι σαν ιεροτελεστία η επίσκεψη στο Ρέντη) μέχρι και πιο δυναμικές αντιδράσεις, χωρίς να αποκλείεται και η «γιούχα» στο γήπεδο αν η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Δυστυχώς μεγάλο κομμάτι της εξέδρας μας είναι επαναπαυμένο στην «ευκολία» της κριτικής των social media και της γκρίνιας στο γήπεδο επειδή δεν τους αρέσει το προϊόν που καταναλώνουν. Γιατί αυτή είναι η σχέση, που τείνει να δημιουργηθεί στο μοντέρνο ποδόσφαιρο. Ομάδες-επιχειρήσεις και φίλαθλοι-πελάτες και ταυτόχρονα η μεσολάβηση του προϊόντος-ποδόσφαιρό. Και φυσικά αυτή η σχέση εμποδίζει την κριτική σκέψη και την εμβάθυνση στα προβλήματα της ομάδας, την εξαγωγή συμπερασμάτων γύρω από τα δομικά της προβλήματα και η απόδοση ευθυνών πρωτίστως σε αυτούς, που παίρνουν τις αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον του συλλόγου.

Με βάση το παραπάνω σκεπτικό θα περίμενε κανείς να δικαιώσουμε το Μαρινάκη για τις δηλώσεις, που έκανε μετά το τέλος του παιχνιδιού. Η άποψή μου όμως είναι εντελώς διαφορετική και θεωρώ προβληματικές τις συγκεκριμένες δηλώσεις και την επιλογή να γίνουν μετά από τη λήξη του ματς. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού δήλωσε μετά το παιχνίδι: 

Επειδή ακούγονται διάφορα και ίσως είναι μια δύσκολη στιγμή να χάνει ο Ολυμπιακός στο γήπεδο του εγώ θέλω να σας πω το εξής. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μία συνεχή μάχη. Μέχρι τώρα είμαστε μέσα σε όλους μας τους στόχους. Υπάρχουν και κακά αποτελέσματα, υπάρχουν και ατυχίες, υπάρχουν και λάθη.

Εμείς είμαστε εκεί να παλέψουμε και να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα, να κερδίζουμε. Για αυτό αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για κραξίματα ούτε για τίποτα. Το μόνο που υπάρχει και πρέπει να κάνουμε είναι να δουλέψουμε σκληρά, να βγάλουμε τον εγωισμό μας.

Οι παίκτες μας είναι οι καλύτεροι και θα δείτε ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα έρθουν ξανά τα καλά αποτελέσματα. Εγώ θέλω να πω ότι στηρίζω όλους τους παίκτες, το προπονητικό τιμ και όλους όσους βρίσκονται κοντά στην ομάδα. Είμαστε όλοι μαζί, μία οικογένεια, ενωμένοι, δυνατοί και θα συνεχίσουμε έτσι είτε το θέλουν πολλοί είτε δεν το θέλουν.

Επίσης, το να βρίζει κάποιος παίκτη του Ολυμπιακού είναι απαράδεκτο. Όλοι έχουμε νεύρα, όλοι είμαστε φανατικοί και όλοι μπορεί να περνάμε δύσκολες στιγμές. Αλλά παίκτη του Ολυμπιακού ή τον προπονητή μας δεν μπορεί κανείς μέσα στο γήπεδο να εκδηλώνεται εναντίον του. Ειδικά στους παίκτες.

Σας είπα βρισκόμαστε σε μία μάχη και τις μάχες εμείς τις κερδίζουμε. Αλλά θα είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι και όλοι έχουν την στήριξη μου. Τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω. Σας ευχαριστώ πολύ.

Τι είπε λοιπόν ο Μαρινάκης; Ότι πρέπει να πάψει η κριτική και να σταθεί ο κόσμος δίπλα στην ομάδα και θα έρθουν τα αποτελέσματα. Οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού έσπευσαν χωρίς δεύτερη σκέψη να θεωρήσουν ηγετική αυτή την εμφάνιση του προέδρου. Με μια πολύ επιφανειακή ματιά θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτός ο ισχυρισμός έχει βάση. Όμως στις δηλώσεις του ο πρόεδρος δεν ανέλαβε κανέναν ηγετικό ρόλο ή έστω δεν έβαλε τον εαυτό του μπροστά για να εισπράξει και να «απορροφήσει» μέρος της κριτικής. Ουσιαστικά αναγνώρισε ότι το πρόβλημα το έχει ο Μπέντο και οι παίχτες και γι’ αυτό το λόγο ζήτησε να μην τους ασκείται κριτική. Δεν μίλησε σε κανένα σημείο για τα δικά του λάθη και τις παραλήψεις, πέρα από μια γενική και αόριστη αναφορά σε «λάθη». Η φετινή χρονιά έχει πάει --ως γνωστόν-- πολύ στραβά από το καλοκαίρι και τον (;) σχεδιασμό. Και για αυτή τη συνθήκη δεν φταίει κανένας Μπέντο και κανένας Καρντόσο. Η αποχώρηση Σίλβα (που ποτέ δεν μάθαμε τι έγινε), η πρόσληψη Βίκτορ, ο αποκλεισμός από το Τσάμπιονς Λιγκ και η οριακή πρόκριση στο Γιουρόπα απέναντι στην Αροούκα είναι αποτελέσματα των επιλογών της διοίκησης. Ο ίδιος ο Μπέντο, που «τρώει» όλο το ανάθεμα το τελευταίο διάστημα, δεν ήρθε μόνος του. Και αν καυχιέται η διοίκηση για την ανάδειξη των μικρών από την ακαδημία, τείνω να πιστεύω όλο και περισσότερο οτι αυτή οφείλεται στην έλλειψη ποιότητας του ρόστερ και την μεταγραφική πολιτική της ΠΑΕ γύρω από τις αγοροπωλησίες και πολύ λιγότερο ότι πρόκειται για σχεδιασμένες και με προοπτική κινήσεις. Ίσα-ίσα αν υπάρξει απώλεια στόχων φέτος (κύπελλο, αποκλεισμός από τη Μπεσίκτας και --φευ-- το πρωτάθλημα) οι μικροί θα εισπράξουν με τη σειρά τους τη δυσαρέσκεια του κόσμου με κίνδυνο να «καούν» πρόωρα. Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και τη διαρκή αποδυνάμωση σε έμψυχο υλικό, που βλέπουμε τις τελευταίες μεταγραφικές περιόδους (τρανή απόδειξη η τελευταία μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου), θα συμπεράνουμε ότι το καλύτερο που θα είχε να κάνει ο διοκητικός ηγέτης της ομάδας θα ήταν, τουλάχιστον, μια γενναία αυτοκριτική και μια δημόσια τοποθέτηση γύρω από τους στρατηγικούς στόχους της ομάδας. Μια τοποθέτηση δηλαδή, που θα αποκαταστήσει ίσως την τρωθείσα σχέση εμπιστοσύνης και ενδεχομένως να «αποκαλύψει» τον οραματικό χαρακτήρα που έχει ή δεν έχει η διοίκηση για το ποδοσφαιρικό τμήμα.

Η απαίτηση του Μαρινάκη να μην γίνεται κριτική προς την ομάδα, προϋποθέτει την ανάληψη της ευθύνης από την πλευρά του για τις πιθανές αποτυχίες (όπως αντίστοιχα γίνεται στις επιτυχίες), αλλά και τις επιλογές που η ίδια έχει κάνει. Αυτή είναι μια στάση η οποία δημιουργεί μια σχέση ειλικρίνειας ανάμεσα στην διοίκηση και τον κόσμο. Από την πλευρά μας, εμείς οι οπαδοί πρέπει να ξανασκεφτούμε τις πράξεις μας μέσα στο γήπεδο. Όταν λοιπόν βρίζουμε τον Μπέντο, τι ακριβώς θέλουμε; Θέλουμε να πιέσουμε τη διοίκηση να τον διώξει; Και αν ναι, ποιος ακριβώς θα θέλαμε  να έρθει στη θέση του μέσα στον Μάρτη;. Όχι απαραίτητα πρόσωπο, αλλά μια λογική και μια κατεύθυνση, βρε αδερφέ. Γιατί αν η απόλυση του Μπέντο σημαίνει μια πρόσληψη ενός αντίστοιχου «Ουζουνίδη» (που ευτυχώς με τις αντιδράσεις μας αποτρέψαμε το καλοκαίρι), τότε συγγνώμη αλλά εγώ διαφωνώ. Προτιμώ να μείνει ο Μπέντο --όσο και αν με εκνευρίζει-- μέχρι το τέλος, οπότε και θα μπορώ να κριτικάρω τον ίδιο και κυρίως τους υπεύθυνους  της ΠΑΕ για το όποιο αποτέλεσμα και ταυτόχρονα να τον βοηθήσουμε --με κλωτσιές-- να πάρει το αεροπλάνο για Λισσαβόνα. Βρίζοντας όμως μόνο τον Πορτογάλο την παρούσα χρονική στιγμή, ουσιαστικά χτυπάμε ένα δευτερεύοντα υπεύθυνο της κατάστασης.

Κλείνοντας αυτό το κείμενο θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι εμείς οι οπαδοί από την πλευρά μας, οφείλουμε να στεκόμαστε δίπλα στην ομάδα και στα εύκολα και περισσότερο στα δύσκολα. Να φωνάζουμε για το δαφνοστεφανωμένο έφηβο και να ξανακάνουμε το Καραϊσκάκη την κολασμένη έδρα που ήταν φόβητρο για κάθε αντίπαλη ομάδα και φυσικά να μην κανιβαλίζουμε πάνω στους παίχτες μας. Γιατί τη δική μας τρέλα για την ομάδα, που τη βλέπουμε ως το μεγαλύτερο σύλλογο του πλανήτη δεν μπορούν όλοι να την καταλάβουν. Γιατί εμείς αλλιώς ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό.