Πέμπτη 2.3.2017: Ατρόμητος - Ολυμπιακός 1-2 (Κύπελλο)

Το αυτονόητο

Η πρόκριση στους «4» του Κυπέλλου ήταν (και είναι πάντα για τον Ολυμπιακό) το αυτονόητο. Αυτονόητη προφανώς ήταν και η πρόκριση επί του Ατρόμητου. Και ήρθε με τσαμπουκαλίδικη ανατροπή, απέναντι στο γνωστό ταμπούρι του Σα Πίντο και τα καραγκιοζιλίκια των διαιτητών. Γι’ αυτό και το παρακάτω κείμενο θα είναι σύντομο. Το αναμενόμενο έγινε και τώρα περιμένουμε την κλήρωση, απλώς και μόνο για δούμε ποιον από τους τρεις «μεγάλους» (λέμε τώρα) θα πρέπει να αποκλείσουμε στα ημιτελικά.

 

Του RoD

Πώς ήρθε η πρόκριση

Το α΄ ημίχρονο πέρασε  με αρκετή όρεξη από την ομάδα, πίεση κυρίως στο πρώτο εικοσάλεπτο και κάποιες ευκαιρίες να ανοίξει το σκορ (με Ελιονούσι στο 8΄, Καρίμ στο 24΄), αλλά χωρίς τίποτα φοβερό απέναντι σε μια ομάδα που έπαιζε μόνο άμυνα. Με τον Μπέντο να έχει κατεβάσει τον Σεμπά ψευτοδεκάρι ή δεύτερο επιθετικό πλάι στον Ανσαριφάρντ, τους Ελιονούσι και Μανθάτη στα άκρα, τον Ρομαό με τον Ανδρούτσο στα χαφ και την κλασική τετράδα στην άμυνα (Ντε Λα Μπέγια, Ντα Κόστα, Μποτία, Φιγκέιρας) μπροστά απ’ τον Λεάλι, κυκλοφορία υπήρχε, αλλά έλειπε η δημιουργία.

Το β΄ ημίχρονο ήταν τελείως διαφορετικό. Ο Ατρόμητος προηγήθηκε (με γκολ οφσάιντ) πολύ γρήγορα, ενώ στο α΄ ημίχρονο δεν είχε ούτε τελική ούτε καν κόρνερ. Ο Καρίμ απάντησε γρήγορα με γκολ που ορθώς ακυρώθηκε ως οφσάιντ (αυτό το είδε ο –άλλος– πλάγιος). Και κάπου εκεί, μπήκε ο Φορτούνης (στη θέση του μέτριου –για ένα ακόμα ματς– Ελιονούσι), τέλειωσε το αστείο με τον Σεμπά σε θέση… Τζιοβάνι (Θου, Κύριε…), το σχήμα έγινε πιο κανονικό και σύντομα ήρθαν τα γκολ της ανατροπής. Εκτέλεση φάουλ από τον Φορτούνη, κεφαλιά Ρομαό και 1-1 (63΄). Ωραία αντεπίθεση, σέντρα Ντε Λα Μπέγια, κεφαλιά Φορτούνη και 1-2 (71΄).

Τι μας άρεσε

Η διάθεση και το πάθος της ομάδας μετά το 1-0. Ο τσαμπουκάς που έβγαλε, μετά από καιρό – και ελπίζουμε να συνεχιστεί, γιατί έρχονται ματς που και πρέπει και θέλουμε να τα πάρουμε (Όλα! Ναι, όλα!). Η πρόκριση ήταν μεν αυτονόητη, αλλά τίποτα δεν είναι αυτονόητο φέτος στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό.

Άρεσε επίσης ο Ρομαό, που έκανε το πρώτο του πολύ καλό παιχνίδι με την ερυθρόλευκη, καθώς και ο Ανδρούτσος που συνεχίζει τις εξαιρετικές εμφανίσεις (σε αντίθεση με τον Μανθάτη, που δεν την πολυακούμπησε σήμερα, οπότε ας είμαστε προσεκτικοί με τους επαίνους για τους λεγόμενους «πιτσιρικάδες»).

Η διάθεση και η εμφάνιση του Φορτούνη. Δεν ξέρω αν του έκανε καλό ο πάγκος. Ελπίζω ειλικρινά ότι αρχίζει να καταλαβαίνει τι ακριβώς σημαίνει «ηγέτης» του Ολυμπιακού στην πράξη και όχι στα λόγια, στις εφημερίδες, τα site και τα social media. Κατά τα άλλα, μια σημείωση εδώ: κανένα «καλό κοουτσάρισμα» δεν έκανε ο Μπέντο, όπως ακούω και διαβάζω ήδη. Το να διορθώσεις το (κραυγαλέο) λάθος σου δεν σε κάνει μάγο των πάγκων, απλώς γλιτώνεις το να σε πούμε τελείως γραφικό.

Με τι διασκεδάσαμε

Με τους «αντικειμενικούς» και τους «εξυγιαντές» και τη διαιτητολογία τους. Και δεν είναι μόνο το οφσάιντ γκολ, φυσικά. Γιατί ναι, καλώς --ας πούμε-- αποβλήθηκε ο Ντα Κόστα και δεν παίζει στην Τούμπα, αλλά την αποβολή του Πλατέλα στο 69΄, κι ενώ το σκορ ήταν ακόμα 1-1, μια χαρά την κατάπιε το κοράκι (εκτός κι αν η κλωτσιά εν ψυχρώ και μπροστά στο κοράκι δεν ήταν κλωτσιά, αλλά επίθεση αγάπης). Φανταστείτε όλα αυτά (οφσάιντ, αποβολές) να ήταν ανάποδες φάσεις… Οι εξυγιαντές θα είχαν πάλι… πρασινίσει από την αδικία που υφίστανται και οι τηλεδίκες θα είχαν πάρει φωτιά.

Τι περιμένουμε

Τον αντίπαλο στα ημιτελικά. Όποιος και αν είναι. Τον περιμένουμε με χαρά και ανυπομονησία. Απαιτούμε μεγάλες προκρίσεις και μεγάλες βραδιές. Γιατί, εμείς για κάτι τέτοια σταυρώματα ζούμε. Σας περιμένουμε, λοιπόν. Όλους.