Του JosuTernera
Το παιχνίδι ήταν συγκλονιστικό και μετά από καιρό είδαμε πάλι γεμάτο το γήπεδο, κάτι που θα έπρεπε να προβληματίσει τον κόσμο του Ολυμπιακού. Είναι γεγονός ότι τα ματς είναι πολλά, αλλά ο μπασκετικός Ολυμπιακός αξίζει τη στήριξη όλων.
Δυστυχώς δεν καταφέραμε να πατήσουμε αυτό το σίχαμα του ευρωπαϊκού αθλητισμού και να κρατήσουμε τις όποιες ελπίδες είχαμε για την κατάκτηση της πρώτης θέσης στον όμιλο. Το παιχνίδι φάνηκε από την αρχή ότι θα κρινόταν στις λεπτομέρειες, όπως και έγινε. Με την απουσία του Πρίντεζη, ο Σφαιρόπουλος αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει στο αρχικό σχήμα τον Αγραβάνη, ο οποίος συνέχισε τις καλές εμφανίσεις, χωρίς ωστόσο να είναι όσο εντυπωσιακός ήταν με τον Ερυθρό Αστέρα. Η ομάδα έπαιξε με σφιχτή άμυνα στο πρώτο δεκάλεπτο και καλές εμπνεύσεις στην επίθεση.
Ενώ καταφέραμε να πάρουμε μια σοβαρή διαφορά, η Ρεάλ πάντα έβρισκε απαντήσεις και το παιχνίδι ήταν ισορροπημένο. Πάντα βέβαια μου δινόταν η αίσθηση ότι με ένα ξέσπασμα των Καστιγιάνων, θα βρισκόμασταν πίσω στο σκορ. Αξιοσημείωτο ότι χάσαμε γύρω στα τέσσερα λέι-απ (εύκολα καλάθια), για τα οποία δεν μπορέσαμε να βρούμε απάντηση. Ο Μιλουτίνοφ έκανε το καλύτερό του παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και μάλιστα απέναντι σε μία υπερπλήρη φροντλάιν. Ο Λάσο έκανε ένα υποδειγματικό ροτέισον σε όλες τις θέσεις και εκμεταλλευόμενος την κούραση και τις απουσίες του Ολυμπιακού πήρε το παιχνίδι. Είχε βέβαια και πολλές λύσεις στον πάγκο του!
Ο Αγιόν, ο Ρέγιες, ο Ράντολφ και ο – πρώην μας – Χάντερ εναλλάσσονταν και έδιναν βάθος και ποικιλία στη ρακέτα. Εδώ θέλω να πω ότι πολύ γουστάρω την αντίδραση του Σφαιρόπουλου στη συμπεριφορά του Μπιρτς, όταν μετά από τάπα του Ράντολφ σε προσπάθεια του Καναδού για κάρφωμα και αργή επιστροφή του στην άμυνα, τον έκανε αλλαγή και αυτός διαμαρτυρήθηκε έντονα. Το επεισόδια ήταν αν μη τι άλλο «θεαματικό» και ο Καναδός δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια του αγώνα! Βέβαια ο Ολυμπιακός πήρε πράγματα από τον Μπιρτς στην άμυνα και ίσως να έπαιρνε ακόμη περισσότερα στο δεύτερο ημίχρονο, κυρίως στην άμυνα ψηλά και τα πικ-εν-ρολ που μας ταλαιπώρησαν από τον Γιουλ και τους ψηλούς. Αλλά σε αυτήν την ομάδα υπάρχουν κανόνες και ισχύουν για όλους!
Καθοριστικό σημείο του αγώνα και το τέταρτο φάουλ του Μάντζαρη νωρίς στο τρίτο δεκάλεπτο. Από εκεί και πέρα απελευθερώθηκε πλήρως ο Γιουλ και μάλιστα με ένα μικρό σερί έδωσε διαφορά στη Ρεάλ. Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε σε όλη αυτήν την περίοδο να βρει παιχνίδι στην επίθεση και μόνο με βολές ουσιαστικά κρατιόταν στο ματς. Στην πραγματικότητα ο Ράντολφ και ο Γιουλ δεν μας επέτρεψαν να διεκδικήσουμε κάτι παραπάνω. Η απουσία του Πρίντεζη ήταν καταλυτική για την απόδοση του Αμερικάνου που έπαιζε σε άμυνα και επίθεση μέσα και έξω από τη ρακέτα.
Αξίζει να αναφερθώ και στον Κώστα Παπανικολάου που έχει επιστρέψει για τα καλά! Απίστευτη άμυνα σε όλα τα μήκη του γηπέδου και σημαντική βοήθεια στην επίθεση (11 π.). Αλλά κυρίως απαράμιλλο πάθος από έναν παίκτη που ενσαρκώνει κατά τη γνώμη μου το ιδεώδες του Ολυμπιακού!
Κοντά σε αυτόν ο συνεχώς ανοδικός Μιλουτίνοφ που μεταμορφώνεται σε έναν αξιόπιστο σέντερ και δικαιώνει την επιμονή του προπονητικού τιμ. Ελπίζω και ο Αγραβάνης να συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό, ειδικά τώρα που η ομάδα βρίσκεται σε ένα δύσκολο μομέντουμ κόπωσης, τραυματισμών και σχετικού ντεφορμαρίσματος. Το σημαντικό είναι ότι φαίνεται ο Σφαιρόπουλος να ελέγχει την κατάσταση και να έχει πλήρη εικόνα τί να κάνει και πότε.
Στο τέταρτο δεκάλεπτο ήμασταν συνεχώς πίσω στο σκορ και με ένα ξέσπασμα του Σπανούλη ξαναμπήκαμε στο παιχνίδι. Το αποκορύφωμα της προσπάθειας το 70-73 που έκανε ο Παπανικολάου, αλλά ο Γιουλ απάντησε άμεσα και κάπου εκεί φάνηκε ότι μάλλον δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντιδράσουμε.
Προβληματική για ένα ακόμη παιχνίδι η εικόνα της ομάδας στο επιθετικό κομμάτι. Η κούραση είναι εμφανής και οι τραυματισμοί αρκετοί και συνεχείς. Όμως η περίοδος που ακολουθεί έχει δύσκολους αγώνες και είναι ένα στοίχημα η διαχείριση του υλικού και το φορμάρισμα τη στιγμή που πρέπει.
Συνεχίζουμε λοιπόν, κρατώντας στο μυαλό την εικόνα των Αγραβάνη, Μιλουτίνοφ να τρέχουν να στηρίξουν το Λοτζέσκι που δεν μπορούσε να πατήσει το πόδι του και την ανατριχίλα στην αρχή του αγώνα, όταν όλο το γήπεδο τραγούδησε για την ομάδα! Αυτός ναι, είναι Ολυμπιακός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου