Του RedTerso
Θλίψη γιατί η ομάδα μετά τα Χριστούγεννα είχε συγκεκριμένα ΠΡΕΠΕΙ, που όφειλε να πράξει απέναντι στον κόσμο της. Ποια ήταν αυτά; Αξιοπρέπεια στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά ματς, νίκες στα εκτός έδρας ντέρμπι και κατάκτηση του κυπέλλου, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό επειδή απέναντι μας στους «4» βρίσκονται οι τρεις αντίπαλοι μας, που θέλουν να γκρεμίσουν τον Ολυμπιακό από την κορυφή. Στους δύο πρώτους στόχους η ομάδα απέτυχε παταγωδώς. Και το κύπελλο δυστυχώς δεν θα αποτελέσει εξιλέωση ακόμα και αν έρθει.
Θλίψη γιατί αυτή η ομάδα, που εμφανίστηκε χτες στη Λεωφόρο δεν ήταν ο Ολυμπιακός. Δεν έχει καμία σχέση αυτό το συνονθύλευμα, που εμφανίστηκε στο γήπεδο με τα ιδανικά και το DNA, που κουβαλάει η ερυθρόλευκη ριγωτή. Παίχτες χωρίς καμία ψυχολογία και εμφανώς χωρίς τσαμπουκά, που απέναντι τους ο Κουρμπέλης φαινόταν ως μίγμα Μακελελέ και Γκατούζο και ένα τεχνικό επιτελείο ανήμπορο να πράξει το οτιδήποτε για να ανατρέψει την κατάσταση.
Θλίψη γιατί οι «καλύτεροι» παίχτες μας στη Λεωφόρο ήταν ο Καπίνο και ο Ντα Κόστα.
Θλίψη όχι για την ήττα, γιατί και αυτή είναι μέσα στο πρόγραμμα, αλλά για την εμφάνιση και τη συνολική παρουσία της ομάδας. Παίχτες χωρίς ψυχολογία και «τρεξίματα» και μια ομάδα, που δεν είχε κανένα αγωνιστικό πλάνο και προσανατολισμό στο χορτάρι.
Θλίψη γιατί ο Ολυμπιακός δεν νοείται να κάνει μια τελική και αυτή με ένα σουτ του Καρίμ στα περιστέρια. Σε μια εμφάνιση, που ήταν ίδια χάλια με την ήττα από το αεκάκι, πριν δύο βδομάδες.
Θλίψη για τον Βασίλη τον Βούζα, που σαν καλός στρατιώτης δέχτηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του, αναλαμβάνοντας σε μια πολύ δύσκολη στιγμή το τιμόνι της ομάδας, αφήνοντας την τρομερή δουλειά, που έχει κάνει στους νέους και δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να βελτιώσει το φετινό ποδοσφαιρικό αίσχος και «λερώνει» το όνομά του προσπαθώντας να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, κάνοντας προφανώς και λάθη.
Θλίψη για το γκρέμισμα της ποιότητας του ρόστερ του Ολυμπιακού. Γιατί πραγματικά αν σκεφτούμε τι λείπει από την ομάδα και τι χρειάζεται να γίνει το καλοκαίρι τότε θα μας πιάσει απελπισία. Ειδικά αν σκεφτούμε σε κάθε θέση ποιοι φορούσαν πριν τη φανέλα.
Θλίψη γιατί ο Ολυμπιακός μας έχει συνηθίσει να μπαίνουμε στη Λεωφόρο και γυρνάμε με «διπλά» ενώ χτες παρακαλάγαμε να τελειώσει το ματς με μικρό σκορ. Σε μια αστεία έδρα, με τους λαγούς να μην φωνάζουν καν όπως χτες, ο πραγματικός Ολυμπιακός θα έπρεπε να έχει ρίξει τριάρα.
Θλίψη γιατί δεν έχει περάσει παρά ένας χρόνος από εκείνο το μεγάλο διπλό μέσα στην έδρα της Άρσεναλ ή από προηγούμενες χρονιές, που η ομάδα μας ταπείνωνε ποδοσφαιρικά μεγαθήρια. Φέτος είχαμε Μπερ Σεβά, Αροούκα, Αποελ, Μπεσίκτας, βούλγαρους, βάζελο και αεκάκι...
Οργή απέναντι στην αποψίλωση του ρόστερ της ομάδας από τη διοίκηση στο «βωμό» της διαχείρισης και της λογιστικής «επάρκειας». Γιατί κάνεις τη σύγκριση με τι παίχτες έπαιζαν στην ομάδα όχι το πολύ μακρινό παρελθόν και ποιοι παίζουν σήμερα και σε πιάνει απελπισία.
Οργή γιατί ο Ολυμπιακός έχει καταντήσει να απαρτίζεται από μια ντουζίνα μισθοφόρους, που δεν αντιλαμβάνονται ότι για εμάς τους οπαδούς ο Θρύλος είναι η ζωή μας και μετά από τέτοιες ντροπιάστηκες εμφανίσεις δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε και να κοιμηθούμε. Γιατί δεν υπάρχει δέσιμο ανάμεσα στην ομάδα και τον κόσμο.
Οργή γιατί κάθε καλοκαίρι η ομάδα πρέπει να ξηλώνεται και να ξαναχτίζεται για να μπορούμε να είμαστε σαν εταιρεία στο πελατολόγιο του κάθε λογής μάνατζερ, που επειδή μας έχει «σπρώξει» τον Ιντέγε, θα πρέπει να δεχτούμε και τον κάθε Μπέντο. Και μετά πάλι θα μπορέσουν να μας προωθήσουν τον επόμενο προς πώληση παίχτης τους.
Οργή γιατί δεν υπάρχει κανένα όραμα, κανένα πλάνο και κανένας προγραμματισμός, που να δικαιολογεί φανφάρες του τύπου «συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε». Υπάρχει μόνο εμφανής και ανησυχητική υποχώρηση σε σχέση με τον πήχη, που η ίδια η ομάδα έχει θέσει ψηλά.
Οργή γιατί πρέπει να βλέπουμε τους βάζελους να κρεμάνε γελοία πανιά στο ντέρμπι και αντί να φεύγουν με σκυμμένο κεφάλι από την ποδοσφαιρική σφαλιάρα, να πανηγυρίζουν.
Οργή γιατί μετά τις ήττες σε ΟΛΑ τα εκτός έδρας ντέρμπι οι αλλόθρησκοι ξαναθυμήθηκαν ότι πλέον το πρωτάθλημα είναι καθαρό και ανανεώνουν τη γαμημένη τους προπαγάνδα για τα κλεμμένα πρωταθλήματα των 20 χρόνων.
Οργή κυρίως γιατί ενώ για εμάς ο Ολυμπιακός είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος του πλανήτη, αναγκαζόμαστε να βλέπουμε το ποδοσφαιρικό τμήμα να χάνει διαρκώς δυναμική και το κυριότερο να μην δείχνει ότι μπορεί να συνέλθει.
Και η πραγματική οργή για αυτά που βλέπουμε δεν έχει εκφραστεί ακόμα...
Στους γαύρους δεν ταιριάζει το συναίσθημα της λύπης και ακόμα και αν εμφανίζεται είναι παροδικό. Γιατί ο δαφνοστεφανομένος έφηβος μας έχει μάθει να είμαστε υπερήφανοι και δυνατοί. Και έτσι θα είμαστε και θα ξαναγίνουμε και ο κόσμος θα ξανακάνει μεγάλη την ομάδα είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Γιατί ο Ολυμπιακός είναι ο κόσμος του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου