Το άσχημο με το παρόν κείμενο είναι ότι το έχω γράψει 4-5 αγωνιστικές πριν ολοκληρωθεί η κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκα κι απλά περίμενα το αναπόφευκτο που φαινόταν καιρό για να το στείλω στα παιδιά του blog. Η Ζαλγκίρις κέρδισε κι ήδη έχουν αρχίσει ειδικοί και μη τις αναλύσεις για το τι πήγε στραβά τη φετινή σεζόν. Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο από έναν άνθρωπο που αγάπησε αυτό το τμήμα στα δύσκολα άτιτλα χρόνια, καθώς δεν περίμενε τις επιτυχίες για να κολλήσει μαζί του κι απευθύνεται σε αυτούς που όλο αυτό το διάστημα έχουν νεύρα, θυμό, αλλά κυρίως στεναχώρια, όχι για τις τελευταίες αποτυχίες, αλλά γιατί κλείνει ο κύκλος της παρέας που δέθηκαν όσο με τίποτα άλλο και το μόνο που κάνουν είναι να μετράνε αντίστροφα για το πότε θα ξαναδούν τον Θρύλο στο παρκέ.
Του Mad Prophet
Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στους λίγους, τους ρομαντικούς…
Για σένα όταν μετά το τρίποντο του Στογιάκοβιτς είπες «ε, δεν έγινε και τίποτα, θα το πάρουμε του χρόνου».
Για σένα που με σιγουριά τόνιζες «ποια Ζαλγκίρις τώρα, πάμε για τελικό».
Για σένα που ένιωσες πως στο τρίποντο του Ράτζα θα γίνει το μοιραίο break.
Για σένα που πίστεψες ότι ο Ξανθός θα μας οδηγήσει πάλι στις κούπες.
Για σένα που ενθουσιάστηκες με την τεχνολογία που διάβαζες πως θα φέρει ο Ζούρος.
Για σένα που έβαλες δειλά δειλά Magic, είδες σόου Φορντ και έκανες όνειρα για Final Four.
Για σένα που μετά την ήττα από την Ολίμπια έβριζες για το δώρο που έκανες στον βάζελο.
Για σένα μετά το 2-0 στους τελικούς κόντρα στην Αεκ φώναξες «δεν γίνεται να χαθεί αυτό το πρωτάθλημα».
Για σένα που υπηρέτησες στα σύνορα και ζήτησες από τον πατέρα σου να αγοράζει κάθε μέρα το Φως και να τα μαζεύει ώστε να τα διαβάσεις όλα στην πρώτη σου άδεια.
Για σένα που πήγες στον Κορυδαλλό για να πανηγυρίσεις την πρόκριση κόντρα στην Μπαρτσελόνα.
Για σένα που ξενύχτησες για να ξεκινήσει ξανά ο τελικός της Λαμίας και ένιωσες να σου κλέβουν ακόμη έναν τίτλο.
Για σένα που έλεγες στους βάζελους γνωστούς πως δεν ασχολείσαι και έβλεπες κρυφά τον Σκλάβο να πάει να κάνει διπλό στο Σπόρτιγκ και να μην τον αφήνουν οι γνωστοί γκρι.
Για σένα που το 2005 σταμάτησες να παρακολουθείς, αλλά όταν έμαθες για το 59-110 έφαγες τρελή στεναχώρια και αποφάσισες να επιστρέψεις στο γήπεδο.
Για σένα που στο τρίποντο του Μέισον πίστεψες πως επιτέλους θα τους ξανακερδίσουμε σε πλει-οφ.
Για σένα που εκείνα τα χρόνια είχες σημαία το 73-38 και φώναζες «όσο με πληγώνεις, τόσο με πωρώνεις».
Για σένα που έκανες κοπάνα από το φροντιστήριο για να δεις το 51-81, αφού ήσουν σίγουρος πως ήμασταν πάλι δυνατοί.
Για σένα που έπλενες δίσκους στο στρατόπεδο στην Τρίπολη, σιχτίριζες την ώρα και την στιγμή που βρισκόσουν εκεί όταν σου στέλνουν μήνυμα πως κερδίσαμε στην παράταση. Βούρκωσες γιατί δεν ήσουν εκεί να το ζήσεις, αλλά πήρες δύναμη να τελειώσει η κωλοϋπηρεσία και να σπρώξεις τον χρόνο μέχρι την απόλυση για να βρεθείς πάλι στο πέταλο.
Για σένα που ήσουν στο νοσοκομείο και μπούκαρες στο γραφείο των γιατρών για να δεις το τρίποντο του Παπαμακάριου να βρίσκει σίδερο.
Για σένα που ξενυχτούσες ακούγοντας ραδιόφωνο και περίμενες ανά πάσα ώρα και στιγμή οι Αγγελόπουλοι να ανακοινώσουν παιχταρά από το NBA.
Για σένα που δεν ήξερες πώς να ξεσπάσεις στο non call του Πεν.
Για σένα που παρακαλούσες τον πατέρα σου να σε πάει στο ντέρμπι με το Μαρούσι.
Για σένα που όταν είδες την ομάδα του Γιαννάκη να προηγείται με +14 σκέφτηκες «ήρθε η ώρα για break στο Οακα».
Για σένα που έπαψες να ασχολείσαι με τις κληρώσεις των διαιτητών «αφού όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας σφάξει».
Για σένα που διαμαρτυρόσουν για το φάουλ που δεν δόθηκε στον Παπαλουκά.
Για σένα που μετά το φιλικό με τον Ερυθρό Αστέρα στο ποδόσφαιρο είπες «πάμε τώρα απέναντι να δούμε το ματσάκι με την Σιένα. Εύκολα θα κάνουμε το 2-0, εδώ προχθές τους κερδίσαμε με 89-41».
Για σένα που όταν είχαμε στις 1/4 βολές στο Οακα απηύδησες και είπες τέλος.
Για σένα που στήθηκες στην τηλεόραση για να παρακολουθήσεις τη νέα ομάδα του Ντούντα να χάνει με 15 από την Μπιλμπάο και είπες «και φέτος χάλια θα τα πάμε», αλλά δεν έχασες ματς μέχρι να αρχίσεις να πιστεύεις.
Για σένα που για το γούρι έλεγες σε φίλους και γνωστούς «δεν έχουμε τύχη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, είναι επιτυχία που φτάσαμε ως εδώ».
Για σένα που μετά το πεταχτάρι στην Πόλη είχες μείνει καθηλωμένος στον καναπέ και φώναζες «15 γαμημένα χρόνια το περίμενα αυτό».
Για σένα που έπρεπε να δεις να σηκώνουν την κούπα για να πιστέψεις πως όντως το πήραμε.
Για σένα που έχεις συγκεκριμένα γούρια κάθε φορά που βλέπεις την ομάδα, όμως τα αλλάζεις ανάλογα την έκβαση του αγώνα.
Για σένα που μετά το ευρωπαϊκό του Λονδίνου ήσουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης.
Για σένα που μετά το 2-0 του Παναθηναϊκού στους τελικούς πίστευες πως η ομάδα του Μπαρτζώκα θα το ανατρέψει.
Για σένα που ξενύχτησες για να παρακολουθήσεις τα ματς με την Πινέιρος «γιατί έπρεπε να κατακτήσουμε έναν τίτλο που έλειπε από την συλλογή μας», κι ας σερνόσουν την επόμενη μέρα στη δουλειά.
Για σένα που μετά τον τελικό της Μαδρίτης δεν στεναχωρήθηκες γιατί ήσουν τόσο γεμάτος από εκείνη την ομαδάρα.
Για σένα που στο πρώτο buzzer του Σπανούλη έχασες το ένα σου παπούτσι από τους πανηγυρισμούς.
Για σένα που κάθε φορά πας την πρώτη μέρα της προπώλησης να αγοράσεις εισιτήριο γιατί φοβάσαι μη γίνει sold out, άσχετα που γίνεται σπάνια.
Για σένα που στο δεύτερο buzzer του Βασίλη περπάτησες 2 χιλιόμετρα γιατί δεν μπορούσες να πιστέψεις τι έγινε.
Για σένα που ταξίδευες με το ΚΤΕΛ καθώς άκουγες στο ράδιο το 5ο ματς με την Εφές και κόντεψε να σε κατεβάσει ο οδηγός από τις φωνές και τα πανηγύρια.
Για σένα που μετά από το break του ‘99 βίωσες ακόμη ένα από κοντά.
Για σένα που προτιμάς να πάρεις διαρκείας παρά μ’ αυτά τα λεφτά να πας διακοπές.
Για σένα που αρρωσταίνεις στην σκέψη και μόνο πως πρέπει να περάσουν τόσοι μήνες για να αντικρίσεις πάλι τη φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο.
Για τα εισιτήρια που κράτησα κομμένα, για τα κασκόλ που έχουν παλιώσει και για την τρέλα που ποτέ δεν θα τελειώσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου