Τα απανωτά (μπασκετικά) σκάνδαλα της σεζόν 1971/72

Την περίοδο 1971/72, ο Ολυμπιακός του Ματθαίου και ο ΠΑΟ του Μουρούζη ήταν, ως συνήθως, οι κύριοι διεκδικητές του τίτλου. Τα πάντα θα κρινόντουσαν στις λεπτομέρειες. 

Σε μια κρίσιμη φάση του πρωταθλήματος, όταν θα άρχιζε ο δεύτερος γύρος, ο Ολυμπιακός επρόκειτο να ενισχυθεί τρομερά στους ψηλούς, αφού θα ερχόταν επιτέλους για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα ο τεράστιος Γιώργος Καστρινάκης, που ήταν αποδεδειγμένα Έλληνας, από ελληνική οικογένεια της ομογένειας και είχε μάλιστα και αδερφή, που έμενε μόνιμα στην Ελλάδα και η οποία θα τον φιλοξενούσε.

Ο Ολυμπιακός είχε ήδη κλείσει τον παίχτη προ εξαμήνου και είχε στην κατοχή του υπογεγραμμένο δελτίο του. Ο Καστρινάκης όμως δεν μπορούσε να έρθει στην Ελλάδα από τότε που είχε υπογράψει, επειδή ήθελε να ολοκληρώσει προηγουμένως τις σπουδές του στις Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Θα ερχόταν λοιπόν μόνο μόλις έπαιρνε το πτυχίο του. 

Όταν αυτό συνέβη, ο Ολυμπιακός κατέθεσε το δελτίο του στην ΕΟΚ και περίμενε την έγκρισή του. 

Δοκίμασε τις μπασκέτες, για να είναι έτοιμος όταν επιστρέψει...

Ο Θρύλος έκανε την επίσκεψή του στο Κάουνας, δύο μήνες πριν το Φάιναλ-4 για να μάθει τα κατατόπια. Έτσι, όταν επιστρέψει, εκεί στα τέλη του Μάη, να γνωρίζει τις διαδρομές και... τα σημεία ενδιαφέροντος. Και δεν πήγε απλώς για την επίσκεψη, αλλά κατάφερε να πάρει ένα --ακόμα-- πολύ σημαντικό διπλό, γεμίζοντας ακόμα περισσότερο το βαθμολογικό του σακούλι.

Με ποια διάθεση για μπάσκετ;

Όσοι γνωρίζουν --και αγαπούν-- την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού μπορούσαν να σκεφτούν πριν το ματς με την Αρμάνι στο Μιλάνο ότι αυτό είναι ένα παιχνίδι που «βρωμάει γκέλα»: Η ομάδα μας προερχόταν από ένα εντυπωσιακό σερί 7 συνεχόμενων νικών. Οι Ιταλοί είχαν κάμποσες απουσίες (είχαν όμως ταυτόχρονα χτίσει ένα δικό τους σερί 3 νικών). Είχε αρχίσει και η γνωστή «φιλολογία» περί «διαστημικής ομαδάρας που δεν χάνει», οπότε δεν ήθελε και πολύ. Το πιο βασικό --και σοβαρότερο όλων-- όμως ήταν το τραγικό ατύχημα με τα τρένα στα Τέμπη, που μας έχει βυθίσει όλους στη θλίψη (και μακάρι και στην οργή...). Πού όρεξη για μπάσκετ άραγε;