Αγωνιστική περίοδος 1975/76: Μετά την αποχώρηση του Γουλανδρή, ο Ολυμπιακός έχει πάψει πλέον να είναι πανίσχυρος. Τα διοικητικά και οικονομικά προβλήματα ήταν πολύ μεγάλα, ενώ και το κλίμα στα αποδυτήρια ήταν άσχημο. Παρ’ όλα αυτά, το έμψυχο ποδοσφαιρικό δυναμικό του Ολυμπιακού εξακολουθούσε να αποτελείται από παίκτες μεγάλης αξίας, χωρίς όμως αυτό, από μόνο του, να είναι αρκετό.
Την 26/4/1976 στο κατάμεστο από 38.000 θεατές γήπεδο Τούμπας, ο τρίτος στη βαθμολογία Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τον πρωτοπόρο ΠΑΟΚ, παίζοντας ουσιαστικά το τελευταίο του χαρτί, μήπως και πλησιάσει στην κορυφή. Πάντως η ισχυρή ομάδα που είχε τότε ο ΠΑΟΚ και η μακρά αρνητική παράδοση της Τούμπας είχαν κάνει τον δικέφαλο του βορρά να εμφανίζεται φαβορί του ντέρμπι.
Παρ’ όλα αυτά, το ματς ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς για τον Ολυμπιακό. Με γκολ του Γαλάκου προηγείται 0-1, κάτι που είχε χρόνια να συμβεί στην Τούμπα.
Το γήπεδο παγώνει, αλλά δυστυχώς γρήγορα, στο 27΄, ο ΠΑΟΚ ισοφαρίζει με τον Κερμανίδη και μετά από λίγο, στο 35΄, προηγείται με τον Σαράφη. Και τα δύο γκολ προήλθαν από λάθη και ολιγωρίες της άμυνας, η οποία ήταν ήδη αποδυναμωμένη, λόγω της αναγκαστικής απουσίας του Σιώκου σε εκείνο τον αγώνα. Σημειωτέον επίσης ότι πολύ νωρίς η αμυντική διάταξη είχε αλλάξει, καθώς στο 29΄ ο Γκαϊτατζής είχε αντικατασταθεί με τον Λοσάντα.
Μετά από το δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ, στο γήπεδο εκτυλίχθηκαν απίστευτα και τραγελαφικά γεγονότα, που εξέθεσαν ανεπανόρθωτα τον Ολυμπιακό. Γεγονότα που δεν συμβαίνουν ούτε σε ερασιτεχνικές ποδοσφαιρικές κατηγορίες.
Ο Δεληκάρης, εμφανώς εκνευρισμένος από τη γρήγορη ανατροπή του σκορ, τα έβαλε με την άμυνα, κάνοντας διάφορες κινήσεις, χειρονομίες και νεύματα. Δεν περιορίστηκε όμως μόνο σε αυτά. Ενώ ο αγώνας συνεχιζόταν, αυτός έβγαλε τη φανέλα με επιδεικτικό τρόπο και έφυγε μόνος του από το γήπεδο. Μισό-σέρνοντας τη φανέλα, την παρέδωσε στον προπονητή του στον πάγκο και ο ίδιος πήγε στα αποδυτήρια. Σημειωτέον πάντως ότι και πριν από τον αγώνα είχε δημιουργήσει προβλήματα ως προς τη συμμετοχή του, λόγω οφειλών του Ολυμπιακού προς τον ίδιο.
Συμπαίκτες αντίπαλοι, πάγκοι έμειναν αποσβολωμένοι. Το ίδιο και οι θεατές, που στη συνέχεια, όταν συνειδητοποίησαν τι είχε συμβεί, άρχισαν να κράζουν. Ο διαιτητής Παπάζογλου δεν ήξερε τι να κάνει μπροστά σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση. Μολονότι δεν επιτρέπεται αποχώρηση παίκτη από το γήπεδο χωρίς λόγο και κυρίως χωρίς άδεια ή έγκριση του διαιτητή, προτίμησε να κάνει ότι δεν βλέπει και δεν καταλαβαίνει.
Ο Ολυμπιακός για κάποια λεπτά έπαιζε με δέκα παίκτες, μέχρις ότου στο 40΄ μπει στο γήπεδο ο Παμπουλής για να αντικαταστήσει τον Δεληκάρη. Στη συνέχεια η ομάδα, με άθλια πλέον ψυχολογία, δέχτηκε και τρίτο γκολ στο 44΄από τον Γκουερίνο. Το τελικό αποτέλεσμα του ματς παρέμεινε 3-1. Στο φύλλο αγώνα, ο διαιτητής ανέγραψε την αλλαγή του Δεληκάρη, σαν να είχαν γίνει όλα κανονικά.
Την ίδια ημέρα και αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, ο Πρόεδρος του Ολυμπιακού Θανόπουλος και ο Γενικός Γραμματέας Μέλλιος πραγματοποίησαν, μόνοι τους, έκτακτη σύσκεψη, μετά από την οποία ανακοίνωσαν, ως αποφάσεις όλης της διοίκησης, τις δικές τους αποφάσεις, που ήταν οι εξής:
(α) να διακοπεί μέχρι τέλους της περιόδου το συμβόλαιο του Δεληκάρη,
(β) να απομακρυνθεί άμεσα, με υποχρεωτική άδεια αόριστης διάρκειας ο προπονητής Δαρίβας,
(γ) να αναλάβει προπονητής της ομάδας ο βοηθός-συνεργάτης του Δαρίβα Μπέμπης (δ) να απομακρυνθεί ο αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος Σάββας Θεοδωρίδης
(ε) να αναλάβουν προσωπικά (οι δυο αυτοί άσχετοι) την ευθύνη και εν γένει την τύχη του ποδοσφαιρικού τμήματος
Οι αποπομπές των Δαρίβα και Θεοδωρίδη είχαν να κάνουν με το γεγονός ότι οι Θανόπουλος-Μέλλιος περίμεναν από αυτούς να βρουν κάποιον τρόπο να αποτρέψουν το συμβάν, επειδή βρίσκονταν στο γήπεδο της Τούμπας, αφού ο ένας ήταν προπονητής της ομάδας και ο άλλος αρχηγός της αποστολής.
Το πρωτοφανές αυτό περιστατικό της Τούμπας κινητοποίησε τον αθλητικό και ιδίως τον αντιολυμπιακό Τύπο, που αμέσως έθεσε θέμα πειθαρχικής τιμωρίας από την ΕΠΟ αφενός μεν του Δεληκάρη για διασυρμό (έτσι αποκαλούσανε τότε την δυσφήμηση) του αθλήματος, αφετέρου δε του διαιτητή του αγώνα για σημαντικές παραλείψεις και λάθη.
Μπορεί βέβαια και να μην κυνηγάγανε τον διαιτητή αν είχαν προσέξει πόσο γκαντέμης ήταν για τον Ολυμπιακό, αφού εκτός από την ήττα στη Τούμπα, ο ίδιος μάς είχε διαιτητεύσει την ίδια σεζόν σε ένα και μόνο ματς ακόμη, το οποίο όμως, κι αυτό, έληξε με ήττα του Ολυμπιακού από τον ΠΑΣ στα Γιάννινα με 3-0.
Στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού μετά τον αγώνα της Τούμπας είχε γίνει, όπως ήταν εύλογο, το «έλα να δεις». Οι παίκτες, έξαλλοι, συμφώνησαν ότι η συμπεριφορά του Δεληκάρη ήταν απαράδεκτη, αφού εξέθεσε όχι μόνο την ομάδα σε όλη τη φίλαθλη Ελλάδα, αλλά και τους συμπαίκτες του στα μάτια και στη συνείδηση των οπαδών της ομάδας. Έστω και αν ποτέ ο Δεληκάρης δεν κατηγόρησε συγκεκριμένα κάποιον ή κάποιους συμπαίκτες του για σκόπιμα μειωμένη απόδοση η ενέργειά του στην Τούμπα έβαζε μπουρλότο στην ομάδα, αφού μπορούσε να δώσει τροφή σε οποιαδήποτε σκέψη, φαντασία και συναίσθημα κάθε οπαδού.
Με αρχηγό-πρωταγωνιστή τον Συνετόπουλο οι παίκτες του Ολυμπιακού, που έβραζαν γι’ αυτά που είχαν γίνει, απαίτησαν αμέσως μετά τον αγώνα από τη διοίκηση την παραδειγματική τιμωρία του Δεληκάρη, θέτοντας, μεταξύ άλλων, και ζήτημα απομάκρυνσής του από την ομάδα.
Όπως δήλωσαν, δεν ήταν διατεθειμένοι να αγωνιστούν ξανά στην ομάδα με συμπαίκτη τον Δεληκάρη εφόσον δεν επιβάλλονταν στον τελευταίο από τη διοίκηση οι δέουσες κυρώσεις, οι οποίες, για τους περισσότερους, έπρεπε να περιλαμβάνουν ακόμη και την απομάκρυνσή του από την ομάδα. Με άλλα λόγια, από τους παίκτες διατυπώθηκε ένα τελεσιγραφικό δίλημμα: «ή αυτός (Δεληκάρης) ή εμείς». Μάλιστα ζήτησαν να γίνει δεκτή από τη διοίκηση μια αντιπροσωπεία παικτών, που θα ανέπτυσσε λεπτομερώς στη διοίκηση τις θέσεις τους επί του θέματος
Ο Δεληκάρης συνειδητοποίησε ότι το θέμα που προκάλεσε η συμπεριφορά του είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις και ότι η ατμόσφαιρα είχε βαρύνει πολύ γι’ αυτόν και άρχισε να ρίχνει γέφυρες προσέγγισης τόσο με τη διοίκηση όσο και με τους συμπαίκτες του, προσπαθώντας, εκ των υστέρων, με απολογητικό ύφος, να εξηγήσει και δικαιολογήσει κάπως την συμπεριφορά του.
Την ίδια ώρα, ζήτησε να γίνει δεκτός από τη διοίκηση, η οποία, κατά την άποψή του, όφειλε να ακούσει την απολογία του, πριν τον τιμωρήσει. Το αίτημα αυτό του παίκτη θεωρήθηκε από πολλούς εύλογο, με αποτέλεσμα να διαχέεται προς τα έξω η εντύπωση ότι η επιβολή της ποινής του δεν είναι οριστική, αλλά τελούσε υπό αίρεση.
Δύο ημέρες αργότερα, την 28/4/1976, ο Ολυμπιακός έπρεπε να αγωνιστεί εναντίον της Ανόρθωσης Κύπρου στο Καραϊσκάκη.
Ο συγκεκριμένος αγώνας δεν ήταν ένας απλός και συνηθισμένος φιλικός. Ήταν ένας από τους δύο αγώνες, που είχαν οριστεί να γίνουν στο πλαίσιο του λεγόμενου «Κυπέλλου της Μεγάλης Ελλάδας». Ο θεσμός αυτός ήταν χουντικής σύλληψης και έμπνευσης και περιελάμβανε δύο αγώνες μεταξύ των Κυπελλούχων Ελλάδας και Κύπρου, από έναν στην έδρα κάθε ομάδας.
Παρά το γεγονός ότι ο θεσμός αυτός ήταν ιδέα της δικτατορίας και στη χώρα μας πλέον δεν υπήρχε χούντα, θεωρήθηκε ότι ο συγκεκριμένος θεσμός έπρεπε, για λόγους πολιτικής και εθνικής σκοπιμότητας, να διατηρηθεί ή μάλλον να επανεργοποιηθεί αφού, λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, είχε διακοπεί για δύο χρόνια (1974,1975).
Οι παίκτες του Ολυμπιακού, χωρίς, βέβαια, τον Δεληκάρη που είχε τεθεί αναγκαστικά, εκ των πραγμάτων, στο περιθώριο, λόγω των γεγονότων, αντιμετώπισαν με σοβαρότητα τον αγώνα, αφού θεώρησαν ότι, μετά από όλα όσα είχαν γίνει, έπρεπε να δείξουν στο φίλαθλο κοινό του Ολυμπιακού ένα καλό πρόσωπο και το κυριότερο να αποδείξουν ότι τα καταφέρνουν μια χαρά και χωρίς τον Δεληκάρη.
Έτσι την «νύφη την πλήρωσε» η Ανόρθωση, την οποία ο Ολυμπιακός συνέτριψε με 8-2 με σκόρερ: τους Παμπουλή (2), Κρητικόπουλο (2) Συνετόπουλο, Καραβίτη, Σταυρόπουλο, Γαλάκο. Μάλιστα τα δύο γκολ των Κυπρίων σημειώθηκαν μετά το 8-0, στο τελευταίο τρίλεπτο του αγώνα.
Σημειωτέον ότι στον αγώνα με την Ανόρθωση είχαν αγωνιστεί σχεδόν όλοι όσοι έπαιξαν στην Τούμπα όπως οι: οι Βασιλόπουλος, Συνετόπουλος, Κυράστας, Καραβίτης, Σταυρόπουλος, Δαβουρλής, Παμπουλής, Γαλάκος, Λοσάντα, ενώ επανήλθε μετά από μακρά απουσία λόγω τραυματισμού ο Αγγελής.
Οι μόνοι από το ματς της Τούμπας που δεν αγωνίστηκαν εναντίον της Ανόρθωσης ήταν οι Βιέρα, Γκαϊτατζής, Κελεσίδης και φυσικά ο Δεληκάρης.
Μετά τη λήξη του αγώνα με την Ανόρθωση, οι παίκτες επανέλαβαν καθαρά τη θέση τους, σύμφωνα με την οποία δεν θα ξανάπαιζαν με τον Δεληκάρη εφόσον η διοίκηση τον συγχωρούσε και δεν τον τιμωρούσε παραδειγματικά για τη συμπεριφορά του στη Τούμπα.
Όσον αφορά την κατάσταση σε διοικητικό επίπεδο, η αντίδραση του Θεοδωρίδη στην εξ αποστάσεως υποχρεωτική παύση του ήταν ασυνήθιστα έντονη. Να τι είπε:
Κανείς δεν έχει το ανάστημα να με παύσει, λες και είμαι υπάλληλος, ιδίως μάλιστα όταν δεν υπάρχει απόφαση ολοκλήρου του ΔΣ. Όπως όταν ήμουν παίκτης, έτσι και τώρα που είμαι παράγοντας της ομάδας δεν πληρώνομαι και προσφέρω ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες μου στον Ολυμπιακό. Δεν δέχομαι να γίνω εγώ το μόνο εξιλαστήριο θύμα και να φορτωθώ αποκλειστικά εγώ τις όποιες ευθύνες. Θα φύγω μόνο αν παραιτηθεί όλο το Διοικητικό Συμβούλιο και γίνουν εκλογές, προκειμένου να βγει νέο ΔΣ.
Σε προπονητικό επίπεδο, ο Μπέμπης αρνήθηκε να πάρει τη θέση τον συνεργάτη του και χρόνια συμπαίκτη του Δαρίβα. Κατέστησε σαφές ότι δεν επρόκειτο να αναλάβει την ομάδα αν διώχνανε τον Δαρίβα και πως, εν ανάγκη, θα ζητούσε κι αυτός αναρρωτική άδεια.
Μπροστά σε αυτές τις αντιδράσεις η διοίκηση δεν επέμεινε στην αρχική σκληρή της στάση. Ήθελε να λυθεί το πρόβλημα, αλλά την ίδια ώρα πίστευε πολύ στη μεγάλη ποδοσφαιρική αξία του Δεληκάρη. Άρχισε λοιπόν τις προσπάθειες για να συμφιλιώσει τους παίκτες και να γεφυρώσει το χάσμα στις σχέσεις τους. Είχε αποφασίσει να ρίξει νερό στο κρασί της και να κάνει ό,τι μπορούσε για να ηρεμήσουν τα πράγματα και να πέσουν οι τόνοι στην ομάδα.
Από την πλευρά του, ο Δεληκάρης ζήτησε και πάλι συγγνώμη, πρόβαλε διάφορες δικαιολογίες ως εξηγήσεις, έλεγε συνεχώς ότι παρεξηγήθηκαν οι αντιδράσεις του. Μάλιστα ο Δεληκάρης άρχισε να βγάζει προς τον Τύπο κάποιες γελοίες δικαιολογίες, όπως ότι η υφή της υφάσματος, σε συνδυασμό με τον πολύ ιδρώτα του, τον είχε ενοχλήσει σωματικά και για τον λόγο αυτό είχε βγάλει τη φανέλα!
Η επιβολή των κυρώσεων σε βάρος του από τον Ολυμπιακό, στη συνείδηση των περισσοτέρων, τελούσε σε εκκρεμότητα και πολλοί πίστευαν ότι κάτι θα γινόταν, κάτι θα άλλαζε και ο παίκτης θα έπεφτε τελικά στα μαλακά. Άλλωστε δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα γινόταν κάτι παρόμοιο με τον Δεληκάρη.
Όμως δεν αρκούσε μόνον η επιβολή «εσωτερικών» κυρώσεων από τον Ολυμπιακό προκειμένου να κλείσει ο πειθαρχικός έλεγχος της υπόθεσης.
Υπήρχε και ο σκόπελος της ΕΠΟ, αφού, λόγω του μεγάλου σάλου που είχε προκαλέσει η συγκεκριμένη υπόθεση, είχε ήδη, από τις αρχές Μαΐου, προκληθεί παρέμβαση της ΕΠΟ, όπου και εκκρεμούσε πλέον σε βάρος του παίκτη κατηγορία για διασυρμό του αθλήματος.
Στην συζήτηση της υπόθεσης στην ΕΠΟ, ο Δεληκάρης προσπάθησε να δικαιολογηθεί. Ο Ολυμπιακός προσπάθησε κι αυτός να τον καλύψει όσο μπορούσε, ισχυριζόμενος ότι αν επρόκειτο για πραγματικά σοβαρό παράπτωμα, θα έσπευδε να τον τιμωρήσει αυστηρότατα ο ίδιος.
Δεν ήταν όμως οι δικαιολογίες του Δεληκάρη οι μοναδικές της υπόθεσης. Κατά την εκδίκαση της στην ΕΠΟ, ο διαιτητής του αγώνα δήλωσε ότι δεν είχε αντιληφθεί καθόλου το γεγονός, του οποίου τη χρονική διάρκεια μάλιστα προσπάθησε να περιορίσει.
Τελικά την 6/5/1976, η ΕΠΟ, με απόφαση της, που λήφθηκε με ψήφους 17-1 (!) τιμώρησε τον Δεληκάρη «λίαν επιεικώς» (όπως χαρακτηριστικά επί λέξει ανέφερε) με αποκλεισμό μέχρι τη λήξη της αγωνιστικής περιόδου για διασυρμό του αθλήματος. Αυτό πρακτικά σήμαινε αποκλεισμό του παίκτη για τις υπολειπόμενες τέσσερις αγωνιστικές πρωταθλήματος, καθώς και τους εναπομένοντες αγώνες κυπέλλου.
Μετά την επιβολή της ποινής και ο Ολυμπιακός δεν είχε πρόβλημα να «οριστικοποιήσει» την επιβολή της ποινής διακοπής συμβολαίου στον --έτσι κι αλλιώς τιμωρημένο-- Δεληκάρη. Ήταν κάτι που έκανε πλέον εκ του ασφαλούς, φροντίζοντας παράλληλα να γίνουν έγκαιρα όλες οι απαραίτητες επαφές και κινήσεις μέσα στην ομάδα, ώστε με την έναρξη της νέας αγωνιστικής περιόδου, ο Δεληκάρης να δώσει πρώτος το «παρών», μεταμελημένος και συνεπής, ξεκινώντας κανονικά την προετοιμασία με την ομάδα, όπως και όντως συνέβη.
Η συγκεκριμένη υπόθεση προκάλεσε ένα σημαντικό πλήγμα τόσο εσωτερικά στο κλίμα της ομάδας, όσο και εξωτερικά στο γόητρο και το κύρος του Ολυμπιακού.
Ο αθλητικός (και ιδίως ο αντιολυμπιακός) Τύπος της χώρας βρήκε την ιδανική ευκαιρία να αναφέρεται συνεχώς με τα μελανότερα χρώματα στην κατάσταση που επικρατούσε στην ομάδα μας. Ειρωνικοί τίτλοι και καυστικές εκφράσεις και χαρακτηρισμοί όπως: «περιοδεύων θίασος», «τσίρκο, «χάος» «ρεζιλίκια», «περίγελος» «κωμικοτραγικές καταστάσεις» κλπ έδιναν και έπαιρναν, επί πολλές μέρες, επιδεινώνοντας την ήδη άσχημη ατμόσφαιρα, που επικρατούσε στον Ολυμπιακό, μετά από την αποχώρηση Γουλανδρή. Οι αντίπαλοι οπαδοί παρομοίαζαν την ομάδα μας με οίκο ανοχής.
Ένα θετικό σημείο από αυτήν την ιστορία ήταν ότι, μετά την επιβολή της τιμωρίας, ξεφούσκωσε η αγανάκτηση των συμπαικτών του εναντίον του Δεληκάρη. Επιπλέον, δόθηκε χρόνος και ευκαιρία για κάποια βελτίωση των σχέσεων του με τους περισσότερους από τους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας. Επίσης η εν λόγω υπόθεση φάνηκε να επιδρά θετικά στον ίδιο τον Δεληκάρη και να τον συνετίζει, αφού η επόμενη χρονιά 1976/77 ήταν μια από τις καλύτερές του σε απόδοση και συμπεριφορά.
Όλα αυτά όμως ήταν μόνο προσωρινά. Στο μέλλον, η συμπεριφορά του θα αποδεικνυόταν και πάλι πολύ προβληματική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου