Πέμπτη 30.9.2016: Ολυμπιακός - ΑΠΟΕΛ 0-1

Ο oργανισμός νοσεί επικίνδυνα...

Ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός έχει σοβαρό πρόβλημα ως οργανισμός. Και όταν λέμε οργανισμός εννοούμε όλο το οικοδόμημα, που περιλαμβάνει τη διοίκηση, τους προπονητές, τους παίχτες και τον κόσμο. Είναι αναμενόμενο ότι το τραγικό χτίσιμο του καλοκαιριού θα έχει αυτά τα αποτελέσματα, σε αθλητικό επίπεδο, αλλά εδώ μιλάμε για μια κατάσταση, που υπερβαίνει το αθλητικό και τείνει να αποτελέσει από τις πιο μελανές συνολικά σελίδες της ιστορίας του συλλόγου. Και όχι φυσικά μόνο για το αποτέλεσμα, που έδειξε ως τελικό σκορ ο ηλεκτρονικός πίνακας...

Η… κορυφαία ελληνική ομάδα στην Ευρώπη

Ευρωπαϊκή βραδιά απόψε, και την τελευταία εβδομάδα η προπαγάνδα του hellas-evropi-alogotrofi βάραγε νταούλια, μαζί με όλα τα σάιτ και τις εφημερίδες, για τη φοβερή και έγκυρη, λέει, κατάταξη που δημοσίευσε η Ουέφα, και όπου αποδεικνύεται, ξαναλέει, ότι ο βάζελος είναι η «κορυφαία ελληνική ομάδα όλων των εποχών» στην Ευρώπη, αυτό κι αν το ξαναματαλέει. Να θυμίσω, κατ’ αρχάς, ένα παλιό ρητό, που λέει ότι οι αριθμοί είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις τα μεγαλύτερα ψέματα (ειδικά στο ποδόσφαιρο, όπου, π.χ., ένας παίχτης θα βγει απόλυτα εύστοχος, αν παίξει 2 λεπτά, κάνει μόνο ένα σουτ, η μπάλα κοντράρει σε πέντε σώματα και μπει γκολ: 100% ευστοχία, ανεξάρτητα αν η ομάδα του έχασε 5-1 ή αν κέρδισε τον τελικό του Τσου Λου).

Το καλοκαίρι εκείνο... (Μέρος Γ΄: Σταμάτα να γκρινιάζεις)

Μιλήσαμε για τους παίχτες που αποχώρησαν και τους προπονητές που ήρθαν κι έφυγαν. Σήμερα, συνεχίζουμε την προσπάθεια να καταλάβουμε και να αναλύσουμε το καλοκαίρι που μας πέρας, αναφερόμενοι στο βασικό χαρακτηριστικό των ολυμπιακών μας καλοκαιριών, την αγαπημένη μας συνήθεια που έγινε λατρεία, το χούι των απανταχού γαύρων: την γκρίνια για όσα γίνονται και δεν γίνονται κάθε μεταγραφική περίοδο στον Ολυμπιακό. Δυστυχώς, το φετινό καλοκαίρι έδωσε μπόλικη τροφή για γκρίνια τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου.

Κυριακή 25.9.2016: ΑΕΛ - Ολυμπιακός 1-0

Γκέλα και μάλιστα κακή... Και αυτό όχι γιατί έχασε ο Ολυμπιακός ένα ματς σε ένα γήπεδο, που οι ανταγωνιστές του θα περάσουν άνετα,  αλλά λόγω της ιδιομορφίας, που είχε η 5η (3η για την ακρίβεια) αγωνιστική. Είχαν προηγηθεί οι αποτυχίες του βάζελου στο Αγρίνιο και της Μπαοκάρας στην Τούμπα απέναντι στην Ξάνθη. Ο Θρύλος λοιπόν θα είχε τη δυνατότητα, περνώντας από τον κάμπο να πετάξει τη μπάλα της πίεσης προς την πλευρά των αντιπάλων του, αναγκάζοντάς τους πάλι από πολύ νωρίς να ψάχνουν για άλλοθι σε μια ακόμα αποτυχημένη χρονιά. Αντί αυτού έχασε με γκολ στο 92΄ από μια ομάδα, που στο συγκεκριμένο ματς στάθηκε καλύτερα συνολικά στον αγωνιστικό χώρο. Η Λάρισα έπαιξε έξυπνα και στρωτά και ήταν από τις λίγες ομάδες, που απέναντι στον Ολυμπιακό δεν παρέταξε τριαξονικό μπροστά από την εστία της. Θα δούμε βέβαια αν ο αρχιδεσπότης Αναστασιάδης και η ομάδα του εμφανιστούν με ανάλογο πάθος απέναντι στους άλλους διεκδικητές του τίτλου ή αν σε εκείνα τα ματς θα είναι θέλημα θεού να χάσει η ΑΕΛ...

Το καλοκαίρι εκείνο... (Μέρος Β΄: Το προπονητικό πηγαινέλα)

Στο τρελό καλοκαίρι, που ζήσαμε με τον Θρύλο, είδαμε μέχρι στιγμής τους παίχτες που μας κούνησαν μαντήλι. Σήμερα θα ασχοληθούμε με άλλη μια ιστορία τρέλας και παράνοιας, που έχει να κάνει με την ηλεκτρική καρέκλα του προπονητή του Ολυμπιακού.

Όχι στην κάρτα φιλάθλου

Η κάρτα φιλάθλου είναι το αποκορύφωμα του φακελώματος εντός γηπέδου, μέσα στο γενικοτέρο πλαίσιο της κοινωνικής καταστολής φυσικά. Τα τελευταία χρόνια, με την όξυνση των αντιθέσεων στην κοινωνία μας, η καταστολή έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα. Το γήπεδο και η κερκίδα των οργανωμένων οπαδών, αποτελώντας κομμάτι ανυποταξίας και χώρο συνάθροισης της ανήσυχης νεολαίας, δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από τον χορό του κρατικού ελέγχου.

Olympiacos BC 2016/17: Με το μαχαίρι στα δόντια

Μια πρώτη ματιά στην ομάδα μπάσκετ του Θρύλου

Λιγα λόγια για την περασμένη σεζόν

Η περασμένη σεζόν (2015/16) αποτέλεσε μια από τις πιο παράξενες τα τελευταία χρόνια. Και ήταν παράξενη γιατί σου έβγαζε μεγάλη ποικιλία σκέψεων και συναισθημάτων σαν ένα διαρκές roller-coaster από το ξεκίνημά της μέχρι και τους τελικούς με τον βάζελο. Η περσινή χρονιά ξεκίνησε με τον πρόωρο αποκλεισμό στο Κύπελλο από τον βάζελο, που, πέρα από το οπαδικό μας γόητρο, δεν νομίζω οτι πείραξε και κανέναν ιδιαίτερα. Συνεχίστηκε με τον Θρύλο να κάνει παρέλαση στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας και μετά, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, να σκάνε όλα τα ζητήματα μαζεμένα, με αποτέλεσμα η ομάδα να μένει πρώτη φορά εκτός play-off μετά από 10 χρόνια. Η χρονιά έκλεισε με ιδανικό --εκ του αποτελέσματος-- τρόπο, με τον Θρύλο να σπάει 2 φορές την έδρα του παναθηναϊκούλη με buzzer-beater του Σπανούλαρου.

Κυριακή 18.9.2016: Ηρακλής-Ολυμπιακός 1-2

Λιγότερες από 3 μέρες μετά το πέρασμα του Θρύλου μας από τη Βέρνη --λόγω του προγράμματος της Nova-- είχε οριστεί ο αγώνας της 4ης αγωνιστικής στο Καυταντζόγλειο απέναντι στον Ηρακλή. Ο προπονητής του Ολυμπιακού, Πάουλο Μπέντο, επέλεξε να κατεβάσει την ομάδα με διάταξη 4-2-3-1, με αρκετές αλλαγές σε σχέση με τα προηγούμενα ματς. Κάτω από τα δοκάρια κάθισε ο Καπίνο, το κέντρο της άμυνας συγκρότησαν οι Μποτία-Βιάνα, ενώ αριστερά και δεξιά στα μπακ αγωνίστηκαν οι Ντε λα Μπέγια και Φιγκέιρας αντίστοιχα. Το δίδυμο των αμυντικών χαφ συνέθεσαν οι Μάρτινς και Μιλιβόγεβιτς και μπροστά τους βρίσκονταν οι Σεμπά, Τσόρι (στο κέντρο πίσω από τον επιθετικό) και Πάρντο. Στην κορυφή της επίθεσης ξεκίνησε για πρώτη φορά φέτος ο Όσκαρ Καρντόσο.

Στο αντίο του @@@άκα σας γλεντήσαμε για πλάκα στο ΟΑΚΑ

Την Παρασκευή και το Σάββατο (16-17/9) που πέρασε η ομάδα που λέγεται Superfoods με σήμα την αλογοτροφή βράβευσε το Δημήτρη Διαμαντίδη στο πλαίσιο τουρνουά, που διοργάνωσε για να πει το «αντίο» στον αρχηγό της. Οι βάζελοι είναι γνωστοί μετρ της προπαγάνδας και γι' αυτό τον λόγο παρουσίασαν με πηχυαίους τίτλους  ότι αυτό ήταν το «αντίο» του Διαμαντίδη. Το πραγματικό αντίο όμως ήταν 3 μήνες πριν στο ίδιο γήπεδο, όπου ο Σπανούλαρος φρόντισε ώστε ο Θρύλος να του κάνει το καλύτερο αποχαιρετιστήριο δώρο. Για να μην ξεχνιόμαστε....

Πέμπτη 15.9.2016: Γιανγκ Μπόιζ - Ολυμπιακός 0-1

Δεν μάγεψε, δεν εντυπωσίασε, αλλά το διπλο το πήρε ο Θρύλος μες στην Ελβετία, παίζοντας σαφώς καλύτερα απ' ό,τι στα προηγούμενα ευρωπαϊκά ματς μας φέτος. Αποστολή εξετελέσθη.

Κυριακή 11.9.2016: Ολυμπιακός-Βέροια 6-1

Στον μαγικό κόσμο του ελληνικού πρωταθλήματος της Superleague (γελάει ο κόσμος), η αγωνιστική σεζόν 2016-17 ξεκίνησε από την 3η αγωνιστική εξαιτίας των αποφάσεων του ξεφτιλισμένου Κοντονή για μη έναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων αν δεν προηγηθεί η κάθαρση στην ΕΠΟ. Φυσικά όταν η ΟΥΕΦΑ έστειλε τελεσίγραφο προς την ελληνική ομοσπονδία ο Κοντονής έκανε ανάποδη κυβίσθηση και έδωσε το πράσινο φως για το ξεκίνημα του πρωταθλήματος, το οποίο όμως, μετά από πιέσεις του συνδρομητικού, θα άρχιζε από την 3η αγωνιστική και οι 2 πρώτες θα διεξαχθούν κάποια στιγμή εμβόλιμα.

Το καλοκαίρι εκείνο... (Μέρος Α΄: Οι παίχτες που έφυγαν)

Και τώρα που η σκόνη του καλοκαιριού κατακάθισε, οι μεταγραφές ολοκληρώθηκαν και ξεκίνησε και το πρωτάθλημα (μέχρι να το διακόψει με κάποια νέα αφορμή ο υπερτιτανοτεράστιος υπουργάρας Κοντονής), μπορεί να γίνει και ένας πιο ψύχραιμος απολογισμός ενός ομολογουμένως δύσκολου και παράξενου καλοκαιριού για τον Ολυμπιακό. Πολλές αλλαγές παικτών (όπως σχεδόν κάθε χρόνο), δύο αλλαγές προπονητή (κάπως πιο σπάνιο), ενός οδυνηρού αποκλεισμού σε καλοκαιρινά προκριματικά (αρκετά πιο σπάνιο) και μπόλικης γκρίνιας (όπως κάθε χρόνο).

1974: Ολυμπιακός-Άντερλεχτ, Η θρυλική ανατροπή και το παιχνίδι των σκιών

Πηγαίνουμε πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στις 6 Νοεμβρίου του 1974. Ο Ολυμπιακός θα αντιμετωπίσει στην Πάτρα (λόγω τιμωρίας του σταδίου Καραϊσκάκη) την Άντερλεχτ, στη Ρεβάνς της ήττας των ερυθρολεύκων με 5-1 στις Βρυξέλλες.Στο πρώτο παιχνίδι οι Βέλγοι επικράτησαν κατά κράτος του Ολυμπιακού κερδίζοντας εύκολα με το ευρύ 5-1. Αυτό που θα συνέβαινε όμως στον επαναληπτικό δεν μπορούσε να το πιστέψει ούτε ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του Ολυμπιακού μας. Με τρία γκολ του Μαϊκ Γαλάκου (18', 67',82') ο Ολυμπιακός φτάνει κοντά σε μια επική ανατροπή ωστόσο ο διαιτητής της αναμέτρησης έχει διαφορετική γνώμη και στερεί το δικαίωμα από τον Θρύλο για μια επική ανατροπή που θα συνδυαζόταν με μια ιστορική πρόκριση.

7. Εξωαγωνιστικό γεγονός [ανασκόπηση εξαμήνου]

Dr. Jekyll: Κάποιοι --αρκετοί, δυστυχώς-- από τις κεντρικές θύρες: γιουχάρισμα από το μισάωρο του πρώτου επίσημου αγώνα της χρονιάς και μπουκαλάκια νερού στον Ντα Κόστα. Αποδοκιμασίες στον αγώνα με την Αροούκα, όταν οι παίχτες προσπαθούσαν να πάρουν την απαραίτητη (για να μη γίνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα) πρόκριση. Αποδοκιμασίες, για να μην πηγαίνουμε μακριά, και στο 30΄ του αγώνα με τη Ξάνθη ή στο λάθος του Ανδρούτσου που έδωσε την ευκαιρία στη Ξάνθη για τετ α τετ. Σπάνια ενώνουν τη φωνή τους για να φωνάξουν συνθήματα, ενώ πάντα θα πρωτοστατήσουν στις αποδοκιμασίες. Μόνο γκρίνια για Μαρινάκη και παίκτες στα άσχημα. Άδειες θύρες δέκα λεπτά πριν τη λήξη όταν το αποτέλεσμα δεν είναι καλό. Όλε όλε και «Πύρινος Κόσμος που δεν Λυγά Ποτέ» μόνο στις νίκες. Πανηγυρτζήδες και πατατάκηδες...

RedTerso: Αν θα μπορούσα να βάλω ένα τίτλο σε μια κατασταση, που με χαλάει αυτός θα ήταν ο πολύ γενικός «νοοτροπία των φιλάθλων του Ολυμπιακού». Όμως αυτό θα έχρηζε ολόκληρης ανάλυσης, κάτι που θα προσπαθήσουμε να κάνουμε στο προσεχές διάστημα. Εξειδικεύοντας το παραπάνω θα σταθώ στην συμπεριφορά του κόσμου στο ντέρμπι με τον μΠαουγκ στο Καραϊσκάκης. Είναι πιθανόν να θυμάστε οτι είχαμε ασχοληθεί συγκεκριμένα με τα γεγονότα τότε με ξεχωριστή ανάρτηση οπότε απλά υπενθυμίζω. Ο Ολυμπιακός γυρνάει το ματς και κερδίζει με 2-1. Στην αρχή των δύο ημιχρόνων και στα δύο γκολ της ομάδας μας ανάβουν δεκάδες πυρσοί και καπνογόνα. Μετά το δεύτερο γκολ, οι παοκτζήδες χωρίς να έχουν άλλη δικαιολογία (π.χ. διαιτησία) επιλέγουν να αποχωρήσουν από το γήπεδο επειδή τους πείραξε ο καπνός... Άκουσον-άκουσον. Πολλοί φίλαθλοι του Ολυμπιακού από τις κεντρικές θύρες, φοβούμενοι ενδεχόμενη τιμωρία (επηρεασμένοι από τις άστοχες προτροπές της διοικησης από τα μεγάφωνα), αποδοκιμάζουν τον κόσμο που είναι στο πέταλο, με αποτέλεσμα να υπάρξει ένας μινι λεκτικός εμφύλιος. Πίσω από τέτοιες συμπεριφορές κρύβεται η νοοτροπία του φιλάθλου-πελάτη που, αν κάτι τον εμποδίζει να καταναλώσει το προϊόν, τότε γκρινιάζει... Ευτυχώς στο ντέρμπι με τον βάζελο, που ακολουθούσε οι οργανωμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού απάντησαν με το παρακάτω: 

RoD: Το φετινό καλοκαίρι θα μας μείνει αξέχαστο κυρίως για εξωαγωνιστικούς λόγους. Η αποχώρηση του προπονητή στην αρχή της προετοιμασίας είναι, νομίζω, το συμβάν που έδειχνε και δείχνει τα πάντα για τον προγραμματισμό, τον σχεδιασμό και την οργάνωση της ομάδας φέτος. Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της διοίκησης, το ανύπαρκτο πλάνο, η επιπολαιότητα σε όλες τις κινήσεις, έδειχναν εξαρχής πού θα πήγαινε το κόλπο... Και εκεί ακριβώς πηγαίνει. Και εξακολουθεί... Πουλιέται το βασικό δεξι μπακ [τώρα καταλαβαίνουμε, μάλλον, γιατί δυο μήνες τώρα οι δημοσιογράφοι βλέπουν τον Φιγκέιρας να βελτιώνεται θεαματικά από βδομάδα σε βδομάδα... τόσο, που πλέον έχει μάλλον ξεπεράσει τον Καφού], και επίκειται, κατά τα φαινόμενα, το εξωαγωνιστικό γεγονός της χρονιάς: η πώληση [;] του αρχηγού Μιλιβόγεβιτς –χωρίς, απ' ό,τι φαίνεται– σκέψη για αντικατάστασή του ή έστω για απόκτηση ενός κανονικού στόπερ με τα λεφτά που μαζεύονται.

JosuTernera: Μεταγραφές και προγραμματισμός. Αυτό! Η ομάδα πηγαίνει μπροστά πουλώντας τα περιουσιακά της στοιχεία. Ο Ομάρ από πρώτο δεξί μπακ και πολλά υποσχόμενος, δανεικός στη Χαλ του Μάρκο Σίλβα! Και μείναμε με το Φιγκέιρας! Ο οποίος βέβαια έχει ανοδική πορεία σύμφωνα με τις εφημερίδες! Και ενώ δεν είχαμε δεύτερο αριστερό μπακ και πήραμε (Σισοκό), μείναμε με έναν δεξιό οπισθοφύλακα! Και βέβαια στόπερ δεν χρειαζόμαστε! Ας μας εξηγήσει κάποιος τι γίνεται!

6. Αξιολόγηση της ευρωπαϊκής πορείας [ανασκόπηση εξαμήνου]

Dr. Jekyll: Απογοήτευση πρώτη, ο αποκλεισμός από τα προκριματικά του Champions League. Στη συνέχεια, και την εποχή Μπέντο, ο Ολυμπιακός κατάφερε (;) να είναι ακόμα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, συνεπώς κάτι καλύτερο δεν θα μπορούσε να είχε κάνει (ακόμα και πρώτος να είχε τερματίσει στον όμιλο, σημειώνοντας μόνο νίκες, πάλι εδώ θα ήταν). Όμως οι εμφανίσεις ήταν κάτω των προσδοκιών και κάθε άλλο παρά αισιόδοξο σε κάνουν (με δεδομένες τις αμυντικές μας αδυναμίες) για τη συνέχεια. Μακάρι να διαψευσθώ πανηγυρικά, αλλά φοβάμαι πως δύσκολα θα περάσουμε στον επόμενο γύρο, αφού δύσκολα θα κρατήσουμε απαραβίαστη την εστία μας. Επίσης, σε όμιλο του Europa, o Ολυμπιακός των 9 βαθμών του Champions League, χρειαζόταν νίκες. Όχι για να ανεβάσει την κατάταξη της Ελλάδας, αλλά για να βελτιώσει τη δική του συγκομιδή βαθμών στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μπας και κάποτε τον δούμε να βρίσκεται στο δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας. Ευτυχώς ή δυστυχώς, όμως, η τελική κρίση για τη φετινή ευρωπαϊκή μας πορεία θα γίνει στο τέλος της διαδρομής. Και για να μη πολυλογώ, ένας αποκλεισμός στους 32, σε συνδυασμό με τη προβληματική παρουσία μας σε προκριματικά και ομίλους Europa, κάνει την (ευρωπαϊκή) χρονιά άκρως αποτυχημένη.

RedTerso: Αν ξεκινήσουμε από το καλοκαίρι, η πορεία της ομάδας στην Ευρώπη είναι αναμφίβολα αρνητική. Ο Ολυμπιακός μετά από πολλά χρόνια απέτυχε να βρεθεί στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, οπότε αυτό από μόνο του συνιστά αποτυχία. Στη συνέχεια, είχαμε την παρουσία στον όμιλο του Ουέφα (του Γιουρόπα Λιγκ, τα τελευταία χρόνια), που σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί δύσκολος με την παρουσιά του Αποελ, της Αστάνα και της Γιουνγκ Μπόις. Σε αυτόν τον όμιλο λοιπόν ο Ολυμπιακός τερμάτισε δεύτερος με 8 βαθμούς, καταφέρνοντας να κερδίσει μόνο τους Ελβετούς εκτός έδρας και την Αστάνα εντός. Με αυτούς τους δύο αντιπάλους είχε και από μια ισοπαλία και έχασε δύο φορές από τους Κύπριους. Με βάση τα παραπάνω και με πληγωμένο το ευωπαϊκό του προφίλ από τον αποκλεισμό από τη Μπερ Σεβα το καλοκαίρι για εμένα είναι σαφές οτι μέχρι στιγμής η πορεία μας είναι αρνητική. Αυτή η εκτίμηση θα ανατραπεί αν καταφέρουμε να περάσουμε κανα-δύο γύρους στη συνέχεια, αν και δεν θα είναι καθόλου εύκολες οι αναμετρήσεις με την Οσμανλισπορ με βάση την αγωνιστική εικόνα, που εμφανίζει ο Θρύλος.

RoD: Μετριότατη. Η πρόκριση στους και από τους ομίλους του Γιουρόπα ήταν (πρέπει να είναι) αυτονόητα πράγματα για μια ομάδα που αγωνίζεται τόσα χρόνια στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Η δυσκολία με την οποία έγινε το πρώτο και η μετριότητα του δεύτερου δεν είναι σε καμία περίπτωση «επιτυχία». Ούτε και η πρόκριση απέναντι στην Οσμανλίσπορ θα ήταν επιτυχία, αν δεν βρισκόταν σε τόσο μέτρια κατάσταση η ομάδα. Οπότε, περιμένουμε τουλάχιστον αυτό.

JosuTernera: Ο Μπέντο δήλωσε ότι η δεύτερη θέση στον όμιλο ήταν επιτυχία! Γελάει ο κόσμος! Προφανώς μετριότατη πορεία. Μόνη επιλογή η πρόκριση απέναντι στη Οσμανλίσπορ. Αλήθεια προετοιμάζεται η ομάδα για αυτό;

5. Φάκελος Μπέντο [ανασκόπηση εξαμήνου]

Dr. Jekyll: Πολλά μπορείς να πεις για τον Πορτογάλο, και τα περισσότερα τα έχω γράψει στα σχόλια για τους αγώνες. Συνοπτικά, λοιπόν, στα συν και τα πλην (και σίγουρα κάποια θα ξεχάσω). Στα συν: Πρώτο πως μετά από ένα (ας το ξαναγράψουμε) καταστροφικό καλοκαίρι, ο Ολυμπιακός έχει σχεδόν κατακτήσει τον τίτλο, είναι ακόμα στο Europa και, προφανώς, στη διεκδίκηση του Κυπέλλου. Δεύτερο: πως δίνει ευκαιρίες σε παιδιά από την ακαδημία. Με το πρωτάθλημα να έχει σχεδόν κριθεί, είναι λογικά, άσχετο με το ότι κάποιες φορές δεν αρέσει σε εμάς τους οπαδούς, να αγωνίζεται ο Ανδρούτσος αντί του Τσόρυ ή του Καμπιάσο, οι οποίοι δύσκολα θα είναι και τον επόμενο χρόνο στο ρόστερ, ή στον Μανθάτη αντί του Πάρντο. Τρίτο: στα κρίσιμα παιχνίδια – εξετάσεις του Μπέντο, οι ποδοσφαιριστές, νομίζω, αγωνίστηκαν και για τον προπονητή τους. Τέταρτο: μετά τους Βαλβέρδε, Μίτσελ και Σίλβα και με μόνη παραφωνία τον Περέιρα, στον Ολυμπιακό έχουμε ξεχάσει πώς είναι να έχεις γραφικό προπονητή. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να αναφέρουμε (το αυτονόητο, δυστυχώς) ότι και ο Μπέντο συνεχίζει μια παράδοση προπονητών που στις δηλώσεις τους, για αντιπάλους και διαιτησία, και με την παρουσία τους στον αγωνιστικό χώρο, δεν κάνουν μαλαζανιές. Πέμπτο: πήρε και τα τρία ντέρμπυ. Και ας πάμε στα πλην... Πρώτο: το θέαμα που παρουσιάζει η ομάδα δεν πείθει. Ναι, υπάρχουν δικαιολογίες, όπως το ότι δεν είχε την ομάδα στην προετοιμασία, δεν είναι δική του επιλογή οι παίκτες, αγωνίζονται οι μικροί κτλ κτλ. Όμως το ποδόσφαιρο είναι, για τους οπαδούς, πάνω από όλα θέαμα. Και ο Ζαρντίμ (καλός προπονητής) και ο Κετσπάγια (μέτριος ή κακός προπονητής) τους βαθμούς τούς έπαιρναν, αλλά ταυτόχρονα και εμάς μας έπαιρνε ο ύπνος. Δεύτερο: η αμυντική μας λειτουργία είναι κακή, κάκιστη, τραγική και απαράδεκτη. Και αυτό δεν νομίζω πως είναι (μόνο) λόγω ποιότητας των παικτών που απαρτίζουν την αμυντική τετράδα, αλλά της συνολικής αμυντικής λειτουργίας/πλάνου της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο. Τρίτο: το ροτέισον ή το μη ροτέισον (και δεν γράφω άλλα, γιατί τα έχω γράψει δεκαπέντε φορές). Τέταρτο: καλές οι ευκαιρίες στους μικρούς, αλλά όταν τους βάζεις να αγωνιστούν εκτός θέσης, δεν είναι ακριβώς ευκαιρίες. Πέμπτο: όχι, κύριε Μπέντο, για τον Ολυμπιακό δεν είναι επιτυχία η δεύτερη θέση στον όμιλο του Europa. Έκτο: υπάρχει το δικαίωμα για τρεις αλλαγές παικτών κατά τη διάρκεια του αγώνα. Έβδομο: ο Ολυμπιακός είναι πολύ (πολύ, όμως) προβλέψιμος, τόσο στην ανάπτυξη, όσο και στις τεράστιες αμυντικές του αδυναμίες.

RedTerso: Είμαι αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι στην ποδοσφαιρική σχολή της Πορτογαλίας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Και αυτό γιατί εκπροσωπεί στα μάτια μου την επιτομή του «modern football», εξαιτίας του Κρ. Ρονάλντο, του special one Μουρίνιο και του αντιαισθητικού ποδοσφαίρου, που παίζει τα τελευταία χρόνια η εθνική τους στο βωμό του αποτελέσματος. Με βάση αυτό εκνευρίζομαι απίστευτα που η διοίκηση έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια να βασιστεί σε τόσους πορτογάλλους προπονητές. Ως οπαδός, αφήνω πίσω τις προσωπικές μου εμμονές και προσπαθώ να στηρίξω την ομάδα και να σταθώ δίπλα στον εκάστοτε κοουτς προσπαθώντας να αντιληφθώ την λογική του. Ε, λοιπόν στην αρχή της χρονιάς μου άρεσε που ο Μπέντο αντίθετα στις επιταγές της πορτογαλικής προπονητικής σχολής δεν έπαιζε ταμπούρι (όπως είχε αναγκαστεί να κάνει παλιότερα ο συμπατριώτης του Ζαρντιμ εξαιτίας του ελλιπέστατου τότε ρόστερ). Τα πλάγια μπακ ανέβαιναν ψηλά για να δημιουργήσουν επιθετική υπεροπλία στην επίθεση, η πίεση ξεκινούσε από ψηλά και η ομάδα καλώς ή κακώς μετά τον καλοκαιρινό όλεθρο έπαιρνε αποτελέσματα. Παράλληλα, φαινόταν μια προσπάθεια προώθησης των νεαρών παιχτών της ομάδας. Εδώ όμως τελειώνουν τα θετικά. Ο Μπέντο φαίνεται πολύ εμμονικός και ξεροκέφαλος. Οπότε είτε επιμένει οτι το αγωνιστικό πλάνο του (που το έχουν διαβάσει όλοι οι αντίπαλοι προπονητές) είναι σωστό και θα μας οδηγήσει στην επίτευξη των στόχων μας είτε απλά δεν μπορεί -γιατί δεν ξέρει- να εφαρμόσει το οτιδήποτε άλλο. Δεν μπορεί να μη βλέπει 6 μήνες τώρα οτι όλοι οι προπονητές βλέπουν οτι η άμυνά μας είναι ψηλά και μας βγάζουν διαρκώς βαθιές μπαλιές στην άμυνα. Και αυτό χωρίς μπροστά να είμαστε σπουδαίοι ή δημιουργικοί. Όταν δεν λειτουργεί η ομάδα στο κέντρο με σωστή ανάπτυξη, το εναλλακτικό πλάνο του κόουτς ΜΠ. --το οποίο το έχει υπερασπιστεί δημόσια εξοργίζοντάς μας-- είναι γιόμες από τους σέντερ μπακ. Αυτά τα αγωνιστικά σε συνδυασμό με το γεγονός οτι έχει ουσιαστικά παροπλίσει παίχτες (βλ Τσόρι, Ρομάο, λιγότερο Καμπιάσο, Μάριν κτλ) μου δείχνουν οτι ίσως να μην είναι και ο καταλληλότερος για τον πάγκο μας. Αν με ρωτούσατε αν θέλω να φύγει, θα απαντούσα μπρος γκρεμός και πίσω ρέμμα, μιας και θα ήταν η τέταρτη αλλαγή προπονητή μέσα στη χρονιά και ταυτόχρονα χωρίς σαφές πλάνο από τη διοίκηση και κατατεθιμμένο οραματικό ορίζοντα ίσως και ο επόμενος κοουτς είχε αντίστοιχη άσχημη τύχη. Οπότε υπομονή μέχρι το τέλος της σεζόν και προετοιμασία --για όλα τα ενδεχόμενα-- για τις ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΕΣ καλοκαιρινές αποφάσεις.

RoD: Δέκα πράγματα μπορώ να του χρεώσω. Και δυο τρία, βέβαια, να του πιστώσω. Δεν θα κάνω ούτε το ένα ούτε το άλλο γιατί το κόλπο είναι προβληματικό απ' όπου κι αν το πιάσεις. Ήρθε ως τρίτος προπονητής σε μια σεζόν που άρχισε πιο στραβά κι απ' τη στραβομάρα. Συμμάζεψε τα καλοκαιρινά χάλια, έχει ουσιαστικά πάρει το πρωτάθλημα απ' τον Δεκέμβρη, χωρίς καν να είναι δική του η ομάδα και χωρίς να έχει κάνει προετοιμασία, έχει πελεκήσει εύκολα τους άλλους στα ντέρμπι και συνεχίζει και στην Ευρώπη – αφήστε που βγάζει και πιτσιρικάδες, ένα διαχρονικό αίτημα της εξέδρας. Θέλω να πω ότι είναι σαν να δημιουργήθηκαν όλες οι προϋποθέσεις και να φτιάχτηκαν έτσι τα πράγματα που να αποκλειστεί η δυνατότητα κριτικής από εμάς, τους οπαδούς. Σαν να έχει φτιαχτεί απλώς ένα σενάριο στο οποίο ο Μπέντο δεν «χάνει» ποτέ... Κι αυτό είναι πρόβλημα για μια σοβαρή ομάδα, και όχι αν πρέπει να μείνει ή να φύγει ή αν και σε τι φταίει για τα φετινά.

JosuTernera: Ο Μπέντο είναι ο τρίτος προπονητής της φετινής σεζόν. Πήρε την ομάδα τον Αύγουστο και την συμμάζεψε. Πρόσθεσε ελάχιστα στοιχεία δικά του στις μεταγραφές και για κάποια από αυτά ελέγχεται. Την οδηγεί σε πρωτάθλημα εύκολα (ας μην ξεχνάμε βέβαια και τα χάλια των άλλων). Χρησιμοποιεί μικρούς. Δεν παίζει αμυντικά. Είναι συνεπής μέχρι αηδίας σε αυτά που πιστεύει (ή σε αυτά που φαίνεται ότι πιστεύει)! Δεν μασάει από ονόματα. Έχει όμως τεράστιες εμμονές με ποδοσφαιριστές. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Τσόρι που δεν τον χρησιμοποιεί, ενώ είναι πασιφανές ότι μπορεί να βοηθήσει την ομάδα. Χρησιμοποιεί παίκτες σε λάθος θέσεις (ελλείψει άλλων επιλογών φυσικά). Προσωπική του επιλογή ο Βιάνα για το κέντρο της άμυνας και ενίοτε και για το αριστερό άκρο της. Ένας παίκτης που δεν θα έπειθε κανονικά αυτή τη στιγμή ούτε τον Μπέντο. Κάνει δηλώσεις για παίκτες που μόνο πρόβλημα μπορούν να δημιουργήσουν (είπε στον Ανσαριφάρντ ότι υπολογίζεται ως τρίτος επιθετικός). Παίζει ποδόσφαιρο που δύσκολα καταλαβαίνει κάποιος. Τραβάει ψηλά την άμυνα, παίζει με γιόμες και κυριότερο αυτών τον έχουν πάρει χαμπάρι όλοι οι αντίπαλοι προπονητές. Δεν δίνει κανένα όραμα στην ομάδα και τον κόσμο. Αλλά βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα ότι και να φύγει τί θα γίνει; Θα πάρουμε καλύτερο; Οπότε μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα; Και αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η πραγματικότητα, τότε ο Μπέντο φταίει; Σίγουρα όμως ο Μπέντο θα είναι απλώς ένας τύπος που κάποτε πέρασε από τον Ολυμπιακό και θα τον αναφέρουμε απλώς ως όνομα. Τίποτα παραπάνω. Ελπίζω να υπάρχει κάτι καλύτερο μετά από αυτόν.

4. Παλτό της σεζόν [ανασκόπηση εξαμήνου]

Dr. Jekyll: Ο Μάριν απέχει από αυτό που περιμέναμε βάσει του -πριν από κάμποσα, είναι η αλήθεια- χρόνια βιογραφικού του. Ο Ντε λα Μπέγια δεν δείχνει με τίποτα παίκτη με σταθερή συμμετοχή ετών στη Πριμέρα. Ο Ρομαό, σχεδόν βασικός αμυντικός μέσος της Μαρσέιγ για χρόνια, δεν έχει αγωνιστεί μεν τόσο, ώστε να δούμε τι ψάρια πιάνει, αλλά σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται, ως τώρα, επιτυχημένη μεταγραφή. Κανείς, όμως, δεν πλησιάζει σε απογοήτευση την σπουδαιότερη καλοκαιρινή μεταγραφή, τον Όσκαρ Καρντόσο. Μια σημείωση: η απόκτηση του Καρντόσο, έφερε, εν μέρει, μια ηρεμία στον κόσμο, και κατ' επέκταση στην ομάδα, απαραίτητη μετά από ένα δύσκολο καλοκαίρι. Ο οπαδός πάντα διψά για μεταγραφές αεροδρομίου, οι οποίες ανεβάζουν την αισιοδοξία. Από αυτή την άποψη, η απόκτησή του ήταν απαραίτητη. Τα δύο μοναδικά τέρματα, όμως, που έχει, ως τώρα, σκοράρει φορώντας τη ριγωτή, απέχουν και από την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη για τη πιθανή του απόδοση. Τέλος, αν και παλτό δεν είναι, αφού κανείς δεν περίμενε πολλά, αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά στη πιο παράλογη, κατά την άποψή μου, μεταγραφή του καλοκαιριού, την απόκτηση του Μπρούνο Βιάνα.

RedTerso: Η λέξη «παλτό» στην ποδοσφαιρική αργκό έρχεται να συνοδεύσει ως χαρακτηρισμός μια αποτυχημένη μεταγραφή  που, πάλι συνήθως, έχουμε και απαιτήσεις από αυτήν. Σε αυτή την κατηγορία νομίζω οτι ο τίτλος παραδίδεται εύκολα στον Όσκαρ Καρντόσο. Ο Καρντόσο δεν είναι σε καμία περίπτωση άμπαλος. Αυτό το αποδεικνύει η σπουδαία καριέρα του. Το ζήτημα είναι οτι παρουσιάστηκε από τη διοίκηση σχεδόν ως «μεσσίας» λόγω του βιογραφικού του, αλλά και της κατάστασης της ομάδας μέσα στο καλοκαίρι, που παρέπαιε και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού οτι είναι αργός πλέον και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του σύγχρονου επιθετικού, που θα πιέσει παράλληλα την ανάπτυξη της αντίπαλης ομάδας. Παράλληλα φαίνεται να έχει χάσει και το ένστικτο του επιθετικού-δολοφόνου, που θα εκμεταλλευτεί ακόμα και τη μισή ευκαιρία και θα την κάνει γκολ. Νομίζω οτι το καλοκαίρι θα πρέπει να αποδεσμευτεί και να ελαφρύνει η ομάδα και από το τεράστιο συμβόλαιό του. Δυστυχώς ήταν μια μεταγραφή που έγινε για να ηρεμήσουν τα τεταμένα νεύρα του κόσμου και αυτό το πληρώνει και ο συμπαθής κατά τα άλλα Οσκαρ.

RoD: Ο κεντρικός αμυντικός. Που ακόμα τον περιμένουμε. Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Που ακόμα το ψάχνουμε. Η αμυντική λειτουργία της ομάδας. Που ακόμα να φανεί στον ορίζοντα. Φαίνεται να είναι η μοίρα αυτής της ομάδας, να «ψάχνει» μονίμως τον αμυντικό-βράχο που θα δέσει την άμυνα και μονίμως να μην τον βρίσκει. Επειδή, ωστόσο, μοίρα και μεταγραφές δεν πάνε μαζί, κάπου αλλού είναι ο λάκκος της φάβας...

JosuTernera: Αν με το χαρακτηρισμό «παλτό» εννοούμε τη μεταγραφή που διέψευσε περισσότερο από όλες τις προσδοκίες μας, τότε αναμφίβολα ο τίτλος πηγαίνει στον Όσκαρ Καρντόσο. Έναν παίκτη με περγαμηνές και μεγάλη καριέρα πίσω του που όμως δεν θυμίζει σε τίποτα τον παλιό του εαυτό. Στην παρακμή λοιπόν της πορείας του στα γήπεδα ήρθε στον Ολυμπιακό ως μια μεγάλη μεταγραφή, μέσα στο μπάχαλο του καλοκαιριού, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να ξεπλύνει τις ανορθογραφίες του φετινού Ολυμπιακού. Αποδεικνύει για μία ακόμη φορά την προχειρότητα με την οποία τα πράγματα γίνονται στο λιμάνι. Από πλευράς διοίκησης βεβαίως! Βέβαια ακόμη και αυτός ο Καρντόσο δεν απενοχοποιεί μία κατάσταση πραγμάτων που δεν λέει να αλλάξει! Και στο κάτω κάτω τί φταίει ο παίκτης αν ο επίσημος Ολυμπιακός δε λέει τόσα χρόνια να πάρει παίκτη για το κέντρο της άμυνας και πειραματίζεται με ό,τι μαλακία κατέβει στο μυαλό του κάθε προπονητή; Ή, πιο πιθανό ακόμη, με ό,τι επιτρέπεται (budget) από πλευράς διοίκησης; Αλλά είπαμε εδώ θα μιλήσουμε για παίκτη. Και η μεγάλη απογοήτευση είναι ο Παραγουανός. Αυτός είναι και το μεγάλο όνομα και το βαρύ συμβόλαιο.

3. Πρόσωπο της σεζόν μέχρι στιγμης [ανασκόπηση εξαμήνου]

Dr. Jekyll: Ο πιο συζητημένος είναι σίγουρα ο Μπέντο. Αφού, όμως, θα σταθούμε και πιο κάτω στον προπονητή, ο τίτλος πάει αλλού. Βελτιωμένος και πολύ πιο αποτελεσματικός ο Ιντέγιε, ευχάριστη έκπληξη ο Μάρτινς, υψηλές πτήσεις από τον Μίλι, αλλά όλους τους τρώει ο Σεμπά. Ο πρώην εξτρέμ της Εστορίλ, μετά από μία χρονιά έντονης αμφισβήτησης, έχει καθαρίσει με τις ενέργειές του κάμποσα παιχνίδια, και με το πάθος, την προσήλωση και την απόδοσή του έχει αντιστρέψει την άποψη του κόσμου προς το πρόσωπό του. Ναι, δεν είναι Τζόλε, Μιραλάς ή Γκαλέτι, ναι, ο Ολυμπιακός χρειάζεται κάτι ποιοτικότερο, ενδεχομένως, στις πτέρυγες από τον Σεμπά, όμως το πάθος, η αφοσίωση και η δουλειά με κάτω το κεφάλι που κάνει ο Βραζιλιάνος μέσος, δεν μπορεί παρά να αναγνωριστεί.

RedTerso: Σε αυτή την ερώτηση θα απαντήσω, επιλέγοντας τον καλύτερο παίχτη της ομάδας για το πρώτο εξάμηνο. Αναμφίβολα οι υποψηφιότητες είναι ο Μιλιβόγεβιτς, ο Ιντέγε και ο Σεμπά. Και οι τρεις κάνουν την καλύτερη χρονιά τους στο λιμάνι και ως εκ τούτου η επιλογή του καλύτερου καθίσταται δύσκολη. Πάνω λοιπόν στο νήμα νικητής κατά την άποψή μου αναδεικνύεται ο Ιντέγε Μπράουν. Ο Νιγηριανός έχει αγωνιστεί σε 16 παιχνίδια (1183 λεπτά) και έχει σκοράρει 12 φορές έχοντας παράλληλα και μια ασίστ. Από πέρυσι μας είχε δείξει εξαιρετικά στοιχεία όντας ένας πολύ κινητικός επιθετικός, που πιέζει την αντίπαλη άμυνα, ανοίγει διαδρόμους για τους συμπαίκτες του και βάζει και κάποια γκολάκια. Δεν μας είχε δώσει την αίσθηση οτι είναι ένας κυνηγός-killer. Φέτος έχει βαλθεί να μας δείξει και αυτή την πτυχή του αγωνιστικού εαυτού του, σκοράροντας μάλιστα και σε αρκετά σημαντικά ματς. Ο Ιντέγε είναι αυτή τη στιγμή πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος και αν συνεχίσει στους ίδιους ρυθμούς θα κατακτήσει τον τίτλο.

RoD: Ο Σεμπά. Όχι για το (μέτριο) ταλέντο ούτε γιατί ήταν καθοριστικός σε κάποιο ματς (παρόλο που όντως ήταν σε μερικά). Αλλά γιατί μπορεί να κάλλιστα να θεωρηθεί το σήμα κατατεθέν, το σύμβολο της φετινής χρονιάς, σαν να αποτελεί προσωποποίηση και ενσάρκωση της σεζόν: δείχνει πολλά για το πού πάει η ομάδα, δείχνει αρκετά για τις ικανότητες και τις δυνατότητές της, μακάρι ωστόσο να τον μιμούνταν και αρκετοί άλλοι (πιο ταλαντούχοι) όσον αφορά τη μαχητικότητα και τη διάθεση.

JosuTernera: Στον Ολυμπιακό έχουμε συνηθίσει σε μεγάλες προσωπικότητες και υψηλό ανταγωνισμό. Και έχουμε να θυμόμαστε τεράστιους παίκτες! Πάντα όμως αναγνωρίζαμε και τις περιπτώσεις αυτές των ανθρώπων που ξεχώριζαν για αυτό που λέμε: ψυχή! Δεν ήταν πολλά χρόνια πριν που φωνάζαμε ρυθμικά το όνομα του Τάσου Πάντου στο γήπεδο και που ο ( δεν σε έχω ξεπεράσει ) Ερνέστο Βαλβέρδε δήλωνε ότι αν έπαιρνε κάποιον από τον Ολυμπιακό μαζί του στην Ισπανία, αυτός θα ήταν ο Πάντος!  Φαίνεται ότι φέτος έχουμε έναν ακόμη παίκτη που ξεπερνάει τον εαυτό του και τις προσδοκίες μας. Και αυτός δεν είναι άλλος από το Σεμπά! Έναν ποδοσφαιριστή μετρίων δυνατοτήτων που δίνει στην ομάδα το κάτι παραπάνω: θέληση, μαχητικότητα και ορμή. Και αυτά όταν γύρω του κάποιοι ανωτέρου επιπέδου παίκτες αρνούνται να πράξουν τα στοιχειώδη!  Αλλά θα μου επιτρέψετε να επιλέξω μαζί με το Σεμπά και έναν ποδοσφαιριστή ακόμη που φέτος στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Και αυτό δεν είναι άλλος από το Λούκα Μιλιβόγεβιτς! Άλλωστε έτσι γίνονται οι μεγάλες ομάδες! Από τους μεγάλους παίκτες! Και ο Λούκα είναι τέτοιος! Διαθέτει φυσικά ποδοσφαιρικά χαρίσματα αλλά και το ανάστημα που τον κάνει να ξεχωρίζει μέσα στο γήπεδο μπαίνοντας μπροστά για την ομάδα. Ένας υπερπολύτιμος ηγέτης δεμένος με τον κόσμο του Ολυμπιακού, που η ενδεχόμενη μεταγραφή του θα αποδυνάμωνε την ομάδα σε ποιότητα και σε μαχητικό πνεύμα, αν μου επιτρέπεται ο όρος!

2. Χειρότερη αγωνιστική στιγμή [ανασκόπηση εξαμήνου]

Dr. Jekyll: Το ότι η σεζόν, ακόμα και με τον Ολυμπιακό να είναι πρωταθλητής από τον Δεκέμβρη και να εξακολουθεί να είναι εντός στόχων σε Ευρώπη και Κύπελλο, είναι προβληματική, φαίνεται από το ότι, ενώ για την καλύτερη στιγμή του 6μήνου οι υποψηφιότητες είναι λίγες, για τη χειρότερη είναι αρκετές. Θα επιλέξω, όμως, την ισοπαλία με τη Μπερ Σεβά στο Καραϊσκάκης -- θεωρώ, άλλωστε, ότι εκεί χάθηκε αγωνιστικά και ψυχολογικά η πρόκριση και όχι στο Ισραήλ. Ο Ολυμπιακός στον αγωνιστικό χώρο πελαγοδρομεί, είναι χωρίς πλάνο και ψυχικές και σωματικές δυνάμεις, και ο κόσμος αντί να στηρίξει την ομάδα στο πρώτο της επίσημο παιχνίδι, στέκεται αμείλικτος (και άδικος, κατά την άποψή μου) απέναντι στους παίκτες, με αποδοκιμασίες και μπουκάλια (από τις κεντρικές θύρες).

RedTerso: Εδώ δυστυχώς υπάρχουν πολλές περισσότερες υποψηφιότητες για την χειρότερη στιγμή. Οι υποψήφιες εμφανίσεις είναι σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές και οι εντός των τειχών εμφανίσεις απέναντι στη Λάρισα, τον Πλατανιά, την Κέρκυρα εντός, και μερικές ακόμα. Είναι μια χρονιά, που όπως έχουμε πολλάκις αναφέρει, δεν μας γεμίζει καθόλου σαν οπαδούς, σε αγωνιστικό επίπεδο. Επιλέγοντας λοιπόν την χειρότερη εμφάνιση θα βάλω το ματς με τον ΑΠΟΕΛ στο Καραϊσκάκης. Αυτή η επιλογή στοιχειοθετείται εξαιτίας του γεγονότος οτι επρόκειτο για έναν εντός έδρας ευρωπαϊκό αγώνα σε μια στιγμή, που δεν έχει κριθεί η πρόκριση στον επόμενο γύρο. Ταυτόχρονα ανεξαρτήτα από το όνομα του αντιπάλου ένας ευρωπαϊκός αγώνας έχει πάντα την ιδαίτερη βαρύτητά του. Σε ένα τέτοιο ματς λοιπόν η ομάδα ήταν τραγική απέναντι σε μια σφιχτή απλά ομάδα, που είχε όμως αγωνιστικό πλάνο. Το πλάνο που έχουν οι περισσότερες ομάδες απέναντι στον Ολυμπιακό. Διπλή ζώνη άμυνας και λυσσασμένο κυνήγι των αντεπιθέσεων με βαθιές μπαλιές στην πλάτη της άμυνας. Από την πλευρά μας; Καμία ανάπτυξη της μπάλας, ανούσια και φλύαρη κατοχή και προωθήσεις μόνο με γιόμες από τα σέντερ μπακ ή σέντρες από τα πλάγια μπακ. Αποτέλεσμα; Εντός έδρας ήττα με 0-1 από μια ανταγωνίστρια για την πρόκριση ομάδα. Και το χειρότερο; Χειροκρότημα στο τέλος προς την ομάδα του ΑΠΟΕΛ και τους σιχαμένους οπαδούς του ίσως για πικάρισμα προς τη διοίκηση, ίσως για πολιτικούς λόγους για κάποιους λίγους ...

RoD: Όλα τα καλοκαιρινά ματς, ακόμα και το ματς της πρόκρισης με την Αρόουκα. Χρόνια είχαμε να γίνουμε μάρτυρες τέτοιας εικόνας, τέτοιας εγκατάλειψης (απ' τη διοίκηση), τέτοιας αδιαφορίας (από κάποιους παίχτες), τέτοιας μετριότητας. Ακόμα και χρονιές που η ομάδα δεν έσφυζε από ταλέντο, τουλάχιστον είχε το πάθος, τη μαχητικότητα, τη θέληση, που θέλουμε να βλέπουμε. Στα καλοκαιρινά ματς δεν πόνεσαν απλώς τα μάτια μας, αλλά και η καρδιά μας, καθώς δεν αναγνωρίζαμε αυτά τα φαντάσματα που βλέπαμε να φοράνε την ερυθρόλευκη.

JosuTernera: Η χρονιά φέτος ξεκίνησε με τους προκριματικούς του Champions League απέναντι στη Χάποελ Μπερ-Σεβά. Κι ενώ ο Μεγάλος Ρεπόρτερ της ομάδας μας τα 'χε πει (πρωταθλήτρια Ισραήλ, σκληρή ομάδα, δεν είναι τόσο εύκολη η κλήρωση ), εμείς δεν τον ακούσαμε και παρακολουθήσαμε το παιχνίδι με τον αέρα των προηγούμενων ετών. Δηλαδή έχοντας στο μυαλό μας τις μεγάλες νίκες απέναντι σε παραδοσιακές δυνάμεις της Ευρώπης και τις πορείες πέρα από τους ομίλους, έστω και στο Europa League. Νομίζω λοιπόν ότι αυτό το παιχνίδι ήταν η χειρότερη φετινή στιγμή έως τώρα. Γιατί τότε συνειδητοποιήσαμε τη μετάλλαξη που έχει υποστεί η ομάδα. Από ένα σύνολο δυνατό που μπορεί να σταθεί απέναντι σε οποιονδήποτε, σε ένα φοβισμένο και ανοργάνωτο κάτι. Χωρίς μεταγραφές, χωρίς προπονητή, χωρίς πλάνο και χωρίς απάντηση στα δύσκολα. Ούτε καν μαχητικότητα για να ξεφύγει από τον βούρκο! Πολλά χρόνια πίσω!

1. Καλύτερη αγωνιστική στιγμή [ανασκόπηση εξαμήνου]

Dr. Jekyll: Ο Ολυμπιακός, μετά από ένα τρικυμιώδες καλοκαίρι, ανοίγει την αυλαία του πρωταθλήματος (με μια μικρή καθυστέρηση, λόγω υπουργού) κόντρα στη Βέροια. Η αγωνία για το αν η ομάδα θα έχει κατορθώσει να εμφανιστεί έστω και λίγο περισσότερο συγκροτημένη δίνει τη θέση της στην αισιοδοξία και τον ενθουσιασμό, αφού πέρα από το σκορ, οι συνδυασμοί στα περισσότερα τέρματα, επιτρέπουν να δεις φως στην άκρη του τούνελ. Καλύτερη, όμως, αγωνιστική στιγμή είναι για τους ερχόμαστε. Η βύθιση στο Λιμάνι, που ήλπιζε το γατάκι και οι Απάτσι του, παίρνει μία ακόμα αναβολή. Παρά την απλόχερη βοήθεια του καλύτερου εξυγιαντή της διαιτησίας προς το σωματείο της κλάψας και της μιζέριας, ο Ολυμπιακός κάνει πάρτυ, ο αγώνας λήγει 3-0 (και λίγα ήταν), και ο Κετσπάγια ακολουθεί τα χνάρια του Δέλλα.

RedTerso: Αν για κάτι μπορούμε να περηφανευόμαστε τα τελευταία 20 χρόνια (τουλάχιστον) οι οπαδοί του Θρύλου, πέρα από τα πρωταθλήματα, τα κύπελλα και τις μεγάλες ευρωπαϊκές νίκες, είναι οτι σίγουρα σε αρκετά μεγάλες περιόδους μέσα σε αυτή την εικοσαετία έχουμε δει --αν μη τι άλλο-- και ωραία μπάλα. Φέτος δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε οτι έχουμε δει κανένα μαγικό ποδόσφαιρο. Ούτε καν στρωτό ποδόσφαιρο με συγκεκριμένη ποδοσφαιρική λογική. Τις περισσότερες φορές η ομάδα δεν έχει παίξει μπάλα, τουλάχιστον στο επίπεδο που θέλουμε οι οπαδοί του Θρύλου. Οπότε στη συγκεκριμένη ερώτηση θα αναγκαστώ να απαντήσω κατα βάση με τα αποτελέσματα. Καλύτερη στιγμή λοιπόν της σεζόν κατά τη γνώμη μου είναι οι νίκες στα τρια εγχώρια ντέρμπι με τους βούλγαρους, τον βάζελο και το αεκάκι. Το γνωρίζω οτι κάνω κατάχρηση και τη μια στιγμή την έκανα τρεις, αλλά δεν θα μπορούσα να τις ξεχωρίσω. Οι εμφανίσεις του Ολυμπιακού στα ντέρμπι απέδειξαν και στον πλέον δύσπιστο οτι ακόμα και σε μια χρονιά, που εμείς οι ίδιοι λέμε πρώτα απ' όλους οτι δεν είμαστε ευχαριστημένοι από την ομάδα μας, βρισκόμαστε τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι πάνω σε όλα τα επίπεδα από τους υποτιθέμενους μεγάλους αντιπάλους μας. Και αν στο παιχνίδι με τον μπαουγκ δυσκολευτήκαμε αρκετά, αλλά κατορθώσαμε να πάρουμε το ντέρμπι με ανατροπή, στα άλλα δύο κάναμε σχεδόν πλάκα. Ειδικά στο ματς με τον βάζελο ήταν τέτοιοι οι όροι της συντριβής στο ημίχρονο με 3-0, που εντέλει φύγαμε απογοητευμένοι από το γήπεδο, επειδή η ομάδα στο δεύτερο μέρος τράβηξε χειρόφρενο και δεν έριξε στους ακατονόμαστους άλλα τρια τεμάχια. Οπότε αυτές οι παρουσίες στα ντέρμπι συνθέτουν στο μυαλό μου την καλύτερη αγωνιστική στιγμή.

RoD: Σε ό,τι κατάσταση και αν είναι η ομάδα, ό,τι διαφορά και αν έχει στο πρωτάθλημα, όποιος τίτλος και αν κρίνεται, πάντα πρώτη θα είναι κάθε φάπα επί του βάζελου. Ιδίως όταν έρχεται σε εποχές δύσκολες για την ομάδα, σε εποχές αμφισβήτησης και δυσκολιών, σε εποχή μάλιστα που οι άλλοι την έχουν δει φαβορί. Ακόμα περισσότερο όταν η φάπα αυτή έρχεται με χαρακτηριστική ευκολία (3-0 απ' το ημίχρονο και συντήρηση δυνάμεων, αντί για διασυρμό στο β΄ μέρος) και οδηγεί στην απόλυση του προπονητή των ανύπαρκτων (καθώς και τον παροπλισμό μερικών παιχτών). Αφού τους φταίει το σύστημα και το κατεστημένο, γιατί διώχνουν τόσους δικούς τους, ρε παιδιά;

JosuTernera: Η καλύτερη στιγμή του πρώτου μισού της περιόδου δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από την κάθοδο της αρμάδας του Τουίτυ στο Φαληρικό Δέλτα και την ξεγυρισμένη τριάρα που ο Θρύλος τη φιλοδώρησε! Επιπλέον καλύτερη στιγμή του αγώνα η χαμένη ευκαιρία του Μασκοφόρου Εκδικητή (κατά κόσμον Σεμπάστιαν Λέτο) και η ατέλειωτη γκρίνια του προς τους διαιτητές, αφού δεν μπορεί, αυτοί θα φταίγαν για την αποτυχία του τριφυλλοφόρου θιάσου να πάρει εκδίκηση για τα τόσα χρόνια σκλαβιάς! Για ακόμη μία φορά ο εξυγιαντής λαγουδίτσος γύρισε σπίτι με το καρότο στο... χέρι! Εγώ όμως δεν θα στενοχωριόμουν! Έχει και πιο κάτω βαζελάκια!