Περί αποχωρήσεων

Με τον φετινό Ολυμπιακό να εμφανίζεται, στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος, ως ένα πολύ καλό σύνολο, στο μυαλό των περισσότερων δεν είναι οι προσθήκες (όπως συνήθως) αλλά πόσες, και κυρίως ποιες, θα είναι οι αποχωρήσεις. Ιδανικά, κανείς δεν θα ήθελε να δει κάποιους από τους Σα, Κούτρη, Ομάρ, Καμαρά, Γκιγιέρμε, Φορτούνη και Ποντένσε να φεύγουν από την ομάδα (και δεν αμφιβάλλω πως αρκετοί θα πρόσθεταν τον Σισέ σε αυτή τη λίστα -- αν και οι περισσότεροι έχουν αποδεχθεί ότι ο νεαρός αμυντικός δύσκολα θα φορά τον δαφνοστεφανωμένο και την επόμενη σεζόν).

Του Dr. Jekyll

Σε αντίθεση με την άποψη πως οι αποχωρήσεις είναι κάτι που μπορεί να αποφύγει, αν θέλει, η διοίκηση, στα δικά μου μάτια, το σύγχρονο ποδόσφαιρο (και μην ξαναγράψω την αρνητική μου άποψη για αυτό) και η οικονομική πραγματικότητα τις επιβάλουν. Οι εποχές που οι παίκτες που δεν ανανέωναν τα συμβόλαιά τους έκαναν προπόνηση με τις μπουλντόζες έχουν περάσει και όσοι επιμένουν να τις ακολουθούν ζημιώνονται αγωνιστικά και δεν μπορούν να προσελκύσουν ούτε νεαρό επιθετικό από τον Εργοτέλη.

Ακόμα: οι παίκτες προστατεύονται από τα συμβόλαια (και αυτό είναι καλό), αλλά δεν βλέπω σε κανένα μέρος του κόσμου να δεσμεύονται πραγματικά από αυτά. Ο παίκτης που θέλει να αποχωρήσει αποχωρεί, και το καλύτερο που μπορεί να περιμένει η ομάδα είναι να ικανοποιηθεί οικονομικά από τη μετακίνηση (νομίζω, άλλωστε, ότι είναι αρκετά πρόσφατη η εικόνα του ξενερωμένου Μαζουακού να περιπλανιέται άσκοπα στους αγωνιστικούς χώρους μέχρι να τελειώσει η σεζόν --ο Ολυμπιακός κέρδισε ελάχιστα αγωνιστικά--, και η αξία του παίκτη --μετά από ένα κακό πρωτάθλημα-- πέφτει).

Ο παίκτης δεν αποφασίζει μόνος του. Από την οικογένειά του μέχρι τον μάνατζερ, όλοι τον επηρεάζουν. Ο μάνατζερ θέλει να βλέπει τους παίκτες του σε πιο δυνατά πρωταθλήματα --όταν αυτό είναι εφικτό-, με καλύτερους μισθούς και μεγαλύτερα ποσοστά για την τσέπη του (και οι συχνές μετακινήσεις είναι ένας καλός τρόπος για αυτό). Οι μάνατζερ --που μια εικόνα για την ποιότητα του πελατολόγιού τους διαθέτουν-- δεν θα προτείνουν τους καλούς παίκτες, αν φοβούνται ότι η ομάδα θα κλείσει τον δρόμο για τον πελάτη τους. Το δίλημμα είναι πραγματικό: καλοί παίκτες που θα αποχωρούν μετά από λίγες χρονιές (με οικονομικό κέρδος) ή πιο μέτριοι που θα μπορούν να «δέσουν» άγκυρα για να αποκτήσεις έναν σταθερό κορμό; (Και όσο προφανές είναι πως είναι στο χέρι του Ολυμπιακού αν ο Μιράντα θα κλείσει την καριέρα του στο λιμάνι, άλλο τόσο προφανές είναι πως η απάντηση στο δίλημμα είναι να βρεθεί η χρυσή τομή.)

Επίσης: τα συμβόλαια λήγουν (και έξι μήνες πριν από την ημερομηνία λήξης, οι παίκτες μπορούν να συμφωνήσουν --και επίσημα-- για τον επόμενο προορισμό τους -- ένα ποσό από αυτά που θα πήγαιναν στην ομάδα για την αγορά τους θα μεταφερθεί στο νέο συμβόλαιο). Το ρίσκο να κρατήσεις έναν καλό παίκτη, που δεν έχει ανανεώσει, μέχρι το τέλος του συμβολαίου του, είναι μεγάλο: η ομάδα, πιθανότατα, θα βγει αγωνιστικά κερδισμένη (όλοι θέλουν να κάνουν καλή «τελευταία« χρονιά -- αν και χωρίς το ρίσκο του τραυματισμού, αφού οι εμφανίσεις τους θα καθορίσουν και τον επόμενο σταθμό ), αλλά οικονομικά είναι άκρως ασύμφορο (και αδύνατο να το κάνεις με όλους).

Οι πρόωρες ανανεώσεις είναι ένας καλός τρόπος για να αποφύγεις αυτές τις καταστάσεις, αλλά, και πάλι, υπάρχουν προβλήματα: κανείς δεν πρόκειται να ανανεώσει χωρίς αυξήσεις. Είναι ευνόητο πως δεν μπορείς να τινάξεις τα συμβόλαια στο ταβάνι. Οι παίκτες έχουν βέβαιη άποψη για τις αμοιβές των συμπαικτών τους και --συνήθως υπερτιμημένη-- άποψη για τη δική τους προσφορά. Ο Φορτούνης δικαιούται ηγεμονικό συμβόλαιο, αλλά αυτό θα προκαλέσει --δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, ανάλογα με την περίσταση-- απαιτήσεις και από κάμποσους ακόμα (ακόμα και από τους παίκτες που θα θελήσεις να εντάξεις στο δυναμικό σου).

Δύο λόγια ακόμα για τα συμβόλαια: ο δάσκαλος Κάρπετ είχε αναφερθεί πέρυσι στις απαιτήσεις του Μαρινάκη από τους παίκτες. Ο πρόεδρος είχε κάθε δικαίωμα να εκνευρίζεται από χρυσοπληρωμένους --για τα ελληνικά δεδομένα-- αδιάφορους παίκτες: έπρεπε, όμως, να έχει υπόψιν του πως τα χρυσά, για Ελλάδα, συμβόλαια, εύκολα τα έβρισκαν σε κάμποσες ομάδες του εξωτερικού (και αν αυτό αποτελεί από μόνο του λόγο αποχώρησης Ελλήνων ποδοσφαιριστών, είναι περιττό να αναφερθεί πόσο σημαντικό είναι για τους ξένους).

Όσο για τα «θέλω» των παικτών; Προσωπικά, όπως έχω ξαναγράψει, τα «θέλω να μείνω» τα ακούω βερεσέ και είμαι δύσπιστος όταν κυκλοφορεί πως μια μεταγραφή έγινε με την πίεση της διοίκησης. Συγκεκριμένα: υπάρχει η περίπτωση μιας εξωπραγματικής προσφοράς, όπως ήταν αυτή για τον Ρέτσο, που και η διοίκηση θα πιέσει για την πραγματοποίησή της, και η περίπτωση μιας προσφοράς από ομάδα που πληροί τις προϋποθέσεις που θέλει ο ποδοσφαιριστής. Έχοντας ως δεδομένο πως στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων το συμβόλαιο που προσφέρεται είναι μεγαλύτερο από το υπάρχον, το όνομα του ενδιαφερόμενου συλλόγου παίζει τον ρόλο του: είναι πολύ πιθανό να μπορέσει ο Ολυμπιακός να αρνηθεί μια πρόταση 5 εκατομμυρίων για τον Κούτρη από την Τζένοα, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο να αρνηθεί μια αντίστοιχη πρόταση από την Ρόμα. Και αυτό, όχι τόσο για τις πόρτες που ενδεχομένως ανοίγει μια τέτοια συνεργασία, αλλά και λόγω της επιθυμίας του παίκτη να αγωνιστεί σε μια μεγάλη ομάδα ενός καλύτερου πρωταθλήματος.

Σε όλα τα παραπάνω, που ισχύουν, υπάρχει και η άλλη ανάγνωση: ο Ολυμπιακός συμπληρώνει δύο χρόνια χωρίς τίτλο. Η επιστροφή στην κορυφή απαιτεί υπερβάσεις, ειδικά όταν απέναντί σου έχεις δυνατούς αντιπάλους (και ο ΠΑΟΚ, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι δυνατός αντίπαλος). Η χρηματιστηριακή αξία των ομάδων, σύμφωνα με το transfermarkt, βγάζει τον Ολυμπιακό νικητή στο νήμα: σε τόσο μικρές διαφορές, η ομάδα με τις πιο εύστοχες κινήσεις, την καλύτερη αξιοποίηση του ρόστερ και τους λιγότερους τραυματισμούς, θα πάρει και τον τίτλο --αφήνω έξω το εξωαγωνιστικό κομμάτι (όσο αποθεωτικά σχόλια και να να διαβάζω τις τελευταίες ημέρες για τον Χασάν, πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός με τον Πρίγιοβιτς --έστω για τον πρώτο μόνο γύρο-- θα ήταν πρωταθλητής). 

Η εποχή που «η παράγκα έκρινε το πρωτάθλημα», με τον Ολυμπιακό να έχει την τριπλάσια χρηματιστηριακή αξία από το δεύτερο ακριβότερο ρόστερ --διαφορά που μεταφράζεται σε χαοτική διαφορά ποιότητας-- φαίνεται να ανήκει στο παρελθόν (και, καθώς ούτε το Financial Fair Play γνωρίζω πώς ακριβώς λειτουργεί ούτε μπορώ να κάνω κουμάντο στα χρήματα άλλων, δεν έχω άποψη για αυτό). Στην εποχή της εξυγίανσης, που και ο ίδιος ο πρωθυπουργός συγχαίρει τον άξιο πρωταθλητή, ο Ολυμπιακός πρέπει να μην αποδυναμωθεί σε καίριες θέσεις.

Όσο και αν αντιλαμβάνομαι το αναπόφευκτο των αποχωρήσεων, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι πως ο Ολυμπιακός θα ξεκινήσει το επόμενο πρωτάθλημα χωρίς τους δύο καλύτερους του παίκτες στην μεσαία γραμμή: Φορτούνης και Γκιγιέρμε πρέπει να παραμείνουν (και ας μην επαναλάβω την αναγκαιότητα να πλαισιωθούν από ποιοτικούς παίκτες). Στην καλορυθμισμένη μηχανή του φετινού Ολυμπιακού, τα περισσότερα περνούσαν από τα πόδια του Φορτούνη -- όπως τα μάλα στην ανασταλτική λειτουργία και πολλά στην δημιουργία οφείλονται στην ποιότητα του Βραζιλιάνου αμυντικού μέσου.

Τα σενάρια που θέλουν (και κανείς δεν ξέρει αν έχουν βάση) ως πιθανό αντικαταστάτη του Φορτούνη, τον 22χρονό Πορτογάλο επιθετικό μέσο της Νότιγχαμ Φόρεστ, Ζοάο Καρβάλιο, με βρίσκουν ιδιαίτερα επιφυλακτικό: αν ο, δοκιμασμένα καλός και ένας από τους ποιοτικότερους παίκτες της Super League, Τρικαλινός μέσος μπορεί να κάνει τόσα πολλά, αλλά όχι να είναι ο απαραίτητος ηγέτης, πόσες οι πιθανότητες να αναδειχθεί τέτοιος, ένας παίκτης 22 ετών, που θα αγωνίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και, πιθανότατα, ο Ολυμπιακός δεν θα είναι παρά σκαλοπάτι στην καριέρα του;

Και αφού αναφερθήκαμε στα μεταγραφικά σενάρια: με δυσφορία βλέπω να επανέρχονται, για μια ακόμα χρονιά, ως στόχοι οι Μπεργκ και Μολέντο. Παρά το πιθανότερο, πως ακόμα και να βρίσκονται --έστω και ψηλά-- στη λίστα δεν είναι παρά μόνο κάποια από τα πολλά ονόματα που θα μας απασχολήσουν αυτό το καλοκαίρι (ήδη πρέπει να έχουν αναφερθεί δύο ντουζίνες παίκτες ως πιθανοί στόχοι), είναι κανείς αναρωτιέται αν οι επιθετικοί τελειώνουν στον Σουηδό φορ και ο μοναδικός αμυντικός με τα απαραίτητα προσόντα σε τούτο τον πλανήτη είναι ο Βραζιλιάνος.