21η Απριλίου 1967. Χουντικό πραξικόπημα. Όπως ήταν φυσικό όλες οι αθλητικές δραστηριότητες στη χώρα ανεστάλησαν αυτόματα. Το τελευταίο ματς που έπαιξε ο Ολυμπιακός πριν από τη χούντα, ήταν ένα ματς, που έγινε πέντε μέρες νωρίτερα, την 16.4.1967, στην Κατερίνη, εναντίον του Πιερικού, για την 25η αγωνιστική του πρωταθλήματος της περιόδου 1966/67.
Δεν ήταν ένα απλό ματς. Ήταν ένας ιστορικός αγώνας, αν και, λόγω της εξέλιξής του, δύσκολα μπορεί να γίνει λόγος για «αγώνα», αφού δεν τελείωσε ποτέ. Διακόπηκε νωρίς, λόγω φοβερών επεισοδίων, με αποτέλεσμα να κριθεί αναγκαστικά στα χαρτιά.
Τα επεισόδια του συγκεκριμένου ματς αποτέλεσαν «βούτυρο στο ψωμί» των πραξικοπηματιών, αφού συνέβαλλαν κι αυτά στην εδραίωση της αίσθησης, που τα κέντρα ανωμαλίας καλλιεργούσαν συστηματικά στη χώρα μας. Η κυρίαρχη εντύπωση τότε ήταν ότι από την χώρα απουσίαζε κάθε έννοια τάξης, ηρεμίας και νομιμότητας, ότι καθένας έκανε ό,τι ήθελε, δίχως συνέπειες. Κι ότι όλα αυτά ήταν σε βάρος των νομιμοφρόνων, νοικοκυραίων φιλήσυχων πολιτών.
Τα ποδοσφαιρικά επεισόδια της Κατερίνης ήρθαν να προστεθούν στα σχεδόν καθημερινά επεισόδια της εποχής, που οφείλονταν στο έντονα ασταθές και απόλυτα τεταμένο και συγκρουσιακό πολιτικό κλίμα. Οι μάχες μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών ήταν σε ημερήσια διάταξη. Τα πνεύματα ήταν φοβερά οξυμένα. Παντού άκουγες πως η κατάσταση αυτή δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Αυτό ακριβώς το κλίμα υπέθαλψε και εκμεταλλεύθηκε η χούντα, για να διευκολύνει το έργο της πραξικοπηματικής κατάληψης της εξουσίας.
Σίγουρα τα επεισόδια στην Κατερίνη συνέβαλαν κι αυτά στην εικόνα μιας οχλοκρατούμενης Ελλάδας, όπως ήθελε να προβάλει η χούντα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα επεισόδια του αγώνα τα έστησε η χούντα, άσχετα με το αν αυτά βόλεψαν μια χαρά τους χουντικούς, τους σκοπούς και τα συμφέροντά τους.
Υπήρχαν τότε κάποιοι άλλοι παράγοντες, πολύ πιο συγκεκριμένοι και χειροπιαστοί, που έπαιξαν βασικό ρόλο στα έκτροπα της Κατερίνης. Καταρχάς υπήρχε ένα έντονα ανανεωμένο μίσος μεταξύ οπαδών, που καθημερινά τροφοδοτούσε ο έξαλλος βορειοελλαδίτικος Τύπος και ιδίως ο Τύπος της Θεσσαλονίκης. Ακόμη και ο πολιτικός τύπος της Μακεδονίας παρουσίαζε συστηματικά την εικόνα μιας Ελλάδας, η οποία, σε όλα τα μέτωπα και σε όλα τα πεδία, ήταν χωρισμένη σε δυνάστες πατρικίους του νότου και σε αδικημένους πληβείους του βορρά, ακολουθώντας μια προσέγγιση σχεδόν εμφύλιας διαμάχης.
Αλλά ακόμη πιο συγκεκριμένα υπήρχε και διαιωνιζόταν η υπόθεση Κούδα, που παρέμενε συνεχώς στην επικαιρότητα. Αν αναλογιστείτε τη σοβαρότητα της υπόθεσης Κούδα, θα καταλάβετε τι σήμαινε να συντηρείτο τότε (Απρίλιος 1967) φουλ φρέσκια. Μιλάμε για μια ιστορική υπόθεση, που έχει επηρεάσει όσο λίγες, διαχρονικά και καθοριστικά όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά ακόμη και την ελληνική κοινωνία, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό. Μια υπόθεση, που προβλήθηκε έντεχνα ως η απόλυτη περιφρόνηση και καταλήστευση εκ μέρους του αδηφάγου και παρασιτικού «κέντρου» όλης της Βόρειας Ελλάδας και όχι μόνο του ΠΑΟΚ ή της Θεσσαλονίκης.
Αυτά όσον αφορά μια αναγκαία, κατά τη γνώμη μου, εισαγωγική αναφορά στον ιστορικό και κοινωνικό περίγυρο της εποχής.
Προτού προχωρήσω, οφείλω εξαρχής να διευκρινίσω ότι δεν έχω τίποτε με τον Πιερικό, μια από τις καλύτερες επαρχιακές ομάδες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι η Κατερίνη απέχει λιγότερο από 100 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη. Πάμπολλοι Κατερινιώτες είναι ΠΑΟΚτζήδες. Επιπλέον, ο Πιερικός πάντα τα είχε καλά με τον ΠΑΟΚ, ενώ αντιπαθούσε τον Ολυμπιακό. Θα σας δώσω ένα εντελώς άγνωστο σε όλους παράδειγμα:
Την 16.12.1962 ο Πιερικός αντιμετώπισε στην Κατερίνη τον Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα της περιόδου 1962/63. Αν και προηγήθηκε 1-0 στο πρώτο μόλις λεπτό του αγώνα τελικά έχασε 1-2. Ο Πιερικός, αντί να δεχτεί την ήττα από ένα μεγαλύτερο αντίπαλο, σε διοικητικό συμβούλιο, που έγινε δύο μέρες αργότερα (18.12.1962) έθεσε αιφνιδιαστικά θέμα τιμωρίας του δεξιού μπακ της ομάδας Γιώργου Κεφαλίδη, λόγω μειωμένης απόδοσής του στον αγώνα με τον Ολυμπιακό.
Σημειωτέον ότι ο Κεφαλίδης ήταν τότε ίσως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του Πιερικού. Μάλιστα έπαιξε στην Εθνική, όντας παίκτης του Πιερικού, γεγονός πολύ σπάνιο για τα δεδομένα της εποχής και αργότερα (το 1963) μεταγράφηκε στην ΑΕΚ, όπου έκανε λαμπρή καριέρα.
Η κατηγορία εναντίον του Κεφαλίδη ήταν εντελώς αστήρικτη και ατεκμηρίωτη. Τον κατηγόρησαν ότι υστέρησε καταφανώς και είχε «χείριστη απόδοση». Αν και ο έφορος ποδοσφαίρου του Πιερικού Μυστακίδης δικαιολόγησε απόλυτα τον παίκτη λέγοντας ότι «βρέθηκε σε κακή μέρα και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον πολύ καλό εκείνη τη μέρα αντίπαλο επιθετικό Αριστείδη Παπάζογλου», υπήρξαν άτομα στο ΔΣ του Πιερικού που μίλησαν για εσωτερική «δολιοφθορά», αν και παραδέχθηκαν ότι δεν είχαν στοιχεία για δωροδοκία του Κεφαλίδη. Αρνούνταν, παρ’ όλα αυτά, να δουν και να δεχτούν την αλήθεια, δηλαδή ότι ο Αριστείδης, όταν ήταν στην μέρα του, δεν παιζόταν (ούτε από τον Κεφαλίδη, ούτε από κανένα).
Το μόνο στοιχείο που βρήκαν για επιβαρυντικό ήταν ότι ο Κεφαλίδης «συναναστρέφεται με οπαδό του Ολυμπιακού, που μένει προσωρινά στην Κατερίνη». Μολονότι η υπόθεση ήταν επιεικώς αστεία και δεν υπήρχε κανένα στοιχείο, οι προτάσεις αντιμετώπισης της υπόθεσης που έπεσαν στο τραπέζι από τα διάφορα μέλη του ΔΣ ήταν όλων των ειδών: οριστική ή προσωρινή διαγραφή, δεκαπενθήμερος ή τρίμηνος αποκλεισμός από αγώνες (και ενδεχομένως και προπονήσεις), διαθεσιμότητα, σιωπηρός αποκλεισμός αόριστης ή ορισμένης διάρκειας και απαλλαγή.
Τελικά επικράτησε μια πιο ψύχραιμη προσέγγιση και δεν λήφθηκε εκείνη την ημέρα απόφαση περί επιβολής ποινής. Αποφασίσθηκε η σύσταση ειδικής (περίπου ανακριτικής) επιτροπής, που θα εξέταζε την υπόθεση και θα αποφαινόταν. Για την ιστορία, ο Κεφαλίδης τελικά δεν τιμωρήθηκε, αφού τα πάντα ήταν σκέτες μπούρδες.
Πίσω από όλη αυτή την ιστορία, που καταγράφηκε στα πρακτικά υπ’ αριθμόν 28/1962 του ΔΣ του Πιερικού, βρίσκεται, κατά βάθος, η εχθρότητα και αμφισβήτηση απέναντι στον Ολυμπιακό και την ανωτερότητά του. Όλα όσα έγιναν από το τίποτε συνέβησαν μόνο και μόνο επειδή ο αντίπαλος που νίκησε τον Πιερικό ήταν ο Ολυμπιακός. Δεν θα γινόντουσαν ποτέ αν ο Πιερικός έχανε από άλλη ομάδα.
Δεν ήταν όμως μόνον αυτή η περίπτωση.
Στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας του 1963 νικήσαμε τον Πιερικό με 3-0 στο γήπεδο του ΠΑΟ (ιστορικός τελικός γιατί ήταν ο πρώτος, που έγινε υπό το φώς προβολέων). Μετά τον αγώνα, σχεδόν κανείς από τον Πιερικό, παίκτης, προπονητής ή παράγοντας, δεν παραδέχθηκε ότι έχασαν δίκαια από τον ανώτερο Ολυμπιακό. Όλοι αποδίδανε την ήττα σε διάφορους παράγοντες, ισχυρίζονταν ότι είχαν παίξει καλύτερα από τον Ολυμπιακό και έλεγαν ότι το αποτέλεσμα ήταν άδικο.
Πάμε τώρα στον επίμαχο αγώνα της Κατερίνης του 1967. Τα πνεύματα είχαν ήδη εξαφθεί όταν μέσα στην εβδομάδα είχε γίνει γνωστή η αντικατάσταση του ξένου διαιτητικού τρίο. Στη θέση των τριών Ιταλών, που είχαν αρχικά οριστεί, ορίστηκαν τρεις Ισραηλινοί με ένα διαιτητή ονόματι Σοσάνι. Ο εχθρικός προς τον Ολυμπιακό Τύπος βρήκε την ευκαιρία να εκφράσει διάφορους ατεκμηρίωτους υπαινιγμούς περί ύπαρξης «ερυθρόλευκου δακτύλου» στην εν λόγω αλλαγή.
Στο 32΄ του αγώνα και ενώ το ματς ήταν στο 0-0 ο θεωρούμενος ως καλύτερος παίκτης στην ιστορία του Πιερικού Φουλίδης χτύπησε εν ψυχρώ τον Πολυχρονίου, με τον οποίο είχε ανοίξει λογαριασμό από μια προηγούμενη φάση (σκληρό μαρκάρισμα του Κώστα). Ο διαιτητής διέταξε αμέσως την αποβολή του Φουλίδη. Αυτός όμως, πολύ εκνευρισμένος, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον αγωνιστικό χώρο, έχοντας τη συμπαράσταση των συμπαικτών του, που, όλοι τους, έπεσαν πάνω στον διαιτητή, για να τον πείσουν να ανακαλέσει την απόφαση.
Η κατάσταση αυτή κράτησε περίπου ένα πεντάλεπτο (!) χωρίς ο παίκτης να δέχεται να εγκαταλείψει το γήπεδο. Στο μεταξύ, στο γήπεδο οι παίκτες λογόφερναν ή ερχόντουσαν στα χέρια, μετά από τις συνεχείς ύβρεις και επιθέσεις των εριστικότατων παικτών του Πιερικού, που είχαν κυριολεκτικά αφηνιάσει.
Ενώ καταβάλλονταν προσπάθειες προκειμένου επιτέλους να πεισθεί ο Φουλίδης να αποχωρήσει από το γήπεδο, ο παίκτης του Πιερικού Αναστασιάδης χτύπησε τον Μποτίνο, που έπεσε στο έδαφος. Την ίδια ώρα, ο Ούγγρος προπονητής του Πιερικού Ντέζο Μπούτζακ, που είχε μπει στο γήπεδο, χτύπησε στο κεφάλι τον Ζαντέρογλου, με αποτέλεσμα να γεμίσει το κεφάλι του τελευταίου με αίματα, όπως άλλωστε το ίδιο συνέβη και με το πρόσωπο του Αγανιάν, ο οποίος επίσης χτυπήθηκε από τους παίκτες του Πιερικού. Κάποιοι παίκτες του Πιερικού, με πρώτο τον Φελεκίδη, δεν περιορίστηκαν μόνο στο διαμαρτύρονται στον διαιτητή, αλλά είχαν αρχίσει να τον τραβολογούν και να τον προπηλακίζουν.
Μετά από αυτά ο διαιτητής, βλέποντας την γενίκευση των επεισοδίων και των επιθέσεων από τους παίκτες του Πιερικού και τους αιμόφυρτους παίκτες του Ολυμπιακού, αναγκάσθηκε να διακόψει τον αγώνα σε βάρος του Πιερικού και να αποχωρήσει, ζητώντας την προστασία της χωροφυλακής. Όταν διέκοψε τον αγώνα και την ώρα που κατευθυνόταν στα αποδυτήρια, δέχθηκε νέα επίθεση από παίκτες του Πιερικού, που προσπαθούσαν πλέον να τον εμποδίσουν να φύγει από τον αγωνιστικό χώρο και να τον κρατήσουν με το ζόρι μέσα στο γήπεδο για να συνεχίσει το ματς.
Τα προαναφερόμενα κατεγράφησαν στο φύλλο αγώνα από τον διαιτητή.
Αυτά μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Καταλαβαίνετε τι γινόταν στις εξέδρες, που είχαν καταληφθεί σε μεγάλο μέρος από οπαδούς, όχι μόνο του Πιερικού, αλλά κυρίως του ΠΑΟΚ, που είχαν γεμίσει το γήπεδο, με σκοπό να αποδοκιμάσουν τον Ολυμπιακό λόγω της υπόθεσης Κούδα.
Μετά τον αγώνα η αποστολή του Ολυμπιακού, με ένα σωρό τραυματίες λόγω των επεισοδίων, έκανε πολλές ώρες να φύγει από το γήπεδο και τελικά εν μέσω αμέτρητων ύβρεων, αποδοκιμασιών, αλλά και διαρκών επιθέσεων φυγαδεύτηκε, μετά από ολόκληρη επιχείρηση της χωροφυλακής, μέσα από στενοσόκακα και καρόδρομους.
«Γυρίζουμε από την κόλαση» δήλωσαν οι παίκτες του Ολυμπιακού όταν κατάφεραν να επιστρέψουν σε ασφαλές μέρος.
Αμέσως μετά τον αγώνα, άρχισε μια αφάνταστη όχι απλή διαστρέβλωση, αλλά πλήρης αναστροφή της αλήθειας. Το μαύρο έγινε άσπρο. Η διαιτησία χαρακτηρίστηκε σκανδαλώδης και προσχεδιασμένη για τον σφαγιασμό του Πιερικού. Ο διαιτητής κατηγορήθηκε ότι κακώς διέκοψε άνευ λόγου (!) τον αγώνα, αφού προηγουμένως συνεννοήθηκε δόλια με τους ερυθρολεύκους. Επίσης κατηγορήθηκε ότι έσπευσε να εξαφανιστεί απροσδόκητα και μεθοδευμένα. Το χτύπημα του Φουλίδη παρουσιάστηκε ως απλό τζαρτζάρισμα στον προκλητικό Πολυχρονίου, ο οποίος θα έπρεπε να είχε αποβληθεί πολύ νωρίτερα.
Ο Ολυμπιακός κατηγορήθηκε για «εσκεμμένη και μεθοδευμένη πρόκληση επεισοδίων», με σκοπό να κερδίσει στα χαρτιά ένα αγώνα, που δεν μπορούσε να κερδίσει κανονικά μέσα στο γήπεδο. Μάλιστα, ο Ολυμπιακός χαρακτηρίστηκε επί λέξει ως «κατενθουσιασμένος» από το σενάριο που έστησε. Επίσης επικρίθηκε έντονα για σκόπιμη μεγέθυνση ή λίαν υπερβολική δραματοποίηση των γεγονότων.
Οι εφημερίδες του κέντρου και γενικά η μεγάλη πλειοψηφία του Τύπου της χώρας κατηγορήθηκαν ότι με ψευδή δημοσιεύματα παρουσίασαν μια δήθεν τραγική κατάσταση στην Κατερίνη, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του Ολυμπιακού.
Επίσης οι παίκτες του Ολυμπιακού θεωρήθηκαν κύριοι υπαίτιοι των επεισοδίων, λόγω της προηγηθέντος αντιαθλητικού τους παιχνιδιού, που κανονικά θα έπρεπε να οδηγήσει σε αποβολή τουλάχιστον δύο από αυτούς. Αντίθετα οι παίκτες του Πιερικού, αν και προκλήθηκαν από τη συμπεριφορά των αντιπάλων τους, θεωρήθηκαν αθώοι, αφού δεν υπέπεσαν σε κάποια ιδιαίτερα αξιόμεμπτη παράβαση.
Έμφαση δόθηκε επίσης στο ότι η αποχώρηση του Ολυμπιακού από το γήπεδο, λόγω των επεισοδίων, είχε προηγηθεί έστω και ελάχιστα της αποχώρησης του διαιτητή.
Όσον αφορά τα αίματα στα πρόσωπα και στα κεφάλια των παικτών του Ολυμπιακού, που απεικονίζονταν σε ένα σωρό φωτογραφίες θεωρήθηκαν ανύπαρκτα (!). Η γνησιότητα των φωτογραφιών αμφισβητήθηκε και θεωρήθηκαν προϊόν φωτομοντάζ (!) χάρις σε μια πολύ προηγμένη για την εποχή τεχνολογία, την οποία, άγνωστο πώς, διέθεταν άνθρωποι του Ολυμπιακού. Ο τραυματισμός του Μποτίνου αμφισβητήθηκε κι αυτός ως ανύπαρκτος και εμφανίσθηκε ως θλιβερό θέατρο του παίκτη. Ο προπονητής του Πιερικού Μπούτζακ παρουσιάστηκε ως ειρηνοποιός, που το μόνο που έκανε ήταν να μπει μέσα στο γήπεδο προκειμένου να ηρεμήσει τους παίκτες.
Επιχειρήθηκε ακόμη και κάποια σημεία της έκθεσης της χωροφυλακής και του φύλλου αγώνα να παρερμηνευθούν ή να θεωρηθούν επιδεκτικά αμφιλεγόμενων εκδοχών. Μέχρι και τον Γιώργο Σιδέρη έφτασαν να μηνύσουν κάποια άτομα μετά τον αγώνα, ισχυριζόμενοι ότι τους έκανε απρεπή χειρονομία, σε μια προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων και αλλοίωσης της πραγματικότητας.
Η μεγάλης κυκλοφορίας εκείνη την εποχή εφημερίδα Μακεδονία, η «ναυαρχίδα» του μακεδονικού Τύπου τις επόμενες μέρες μετά τον αγώνα ηγήθηκε μιας εκστρατείας, που προσπάθησε να ξεσηκώσει και να συσπειρώσει όλη την Μακεδονία και τη Βόρεια Ελλάδα σε ένα ανένδοτο αγώνα κατά του Ολυμπιακού και του κέντρου.
Με τίτλους όπως «ανάστατη η Βόρεια Ελλάδα συμπαρατάσσεται με τον αγανακτισμένο Πιερικό» απαίτησε ξεκάθαρα να μην τιμωρηθεί ο Πιερικός και να επαναληφθεί ο αγώνας στην Κατερίνη. Προέτρεψε μάλιστα ανοιχτά όλα τα σωματεία της Βόρειας Ελλάδας, αλλά και όποια άλλα ελληνικά σωματεία συμμερίζονταν το δίκαιο του Πιερικού να αντιδράσουν, ακόμη και να αποχωρήσουν από το πρωτάθλημα σε περίπτωση που μηδενιζόταν ο Πιερικός.
Φυσικά, παρά τις κραυγές, ο Πιερικός δεν είχε καμία τύχη, αφού τα γεγονότα μιλούσαν από μόνα τους.
Σε μια συνεδρίαση που ξεκίνησε την 19/4/1967 και τερματίσθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 20/4/1967 το αρμόδιο ποδοσφαιρικό όργανο (ΕΣΑΠ) με ψήφους 15-1 (μειοψήφησε μόνο ο Πιερικός) επέβαλλε τις εξής ποινές-κυρώσεις:
α) Ο Πιερικός μηδενίστηκε ως αποκλειστικά υπαίτιος της διακοπής και έχασε τον αγώνα με σκορ 2-0. Μαζί έχασε και τον βαθμό της ήττας, αφού το υπάρχον τότε βαθμολογικό σύστημα (3-2-1) προέβλεπε ένα βαθμό ακόμη και σε περίπτωση ήττας.
Σημειωτέον ότι λόγω της αφαίρεσης του βαθμού αυτού, ο Πιερικό την χρονιά εκείνη αναγκάστηκε να παίξει αγώνα μπαράζ με τον Πανσερραϊκό, τον οποίο κέρδισε 2-1 και παρέμεινε τελικά στην Α΄ Εθνική Κατηγορία.
β) Ο Φουλίδης τιμωρήθηκε με αποκλεισμό 3 αγωνιστικών, ήτοι δύο για λάκτισμα κατά Πολυχρονίου και μία για απρεπή συμπεριφορά προς τον διαιτητή, λόγω της άρνησής του να αποχωρήσει
γ) ο Αναστασιάδης τιμωρήθηκε με εξάμηνο αποκλεισμό για δυσφήμηση του αθλήματος
δ) ο Φελεκίδης τιμωρήθηκε με μηνιαίο αποκλεισμό, επίσης για δυσφήμηση του αθλήματος
ε) ο Μπούτζακ τιμωρήθηκε με απαγόρευση εισόδου σε αγωνιστικό χώρο
Η έδρα του Πιερικού, αλλά και ο ίδιος ο Πιερικός, δεν υπέστησαν κάποια άλλη πρόσθετη ειδική κύρωση, αν και στο γήπεδο είχε γίνει «το σώσε» και στα επεισόδια είχαν συμμετάσχει και κάποιοι παράγοντες των γηπεδούχων, αλλά και οπαδοί.
Κάποιοι βορειοελλαδίτες, άσχετοι ή δόλιοι παραχαράκτες της ιστορίας, ισχυρίζονται σήμερα ψευδώς ότι η επιβολή των προαναφερόμενων κυρώσεων έγινε μετά την 21η Απριλίου, από τη χούντα. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να εμφανίσουν τις ποινές ως πολύ αυστηρές και τον Πιερικό «θύμα της χούντας». Όπως οι ίδιοι λένε αν δεν υπήρχε η χούντα, δεν θα επιβάλλονταν τόσο αυστηρές ποινές, όπως αυτές που επιβλήθηκαν (δήθεν) από τους χουντικούς, προς παραδειγματισμό. Ταυτόχρονα, με τον τρόπο αυτό, επιχειρούν να παρουσιάσουν ότι, υπό άλλες συνθήκες, ο αγώνας θα επαναλαμβανόταν, επειδή η διακοπή του ήταν αδικαιολόγητη και συνεπώς ο Ολυμπιακός ευνοήθηκε.
Φυσικά πρόκειται για ένα γελοίο και προκλητικό ψέμα. Η απόφαση ελήφθη την 19/4/1967 και ανακοινώθηκε την 20/4/1967, παραμονή του πραξικοπήματος και ενόσω υπήρχε ακόμη δημοκρατία. Επιπλέον η απόφαση όχι μόνο αυστηρή δεν ήταν, αλλά ήταν και αρκετά επιεικής, αν ληφθούν υπόψη τα φοβερά επεισόδια που είχαν γίνει. Ο Πιερικός έπεσε στα μαλακά, λαμβανομένων υπόψη των όσων είχαν γίνει.
Υπό μια έννοια όμως ίσως είναι ευτύχημα, που η απόφαση πρόλαβε να εκδοθεί πριν από τη χούντα, γιατί δεν αποκλείεται στην Ελλάδα του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» να έβγαινε κάποια άλλη διαφορετική σκανδαλώδης απόφαση, αφού η χούντα δεν έδινε λογαριασμό πουθενά και έκανε κυριολεκτικά ό,τι γούσταρε.
Υπήρξαν δημοσιογράφοι όπως π.χ. ο Μπόμης στο βιβλίο του: Γκολ 2000: Ένας Αιώνας Ποδόσφαιρο, που σωστά αποδίδουν την αιτία των εν λόγω επεισοδίων στο κλίμα που είχε δημιουργηθεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο λόγω της υπόθεσης Κούδα. Αυτό είναι κάτι βέβαιο. Άλλωστε υπάρχει η εξής απίστευτα κυνική ομολογία της εφημερίδας Μακεδονία στο φύλλο της 18/4/1967 μετά τον συγκεκριμένο αγώνα:
«Όσον αφορά το πράγματι εχθρικό κλίμα, που συναντά ο Ολυμπιακός, όταν αγωνίζεται εις την επαρχίαν είναι αποτέλεσμα της γνωστής πειρατικής ενεργείας του εις το θέμα Κούδα. Ενεργείας, δια της οποίας προσέβαλε όλη την επαρχία».
Θαυμάστε τοποθέτηση: Όχι μόνο παραδέχεται, αλλά και επιδοκιμάζει χαιρέκακα τα πάνδεινα που υπέστη Ολυμπιακός στην Κατερίνη, υποστηρίζοντας ξεκάθαρα ότι καλά τα έπαθε και καλά θα τα παθαίνει και στο μέλλον, αφού είναι υπαίτιος για όσα υφίσταται, για τα οποία πρέπει να αιτιάται μόνο τον εαυτό του, που ενήργησε, έτσι όπως ενήργησε στην υπόθεση Κούδα.
Το αμέσως επόμενο μετά τον Πιερικό ματς της ομάδας ήταν πάλι στη Μακεδονία και συγκεκριμένα στη Βέροια, όπου αναμένονταν και πάλι βάσανα και περιπέτειες.
Ο Ολυμπιακός, επειδή δεν είχε συνέλθει ψυχολογικά από τα γεγονότα της Κατερίνης, αλλά και επειδή είχε και κάμποσους τραυματίες, ζήτησε την αναβολή του αγώνα. Το αίτημα του απορρίφθηκε. Πού να ήξεραν όμως όλοι τότε πως μετά από δύο-τρεις μέρες το απορριφθέν αίτημα του Ολυμπιακού θα ικανοποιούταν εκ των πραγμάτων λόγω του χουντικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου