Λίγες σκέψεις, μερικές μέρες μετά το ματς με τη Ζαλγκίρις

Ο βαριά άρρωστος Ολυμπιακός ηττήθηκε σε ένα ακόμα κρίσιμο παιχνίδι. Τι κρίσιμο; Απόλυτα οριακό για την πρόκριση στην οκτάδα. Μπορεί σε αρκετούς συνοπαδούς μας μια πρόκριση στα play-off με απλά «τιμητική» συμμετοχή να μην λέει πολλά πράγματα. Όμως για να μπορεί η ομάδα να λέει ότι συγκαταλέγεται στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ θα έπρεπε να το προσπαθήσει με νύχια και με δόντια. Και το αποτέλεσμα ήταν για ακόμα μια φορά απογοητευτικό, δίπλα στα πολλά φετινά απογοητευτικά αποτελέσματα... 

Του RedTerso

• Αυτό που χρειάζεται επειγόντως --σύμφωνα με την άποψη του γράφοντος-- είναι μια ψυχραιμία στην παρατήρηση της κατάστασης και σίγουρα μια ειλικρινής «κουβέντα» για το παρόν και κυρίως το μέλλον της ομάδας. Στη σύγχρονη εποχή των social media και της «ευκολίας» στην άποψη, συνήθως μετά από αποτυχίες κυριαρχεί εμφατικά η καταστροφολογία και ο μηδενισμός. Είναι τόσο εύκολο και χωρίς κόστος για τον καθένα να ρίξει την πέτρα του αναθέματος προς την οποιαδήποτε κατεύθυνση χωρίς να φείδεται χαρακτηρισμών, απαξίωσης και διάθεση ισοπέδωσης. Το βασικό ζητούμενο είναι να υπάρξει μια εντελώς διαφορετική σκέψη, που θα προσεγγίσει τις αιτίες των προβλημάτων χωρίς αφορισμούς και μεγαλοστομίες.
• Ο Ολυμπιακός έχει βρεθεί από το 2012 και έκτοτε στην κορυφογραμμή της Ευρώπης. Αρέσει δεν αρέσει αποτελεί μια από τις ομάδες της ελίτ της διοργάνωσης της Ευρωλίγκας. Στα 7 αυτά χρόνια ο Ολυμπιακός έχει πετύχει σπουδαίες διακρίσεις. Νομοτελειακά όμως κάποια στιγμή έρχεται και η παρακμή. Δεν είναι απλό για καμία ομάδα --πολλώ δε μάλλον για το «μέτριο» μπάτζετ του Ολυμπιακού-- να διατηρηθεί στο κορυφαίο επίπεδο. Ειδικά από τη στιγμή, που οι παίχτες σύμβολα αυτού του συνόλου έχουν περάσει τα prime χρόνια τους. Όταν λοιπόν δεν έχει βρεθεί ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο ενίσχυσης της ομάδας τότε μοιραία κάποια στιγμή θα έρθει και εκείνη η στιγμή, που η εικόνα θα είναι άσχημη και θα συνοδεύεται από ήττες.
• Ο Ολυμπιακός έφτασε στην ελίτ έχοντας σε πρώτο ρόλο τον καλύτερο παίχτη στην ιστορία της Ευρωλίγκας (Σπανούλης), ένα από τα καλύτερα τεσσάρια της τελευταίας δεκαετίας με σπάνιο επιθετικό ταλέντο (Πρίντεζης), έναν κορμό γηγενών αθλητών με πολύ καλές προδιαγραφές (Σλούκας, Παπανικολάου, Περπέρογλου, Μάντζαρης κτλ), ξένους οι οποίοι δεν ήταν από το πάνω ράφι, αλλά δέθηκαν με την ομάδα και έδειξαν τεράστια ποιότητα εξασφαλίζοντας μεγάλα συμβόλαια στη συνέχεια (Χάινς, Χάντερ, Άντιτς, Χάκετ και ο άτυχος Λο) και φυσικά από πολύ καλούς προπονητές (Ντούντα, Μπαρτζώκας και Σφαιρόπουλος). Στο σήμερα αρκετά από τα παραπάνω στοιχεία λείπουν εμφατικά.
• Και έστω ότι συμφωνούμε ότι διαθέτουμε έναν προπονητή, που είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα στην Ευρώπη (και όχι μόνο). Σίγουρα και αυτός παίρνει άσχημο βαθμό με την εικόνα της ομάδας που παρουσίασε. Και αυτό οφείλεται και στη στελέχωση, αλλά και στο κοουτσάρισμα μέσα στη χρονιά: Μια ομάδα, που αντί να βελτιώνεται, διαρκώς παρουσίαζε και χειρότερο πρόσωπο. Το χειρότερο είναι ότι ο Μπλατ αντιμετωπίζει πολύ «χαλαρά» τη διαφαινόμενη φετινή αποτυχία και αυτή η προσέγγιση δεν ταιριάζει με τον ψυχισμό των Ολυμπιακών. Δεν είμαι οπαδός των συχνών αλλαγών προπονητή. Δεν θέλω να αποχωρήσει ο Μπλατ από την ομάδα. Όμως δεν μπορούμε να μη βλέπουμε τη γενική εικόνα, η οποία είναι απογοητευτική. Δικαιολογίες υπάρχουν: Τραυματισμοί, ηχητικό, κακή ψυχολογία κτλ. Πότε όμως εξέλειπαν (πέρα από το ηχητικό) όλα αυτά από την ομάδα; Πολύ σπάνια είναι η απάντηση. Ο Μπλατ δεν έχει καταφέρει να κάνει κάτι για να αντιστρέψει την κατάσταση. Να παρουσιάσει ένα νέο παίχτη, να κάνει ένα τρικ, να ποντάρει σε συγκεκριμένα αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Περισσότερο φαίνεται να αντιμετωπίζει στωικά την συνθήκη. Και μάλλον θα χρειαστεί και αυτός ένα «ταρακούνημα» αν θέλει να αποτελέσει το σχεδιαστή της επόμενης μέρας.
• Όλα τα υπόλοιπα συστατικά λείπουν από την ομάδα. Οι δύο αρχηγοί έχουν μεγαλώσει και χρειάζονται όχι απλά αξιοπρεπές supporting cast, αλλά και παίχτες που θα μπορούν να βγαίνουν μπροστά και να κουβαλάνε την ομάδα στις δικές τους πλάτες και όχι να τα περιμένουν όλα από τους αρχηγούς. Τα φετινά «στοιχήματα» στην πλειοψηφία τους (Γκος, Λεντέι, Τουπάν, Τίμμα) δεν βγήκαν. Πολλοί προτείνουν την αποψίλωση του ελληνικού κορμού εξαιτίας είτε περιορισμένου ταλέντου είτε «δεσποτισμού» των αποδυτηρίων. Εγώ δεν θα σταθώ στην εθνικότητα των αθλητών, αλλά χρειάζονται παίχτες, που μπορούν να νιώσουν και να καταλάβουν το βάρος και τις απαιτήσεις της φανέλας. Χάθηκαν τέτοιοι παίχτες. Το ζήτημα είναι να μην συνεχίσουν να χάνονται (Γουέμπερ)...
• Στο ματς με τη Ζαλγκίρις ο Ολυμπιακός δεν είχε λάθος προσανατολισμό στο ξεκίνημα. Το αντίθετο. Στόχευσε στο κέντρο της ρακέτας και πήρε σκορ από τους ψηλούς μέσα από πολύ όμορφες high-low δημιουργίες (ο ένας ψηλός στην κορυφή της ρακέτας και ο άλλος στο low post). Επίσης η άμυνα έδειχνε να λειτουργεί αρκετά καλά. Η ομάδα όμως έσκασε στο δεύτερο ημίχρονο και δεν βοηθήθηκε από τον πάγκο όταν η διαφορά έφτασε στο +12 και η Ζαλγκίρις εξαπέλυσε την αντεπίθεσή της. Δεν μπορείς να κερδίσεις σε αυτό το επίπεδο όταν παίζουν με το ζόρι 2,5 παίχτες (Γουέμπερ, Μιλουτίνοφ και εν μέρει ο Πρίντεζης, που αγωνιζόταν άρρωστος). Δεν μπορείς να κερδίσεις όταν σουτάρεις με 48% για δίποντα και με 23% πίσω από τη γραμμή. Δεν μπορείς να κερδίσεις όταν έχεις έλλειμμα στη δημιουργία και πολλά λάθη (13 ασίστ για 12 λάθη).
• Παρένθεση για τον Πρίντεζη. Πολλοί έχουν «κράξει» φέτος τον (υπ)αρχηγό για το θέμα, που προέκυψε με το ηχητικό. Και ίσως να υπάρχει ένα κομμάτι δίκιου στην κριτική. Όμως δεν είναι δυνατόν να αφορίζουμε αυτόν τον παίχτη-σύμβολο μιας χρυσής εποχής, ο οποίος έχει αποδείξει πολλάκις την αφοσίωση στον Ολυμπιακό. Την Παρασκευή λοιπόν παρόλο που είχε βαριά ίωση και θα μπορούσε να είναι δικαιολογημένα απών, προτίμησε να πάρει ενδοφλέβια αντιβίωση για να μπορέσει να ενισχύσει την ομάδα σε έναν ακόμα «τελικό». Οπότε ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του...
• Η χρονιά είναι αποτυχημένη. Χωρίς αστερίσκους. Και αυτό γιατί η ομάδα σε επίπεδο μπάσκετ είχε φρικτή εικόνα, από τα μέσα της χρονιάς και μετά αλλά και γιατί η πρόκριση στα play-off (πέρα από το αυτονόητο καθήκον της νίκης απέναντι στην Νταρουσάφακα) εξαρτάται από τα αποτελέσματα άλλων ομάδων (πρέπει να ηττηθεί η Μπασκόνια, η Ζαλγκίρις και η Αρμάνι). Ο Ολυμπιακός στο δεύτερο γύρο έχει ρεκόρ 5-9...
• Χειρότερη όμως από την αποτυχία είναι η εικόνα διάλυσης που παρουσιάζει η ομάδα, πρώτα απ' όλα σε επίπεδο νοοτροπίας. Ο παίχτης που πραγματικά «τρελάθηκε» για να έρθει η πολυπόθητη νίκη είναι αυτός, που βρίσκεται 1,5 μήνα στην ομάδα: Ο Μπριάντε Γουέμπερ. Και στο τέλος ξέσπασε σε λυγμούς για την ήττα. Και αντί να τον «αγκαλιάσουν» οι συμπαίχτες του, έφυγαν γρήγορα για τα αποδυτήρια. Ο μόνος που γύρισε για να τον σηκώσει και για να τον παρηγορήσει ήταν ο πιτσιρικάς ο Ποκουσέφσκι... Αυτό αποδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος. 
• Κάποια λίγα πράγματα για τα πανό. Απαράδεκτα χωρίς αστερίσκο. Δεν ταιριάζουν με την κουλτούρα των οπαδών του Ολυμπιακού. «Θρίαμβος» θα ήταν σε οπαδικό επίπεδο η Παιανία αν δεν είχε πεθάνει  ο οπαδός του βάζελου. Όμως αυτό έγινε και «διαγράφει» οτιδήποτε άλλο. Οπότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να «θυμόμαστε» με υπερηφάνεια αυτό το σκηνικό. Ειδικά από τη στιγμή, που αντιλαμβανόμαστε τον αντίπαλο με όρος εξόντωσης. Από την άλλη όμως δεν δέχομαι κάθε τυχαίο ή μη (μέχρι και ο «ποδοσφαιρικός» Καίσαρης «απευθύνθηκε» στον κόσμο του Ολυμπιακού) να κουνάει το δάχτυλο. Ακόμα χειρότερα όταν αυτό δεν το έχει κάνει με το ίδιο σθένος για πολλά άλλα αντίστοιχα πανό σε άλλες ομάδες ή σε άλλα σκηνικά (βλ. Παπαστράτειο). Ο Ολυμπιακός «πουλάει» βέβαια και διαχρονικά βρίσκεται στο στόχαστρο διάφορων σοβαρών ή μη πεννών. Ευκαιρία για «κλικ», δημοσιότητα και «γνήσιο αποτροπιασμό» για τους κακούς γαύρους. Για όλους τους υπόλοιπους όμως δεν υπάρχουν αντίστοιχες νουθεσίες.
• Όταν το κλίμα είναι τόσο άσχημο θα έρθει και η χαριστική βολή. Τέτοια ήταν η είδηση του σοβαρού τραυματισμού του Αρχηγού. Άλλη μια επικοινωνιακή «αστοχία» της ΚΑΕ, που δεν φρόντισε να ενημερώσει από πριν για το μέγεθος του προβλήματος και εκτέθηκε σε μεγαλύτερο βαθμό μετά την ήττα από τους Λιθουανούς.
• Η διοίκηση του μπασκετικού Ολυμπιακού φέρει τις μεγαλύτερες ευθύνες για τη φετινή κατάσταση, μιας και δεν κατάφερε να οχυρώσει την ομάδα στην πιο απαιτητική σεζόν (αλλαγή προπονητή, αποχώρηση από το εγχώριο σίχαμα κτλ) μετά από το 2011. Λάθος επιλογές και αποφάσεις, που την αφήνουν έκθετη στα μάτια του κόσμου. Αν λοιπόν ολοκληρωθεί σχετικά σύντομα --όπως φαίνεται-- η χρονιά, θα είναι δική τους ευθύνη να ανοικοδομήσουν με όραμα τον Ολυμπιακό της επόμενης εποχής. Η εποχή της καλύτερης ομάδας της δεκαετίας έφτασε στο τέλος της.
• Και ένας τελευταίος λόγος για τον μεγάλο Αρχηγό Βασίλη Σπανούλη. Αυτός ο Θρύλος του Θρύλου, πρέπει να παραμείνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ στην ομάδα παρόλο που λήγει το συμβόλαιό του το καλοκαίρι. Ακόμα περισσότερο τώρα, που υπέστη έναν σοβαρό τραυματισμό, που θα τον κρατήσει εκτός αγωνιστικών χώρων αρκετούς μήνες. Ο Ολυμπιακός οφείλει να του δώσει τη δυνατότητα να κρεμάσει τα παπούτσια, του μέσα στο παρκέ και ακόμα καλύτερα με μια μεγάλη επιτυχία. Το οφείλει στον σπουδαιότερο μπασκετμπολίστα στην ιστορία της ομάδας. Στον Βασίλη με το 7, που μας έκανε να κλάψουμε τόσες φορές από συγκίνηση και υπερηφάνεια. Και αν αυτός πλαισιωθεί κατάλληλα είναι ικανός να μας ταξιδέψει στους ουρανούς ακόμα μια φορά.