Ανασκόπηση εξαμήνου

Σε λίγες ώρες το 2019 θα φύγει ανεπιστρεπτί. Η παρέα του biancorossi1925 θυμάται τα καλά και τα άσχημα, χαίρεται για τις φωτεινές στιγμές και γκρινιάζει για τις σκοτεινές, ελπίζει και απελπίζεται, πανηγυρίζει και βρίζει, συμφωνεί και διαφωνεί... όπως κάθε οπαδική παρέα που σέβεται τον εαυτό της. Φυσικά, στις παρακάτω απαντήσεις δεν πρόκειται να βρείτε ούτε σταγόνα αμεροληψίας ή αντικειμενικότητας, μόνο ερυθρόλευκες στιγμές και ερυθρόλευκα κείμενα. 

1. Καλύτερη αγωνιστική στιγμή  |  2. Χειρότερη αγωνιστική στιγμή  | 

3. Πρόσωπο της σεζόν μέχρι στιγμής  |  4. Παλτό της σεζόν  |  5. Φάκελος Μαρτίνς  |   6. Αξιολόγηση της ευρωπαϊκής πορείας  |  7. Εξωαγωνιστικό γεγονός

7. Εξωαγωνιστικό γεγονός [Ανασκόπηση εξαμήνου]

RedTerso: Η πρόσληψη του Νίκου Γαβαλά ως διευθυντή επικοινωνίας της ΠΑΕ, έχει βελτιώσει πολύ την εξωαγωνιστική εικόνα της ομάδας. Καμία σχέση δηλαδή με τον προκάτοχό του. Οι πρωτοβουλίες, που έχει πάρει μέχρι στιγμής η ΠΑΕ (παρουσία της άτυχης φιλάθλου της ΑΕΚ, το βίντεο που προβλήθηκε από τα μάτριξ για την τραγωδία στα Τεμπη πριν το ματς με τον μπαογκ, βράβευση του παλιότερου κατόχου διαρκείας) αναμφίβολα αποτελούν παράσημο για το σύλλογο και αυτό δεν μπορεί παρά να πιστωθεί στον Γαβαλά.

Dr Jekyll: Η δύσκολη προσπάθεια του Ολυμπιακού να αναδείξει όσα μαγικά έχουν συμβεί και συμβαίνουν στα χρόνια της εξυγίανσης. Οι πιθανότητες να αποδειχθεί κάτι νομικά επιλήψιμο στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των ομάδων της Ξάνθης, του Βόλου και του Παναιτωλικού είναι αρκετά απίθανο, εκτός αν η αλαζονεία του Ιβάν Σαββίδη τον έχει οδηγήσει σε κραυγαλέες τσαπουτσελιές. Με δεδομένο, όμως, πως άλλο οι, σε κάθε περίπτωση ανεπιθύμητες, συμμαχίες, οι οποίες, όπως αποδείχθηκε, εύκολα αλλάζουν, και άλλο η άμεση οικονομική εξάρτηση, καλό είναι, ακόμα και αν νομικά δεν πρόκειται κάτι να συμβεί, να αναδεικνύεται το αληθινό πρόσωπο της εξυγίανσης.

Mad Prophet: Θα μπορούσα να βρω άνετα κάποιο αρνητικό συμβάν για να γκρινιάξω ελεύθερα, όμως μερικές φορές πρέπει να υπερτονίζουμε και τα σωστά. Τη φετινή σεζόν η διοίκηση έχει επιλέξει πριν από την έναρξη αρκετών αγώνων να βραβεύσει ορισμένους ανθρώπους του Ολυμπιακού και όχι μόνο. Όπως το Νίκο Χάσικο (ως γηραιότερο κάτοχο διαρκείας), τον Ντέιβιντ Μπλατ (για τη μεγάλη μάχη που δίνει με το γνωστό πρόβλημα υγείας του), την Μυρτώ και την Τόνια στο παιχνίδι με την Αεκ, την Πόπη Κανελλοπούλου και τον Ηλία Βλαχόπουλο (με σύνθημα «Ποτέ Ξανά» για θύματα της Θύρας 7 και οπαδών του Παοκ στα Τέμπη). Όμως θα σταθώ ξεχωριστά στον Δημήτρη Αμπατζή επειδή προσωπικά με άγγιξε αρκετά η ιστορία του. Πρώην αρχηγός της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου τυφλών και φανατικός οπαδός του Θρύλου, που παρά το πρόβλημα όρασης του δεν χάνει παιχνίδι στο Καραϊσκάκη. Είχε δώσει μια πολύ ωραία συνέντευξη στο Φως όπου μεταξύ άλλων τόνισε «πάω στο γήπεδο και βιώνω τον Ολυμπιακό».

Θεολόγος: Η σφοδρή αντιπαλότητα μεταξύ Μαρινάκη και Κόκκαλη.

RoD: Το ‘φέραν από εδώ, το πήγαν από κει, οι «εξυγιαντές» και τα «νέα αφεντικά» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και βάλανε το VAR ωσάν πανάκεια για να διορθώσει πάσα νόσο και πάσα μαλακία του ποδοσφαίρου, κλείνοντας φυσικά το μάτι και πιπιλώντας την καραμέλα τους που, όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν λιώνει ποτέ, πως πλέον λύθηκαν τα προβλήματα, τελειώσανε τα ψέματα, και όλοι θα σωθούν απ’ τον κακό τον Ολυμπιακό (απ’ τους εφιάλτες βέβαια που τους προσφέρει τόσα χρόνια, ακόμα και τα πέτρινα, δεν θα σωθούν ποτέ, ό,τι και να κάνουν) και όλα θα είναι πλέον ρόδινα. Και… ω του θαύματος! Με το VAR οι τυφλοί είδαν και οι μουγγοί μίλησαν. Μιλάμε για διαιτητικές αποφάσεις που αν είχαν παρθεί τα παλιά τα χρόνια υπέρ του Ολυμπιακού θα γίνονταν διαδηλώσεις και λιτανείες. Μιλάμε επίσης για διαιτητικές αποφάσεις που δείχνουν ξεκάθαρα την πρόθεση αυτών που τις έλαβαν και τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν τα αφεντικά τους. Α ναι! Πολλές από αυτές τις πήραν οι… αδέκαστοι… οι ξένοι διαιτητές. Ένας ξένος πήγε 5 φάσεις πίσω για να ακυρώσει ένα γκολ (με χέρι που δεν είναι χέρι, αλλά μην τα σκαλίζεις μωρέ!) και ένας Έλληνας «εξυγιαντής» είδε οφσάιντ χωρίς γραμμή και δεν έδωσε πέναλτι επιδεικτικά (για να τον δουν τ’ αφεντικά του, λέμε). Τουλάχιστον, μ’ αυτά και μ’ αυτά, τελειώνει οριστικά το παραμύθι για τον Ολυμπιακό που έκανε πάντα εξωγηπεδικά όργια, που όλοι του οι τίτλοι είναι κάλπικοι, που δεν άφηνε άλλους να κερδίσουν ή να πάρουν τίτλους και μπλα μπλα μπλα. Εντάξει, το παραμύθι τελειώνει για όσους έχουν εγκέφαλο -- λίγους δηλαδή.

6. Αξιολόγηση της ευρωπαϊκής πορείας [Ανασκόπηση εξαμήνου]

RedTerso: Ο Ολυμπιακός πέτυχε με 3 διαδοχικές προκρίσεις μέσα στο κατακαλόκαιρο να βρεθεί στους ομίλους του Champion League και αυτό από μόνο του συνιστά μια σοβαρή επιτυχία. Στον όμιλο αντιμετωπίσαμε την Μπάγερν, την περισνή φιναλίστ Τότεναμ και τον Ερυθρό Αστέρα. Ο Ολυμπιακός στάθηκε πολύ αξιοπρεπώς σε όλα τα παιχνίδια (εκτός από το εκτός έδρας στο Μόναχο) και αν ήταν λίγο πιο τυχερός ή λίγο πιο ποιοτικός ίσως να είχε διεκδικήσει και κάτι ακόμα καλύτερο από τον αντικειμενικό στόχο της τρίτης θέσης, τον οποίο πέτυχε. Τώρα μπροστά μας έχουμε το εμπόδιο της Άρσεναλ, σε μια πολύ κακή κλήρωση. Ενδεχόμενη πρόκριση θα κάνει απόλυτα επιτυχημένο το φετινό μας ταξίδι.

Dr Jekyll: Τρεις προκρίσεις μέσα στο καλοκαίρι, απέναντι στις δεύτερες ομάδες της Τσεχίας, Τουρκίας και Ρωσίας, και αξιοπρεπέστατη εμφάνιση σε έναν πολύ δύσκολο όμιλο Champions League. Ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε καλύτερα από ό,τι δηλώνει η συγκομιδή βαθμών, με το -μόνο, πραγματικά, κακό- αποτέλεσμα στο Βελιγράδι να εξαφανίζει τις ελπίδες για συνέχεια στο Ch.L. και να κάνει δύσκολη ακόμα και την τρίτη θέση του ομίλου. Στο τελικό απέναντι στον Αστέρα έκανε το χρέος του, έστω και περισσότερο αγχωτικά από ό,τι θα έπρεπε βάσει της διαφοράς δυναμικότητας, και το 2020 τον περιμένουν οι αγώνες με το (ξεκάθαρο φαβορί) Άρσεναλ για τους 32 του Europa. Πα μαλ, όπως λένε και στο χωριό μου. 

Mad Prophet: Μπορούμε να την χωρίσουμε σε 2 σκέλη, πριν τους ομίλους και μετά. Η ομάδα έκανε μια εξαιρετική πορεία στα προκριματικά, έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που προκρίθηκε από το δύσκολο μονοπάτι χωρίς να χάσει παιχνίδι κόντρα σε δυνατούς αντιπάλους. Αλλά στους ομίλους δυστυχώς δεν έκανε το κάτι παραπάνω και αρκέστηκε στην, όχι ασήμαντη, 3η θέση αλλά με ουσιαστικό ανταγωνιστή μια πολύ κακή ομάδα όπως ήταν αυτή του Ερυθρού. Η ψαλίδα πλέον με τους μεγάλους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ανοίγει διαρκώς και μια πρόκριση στους 16 είναι πολύ πιο δύσκολη από ότι στο παρελθόν, μένει όμως η πικρή γεύση πως δεν πήραμε ότι αξίζαμε από τα 6 παιχνίδια των ομίλων, ειδικά στα 2 με την Τότεναμ και στο ματς στην Σερβία. 

Θεολόγος: Για τα δεδομένα του Ολυμπιακού των τελευταίων χρόνων το ότι έφτασε στους ομίλους θεωρείται επιτυχία. Στους ομίλους όμως τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Αντιμετώπισε δυο ομάδες με μεγάλα ονόματα, που όμως κάθε άλλο παρά σε φόρμα και καλή κατάσταση ήταν. Θα μπορούσε να είχε πάει καλύτερα απέναντι τους. Προηγήθηκε σε τρία ματς και δεν μπόρεσε να νικήσει σε κανένα. Καταρρεύσαμε με τις πρώτες αναποδιές που συναντήσαμε στους περισσότερους αγώνες. Η συγκομιδή των 4 βαθμών δεν ήταν κολακευτική για ένα Ολυμπιακό. Χάσαμε από ένα αστείο Ερυθρό Αστέρα. Ευτυχώς που παίξαμε το κρίσιμο παιχνίδι της πρόκρισης με τον Ερυθρό Αστέρα και στο γήπεδο μας. Και πάλι χρειάστηκε το απρόσμενο πέναλτι στο τέλος για να περάσουμε.  

RoD: Τα τελευταία χρόνια, που η (ποδοσφαιρική) ψαλίδα έχει ανοίξει απελπιστικά και οι διαφορές «πλούσιων» και «φτωχών» είναι χαώδεις, θεωρώ ότι το μόνο ρεαλιστικό σενάριο για τις ελληνικές ομάδες είναι η πορεία στο Γιουρόπα. Ιδίως, όταν μια ομάδα θέλει να πρωταγωνιστεί και στις εγχώριες διοργανώσεις. Υπό αυτή την έννοια, το ότι μπήκαμε στους ομίλους του ΤσουΛου, περνώντας τρεις προκριματικούς μες στο κατακαλόκαιρο, και μάλιστα παίζοντας και σπουδαία μπάλα, το ότι σταθήκαμε αξιοπρεπώς στον όμιλο και θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι περισσότερο αν ήμασταν λίγο περισσότερο τυχεροί ή λίγο περισσότερο ρεαλιστές, αλλά και το ότι προκριθήκαμε στο Γιουρόπα (ενώ ταυτόχρονα διεκδικούμε το πρωτάθλημα), συνιστούν μεγάλες επιτυχίες. Η κλήρωση με την Άρσεναλ είναι σαφώς δύσκολη. Όμως η ομάδα μπορεί να κάνει υπερβάσεις, αν στηριχτεί (και με μεταγραφές και με την πρόθεση όλου του οργανισμού να τα δώσει όλα για να διεκδικήσει τις όποιες ελπίδες για μια ιστορική πορεία στην Ευρώπη). Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι το ματς στην Τούμπα και γενικά το πρωτάθλημα είναι η μόνη προτεραιότητα, οπότε δεν περιμένω πολλά. 

5. Φάκελος Μαρτίνς [Ανασκόπηση εξαμήνου]

RedTerso: Έχουμε αναφερθεί αναλυτικά μέσα στη σεζόν στον Πορτογάλο προπονητή. Παρότι πολλοί από τους ρεπόρτερ της ομάδας του πριονίζουν την καρέκλα, νομίζω ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των οπαδών/φιλάθλων του Θρύλου, του υψώνει ασπίδα προστασίας. Και αυτό γιατί ο Μαρτίνς παρουσιάζει για δεύτερο χρόνο μιας πολύ σοβαρή ομάδα, που έχει καταφέρει σημαντικές εμφανίσεις στην Ευρώπη, όπου εξασφάλισε την παρουσία της στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ και ταυτόχρονα διεκδικεί επι ίσοις όροις το πρωτάθλημα. Παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάμε την πολύ καλή μπάλα, που έπαιξε ο Ολυμπιακός στο δεύτερο μισό της περσινής σεζόν. Ο Μαρτίνς μέχρι στιγμής για εμένα παίρνει πολύ καλό βαθμό, παρόλο, που είχα κριτικάρει έντονα την επιλογή του πριν δύο καλοκαίρια. Και χαίρομαι πάρα πολύ για αυτή μου την «κωλοτούμπα».

Dr Jekyll: Συνοπτικά, αφού ελπίζω να το αναπτύξω και σε άλλο κείμενο, η άποψή μου για τον Μαρτίνς παραμένει θετική: μετέτρεψε ένα μπουλούκι που σερνόταν στον αγωνιστικό χώρο σε ένα καλοδουλεμένο σύνολο με καλή φυσική κατάσταση. Απέκλεισε τη Μίλαν (σεζόν 2018-2019) και έβαλε (σεζόν 2019-2020) την ομάδα στους ομίλους του Champions League. Και όλα αυτά, με ένα από τα πιο φτωχά, θεωρητικά, σε ποιότητα (αλλά, νομίζω, πλήρως εναρμονισμένο με τη σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα) ρόστερ Ολυμπιακού τα τελευταία 20 χρόνια. Αντιλαμβάνομαι πολλούς από τους λόγους (χωρίς να συμφωνώ με όλους) που αν δεν έρθει η κατάκτηση του πρωταθλήματος μάλλον θα χαρακτηριστεί αποτυχημένος (σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να δούμε και το πώς), αλλά δεν αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να αισθάνεται πως δίνει εξετάσεις σε κάθε αγώνα του φετινού Ολυμπιακού.

Mad Prophet: Δε νομίζω πως η 2η σεζόν του Πορτογάλου στο λιμάνι μας έκανε σοφότερους, ούτε είδαμε κάτι νέο σε σχέση με τη πρώτη του χρονιά. Είναι αδιαμφισβήτητο πως μ’ αυτόν στον πάγκο η ομάδα παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο των τελευταίων χρόνων, πραγματικά υπάρχουν στιγμές στο γήπεδο που χαίρεσαι να την βλέπεις. Στήριξε και ανέδειξε παίκτες όπως ο Μπουχαλάκης και ο Τσιμίκας και δικαιώθηκε για την επιμονή του στις μεταγραφικές του επιλογές όπως ο Σεμέδο. Έκανε το ακατόρθωτο με την είσοδο στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ μετά από 3 προκριματικούς και γενικότερα πιστώνεται την καλή ευρωπαϊκή μας παρουσία. Από την άλλη όμως είδαμε ξανά έναν άνθρωπο στην άκρη του πάγκου πνιγμένο στο άγχος, με αργή παρέμβαση σε αρκετά παιχνίδια, λάθος ροτέισον και γκέλες σε φαινομενικά εύκολα παιχνίδια του πρωταθλήματος. Η πίεση και η μουρμούρα που ακούγεται για εκείνον είναι υπερβολική και θα είναι κρίμα για όλη του την προσπάθεια να μην ανταμειφθεί με ένα πρωτάθλημα.

Θεολόγος: Έχει καταφέρει να περάσει ακριβώς τον χαρακτήρα/ ταυτότητα του στην ομάδα που δουλεύει, πιάνει καλή απόδοση, έχει σύστημα, οργάνωση και προσανατολισμό στο παιχνίδι της, αλλά παρόλα αυτά δεν πείθει απόλυτα. Η ομάδα δεν είναι έντονη, είναι μαλακή όπως κι ο ίδιος και στερείται το μέταλλο και προσωπικότητα-χαρακτήρα νικητή. Δεν μπορείς να την εμπιστευτείς ότι θα πάρει το αποτέλεσμα και έχεις ανησυχία και αμφιβολία σε κάθε αγώνα.  Όταν παίζεις καλά και χάνεις κάθε τόσο απίθανους βαθμούς αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό μεγάλης ομάδας. Για την απόδοση που είχε σε ένα τόσο χαμηλής δυναμικότητας πρωτάθλημα έπρεπε να είναι πρώτη με περισσότερους βαθμούς. Κατά τα άλλα παραμένει “yes man”, ενώ έχει κάνει επανειλημμένα σφάλματα στη διαχείριση έμψυχου υλικού. Ωστόσο, παρά την κριτική, εδώ που βρισκόμαστε το ενδεχόμενο να αντικατασταθεί θα ήταν πολύ χειρότερο ή- τέλος πάντων- πολύ πιο επικίνδυνο. 

RoD: Ντάξει, νομίζω έχω… «καρφωθεί» ήδη από τις υπόλοιπες απαντήσεις μου και είναι φανερή η άποψη που έχω για τον προπονητή και τη δουλειά του. Οπότε, δεν θα μακρηγορήσω. Μετά από πολλά χρόνια, ήρθε ένας κανονικός προπονητής, με ξεκάθαρο πλάνο και ποδοσφαιρική φιλοσοφία, που συμμάζεψε την ομάδα, έθεσε αρχές και δίδαξε έναν τρόπο παιχνιδιού που και αποτελεσματικός είναι και συχνά θελκτικός. Και μολονότι δεν πήρε τίτλους, στηρίχτηκε από τον κόσμο, που καταλαβαίνει, και από τη διοίκηση, που τον επέλεξε, του έδωσε τα κλειδιά και με γενναιότητα στήριξε το πλάνο, βλέποντας τη δουλειά. Ελπίζω μόνο αυτή η στήριξη να συνεχιστεί, γιατί οι καιροί είναι πονηροί. 

4. Παλτό της σεζόν [Ανασκόπηση εξαμήνου]

Red Terso: Οι περισσότεροι θα έδιναν τον «τίτλο» στον Μεριά, του οποίου οι γκέλες μας στέρησαν την ευκαιρία για κάτι ακόμα καλύτερο στην Ευρώπη. Εγώ εκκινώντας από ένα αίσθημα υπεράσπισης του «αδύνατου» θα έδινα τον «τίτλο» μάλλον στον Μπενζιά, ο οποίος αποκτήθηκε το καλοκαίρι ως ένας παίχτης, που θα μπορούσε να συνεισφέρει σημαντικά στη μεσαία γραμμή, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει το παραμικρό τέτοιο δείγμα. Ίσα-ίσα έκανε τραγική εμφάνιση στο Βελιγράδι (παρά την άδικη δεύτερη κάρτα), που μας ανάγκασε να παίζουμε με την ψυχή στο στόμα μέχρι το 87ο λεπτό της τελευταίας αγωνιστικής... 

Dr Jekyll: Στο φετινό πρωτάθλημα δυσκολεύομαι να βρω κάποιο παλτό, με δεδομένο πως δεν υπάρχει κάποιος παίκτης ο οποίος να έχει απόδοση χαμηλότερη από αυτά που περιμέναμε. Σίγουρα, πάντως, υπάρχουν παίκτες που θα θέλαμε / ελπίζαμε να βοηθήσουν περισσότερο: ο ψυχολογικά άδειος Μεριά, ο ανέτοιμος (; ) Μπενζιά, ο παρορμητικός και επιπόλαιος Μπρούνο ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Δεν μπορείς, όμως, να τους κατηγορήσεις (ούτε να έχεις λογικές προσδοκίες) που ο Μεριά δεν είναι Μέλμπεργκ, ο Μπενζιά δεν είναι Ιμπαγάσα και ο Μπρούνο Γκαλέτι. 

Mad Prophet: Πιθανότατα το μυαλό πάει κατευθείαν στους Μεριά και Μπενζιά αλλά τελικά θα διαλέξω τον Γκερέρο. Δε λέω καλός, χρυσός, μαχητής, τρέχει, πιέζει, σπάει σωστά τη μπάλα στους συμπαίκτες του, απασχολεί τα αντίπαλα στόπερ αλλά η κλασική ερώτηση που κάνεις όταν ακούς πως κάποιος αγωνίζεται ως επιθετικός είναι «πόσα γκολ έβαλε φέτος;» και ο κατά άλλα τίμιος Γκερέρο με τη συγκομιδή του (4 γκολ σε 24 συμμετοχές και 1211 λεπτά) δε θυμίζει σε τίποτα επιθετικό επιπέδου Ολυμπιακού.

Θεολόγος: Μπεντζιά  (και το χειρότερο το ήξεραν, αλλά, παρόλα αυτά, τον πήραν).

RoD: Δεν είναι ένα, είναι πολλά. Και δεν είναι καν ποδοσφαιριστές. Ας μου επιτρέψει ο… αρχισυντάκτης αυτή τη δεύτερη λαθροχειρία. Για μένα, όλο αυτό το εξάμηνο παλτά κασμιρένια, σαν την καμπαρντίνα του Μπιγκόν, είναι οι δημοσιογράφοι, και δη οι ρεπόρτερ της ομάδας μας. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον προπονητή, αλλά και γενικότερα τη δουλειά που γίνεται φέτος στην ομάδα με έχει κάνει να χάσω την οποία εκτίμηση είχα (δεν ήταν και μεγάλη) σε ορισμένους. Δεν ξέρω αν παίζουν παιχνίδι για να φαίνονται αρεστοί στη διοίκηση (ή σε ορισμένους μέσα σε αυτή), δεν ξέρω αν απλώς πηγαίνουν όπου φυσάει ο άνεμος (ο οπαδικός), ξέρω ωστόσο ότι οι ίδιοι που έχουν προσφέρει ασυλία και στήριξη σε προπονητές (και παίχτες) με τους οποίους μετά γελούσαν και τα σημαιάκια του κόρνερ, τώρα δεν χάνουν ευκαιρία να κρεμάνε τον προπονητή στα μανταλάκια, βρίσκοντας χίλιες δυο δικαιολογίες, θεωρίες και αναλυσάρες για να το κάνουν. Ξέρω καλά ότι το ποδοσφαιρικό ρεπορτάζ διέπεται (πολύ συχνά) από ομερτά, έτσι είναι η φύση αυτής της δουλειάς, δεν περιμένω ούτε αποκαλύψεις να κάνουν ούτε να λένε τα πάντα όλα. Όμως το πολύ το κουτόχορτο και η πολλή αποψάρα των ειδημόνων προκαλεί πλέον αηδία. 

3. Πρόσωπο της σεζόν (μέχρι στιγμής) [Ανασκόπηση εξαμήνου]

Red Terso: Αναμφίβολα το πρόσωπο της χρονιάς μέχρι στιγμής είναι για την ομάδα ο Κώστας Τσιμίκας. Ο αριστερός μας μπακ, παρουσιάζεται φέτος κατακόρυφα βελτιωμένος, τόσο στις αμυντικές του υποχρεώσεις όσο και στην επίθεση, όπου οι πλαγιοκοπήσεις του αποτελούν κίνδυνο-θάνατο για τις αντίπαλες άμυνες. Ο Τσιμίκας είναι κατά τη γνώμη μου ο mvp του Ολυμπιακού μέχρι στιγμής.

Dr Jekyll: Αν δεν υπήρχε ο τραυματισμός του Φορτούνη, νομίζω πως με βεβαιότητα πως ο τίτλος του mvp 2019 θα πήγαινε στον Τρικαλινό μέσο. Με δεδομένο, όμως, πως λείπει από τον Ιούλιο, νομίζω πως ο σημαντικότερος παίκτης ήταν ο Γκιγιέρμε: η συνεισφορά του στο παιχνίδι του Ολυμπιακού είναι τεράστια, ενώ με την ποιότητα και το φιλότιμό του έχει κατορθώσει να συγκεντρώνει την καθολική αναγνώριση από τον κόσμο του Ολυμπιακού (και να το κατορθώσει αυτό κάποιος παίκτης μόνο εύκολο δεν είναι). Από τις φετινές μεταγραφές, πάλι, θα επέλεγα τον Ελ Αραμπί. Τεράστια η συνεισφορά του Βαλμπουενά στην πρόκριση στο Champions League και αξιοπρεπής συμμετοχή, με διακοπές και διακυμάνσεις στην απόδοση λόγω (και) των τραυματισμών, στο πρωτάθλημα. Εκπληκτικές εμφανίσεις στο ξεκίνημα, αλλά όχι με αντίστοιχη συνέχεια (και με αυτό δεν εννοώ ότι πρόκειται για μέτριο ή κακό παίκτη) από τον Σεμέδο. Σε σύγκριση με αυτούς, νομίζω ότι ο Ελ Αραμπί δείχνει ότι μπορεί να είναι (ή, έστω, να πλησιάζει) τον επιθετικό που χρειαζόταν ο Ολυμπιακός. Δύσκολο να προκύψει νέος Κοβάσεβιτς, Μήτρογλου (στα καλά του) ή Αλεξανδρής, αλλά τη δουλειά του σε Ελλάδα και Ευρώπη δείχνει ικανός να την κάνει. Και μια αναφορά στον, αδιαμφισβήτητα, πιο βελτιωμένο παίκτη: ο Τσιμίκας από ένα αξιοπρεπές αριστερό μπακ, με έφεση στο αμυντικό κομμάτι, έχει εξελιχθεί σε έναν από τις ποιοτικότερους (και πιο σταθερούς) παίκτες του φετινού ρόστερ.

Mad Prophet: Χωράνε αρκετοί εδώ αλλά τελικά χωρίς δυσκολία θα βάλω τον Γκιγιέρμε. Χρόνια είχαμε να δούμε τέτοιο παικταρά στο κέντρο, τρομερή αίσθηση του χώρου, εξαιρετικός ανασταλτικά όμως και το ίδιο και δημιουργικά αφού οι περισσότερες καλές στιγμές ξεκινούν από τα πόδια του. Ο εγκέφαλος της ομάδας και μακάρι να επιστρέψει σύντομα υγιής.

Θεολόγος: Ο Τσιμίκας (αν δεν υπήρχε αυτός θα έλεγα Μασούρας) οι πιο συνεπείς σταθεροί και αξιόπιστοι όλη τη σεζόν. Από τους ξένους Ελ Αραμπί,

RoD: Αν δεν υπήρχε ειδική κατηγορία, εδώ θα ψήφιζα Μαρτίνς. Επειδή όμως θα τα γράψω και παρακάτω, θα πω ότι, στα δικά μου μάτια, το πρόσωπο της σεζόν είναι η ομάδα. Ολίγον τι λαθροχειρία, βέβαια, μιας και την ομάδα ο προπονητής την κάνει, ωστόσο πιστεύω ότι είναι μεγάλο επίτευγμα και μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον το γεγονός ότι η ομάδα είναι πάνω από πρόσωπα, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα και φροντίζει να παίζει ποδόσφαιρο κανονικό και ενίοτε όμορφο και ελκυστικό. Το βασικό είναι ότι η ομάδα έχει αρχές, βασίζεται σε πλάνο (ακόμα και αν αυτό δεν πετυχαίνει πάντα), παίζουν όσοι αξίζουν και όσοι καταλαβαίνουν και μπορούν να φέρουν σε πέρας τον ρόλο τους, δεν υπάρχουν γκρίνιες, μανούρες και άλλες ομορφιές, ενώ το σύνολο μεγαλώνει, ωριμάζει και ατσαλώνεται (απέναντι σε αντιξοότητες ή ατυχίες). Μου είχε λείψει πραγματικά αυτό: το ότι, δηλαδή, ο Θρύλος είναι μια γροθιά, ένα πρόσωπο με πολλές εκφάνσεις, μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. 

2. Χειρότερη αγωνιστική στιγμή [Ανασκόπηση εξαμήνου]

Red Terso: Δεν θα περιοριστώ πάλι σε μόνο μια στιγμή αλλά θα αναφέρω δύο. Η πρώτη αφορά τον καλοκαιρινό τραυματισμό του Φορτούνη. Ο Κωστάκης είναι αναμφίβολα ο καλύτερος παίχτης της ομάδας και ο πιο καταλυτικός για το παιχνίδι της ταυτόχρονα. Ο τραυματισμός του –λίγες μέρες αφού είχε υπογράψει το νέο του συμβόλαιο-- στην προετοιμασία δημιούργησε ένα μεγάλο ερωτηματικό, μιας και ο Φορτούνης «ευθυνόταν» για την πολύ όμορφη επίθεση της ομάδας. Η απουσία του έχει κοστίσει απέναντι σε άμυνες, που μας παίζουν πολύ κλειστά. 

Η αγωνιστικά χειρότερη στιγμή αφορά το ντέρμπι του πρώτου γύρου απέναντι στο βάζελο, όπου φέραμε ισοπαλία 1-1 στο ΟΑΚΑ. Και αυτό δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με το αποτέλεσμα, μιας και τα ντέρμπι είναι παιχνίδια ειδικών συνθηκών. Η χειρότερη στιγμή συνίσταται στο γεγονός ότι ο Ολυμπιακός είχε παίξει πολύ καλά και είχε φέρει ισοπαλία με την Τότεναμ στο Ναό λίγες μέρες πριν. Λίγο μετά από αυτό το ματς ο διοικητικός ηγέτης της ΠΑΕ έκανε κάποιες δηλώσεις, οι οποίες κατά την ταπεινή μου άποψη, μείωσαν την επιτυχία της ομάδας και εστίασαν στο πρωτάθλημα. Αυτό δημιούργησε ένα κλίμα στο εσωτερικό, όπου ο προπονητής δεν έκανε καθόλου αλλαγές με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να εμφανιστεί νωθρός, κουρασμένος και χωρίς διάθεση, με αποτέλεσμα να του κλέψουν το βαθμό της ισοπαλίας στο τέλος οι τριφυλλοφόροι.

Dr Jekyll: Από όλο το 2019 θα επέλεγα τον αγώνα της Τούμπας. Ο Ολυμπιακός δεν έδειξε ποτέ ανταγωνιστικός και έχασε, με κάτω τα χέρια, τον αγώνα που θα τον έβαζε ξανά στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Από τη φετινό πρωτάθλημα, νομίζω ότι θα επέλεγα και πάλι, λόγω της σημασίας του, ένα ελληνικό ντέρμπι, αυτό με τον Παναθηναϊκό: ο Ολυμπιακός δεν νίκησε το πτώμα του αιώνιου αντίπαλου του και η έλλειψη συγκέντρωσης και έντασης που έβγαλαν οι (κουρασμένοι, πάντως) ποδοσφαιριστές έδειξε ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τη σημασία που έχει ο συγκεκριμένος αγώνας για τους οπαδούς.

Mad Prophet: Σε οποιαδήποτε κατάσταση βρίσκονται ο Θρύλος με το βάζελο, σε όποια διοργάνωση κι αν αναμετρώνται, είτε κρίνεται τίτλος είτε παίζουν σε φιλικό παιχνίδι προετοιμασίας πρέπει να τους κερδίζουμε με όσα περισσότερα γκολ γίνεται. Τουλάχιστον έτσι μεγαλώσαμε κι αυτό μάθαμε από τους παλαιότερους, το μεγάλο ντέρμπι ήταν και είναι ανάμεσα σ’ αυτές τις 2 ομάδες, όσο κι αν προσπαθούν να το αλλάξουν. Όταν λοιπόν αντιμετωπίζεις τον χειρότερο Παναθηναϊκό όλων των εποχών έχεις την απαίτηση η ομάδα να τον διασύρει, κάτι το οποίο δεν έχει γίνει τα τελευταία 3 χρόνια, με εξαίρεση ένα 3-0 επί Μπέντο. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το 1-1 στο Οακα, όπου ένας μπλαζέ και βαριεστημένος Ολυμπιακός είχε απέναντι του τον Πούγγουρα, τον Κουρμπέλη, τον Ζαχίντ, τον Περέα και τον Μολό και δεν έκανε ούτε μια ευκαιρία στο 2ο ημίχρονο κόντρα σε μια ατάλαντη αλλά ψυχωμένη ομάδα.

Θεολόγος: Αν εννοείται ως στιγμή ένα ματς τότε η ισοπαλία με τον ΠΑΟ στον ΟΑΚΑ. Ακολουθεί και η άθλια παθητική εμφάνιση στο Μόναχο.Αν εννοείται αυστηρά «η στιγμή ως στιγμή» τότε η ισοφάριση στη Νέα Σμύρνη από τον Πανιώνιο

RoD: Το ματς με τον Αστέρα στο Βελιγράδι. Τελεία. Δεν είναι μόνο ο τρόπος που ήρθε η ήττα. Δεν είναι δηλαδή μόνο το ότι ο Αστέρας έκανε την ανατροπή. Δεν είναι ότι, για να γίνει αυτό, χρειάστηκε το κοράκι να διαλύσει το όποιο πλάνο είχε η ομάδα μας, δίνοντας μια --τουλάχιστον άδικη-- αποβολή. Το πρόβλημα, για μένα, είναι όσα προηγήθηκαν και όσα επακολούθησαν. Πριν το ματς και μέχρι την ανακοίνωση της ενδεκάδας, νομίζω ότι έχουμε το χαρακτηριστικότερο δείγμα του πόσο μπερδεμένος είναι ο οργανισμός φέτος σε ό,τι αφορά τις προτεραιότητες και τις στοχοθεσίες του, αλλά και πόσο αυτή η ατμόσφαιρα και αυτό το μπέρδεμα χαλάει το μυαλό του προπονητή (πρωτίστως) και των ποδοσφαιριστών (δευτερευόντως). Οι πάντες, λοιπόν, ζητάγανε το παλιό κλασικό ροτέισον (αυτό, ντε, που το λέγανε στα χωριά τους, στη μάνα τους, όταν τους έφτιαχνε όσπρια τρεις μέρες σερί) και «πότε θα δούμε τους νέους παίχτες» και άλλα τέτοια (ανεξαρτήτως αν ξέρουμε από πέρσι πως ο προπονητής έχει ένα ορισμένο πλάνο για την ένταξη νέων παιχτών στην ομάδα και αυτό το πλάνο, εκ του αποτελέσματος, αποδίδει τέλεια). Η διοίκηση, από την άλλη, είχε ήδη εκδηλώσει τις προθέσεις της, ρίχνοντας εξαρχής το βάρος στο πρωτάθλημα, οπότε ακολουθούσε ζόρικο ματσάκι στου Χαριλάου και άρα, μάλλον οι βασικοί θα έπρεπε να είναι φρέσκοι και ξεκούραστοι. Και έτσι έγινε το μπέρδεμα, σε ένα ματς που το είχαμε μέχρι το 60΄ και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Και το μπέρδεμα συνεχίστηκε, και, υπό μία έννοια, συνεχίζεται ακόμα, αφού έκτοτε ο προπονητής κρεμιέται, σε κάθε ευκαιρία, στα μανταλάκια, για τα πάντα σχεδόν, όταν τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενόμενα, ενώ το ματσάκι με τον Αστέρα επανέρχεται (από δημοσιογράφους, οπαδούς, ταξιτζήδες, προπονητές της κερκίδας και άλλα τέτοια… φρούτα) συχνά, ως θλιβερή επωδός, στην κριτική που του ασκείται (μαζί με το ματς με τον βάζελο, που στα δικά μου μάτια, αποτελεί μέρος του ίδιου προβλήματος). Ευτυχώς πάντως που δεν του χρεώνεται ότι φταίει και για τα αίσχη του VAR (περισσότερα επ’ αυτού, σε επόμενη απάντηση). 

1. Καλύτερη αγωνιστική στιγμή [Ανασκόπηση εξαμήνου]

RedTerso: Δεν είναι ακριβώς μόνο μια στιγμή αλλά ένα άθροισμα στιγμών και αφορά τους διαδοχικούς προκριματικούς αγώνες του Champions League. Ο Θρύλος απέκλεισε διαδοχικά τις Βικτόρια Πλζεν, Μπασάκσεχιρ και Κράσνονταρ για να βρεθεί στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Και αν κάποιος θεωρεί ότι δεν έγινε και κάτι σημαντικό, θα ανταπαντήσω ότι η πρόκριση στους ομίλους του Τσουλου, μετά από τρεις προκριματικούς γύρους συνιστά μια μεγάλη επιτυχία. Αν δε, θυμηθούμε ότι ο Ολυμπιακός προκρίθηκε από το μονοπάτι των μη-πρωταθλητών (που περιλαμβάνει πολύ δυνατές ομάδες), τότε η επιτυχία αυτή συνιστά μια σοβαρή υπέρβαση. Ο Ολυμπιακός απέδειξε μέσα από μια σειρά διπλών αγώνων, ότι ο προπονητής κάνει πολύ σοβαρή και μεθοδική δουλειά και ότι χτίζεται μια ομάδα, που με κάποιες συγκεκριμένες πινελιές, μπορεί να κάνει περισσότερο «θόρυβο» στην Ευρώπη.

Dr Jekyll: Με τα ελληνικά ντέρμπι να μην είναι το δυνατό χαρτί του Ολυμπιακού, θα μπορούσε κανείς να σταθεί στην ισοπαλία με την Τότεναμ και την ήττα, στο Καραϊσκάκης, από την Μπάγερν. Επειδή, όμως, όσο ωραίο ποδόσφαιρο και να έπαιξε η ομάδα σε αυτούς τους αγώνες, δεν συνοδεύτηκε από νίκη ή αποτέλεσμα πρόκρισης, θα επιλέξω το 4-0 απέναντι στην Μπασάκ, τη δεύτερη ομάδα του τουρκικού πρωταθλήματος.

Mad Prophet: Υπήρξαν βραδιές που πανηγυρίσαμε έξαλλα, φύγαμε γεμάτοι χαρά από το γήπεδο, όμως καμία δεν ανήκει στην κατηγορία καλύτερη. Ο λόγος είναι πως θα ήθελα πολύ βάλω γράψω εδώ για μια αξέχαστη νίκη σε ντέρμπι ή κόντρα σε ένα ευρωπαϊκό μεγαθήριο αλλά αφού δεν ζήσαμε κάτι τέτοιο θα αναγκαστώ για χάρη του κειμένου να αναφέρω το 4-0 με την Κράσνονταρ. Ένας νέος ήρωας εμφανίστηκε από του πουθενά θυμίζοντας Ρόι Κάρολ και έβαλε φωτιά μέσα στη θερινή ραστώνη.

Θεολόγος: Για να είμαι ειλικρινής όταν έμαθα ότι η Κράσνονταρ απέκλεισε την Πόρτο και μετά η αναμενόμενη για μένα πρόκριση επί της Κράσνονταρ γιατί σήμαινε ομίλους. Αν εννοείται η «στιγμή ως στιγμή» τότε βάζω την κεφαλιά του Μασούρα στην Τουρκία στη νίκη κατά της Μπασακσεχίρ.

RoD: Παρόλο που είναι το πιο πρόσφατο και ίσως κι αυτό να παίζει κάποιο ρόλο στην επιλογή μου, κατά τη γνώμη μου η καλύτερη στιγμή είναι το ματς με  τον Αστέρα στο Καραϊσκάκη και η πρόκριση στο Γιουρόπα. Για όσους δεν το κατάλαβαν, απ’ αυτό το ματς και μάλιστα, έτσι όπως κύλησε, από την έκβασή του την ύστατη στιγμή, κρίνονταν πολύ περισσότερα από μια πρόκριση. Κρινόταν το παρόν και το μέλλον της ομάδας, του προπονητή, των παιχτών, αλλά και του συνόλου. Και θα ήταν βαθιά άδικο (όχι κρίμα• άδικο, κυριολεκτικά) να κριθούν τα πάντα από ένα ματς σαν κι αυτό, όπου ο Θρύλος κυριάρχησε, όπου οι ποδοσφαιριστές και η εξέδρα έδωσαν ό,τι είχαν για να νικήσουν και θεούς και δαίμονες. Είναι από αυτά τα ματς, που αν τα ξαναδείς ψύχραιμα, πολλά μπορείς να πεις (τεχνικά, π.χ. ή ποδοσφαιρικά), ωστόσο τίποτα από αυτά δεν έχει την παραμικρή σημασία. Γιατί σημασία είχαν τα συναισθήματά σου, τα «αχ» σε κάθε ευκαιρία, οι κατάρες σε κάθε αναποδιά, και κυρίως τα δευτερόλεπτα που κύλησαν βαριά σαν αιώνες απ’ την ώρα που ξεκίνησε ο Αραμπί μέχρι τη στιγμή που μπήκε η μπάλα στα δίχτυα. Αυτά τα δευτερόλεπτα, όπου έτρεχε η καρδιά σου να κρυφτεί απ’ το κακό και στο μυαλό σου στριφογύριζαν μνήμες και σκέψεις και οράματα αλλόκοτα. Αυτά τα δευτερόλεπτα που έκαναν τα χέρια σου να τρέμουν, κι ας έχεις πια περάσει τα σαράντα κι ας ξέρεις πλέον ότι υπάρχουν άλλα πράγματα, πολύ πιο σοβαρά σ’ αυτή τη ζωή. Τι είπα; Σοβαρά; Ε όχι και σοβαρά. Μόνη πατρίδα μας ο Θρύλος, ρε! 

Ο Ολυμπιακός και κάποιοι άλλοι στην Ευρώπη

Την ίδια ώρα που εμείς πανηγυρίζαμε την πρόκριση μας στους 32 του Europa League η ιταλική Αταλάντα πανηγύριζε την δική της πρόκριση στους 16 του Champions League. Οι συγκρίσεις έρχονται αυτόματα και από μόνες τους. 

Ποια είναι άραγε μπροστά στον Ολυμπιακό --των 44 πρωταθλημάτων και των 27 κυπέλλων-- η Αταλάντα, μια ομάδα, που δεν έχει πάρει (ούτε καν έχει διεκδικήσει) ποτέ πρωτάθλημα στη χώρα της, μια ομάδα που ο μόνος τίτλος που έχει στην ιστορία της είναι ένα και μοναδικό κύπελλο Ιταλίας; 

Ε, παιδιά, τα ματς δεν τελειώνουν στο ημίχρονο...

Ο Ολυμπιακός πέταξε στα σκουπίδια άλλη μια ευκαιρία να κερδίσει ένα παιχνίδι, το οποίο φάνταζε μέχρι το ημίχρονο ότι ελέγχει, που θα του έδινε τη δυνατότητα να βελτιώσει ακόμα περισσότερο τη βαθμολογική του θέση και να κυνηγήσει τις --όποιες-- πιθανότητες για είσοδο στην οκτάδα. Οι Ερυθρόλευκοι έπαιξαν πολύ καλά στο πρώτο ημίχρονο εξασφαλίζοντας διψήφια διαφορά, αλλά στο δεύτερο μέρος δεν επέστρεψαν ποτέ στο παρκέ και κυριολεκτικά αυτοκτόνησαν. Στο μπάσκετ (όπως και σε όλα τα ομαδικά αθλήματα) κανένα παιχνίδι δεν τελειώνει στο ημίχρονο...

Θύμισε την ομάδα που δεν δεχόταν να χάσει...

Από τον Σεπτέμβρη, που μας πέρασε, οι περισσότεροι έχουμε διαπιστώσει ότι η φετινή χρονιά θα είναι πολύ δύσκολη και περίεργη για τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Τα έχουμε πει αρκετές φορές: Μεγάλα διοικητικά λάθη το καλοκαίρι, ανορθογραφίες στην στελέχωση του ρόστερ και κακές επιλογές. Αλλά για σταθείτε ένα λεπτό. Αυτά είναι όλα γνωστά. Υπάρχει όμως και κάτι που είναι γνωστό χρόνια και τείνουμε να το ξεχνάμε, πρώτα απ' όλα εμείς οι ίδιοι: Στην ομάδα ακόμα παίζουν κάποιοι παίχτες, που μας έχουν κάνει να κλάψουμε από χαρά και να τρελαθούμε πολλές φορές. Χτες το βράδυ στο ΣΕΦ αυτοί οι τύποι θύμισαν πρώτα στους εαυτούς τους και κατόπιν σε όλους εμάς, ότι ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι η ομάδα, που αρνείται να χάσει.

Τα παιδιά από τον Πειραιά #10

Ανάμεικτα συναισθήματα μας άφησε αυτή η εβδομάδα, με τα κορίτσια του μπάσκετ γυναικών να καταγράφουν ένα σπουδαίο ρεκόρ και το βόλεϊ ανδρών να μας προσφέρει 2 αξέχαστα παιχνίδια. Όμως το χάντμπολ και το μπάσκετ ανδρών γνώρισαν την ήττα, που τους άφησε πίσω στο πρωτάθλημα.

Το πρώτο Πανελλήνιο Παιδικό Πρωτάθλημα Μπάσκετ του Ολυμπιακού και ο άγνωστος ήρωάς του

Όπως έχουμε γράψει, η εφηβική ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού άργησε πολύ να κατακτήσει το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Αυτό συνέβη μόλις το 2018 και επαναλήφθηκε το 2019, σε μια προσπάθεια της ομάδας μας να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Αντίθετα η παιδική ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού έχει περισσότερους πανελλήνιους τίτλους (3), τους οποίους μάλιστα κατέκτησε πολύ νωρίτερα. Ο Ολυμπιακός πήρε το πρώτο του Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων το 1995. Τα άλλα δύο πρωταθλήματα τα πήρε τον αμέσως επόμενο χρόνο (1996) και το τρίτο, και μέχρι στιγμής τελευταίο, το 2001. Με αυτό το πρώτο και σημαδιακό πρωτάθλημα του 1995 και τον εντελώς άγνωστο στο ευρύ φίλαθλο κοινό ήρωα του πρωταθλήματος εκείνου θα ασχοληθούμε σήμερα.

Είστε οι καλύτεροι πελάτες

Ένας ψυχωμένος Ολυμπιακός πέρασε διά πυρός και σιδήρου μέσα από την έδρα του αιώνιου αντιπάλου του. Ανέτρεψε με καρδιά πρωταθλητή το 2-1 σε 2-3, την ώρα που όλοι τον είχαν τελειωμένο, αποδεικνύοντας πως είναι εδώ και το φετινό πρωτάθλημα δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να του το πάρει. Πάλεψε ο Παναθηναϊκός με όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα μήπως καταφέρει και σταματήσει το σερί στον Ερασιτέχνη, το οποίο έφτασε στο 45-0 σε όλα τα σπορ, στο 9-0 στο βόλεϊ ανδρών την τελευταία πενταετία και συνολικά στο 28-1 τα τελευταία δέκα χρόνια.

Μια Ολυμπιακή Ιστορία (από όσες τύχει να γραφτούν) #12+1

«Against all odds»

Έφτασε πάλι μια από αυτές τις μέρες που έχεις κυκλώσει στο ημερολόγιο. Ξυπνάς το πρωί και έχεις ακόμα αυτό το νεανικό χαμόγελο που με τα χρόνια έχει αρχίσει να φθίνει. Εκτός όμως αν έχεις ραντεβού με το μοναδικό πράγμα που πλέον σε κάνει να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα. 

Οι κακοί δαίμονες του Ολυμπιακού και η εκδίκησή του

Σε όλη την ιστορία του ο Ολυμπιακός όταν αγωνίζεται στην έδρα του είναι γενικά ασυναγώνιστος. Οι νίκες αποτελούν τον κανόνα. Όταν όμως μια ομάδα παίζει εκτός έδρας είναι φυσιολογικό τα πράγματα να γίνονται πιο δύσκολα. Ο συγκεκριμένος κανόνας, παρά τις όποιες εξαιρέσεις του, ισχύει για όλους και σε όλα τα ομαδικά αθλήματα. Ισχύει λοιπόν και για τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό.

Επαναφορά στην πραγματικότητα

Ο Ολυμπιακός τον τελευταίο μήνα είχε κάνει σημαντικά βήματα προόδου, παίρνοντας κάποια αποτελέσματα, αλλά κυρίως παίζοντας καλό και στοχευμένο μπάσκετ. Αυτή η εικόνα είχε ξαναδώσει την ελπίδα για μια καλή παρουσία στην Ευρωλίγκα και μια πιθανή συμμετοχή στην οκτάδα, που δεν υπήρχε ούτε καν ως υποψία στην αρχή της σεζόν. Το χτεσινό ματς όμως απέναντι στη Ρεάλ μάς «μούδιασε» εμφανώς. Όχι για την ήττα ή τη διαφορά, αλλά κυρίως για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας, κινήτρου και διάθεσης.

Οι νύχτες πριν τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι

Το ταραγμένο καλοκαίρι του 1965 είναι η εποχή που ο Μάρτον Μπούκοβι και ο Μιχάι Λάντος πιάνουν λιμάνι. Τα «Ιουλιανά», η δολοφονία Πέτρουλα, ο κοινωνικός αναβρασμός, οι φήμες πως οι συνταγματάρχες ετοιμάζουν πραξικόπημα συνθέτουν το υπόβαθρο της άφιξης του Μπούκοβι στον Ολυμπιακό. Από τις πρώτες μέρες του στην ομάδα, ο κόσμος άρχισε να τον λατρεύει. Μια λατρεία η οποία θα λάμβανε μεταφυσικές διαστάσεις το επόμενο διάστημα. Ο λόγος; Η ομάδα έπαιζε ένα ποδόσφαιρο που για την εποχή ήταν κάτι παραπάνω από πρωτοποριακό. Ο Μπούκοβι μετονομάστηκε πολύ γρήγορα σε «δάσκαλο» και αργότερα σε «πατέρα» γιατί έτσι τον έβλεπαν οι Ολυμπιακοί της εποχής. Ήταν το αποκούμπι τους μετά από ταραγμένες μέρες και νύχτες.

Τα παιδιά από τον Πειραιά #9

Κυριολεκτικά αυτή η εβδομάδα τα είχε όλα για τον Θρύλο, που μας καθήλωσε με τις αμέτρητες επιτυχίες του σε αρκετά αθλήματα. Τι να ξεχωρίσεις από όλα; Το πρωτάθλημα στην Πυγμαχία; Τις ευρωπαϊκές νίκες σε Πόλο ανδρών και Βόλεϊ γυναικών; Το σερί στο Μπάσκετ γυναικών; Τα πανελλήνια ρεκόρ του Χρήστου; Τα μετάλλια σε Ξιφασκία, Τάε Κβο Ντο και Kick Boxing; Όπως καταλάβατε, ακολουθεί ένα κείμενο γεμάτο επιτυχίες.

Συνεχίζει να απογοητεύει, πρώτη ήττα στο πρωτάθλημα

Τέλος στο αήττητο των ερυθρόλευκων στο πρωτάθλημα έβαλε η Κηφισιά, η οποία πήρε άξια νίκη στο τάι μπρέικ κόντρα σε έναν Ολυμπιακό που έδωσε συνέχεια στις άσχημες εμφανίσεις του. Οι Πειραιώτες με εξαίρεση το 1ο σετ, ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Περιπλέκονται τα πράγματα όσον αφορά την 1η θέση στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, παράλληλα αρχίζουν οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της ομάδας. 

Χαμένη ευκαιρία

Θα ξεκινήσω με κάτι που θα αναιρέσω ακριβώς μερικές γραμμές παρακάτω. Αν στην τελευταία επίθεση, ο Μπάλντγουιν είχε κάνει φάουλ στον Παπαγιάννη, στον παίχτη που είχε μέχρι χθες 0/4 βολές στην φετινή Ευρωλίγκα, σήμερα θα μιλούσαμε για μια μεγάλη νίκη. Στη ζωή όμως και στον αθλητισμό δεν μπορούμε να μιλάμε με υποθέσεις. Ο Ολυμπιακός έκανε μια σοβαρότατη και γεμάτη ωριμότητα εμφάνιση στο Ο.Α.Κ.Α., θα μπορούσε να έχει το ματς και να φέρει τα πάνω κάτω στις θέσεις που οδηγούν στα play offs. Ακόμη βέβαια είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για κάτι τέτοιο. Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του 22 παιχνίδια ώστε να καταφέρει να πλασαριστεί στην οχτάδα.

Η αλήθεια για το ανεπανάληπτο σκορ-ρεκόρ 110-68 επί του ΠΑΟ

1.ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Ο ΠΑΟ είχε ήδη κατακτήσει το πρωτάθλημα της περιόδου 1976/77, νικώντας δύο φορές τον Ολυμπιακό, και τις δύο στην παράταση. Αυτό ήταν μεγάλο πλήγμα για τον Ολυμπιακό, ο οποίος την προηγούμενη περίοδο (1975/76) είχε πάρει όχι μόνο το αήττητο πρωτάθλημα, αλλά είχε πετύχει και το νταμπλ. Η ομάδα μας το έφερε βαρέως και είχε ρίξει όλο το ενδιαφέρον της στην κατάκτηση του Κυπέλλου, μέσα από το οποίο θα αγωνιζόταν στην Ευρώπη, στη διοργάνωση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, που υπήρχε τότε. 

Τα παιδιά από τον Πειραιά #8

Μπορεί να χαρακτηριστεί μια ήρεμη εβδομάδα αυτή που μας πέρασε για τον Ολυμπιακό σε όλα τα επίπεδα, αφού με εξαίρεση τη σπουδαία πρόκριση των κοριτσιών στο πόλο, τα παιχνίδια στα υπόλοιπα τμήματα κύλησαν όπως πρέπει. Επίσης ξεχωρίζουμε και τη σημαντική νίκη της ομάδας στο μπάσκετ για την Α2, που ήρθε με δραματικό τρόπο. Ας δούμε πιο αναλυτικά τα πεπραγμένα σε όλες τις ομάδες του συλλόγου, ενώ προετοιμαζόμαστε για σημαντικά και δύσκολα παιχνίδια που πλησιάζουν.

Με ύφος μπλαζέ, πέταξε ένα βαθμό

Για 3η σερί χρόνια, ο Ολυμπιακός φεύγει από τη Μίκρα με τη νίκη στο τάι μπρέικ, η διαφορά είναι πως φέτος έπαιξε υπεροπτικά κόντρα σε έναν παθιασμένο Ηρακλή, που του έδωσε ένα καλό μάθημα πως δεν πρέπει να υποτιμήσει κανέναν ώστε να διατηρηθεί στην 1η θέση. Έστω και μ’ αυτές τις συνθήκες, είδαμε το καλύτερο φετινό παιχνίδι του πρωταθλήματος, με τον Θρύλο να κρατάει μονάχα τους 2 βαθμούς της νίκης.

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σε αυτό που ονομάζουμε «ελληνικό μπάσκετ». 

Μίμης Στεφανάκος: One of a kind

Την 1.12.1965 αγωνίστηκε για τελευταία φορά στον Ολυμπιακό ο Μίμης Στεφανάκος, ο παίκτης που από πολλούς ειδικούς του παρελθόντος θεωρήθηκε ως ο μεγαλύτερος σέντερ-μπακ που έπαιξε ποτέ στον Ολυμπιακό, όπου έκανε μια μεγάλη καριέρα. Η καριέρα όμως αυτή θα μπορούσε να ήταν ακόμη μεγαλύτερη, αν δεν ξενιτευόταν, αναζητώντας επωφελέστερο βιοπορισμό, υψηλότερες αποδοχές και περισσότερα χρήματα ή, για να το πούμε πιο συνοπτικά, αν δεν ήταν αυτός που ήταν.

Αξιοσημείωτο είναι ότι εγκατέλειψε όχι μόνο την ομάδα, αλλά και την ίδια τη χώρα, πάνω στη ποδοσφαιρική του ακμή, σε ηλικία μόνο 28 ετών, την καλύτερη και πιο αισιόδοξη εποχή, τότε που μόλις είχε έρθει ο Μπούκοβι. Αλλά και από την ενεργό δράση αποσύρθηκε νέος, σε ηλικία μόλις 32 ετών.  

Εκείνο για το οποίο θα μείνει στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ο Στεφανάκος ήταν ο απόλυτα μποέμ χαρακτήρας του, που δεν χώραγε σε κανένα καλούπι όχι μόνο της απόλυτα συντηρητικής εποχής του, αλλά ούτε και άλλων μεταγενέστερων εποχών.

Θρίαμβος απέναντι στην Αρμάνι

Kαι αγώνας #mexritelous# απέναντι στη χειρότερη παράκγκα, που έχει γνωρίσει ο ευρωπαϊκός αθλητισμός.

Ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε άλλη μια έξοχη εμφάνιση και μάλιστα απέναντι σε μια ομάδα που βρισκόταν στην πρώτη τετράδα της βαθμολογίας. Η εμφάνιση αυτή πιστοποίησε την ξεκάθαρη βελτίωση, που παρουσιάζουν το τελευταίο διάστημα οι Πειραιώτες και έχει μεταφραστεί σε 3 νίκες στα τελευταία 4 παιχνίδια τους. Την Παρασκευή όμως μάθαμε και για την άρνηση των διεθνών του Ολυμπιακού (Πρίντεζης, Παπανικολάου, Κόνιαρης) να συμμετάσχουν στη φαρσοκωμωδία, που έχει στήσει ο Βασιλακόπουλος με τον εθισμένο επιφανή φίλαθλο του βάζελου. Αγώνας μέχρι τέλους απέναντι στο «φάρο», το σύστημα του «σωλήνα» και τον βάζελο «χορηγό» της ομοσπονδίας.

Τα παιδιά από τον Πειραιά #7

Κατάκτηση πρωταθλήματος και μεταλλίων, επίτευξη ρεκόρ, άνετες νίκες και μια υπέρβαση που έμεινε ανολοκλήρωτη. Μια εβδομάδα που η αγαπημένη μας ομάδα μας χάρισε όμορφες στιγμές που μας γεμίζουν περηφάνια. Πάμε να δούμε πιο συγκεκριμένα τα πεπραγμένα σε 10 τμήματα του Θρύλου. 

Για όλα φταίει ο Μαρτίνς (- not!!)

Ο Μαρτίνς θα φταίει για το τσαφ του Μεριά. Ή που τον έβαλε (τον… άχρηστο) και δεν επέλεξε τον «βράχο» Ισαάκ. Ο Μαρτίνς θα φταίει για το κοράκι που δεν σφύριξε φάουλ στο δεύτερο γκολ. Μάλλον, θα φταίει και για την ομάδα που διαμαρτυρόταν αντί να κοιτάξει να αμυνθεί. Ίσως και για το μπολ-μπόι που αγκάλιαζε μετά ο αχώνευτος. Σίγουρα, θα φταίει για τις αλλαγές που δεν έκανε εγκαίρως, για το ότι η ομάδα έπαιζε μπαλίτσα, ενώ προηγούνταν, ενώ θα έπρεπε να βάλει κάνα τρόλεϊ μπροστά στο τέρμα. Και πάντως δεν θα… φταίει για την μπάλα που έπαιξε η ομάδα στο α΄ ημίχρονο ούτε για το πώς στάθηκε μες στο Λονδίνο απέναντι στην Τότεναμ. 

Φλαμένγκο και Ολυμπιακος: κάποια κοινά σημεία

Είπα στον εαυτό μου πριν από τον τελικό πως, αν κερδίσει η Φλαμένγκο το φετινό Κόπα Λιμπερταδόρες, θα έγραφα κάποια πράγματα, κάνοντας βέβαια αναφορές και συσχετισμούς με τον Ολυμπιακό. Όλα έδειχναν, σύμφωνα με την εξέλιξη του αγώνα, ότι δεν θα έγραφα, αλλά τελικά έγινε η ανατροπή και τώρα πρέπει να γράψω.

Η καθιερωμένη φάπα στις μπουγάτσες στο League Cup

Είναι η συνήθεια που έγινε λατρεία! Όταν πετυχαίνουμε τον μπαογκ στον πρώτο διεκδικούμενο τίτλο στο βόλεϊ ανδρών τότε παραδοσιακά ο Θρύλος βγαίνει νικητής! Έτσι και χτες λοιπόν στον πρώτο ημιτελικό του League Cup ο Ολυμπιακός επικράτησε εμφατικά με 3-0 σετ απέναντι στην ομάδα που ανακάλυψε το βόλεϊ την τελευταία δεκαετία και στέλνοντας ένα ακόμα ηχηρό μήνυμα ότι και φέτος οι τίτλοι θα έρθουν στο λιμάνι!

Χαμόγελο ξανά!

Το έχουμε πει κατ' επανάληψη: Η φετινή χρονιά είναι πολύ ιδιαίτερη για την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Δεν χρειάζεται να σημειώσουμε άλλη μια φορά τα πολύ μεγάλα λάθη που έγιναν το καλοκαίρι, καθώς πορευόμαστε με αυτά στις αποσκευές μας, παρόλο που έχουν γίνει προσπάθειες να διορθωθούν (κάποια από αυτά). Το σημαντικό είναι ότι ο Θρύλος δείχνει να βρίσκεται σε τροχιά εμφανούς βελτίωσης, κάτι που επιβεβαιώνει η πολύ σημαντική χθεσινή εκτός έδρας νίκης απέναντι στην Άλμπα στο Βερολίνο. Τα χαμόγελα κάνουν δειλά την εμφάνισή τους.

Νοέμβρης '73, Πολυτεχνείο και Υβ Τριαντάφυλλος

Για τον Υβ Τριαντάφυλλο δεν θα γράψω πολλά. Αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έπαιξε στον Ολυμπιακό, δεν έχει ξεχαστεί. Εξακολουθεί να είναι γνωστός ακόμη και σήμερα. Συνεπώς μπορεί κανείς να βρει πολλά πράγματα, που έχουν γραφτεί γι’ αυτόν σε διάφορα μέσα και από διάφορους δημοσιογράφους. 

Περίπατος στη Σύρο

Ασταμάτητη η ομάδα του Μουνιόθ που ήδη μετράει 2 διπλά σε δύσκολες έδρες όπως είναι η Πυλαία και η Σύρος χωρίς να μάλιστα έχει χάσει σετ. Όπως όλα δείχνουν δύσκολα θα χαθεί η 1η θέση στην κανονική περίοδο και το πλεονέκτημα έδρας. Στο νησί των Κυκλάδων, όπου παραδοσιακά οι ερυθρόλευκοι δυσκολεύονταν, πέρασαν ανετότατα, εκτελώντας τον Φοίνικα από την γραμμή του σερβίς. Επόμενη αναμέτρηση την ερχόμενη Πέμπτη (21/11, 18:00), ξανά με τον Παοκ, αυτή τη φορά όμως για τους ημιτελικούς του Λιγκ Καπ.

Τα παιδιά από τον Πειραιά #6

Μια εβδομάδα με αρκετές συγκινήσεις, δύσκολους αγώνες, σημαντικές νίκες αλλά με ένα μεγάλο σερί που σταμάτησε και μια ευρωπαϊκή μάχη που χάθηκε αλλά θα έχουμε την ευκαιρία στο σπίτι μας να πάρουμε τη ρεβάνς.

Έχει ακόμα σφυγμό

Σπάω το κεφάλι μου να βρω κάποια εξήγηση, κάποια φόρμουλα να αναλύσω και να καταλάβω τον φετινό Ολυμπιακό. Στο αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η ομάδα και στην αδυναμία να εξηγήσω, το μόνο που κατάφερα είναι να ανατρέξω σε μία παροιμία που έχω ακούσει και πάντα μου φαινόταν μεστή νοήματος. «Όχι όπως ήξερες, όπως βρήκες», λέει το γνωμικό του πάντα σοφού --λέμε τώρα-- λαού και ταιριάζει γάντι φέτος σε όσους αγαπούν την ομάδα και αγωνιούν με τα χάλια της. 

1985/86: Η μόνη αναλαμπή αξιοπρέπειας στην πέτρινη μπασκετική δεκαετία του '80 (και ο ξανθός)

Η δεκαετία του 1980 ήταν μια μαύρη περίοδος για το τμήμα μπάσκετ του Ολυμπιακού. Ήταν μια περίοδος πέτρινων χρόνων. Θα βγάλουμε από τον απολογισμό την πρώτη σεζόν της δεκαετίας (1980/81), που όντως προσπαθήσαμε να πάρουμε το πρωτάθλημα και τερματίσαμε στη δεύτερη θέση κοντά στον ΠΑΟ και πάνω από τον Άρη του Γκάλη, γιατί αυτή ήταν ουσιαστικά και η τελευταία χρονιά της μεγάλης ομάδα της δεκαετίας του 1970. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από την περίοδο 1981/82, με τον Ολυμπιακό να βρίσκεται σε μια εντελώς νέα φάση και εποχή. 

Δυο στα δυο και συνεχίζει

Διπλασίασαν τις νίκες του στο πρωτάθλημα (το περασμένο Σάββατο) οι Πειραιώτες επικρατώντας του ΟΦΗ με 3-1 σετ. Οι Κρητικοί μας ζόρισαν σε σημαντικό βαθμό, κρατώντας μας σε εγρήγορση ενόψει της δύσκολης συνέχειας, αφού ακολουθούν παιχνίδια με Φοίνικα Σύρου και Παοκ. Πρωταγωνιστής της αναμέτρησης ο Φίνγκερ με 26 πόντους και 71% στην επίθεση.

Τα παιδιά από τον Πειραιά #5

Μεγάλες νίκες, σπουδαία ρεκόρ, κατάκτηση μεταλλίου, με λίγα λόγια η εβδομάδα που μας πέρασε τα είχε όλα για τον Θρύλο. Ας δούμε αναλυτικά τι έγινε σε όλα τα παιχνίδια που έδωσε ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος.

Σεζόν 2005/06: Η ομάδα μπάσκετ «επιστρέφει» μετά από καιρό

Ένα αφιέρωμα σε μια ιδιαίτερη χρονιά του μπασκετικού τμήματος.

Σπασμένες πυξίδες

Το κείμενο αυτό δεν αποτελεί σε καμία μορφή ανάλυση του αγώνα κόντρα στην Εφές. Κάτι τέτοιο θα ήταν το λιγότερο άτοπο και κενό περιεχομένου. Δεν είδαμε στον αγώνα κάτι το οποίο δεν έχουμε δει στα προηγούμενα παιχνίδια της φετινής διοργάνωσης από την ομάδα. Το κείμενο αυτό φιλοδοξεί να συγκεντρώσει συνοπτικά τις απορίες του κόσμου που πονάει τον Ολυμπιακό και το μπασκετικό του τμήμα.

Το λες και ήττα με κάτω τα χέρια...

Πολλοί θα πουν ότι ο Ολυμπιακός έχασε με το αξιοπρεπές 2-0 στην έδρα της πανίσχυρης Μπάγερν Μονάχου. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι ερυθρόλευκοι έκαναν μια από τις χειρότερες, ηττοπαθείς και παθητικές εμφανίσεις τους, στη διαδρομή τους στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Χτες στο Μόναχο παρουσιάστηκε μια ομάδα, που ήταν συμφιλιωμένη με την ήττα και απλώς περίμενε στωικά να έρθει το μοιραίο. Αυτός δεν ήταν ο Ολυμπιακός, που έχουμε μάθει από παιδιά και έχει κάνει καλές εμφανίσεις στην Ευρώπη, ακόμα και όταν έχει ηττηθεί.

Έδειξε από νωρίς ποιος θα είναι και φέτος το αφεντικό

Στο ρελαντί πήρε την πρεμιέρα ο Ολυμπιακός που πέρασε ξεκούραστα με 0-3 σετ από την έδρα του Παοκ για την 1η αγωνιστική του πρωταθλήματος. Οι ερυθρόλευκοι, σαφώς ανώτεροι από τον αντίπαλο, κατέβηκαν στο παιχνίδι σωστά προετοιμασμένοι και, με εξαίρεση το 2ο σετ, δεν δυσκολεύτηκαν να φτάσουν στη νίκη. Στο τέλος, η ομάδα του Μουνιόθ μάς άφησε ένα χαμόγελο πως θα δούμε ωραία πράγματα και φέτος. Αυτή ήταν η 11η συνεχόμενη επικράτηση σε βάρος της ομάδας του βορρά σε επίπεδο πρωταθλήματος.

Ο Μπλαχίν ως προπονητής του Ολυμπιακού: μια ηρωική δουλειά υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες

Την 5η Νοεμβρίου 1952 γεννήθηκε ο Όλεγκ Μπλαχίν (όπως έχει επικρατήσει να γράφεται και να προφέρεται το όνομά του, αν και δεν είναι απόλυτα σωστό). Ο Όλεγκ Μπλαχίν ως παίκτης θεωρείται ο μεγαλύτερος της ΕΣΣΔ (φυσικά και της Ουκρανίας) και ένας από του μεγαλύτερους του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Τα ρεκόρ του στην εθνική ομάδα και στην Ντινάμο Κιέβου σε όλους τους τομείς (συμμετοχές, γκολ, ατομικές διακρίσεις και βραβεία κ.λπ.) θα μείνουν αιώνια. 

Πολλοί πιστεύουν ότι ήταν το αγαπημένο παιδί του φημισμένου προπονητή του στην Ντινάμο και στην εθνική, του Βαλερί Λομπανόφσκι. Ωστόσο δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Οι σχέσεις του Όλεγκ με τον Λομπανόφσκι ήταν απλώς τυπικές, ούτε εχθρικές, αλλά ούτε και φιλικές. Ο Μπλαχίν ακολουθούσε με συνέπεια το προπονητικό πρόγραμμα εκγύμνασης/ φυσικής κατάστασης του Λομπανόφσκι, το οποίο, όμως, ο ίδιος θεωρούσε υπερβολικό και απάνθρωπο, κατάλληλο πιο πολύ για αστροναύτες παρά για ποδοσφαιριστές. 

Σήμερα όμως και εδώ θα μιλήσουμε για τον Μπλαχίν όχι ως παίκτη, αλλά ως προπονητή και δη ως προπονητή του Ολυμπιακού.