Κοιτώντας ένα κρεμασμένο πανό...

Βαθύ καλοκαιράκι. 19 Ιουλίου «δείχνει» το ημερολόγιο και αυτή τη μέρα είναι προγραμματισμένο το πρώτο φιλικό του Ολυμπιακού στον ναό με τον Αστέρα Τρίπολης. Η υποχρεωτική παρουσία στην Αθήνα μέσα στο κατακαλόκαιρο είναι αφόρητη, αλλά και μόνο στη σκέψη οτι θα ξαναδείς το δαφνοστεφανωμένο Έφηβο από κοντά είναι αρκετή για να ανακουφιστείς. Τι καλύτερο λοιπόν από το να κατηφορίσεις με την παρέα στο Καραϊσκάκη και να δεις μετά από σχεδόν 4 μήνες τη μεγάλη σου αγάπη. Να τσεκάρεις τον βαθμό ετοιμότητας της ομάδας, να προσπαθήσεις να «αποκρυπτογραφήσεις» το αγωνιστικό μας πλάνο και να το συγκρίνεις με την προηγούμενη χρονιά, και να «αξιολογήσεις» τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα.

biancorossi1925 team

Εφοδιαζόμαστε με τα απαραίτητα νερά και μπύρες, μπαίνουμε στο γήπεδο και βρισκόμαστε πάλι στις κλασικές μας θέσεις στο πέταλο. Το πέταλο της τιμημένης Θύρας 7. Στο πέταλο που έχουν γραφτεί μερικές από τις πιο λαμπρές στιγμές της οπαδικής μας ιστορίας. Είναι περίπου μια ώρα πριν ξεκινήσει το φιλικό. Αφού λοιπόν πάρουμε τη θέση μας στην κερκίδα, προσπαθούμε να «ρουφήξουμε» όλες εκείνες τις αγαπημένες εικόνες μέσα στο γήπεδο. Να «ξαναμυρίσουμε» το χορτάρι, να πούμε δυο κουβέντες με τα αδέρφια, που καθόμαστε δίπλα-δίπλα όλα αυτά τα χρόνια και να «χαζέψουμε» την προθέρμανση της ομάδας. Τη στιγμή όμως που συμβαίνει αυτή η «ιεροτελεστία» το μάτι μας πέφτει πάνω στο πανό, που είναι κρεμασμένο στο κέντρο του πετάλου...

Το πανό είναι το γνωστό «Kosovo is Serbia» που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια πρώτα σε παιχνίδια μπάσκετ με τα αδέρφια του Ερυθρού Αστέρα και αργότερα «πύκνωνε» τις παρουσίες του σε «σχετικά» ή άσχετα παιχνίδια. Η «ιεροτελεστία», που περιγράψαμε παραπάνω διακόπτεται καθώς προσπαθούμε να καταλάβουμε τη «λογική» βάσει της οποίας κρεμάστηκε το συγκεκριμένο πανό σε ένα φιλικό με τον Αστέρα Τρίπολης, μέσα στο κατακαλόκαιρο και μια βδομάδα πριν από τα ματς-φωτιά με την μισητή --πλην όμως σέρβικη-- Παρτιζάν Βελιγραδίου.

Η πρόσληψη του Μπέσνικ Χάσι στη θέση του προπονητή δεν μας είχε βρει σύμφωνους, όχι όμως επειδή είναι Αλβανός/Κοσοβάρος. Και όπως έχουμε ξαναπεί μακάρι να μας αναγκάσει με την ομάδα, που θα παρουσιάσει μέσα στη χρονιά, να κάνουμε «κωλοτούμπα» και στο τέλος να τον αποθεώνουμε. Επανερχόμαστε. Η Θύρα 7 μετά το παγκόσμιο συνέδριο συνδέσμων είχε γράψει σε ανακοίνωση: Εκφράσαμε στην διοίκηση της ΠΑΕ την αντίθεση και επιφύλαξη μας σχετικά με την πρόσληψη του συγκεκριμένου προπονητή. Παρόλα αυτά ΔΕΝ νοείται η μη στήριξη του ποδοσφαιρικού μας τμήματος με κανένα τρόπο.Άλλωστε Ολυμπιακοί γίναμε για τον δαφνοστεφανωμένο και την ερυθρόλευκη όχι για τα πρόσωπα.

Κάτι όμως πάει στραβά ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις. Πώς ακριβώς στηρίζεις την ομάδα, άρα και τον προπονητή της, όταν σε ένα φιλικό παιχνίδι, και δη το πρώτο της νέας σεζόν στο γήπεδό σου, κρεμάς το συγκεκριμένο πανό; Στο δικό μας μυαλό ΔΕΝ νοείται τέτοιου είδους συμπεριφορά. Το μονό, που μπορεί να «πετύχει» μια τέτοια κίνηση είναι να δημιουργήσει ανασφάλεια, «ξενέρωμα» και την αίσθηση οτι είναι ανεπιθύμητος, στον προπονητή της ομάδας και σίγουρα δεν θα του δημιουργήσει το συναίσθημα της στήριξης του κόσμου. Όταν λες οτι στηρίζεις πραγματικά την ομάδα το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να σιωπήσεις και να μη χειροκροτήσεις κάποιον που δεν σου αρέσει, αλλά να στέκεσαι δίπλα στην ομάδα. Όπως κάναμε στο παρελθόν με τον μπουρούχα τον Οικονόμου, που μας έβριζε στο Τελ-Αβιβ ή με τον Μιχαλάκη τον Κωνσταντίνου, τον Καπίνο ή όποιο άλλο πρόσωπο δεν μας κάνει ως επιλογή στον «αγγελικά πλασμένο» κόσμο του μοντέρνου αθλητισμού που όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται. Η στήριξη στην ομάδα γίνεται με πράξεις... Και τελικά, η κριτική στον προπονητή τι αφορά; Το όνομά του και τις ικανότητές του -- και άρα την επιλογή της διοίκησης, που ένα μέρος των οργανωμένων τη θεωρεί άστοχη; Αν είναι έτσι, ο λαός του Θρύλου ξέρει τον τρόπο να αντιδράσει. Κορνέδες πουλιούνται ακόμα στα ζαχαροπλαστεία! Το να κάνεις «κριτική» μέσω της καταγωγής, της θρησκείας ή ακόμα και του χρώματος του δέρματος ενός ανθρώπου (και δη ανθρώπου της ομάδας) δεν αντιστοιχεί καθόλου στην κουλτούρα του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς. Αυτονόητο αυτό για όποιον ξέρει την ιστορία αυτού του συλλόγου. Αλλιώς θα έπρεπε να βγάλουμε πανό «η Μακεδονία είναι ελληνική» για τον Άντιτς, «η Βόρειος Ήπειρος είναι ελληνική» για τον Κασάμι (και τον Στρακόσια), «η Σμύρνη είναι ελληνική» για τον Μπουλούτ (για να θυμηθούμε τους πιο πρόσφατους). Και καλώς δεν το κάναμε. Γιατί παίζαν μια χαρά μπαλίτσα και, ως οπαδοί, γουστάραμε. Κι αν δεν ήταν αντάξιοι της φανέλας, ξέραμε πώς να το δείξουμε. Σίγουρα, πάντως, όχι βάσει της καταγωγής τους.

Η «δικαιολογία» που ακούγεται για το κρέμασμα του πανό είναι ότι έτσι «τιμάμε» την φιλία μας με τα αδέρφια του Ερυθρού Αστέρα. Η αδελφοποίση αυτή όμως, δεν βασίζεται σε τέτοια πολιτικά ζητήματα, αλλά στην οπαδική μας ιστορία και στον αμοιβαίο οπαδικό σεβασμό με τους Delije. Κοινά σημεία μας είναι τα ερυθρόλευκα χρώματα, τα πέταλα που έχουμε μοιραστεί σε όλη την Ευρώπη μαζί τους. και στις «μάχες» που έχουμε δώσει από κοινού απέναντι σε άλλους οπαδούς. Στην προσεχή εβδομάδα ο Θρύλος παίζει με την μισητή Παρτιζάν, που «τυγχάνει» να είναι και ομάδα της Σερβίας. Εκεί άραγε θα υπάρχει αυτό το πανό; Αν υπάρχει φανταζόμαστε οτι οι οπαδοί της Παρτιζάν, που τόσο σιχαινόμαστε, μάλλον θα το ευχαριστηθούν και μπορεί, αν ήταν στο απέναντι πέταλο, να μας χειροκρόταγαν κιόλας. Αν όχι, θα επιβεβαιωθεί οτι ήταν ένα σαφές αλλά τραγικό --κατά τη γνώμη μας-- μήνυμα απέναντι στον προπονητή μας και ταυτόχρονα μια πολύ «έμμεση», ετεροχρονισμένη και εντέλει άσφαιρη κριτική προς τη διοίκηση για την πρόσληψη του Χάσι.. Ας κάτσουν λοιπόν οι εμπνευστές τέτοιων επιλογών να σκεφτούν πάνω στις πράξεις τους. Εμείς σε εκείνο το ματς θα φωνάζουμε με όλη μας τη δύναμη «Jebi grobare» και σίγουρα όχι «Kosovo-Serbia».

Και κάτι τελευταίο. Καλώς ή κακώς η κάθε πράξη/σκέψη/επιλογή στη ζωή είναι πολιτική. Ακόμα και η άρνηση αυτής της θέσης είναι  πολιτική επιλογή και ως εκ τούτου είναι και πολιτική θέση. Η «άρνηση της πολιτικής» είναι καθαρά πολιτική επιλογή. Παρ’ όλα αυτά, όταν λέει κάποιος οτι υποστηρίζει το «no politica», αλλά παίρνει «θέση» μέσω πανό και μηνυμάτων σε πολιτικά ή θρησκευτικά ζητήματα (βλ. πανό για την Εσφιγμένου), υποτίθεται αρνούμενος την πολιτική φύση των διάφορων τέτοιων ζητημάτων, πρέπει να γνωρίζει ότι πρώτος αυτός καταπατά τις «αρχές» του «no politica» που με τόση θέρμη υποστηρίζει. Όποιος έχει μυαλό μπορεί να καταλάβει διάφορα. Η ιστορία του Ολυμπιακού είναι τεράστια. Όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει για αυτήν και θα καταλάβει πάρα πολλά πράγματα. Και αντίστοιχα τεράστια είναι και η ιστορία του οπαδικού μας κινήματος. Και όσο και να γίνεται σε διάφορες στιγμές προσπάθεια να σπιλωθεί είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα, στο τέλος θα μιλήσει η ίδια η ιστορία μας και θα μένει και θα ιπερισχύει πάντα το πάθος για την ερυθρόλευκη και ριγωτή και τον δαφνοστεφανωμένο Έφηβο.

Ζήτω ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς!