Του Dr. Jekyll
Ο Ολυμπιακός φέτος κινείται με σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα στο μεταγραφικό παζάρι. Οι προσθήκες, όμως, σημαίνουν πάντα και αποχωρήσεις. Ο κόσμος του Ολυμπιακού δένεται με παίχτες. Η αποχώρηση του Τσόρι και του Καμπιάσο σίγουρα αφήνουν μια γεύση πίκρας, όσο και αν όλοι --ή τουλάχιστον οι περισσότεροι-- αναγνωρίζουν ότι έπρεπε να γίνουν. Κάποιοι θεωρούν ότι είναι λάθος οι αποχωρήσεις του Μπουχαλάκη, του Κασάμι, του Σιόβα και αρκετών ακόμα ποδοσφαιριστών που δεν χωρούν στα πλάνα της φετινής τεχνικής ηγεσίας.
Σε ένα μόνο όνομα, από αυτά που ακούγονται πως είναι προς αποχώρηση, θα σταθώ, όχι --μόνο-- γιατί είναι προσωπική συμπάθεια, αλλά γιατί μου κάνει τεράστια εντύπωση ότι στα σχόλια συνοπαδών που διαβάζω, βλέπω τη πλειοψηφία να θεωρεί την αποχώρησή του λογική ή αδιάφορη. Ο ποδοσφαιριστής αυτός, αισθάνομαι πως μας συστήθηκε με μια θεατρική υπόκλιση στο 64΄ λεπτό της 6ης αγωνιστικής. Ο μικρόσωμος αυτός μέσος ήταν μια όαση στο δυσλειτουργικό περυσινό τρόπο ανάπτυξης, μέχρι, τουλάχιστον, να αρχίσει να βγάζει τη συσσωρευμένη κούραση που κουβαλούσε από τα ασταμάτητα παιχνίδια που έδινε από το καλοκαίρι του 2015.
Ο Αντρέ Μάρτινς, λοιπόν, ήταν ο μοναδικός μας μέσος τη περυσινή χρονιά που γλύκαινε το -άτσαλο- παιχνίδι που είχε στο μυαλό του ο Πάουλο Μπέντο. Από τα πόδια του --στο πρώτο, κυρίως, μισό της χρονιάς, εκεί που ούτε ο Φορτούνης, λόγω ντεφορμαρίσματος, ούτε οι Μάριν και Τσόρυ, λόγω παροπλισμού, βοηθούσαν στην ανάπτυξη-- σπάνια έφευγε λανθασμένη μπαλιά, είτε σε κοντινή, είτε σε μακρινή απόσταση.
Ο Χάσι, διαβάζω, τον τοποθετεί κυρίως πίσω από τον επιθετικό, σε μια θέση που έχεις ήδη τον Φορτούνη, τον Μάριν, τον Οφόε και τον Ανδρούτσο (για να μην μπερδευόμαστε από τις συνεχείς αλλαγές θέσης, η «κανονική» θέση του ταλαντούχου παίκτη μας, τουλάχιστον στις «μικρές» μας ομάδες, εκεί είναι). Επίσης, κρίνοντας από τις επιλογές του, ο νέος μας προπονητής, θέλει παίχτες πιο δυναμικούς, πιο ογκώδεις, από τον μικρόσωμο Πορτογάλο.
Παρακολουθώντας σχεδόν όλα τα περυσινά παιχνίδια του Ολυμπιακού, στο πρόσωπο του Μάρτινς έβλεπα έναν «Ιμπαγάσα των φτωχών». Έναν παίχτη που χωρίς να αμελεί τα αμυντικά του καθήκοντα --με τους περιορισμούς στη δύναμη που έθετε η σωματοδομή του-- ήταν σε θέση να προσφέρει τα μάλα στην επιθετική ανάπτυξη, αλλά και στην ηρεμία που έπρεπε να έχει η ομάδα, όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις.
Ο Αντρέ Μάρτινς είναι πολύ πιθανό, αν πιστέψουμε την αρθρογραφία του Ολυμπιακού, σύντομα να αποτελεί παρελθόν από την ομάδα. Όπως έγραφα και στη πρώτη παράγραφο, το να αποχωρούν παίκτες είναι δεδομένο στο ποδόσφαιρο. Επίσης, πάντα ο προπονητής πρέπει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το ρόστερ της ομάδας (είτε πρόκειται για τον άκρως επιτυχημένο Βαλβέρδε και τον Μήτρογλου, είτε για τον Πάουλο Μπέντο και τους Τσόρι, Μάριν, Πάρντο κ.λπ.), αφού αυτός είναι υπόλογος για την εικόνα που θα παρουσιάσει η ομάδα.
Ας ξαναγυρίσουμε στην πρώτη παράγραφο και στο ερώτημα «γιατί τα γράφω όλα αυτά;» Ο λόγος δεν είναι αν τελικά ο Μάρτινς θα αποχωρήσει (όλα έχουν ένα τέλος στη ζωή) ούτε ότι έχω περίσσευμα ελεύθερου χρόνου. Είναι η απογοήτευση που αισθάνομαι διαβάζοντας τα σχόλια των Ολυμπιακών στα περισσότερα αθλητικά site, που με κάνουν να αμφιβάλω για τα ποδοσφαιρικά τους κριτήρια (και τα δικά μου κριτήρια αμφισβητώ πολλάκις, αφού συχνά διαψεύδομαι από τα αποτελέσματα). Δεν μπορώ, όμως, να καταλάβω, πώς γίνεται να μην αναγνωρίζεται η προσφορά --και η ικανότητα-- του Αντρέ Μάρτινς, ενός εκ των ελάχιστων ποδοσφαιριστών που πέρυσι συνέβαλαν καθοριστικά στο να έρθει το έβδομο σερί στο Λιμάνι.
* * *
ΥΓ Για όσους δεν μπορούν να θυμηθούν τι συνέβη στο 64ο λεπτό της έκτης αγωνιστικής, σας παραθέτω και το βιντεάκι:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου