Τα χρόνια μας στα πέταλα είναι πλούσια σε στιγμές και αναμνήσεις. Άλλες μας φέρνουν γέλιο, άλλες που δεν κάναμε βήμα πίσω σε δύσκολες αποφάσεις. Ο καθένας έχει τις εκάστοτε προσωπικές και συνδεσμιακες αναμνήσεις. Ένα σύνθημα που πάντα με φέρνει στα πίσω, στις παιδικές μου αναμνήσεις, που ακόμα και τώρα με συγκινεί είναι το «Θυμάμαι ακόμα ήμουν παιδάκι...»
Του Estremo7Amore
Θυμάμαι ακόμα τον πρώτο αγώνα που είδα στην τηλεόραση (για την ακρίβεια μου το θυμίζει η μητέρα μου, που εκείνη τη μέρα είχε τα γενέθλιά της).
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που είπα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που ο πατέρας μου πήρε μια εμφάνιση του Θρύλου και από τότε η ζωή μου βάφτηκε ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗ.
Θυμάμαι ακόμα που πατέρας μου με πήγε γήπεδο· δεν καταλάβαινα πού πήγαινα, αλλά όταν έφτασα στον Ναό, έμεινα από το θαυμάσιο θέαμα.
Θυμάμαι ακόμα το πρώτο γκολ που πανηγύρισα από κοντά.
Θυμάμαι ακόμα όταν είδα το πέταλο της 7 από την κεντρική κερκίδα... Ένιωσα την καρδιά μου να πάλεται πιο δυνατά· ήξερα ότι η θέση μου ήταν εκεί.
Θυμάμαι ακόμα όταν πέρασα την πόρτα της 7. Ένα ρίγος διαπέρασε όλο το σώμα μου...
Θυμάμαι ακόμα όταν μπήκα για πρώτη φορά στον σύνδεσμο και καθόμουν στη γωνία, παρακολουθώντας σιωπηλός όλη τη μύησή μου στο οπαδικο κίνημα..
Θυμάμαι ακόμα όταν «απέδειξα» την αξία μου και μπήκα στο πούλμαν για το εκτός έδρας. Από το άγχος, δεν είχα κοιμηθεί καθόλου.
Θυμάμαι ακόμα τις μανούρες με τους μπάτσους και τις αφιλόξενες έδρες.
Θυμάμαι ακόμα ότι ο καθένας είχε συγκεκριμένες θέσεις στο μαγικό πούλμαν.
Θυμάμαι ακόμα τα γέλια, τα πειράγματα, τις ιστορίες που μας έλεγαν οι παλιοί στο πούλμαν...
Θυμάμαι ακόμα την επιστροφή που μας έβρισκε στο ύπνο και να προσπαθούμε να βολευτούμε στα καθίσματα του πούλμαν.
Θυμάμαι ακόμα όταν στις πλάτες μου κουβάλησα το πανί και έπρεπε να το προστατεύσω με κάθε μέσο.
Θυμάμαι ακόμα όταν κρέμασα για πρώτη φορά το πανί στα κάγκελα και τα μάτια μου ήταν εκεί καρφωμένα.
Θυμάμαι ακόμα τις μπαρότσαρκες με τους φίλους από τον σύνδεσμο...
Θυμάμαι ακόμα όταν βγήκαμε να υποδεχτούμε κάποιους απρόσκλητους επισκέπτες στον σύνδεσμο και τη χαρά της νίκης στον δρόμο.
Θυμάμαι ακόμα που, με τα λεφτά που είχα μαζέψει το πρώτο καλοκαίρι που βοηθούσα το πατέρα μου στη δουλειά, πήρα την ιστορία του Ολυμπιακού που ακόμα στέκει περήφανη σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη.
Θυμάμαι ακόμα όταν βλέπω τον Ολυμπιακό να αγωνίζεται να έχω την ίδια απερίγραπτη πώρωση...
Θυμάμαι ακόμα τι μου έμαθαν οι παλιότεροι για τις αξίες του Ολυμπιακού και της Θύρα 7!
Θυμάμαι ακόμα τις βδομάδες που καθόμουν μέσα για να μαζέψω τα λεφτά για την εκδρομή...
Θυμάμαι ακόμα την γκρίνια της μητέρας κάθε φορά που πήγαινα γήπεδο, αλλά πάντα η ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗ ΡΙΤΩΤΗ ήταν καθαρή και στη θέση της για την επόμενη εξόρμηση.
Θυμάμαι ακόμα την κοπέλα μου τότε, και νυν γυναίκα μου, να παραπονιέται ότι αφιέρωνα πολύ χρόνο στον Ολυμπιακό και στον σύνδεσμο. Αλλά μετά από χρόνια μού εξομολογήθηκε ότι γούσταρε τρελά που δεν άλλαξα τις συνήθειές μου για τίποτα.
ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ!
Θυμάμαι ακόμα ήμουν παιδάκι...
Είμαι ευγνώμων που έζησα αυτά και πολλά άλλα, όπως και εσύ, αδερφέ, που διάβασες αυτό το κείμενο. Ήταν μία ανασκόπηση εφ' όλης της ύλης στις αναμνήσεις. Πολλά δεν γίνεται να τα περιγράψω και τα έχω φυλαγμένα σαν φυλαχτό στο χρονοντούλαπο του μυαλού μου. Στο πέταλο, ο παλμός της καρδιάς μας, ο σφυγμός να αυξάνεται, όταν στο γήπεδο έμπαιναν οι ερυθρόλευκες εμφανίσεις και η αδρεναλίνη εκτοξεύονταν από το πρώτο σύνθημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου