Σάββατο 15.7.2017: Λόκερεν - Ολυμπιακός 0-0

Στο τελευταίο του φιλικό επί βελγικού εδάφους, ο Ολυμπιακός έφερε λευκή ισοπαλία με τη Λόκερεν.

Ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε με τερματοφύλακα τον Καπίνο, αριστερό μπακ τον Κούτρη, δεξί μπακ τον Ομάρ, αριστερό στόπερ τον Σισέ, δεξί στόπερ τον Ρομαό, εξάρι τον Σιώπη, οκτάρι τον Οφόε, δεξί μέσο τον Καρσελά, αριστερό μέσο τον Μάριν, οργανωτή (πίσω από τον επιθετικό) τον Φορτούνη και επιθετικό τον Καρίμ. Με λίγα λόγια, ο Χάσι επέλεξε μια ενδεκάδα που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η ενδεκάδα που θα αγωνιστεί κόντρα στη Παρτιζάν.

Του Dr. Jekyll

Στο δεύτερο ημίχρονο, πέρασε αλλαγή ο Πάρντο, στη θέση του Καρσελά, στο 60΄ οι Φιγκέιρας (Κούτρη), Εμενίκε (Καρίμ), Νικολάου (Οφόε, με τον Ρομαό να πηγαίνει στα χαφ), ενώ τις αλλαγές έκλεισαν στο 80΄ οι Σεμπά (Φορτούνης, με τον Σεμπά να πηγαίνει στη δεξιά πτέρυγα και τον Πάρντο στην αριστερή, αφήνοντας τον ρόλο του οργανωτή στον Μάριν) και Ανδρούτσος (Σιώπης).

Ο αγώνας έληξε ισόπαλος, αλλά, στα μάτια μου, με θετικό πρόσημο για τον Ολυμπιακό. Η Λόκερεν στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, και κυρίως στο πρώτο ημίχρονο, είχε περιοριστεί σε ξεκάθαρα παθητικό ρόλο, με τον Ολυμπιακό να έχει τη κατοχή, αλλά και τις ευκαιρίες για να ανοίξει το σκορ. Κρατάμε, επίσης, ως δεδομένο ότι η Λόκερεν φάνηκε σκάλες ανώτερη --ειδικά στην αμυντική της οργάνωση-- από τη Μαλίν, ενώ και αρκετοί παίκτες του Ολυμπιακού φαίνονταν πιασμένοι από τις προπονήσεις (αυτό είναι και το λογικό για αυτή την εποχή, το παράλογο ήταν η εικόνα με τη Μαλίν).

Ας ξεκινήσουμε με τα αρνητικά. Σημαντικότερο όλων ότι υπήρχε θέμα άμυνας σχεδόν σε όλες τις στημένες φάσεις -η Λόκερεν παραλίγο να βγάλει ευκαιρία ακόμα και από πλάγιο άουτ. Μπορεί η απουσία των Μποτία, Ρέτσου και Βούκοβιτς να παίζουν κάποιο ρόλο, αλλά τόσο ο Καπίνο, όσο και ο Ρομαό, πρέπει να μπορούν να καθοδηγούν την άμυνα (αν θεωρήσουμε ότι ήταν κυρίως πρόβλημα θέσεων και όχι απόδοσης/ικανοτήτων). Ακόμα και το στάδιο της προετοιμασίας (σε λίγες μέρες ξεκινούν οι επίσημες υποχρεώσεις για τη πρόκριση στο Champions League) δεν δικαιολογεί τέτοιο ποσοστό χαμένων διεκδικήσεων. Ελπίζω ο Χάσι να άκουσε το καμπανάκι και να το διορθώσει, καθώς από πέρυσι ο Ολυμπιακός είχε θέμα στα στημένα (τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά).

Λίγα πράγματα από Οφόε, Καρσελά και Εμενικέ, οι οποίοι προφανώς έχουν όλες τις δικαιολογίες του κόσμου. Ο Καρσελά, πάντως, φάνηκε ιδιαίτερα ταχύς, ενώ και ο Οφόε έδειξε σε κάποιες στιγμές τις ικανότητες που (διαβάζουμε πως) έκαναν τον Χάσι να επιμένει για την απόκτησή του. Τελευταίο άφησα τον Εμενίκε. Στη πρώτη --καλή-- του στιγμή έστειλε με τη μία την μπάλα προς τα δίχτυα, ένα δείγμα καλού επιθετικού. Στη συνέχεια, όμως, έκανε ανόητες επιλογές, προσπαθώντας να σκοράρει, ακόμα και αν οι συμπαίκτες του ήταν σε πολύ καλή θέση για γκολ (γι' αυτό και τα άκουσε από τον Φορτούνη).

Κουρασμένος και χωρίς εκρηκτικότητα φάνηκε ο Μάριν, ο οποίος έκανε περισσότερα ως οργανωτής σε δέκα λεπτά, παρά ως αριστερός μέσος σε ογδόντα. Μέτρια απόδοση και από τον Ομάρ, με λάθη και στην άμυνα και στην ανάπτυξη (σε αυτό ίσως να έπαιξε ρόλο ότι δεν «γνωρίζεται» ακόμα με τον Καρσελά).

Λίγα πράγματα και από τον Καρίμ, ο οποίος, πάντως, έτρεξε, πίεσε και ζήτησε μπάλες (σίγουρα δεν τροφοδοτήθηκε αρκετά). Ο Καρίμ στον Πανιώνιο ήταν ένας πολύ καλός εκτελεστής. Στον Ολυμπιακό των μεγάλων απαιτήσεων και των λίγων ευκαιριών πρέπει η απόδοσή του να ανέβει (χωρίς με αυτό να υποστηρίζω πως δεν ήταν καλός σήμερα).

Με τον Ολυμπιακό καλά μπλοκαρισμένο, κι ας είχε την κατοχή, έκαναν την (επαν)εμφάνισή τους και οι γιόμες -- τόσο ο Σισέ, όσο και ο Σιώπης κάμποσες φορές τρόμαξαν με τις μπαλιές τους τα άκακα πουλιά που πετούσαν αμέριμνα πάνω από το γήπεδο. Ας κρατήσουμε το θετικό πως ο Χάσι έδειξε να εκνευρίζεται από αυτό (όπως και όταν οι παίκτες κρατούσαν ώρα την μπάλα και δεν προσπαθούσαν να βρουν με τη μία, ή, τουλάχιστον, σύντομα, ελεύθερο συμπαίκτη).

Κι ας πάμε και στα θετικά. Ο Καπίνο έκανε δύο καταπληκτικές επεμβάσεις (όσες δηλαδή χρειάστηκαν για να κρατήσει το μηδέν). Ακόμα δεν μπορώ να συγχωρέσω τη συμπεριφορά του στο Καραϊσκάκης όταν αγωνιζόταν στο αντιπαθές σωματείο με την αλογοτροφή (τι να κάνουμε; αυτός είναι επαγγελματίας και εγώ οπαδός), αλλά δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι στο πρόσωπό του ενδεχομένως να βρήκαμε τερματοφύλακα για αρκετά χρόνια (αν συνεχίσει έτσι, μπορεί και να τον χειροκροτήσω).

Ο Κούτρης συνεχίζει να δείχνει πολύ καλά στοιχεία (στην ηλικία του, όμως, θέλω να τον δω και σε επίσημα, δύσκολα παιχνίδια). Πολύ καλά στοιχεία και ο Σισέ (καμία σχέση, ας πούμε, με τον Βιάνα): δυνατός στο ψηλό παιχνίδι, με καλές τοποθετήσεις και επεμβάσεις. Προφανώς και κάνει λάθη απειρίας. Και αυτόν, όπως και τον Κούτρη, θέλω να τον δω σε πιο δυνατούς αγώνες, αφού οι τοποθετήσεις (κάτι που βελτιώνεται με την εμπειρία και/ή την ύπαρξη «βετεράνου» παρτενέρ) ενός ψηλού, και συνεπώς όχι γρήγορου, κεντρικού αμυντικού είναι κομβικής σημασίας για την αποτελεσματικότητά του.

Ο Φουρτούνης είχε καλές και κακές στιγμές, αλλά ήταν ο παίκτης που από τα πόδια του πέρασαν σχεδόν όλες οι προσπάθειες ανάπτυξης του Ολυμπιακού. Γενικά, καλό παιχνίδι, κατά την άποψή μου, από τον Κώστα, ο οποίος πρέπει να μάθει το παιχνίδι των νέων συμπαικτών του (δεν είναι τυχαίο ότι έβγαλε καλύτερες συνεργασίες με Πάρντο και Μάριν). Η είσοδος του Πάρντο έκανε πολύ πιο επικίνδυνη τη δεξιά πτέρυγα του Ολυμπιακού (είπαμε: ο Καρσελά χρειάζεται χρόνο για να βρει τον ρόλο του στην ομάδα).

Πολλά τρεξίματα και από τον Σιώπη, ο οποίος στο πρώτο ημίχρονο αναλάμβανε και τον περυσινό ρόλο του Φιγκέιρας, δηλαδή να μένει πίσω όταν όλοι έβγαιναν μπροστά --κυρίως στις στημένες φάσεις, αλλά όχι μόνο-- προκειμένου να συμμαζεύει τα δύσκολα όταν οι Βέλγοι δοκίμαζαν να βγουν σε αντεπίθεση.

Καλό παιχνίδι και από τον Ρομαό ως κεντρικός αμυντικός -- μια θέση στην οποία, θυμίζω, είχε αγωνιστεί αρκετές φορές στη Μαρσέιγ. Καλός ήταν και ο Φιγκέιρας στη θέση του αριστερού μπακ (από τα αριστερά είχε βγάλει και τη σέντρα-διαβήτη για το κεφάλι του Μίλι στον αγώνα με τον μΠαοκ στο Καραϊσκάκης. Ακόμα κι έτσι να μείνουμε στα πλάγια μπακ, έχω την εντύπωση πως η χρονιά βγαίνει (εχθρός του καλού, όμως, είναι, πάντα, το καλύτερο)

Τελευταίο θετικό πως ο Ολυμπιακός δοκίμασε κάμποσες φορές κάθετες μπαλιές. Κάποιες φορές οι φάσεις βγήκαν (προφανώς χωρίς να επιτευχθεί τέρμα), τις περισσότερες όχι. Από τις γιόμες των στόπερ και των μέσων, από τις οποίες πόνεσαν τα μάτια μας πέρυσι, προφανώς και προτιμώ να βλέπω τέτοιες προσπάθειες.

Και λίγη αυτοκριτική (απαραίτητη, ειδικά μετά τις «κατηγορίες» για έλλειψη ποδοσφαιρικής αντίληψης πολλών συνοπαδών, στο τελευταίο μου κείμενο). Στο μίνιμουμ ορθολογικής διαχείρισης του ρόστερ και του τρόπου ανάπτυξης που έχω δει στα δύο τελευταία φιλικά, εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που δεν πήρα πολύ νωρίτερα θέση ενάντια στον Μπέντο. Από τη μία, είμαι βέβαιος πως πάντα θα έχω παράπονα από τον εκάστοτε προπονητή (αλίμονο, γαύρος είμαι) -- ήδη βλέπω φέτος με κακό μάτι τον παραγκωνισμό του Μάρτινς. Από την άλλη, θεωρώ πιο χρήσιμη στάση αυτή της υπομονής και στήριξης, παρά της αυστηρής κριτικής (όσο και αν το τελευταίο σηκώνει πολύ κουβέντα, θεωρώ απαράδεκτες τις εύκολες αποδοκιμασίες προς παίκτες της ομάδας μας κατά τη διάρκεια ενός αγώνα). Ο χρόνος (και η απόδοση συνολικά της ομάδας, αλλά και ειδικά των Μάριν, Ρομαό, Πάρντο και Ομάρ) θα δείξει αν τελικά ο Μπέντο ήταν τόσο κακός, όσο φάνηκε στο τελευταίο διάστημα που κάθισε στην --ιδιαίτερα-- απαιτητική καρέκλα του προπονητή μας. Τουλάχιστον, ως παρηγοριά για την επιεική -αρχικά, τουλάχιστον- κριτική μου στον Πορτογάλο τεχνικό, θα έχω την παρουσία των Ανδρούτσου, Νικολάου, Ρέτσου και Μανθάτη (κι ας είχα βρεθεί --ενίοτε-- αντίθετος με τη χρησιμοποίησή τους σε ντέρμπι και ευρωπαικά παιχνίδια).

Και την Τετάρτη στον Ναό...