Του Dr. Jekyll
Η αρχική ενδεκάδα ήταν Καπίνο, Κούτρης (αριστερό μπακ), Ομάρ (δεξί μπακ), Βούκοβιτς (αριστερός κεντρικός αμυντικός), Σισέ (δεξιός κεντρικός αμυντικός), Ρομαό (ως εξάρι), Οφόε (οκτάρι), Μάριν (αριστερός μέσος), Πάρντο (δεξιός μέσος), Φορτούνης (πίσω από τον επιθετικό) και Εμενίκε (επιθετικός).
Οι αλλαγές που έγιναν είναι: στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, πέρασαν στην ομάδα ο Νικολάου (Σισέ), ο Μάρτινς (Βούκοβιτς -με τον Ρομαό να γυρνάει στην άμυνα και τον Μάρτινς να παίρνει τη θέση του), Καρσελά (Πάρντο) και Καρίμ (Εμενίκε), στο 68' ο Σεμπά (Μάριν), στο 73΄ ο Φιγκέιρας (Ομάρ), στο 77΄ ο Σιώπης (Οφόε -- με τον Μάρτινς να παίζει στη θέση οκτώ και τον Σιώπη εξάρι), στο 85΄ ο Ντε λα Μπέγια (Κούτρης) και στο 89΄ ο Μανθάτης στη θέση του Φορτούνη.
Ο Αστέρας Τρίπολης κατέβηκε με σκοπό να παίξει όπως θα αγωνιζόταν σε έναν αγώνα πρωταθλήματος: ξεκάθαρα αμυντικός προσανατολισμός και ενίοτε σκληρό παιχνίδι (απαράδεκτο μεν για φιλικό αγώνα --αν όχι και γενικότερα--, αλλά μάλλον απαραίτητο για να παίρνουν και οι παίκτες μας μια ιδέα από το τι θα συναντήσουν μέσα στη χρονιά).
Κυρίως ο Εμενίκε, αλλά και ο Βούκοβιτς, φάνηκε ότι είναι ακόμα ανέτοιμοι για να πάρουν θέση βασικού. Ο Εμενίκε είχε τόσο θέμα φυσικής κατάστασης όσο και πρόβλημα στο να στείλει την μπάλα στα δίχτυα: τη πρώτη φορά ανενόχλητος με κεφαλιά «πάρε βάλε», και τη δεύτερη, από θέση οφσάιντ, δεν κατόρθωσε να κερδίσει τον τερματοφύλακα του Αστέρα. Αυτό είναι σημαντικότερο από το ότι, προσπαθώντας να κάνει κοντρόλ, πάτησε --σε δεύτερο συνεχόμενο αγώνα-- τη μπάλα.
Ο Σισέ είναι ένας νεαρός αμυντικός με φανερά σωματικά προσόντα και με αρκετό ταλέντο (δεν χρειάζεται πάνω από δέκα λεπτά για να αντιληφθείς την τεράστια απόσταση που τον χωρίζει από τον Βιάνα). Είναι, όμως, μικρός. Μετά το γκολ του Αστέρα --που ήρθε από δικό του λάθος-- ο αμυντικός μας για κάμποσα λεπτά ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Το έχουμε ξαναγράψει: ένας νεαρός παίκτης είναι πολύ πιο πιθανό να επηρεαστεί από ένα λάθος του, σε σχέση με έναν πιο μεγάλο -- και ώριμο. Ο κόσμος πρέπει να κάνει υπομονή και να συγχωρεί.
Πρώτη κατεβασιά του Αστέρα, λάθος της άμυνας (Σισέ) και 0-1. Στα τρία φιλικά που έχω παρακολουθήσει (Μαλίν-Λόκερεν-Αστέρα), η αμυντική λειτουργία της ομάδας είναι καλύτερη από πέρσι, και ας εξακολουθεί ο Ολυμπιακός να πιέζει ψηλά και να προωθούνται τα πλάγια μπακ. Η ευκολία με την οποία ήρθε το γκολ του Αστέρα, όμως, επιβάλει να υπάρξει τεράστια συγκέντρωση στο παιχνίδι με την Παρτιζάν που ακολουθεί.
Στα δύο τελευταία φιλικά (Λόκερεν-Αστέρα) ο Ολυμπιακός κλήθηκε να αντιμετωπίσει ομάδες με αμυντική διάταξη -- και καλή αμυντική λειτουργία. Η εικόνα του ήταν συνέχεια της περσινής: η μπάλα γυρνούσε γύρω-γύρω-όλοι, αλλά στην τελική ενέργεια κάπου χόλωνε το πράγμα. Οι ευκαιρίες ήταν λίγες, οι σοβαρές ευκαιρίες ακόμα λιγότερες και οι δύο επιθετικοί που αγωνίστηκαν δεν έδειξαν ικανοί να κάνουν το κάτι παραπάνω. Και, φυσικά, με την προβληματική ανάπτυξη, υπήρξαν και τα απονενοημένα γεμίσματα από τα στόπερ: τρεις φορές το δοκίμασε ο Σισέ στα πρώτα 25΄ λεπτά (κάτι που σημαίνει ότι πιθανότατα πρόκειται για προπονητική οδηγία), μόνο τη μία βρήκε --σχετικά-- στόχο.
Στη θεωρία, φαίνονται όλα εύκολα και ιδανικά: με τρεις παίκτες που ξέρουν μπάλα, μπορούν να κάνουν τρίπλα (έχουν το ένας προς έναν), και μπορούν να πασάρουν, υποθέτεις ότι σε κάποιες στιγμές θα χάνεται το τόπι. Στη φάση αυτή (για Ιούλιο μιλάμε), η συνύπαρξη Μάριν, Φορτούνη και Οφόε στην ενδεκάδα, φαίνεται περισσότερο να μπερδεύει την ομάδα, παρά να αποδίδει. Ο επιθετικός (τόσο ο Εμενίκε στο πρώτο ημίχρονο, όσο και ο Καρίμ στο δεύτερο) φαίνονται απελπιστικά μόνοι στην αντίπαλη περιοχή (η οποία είναι άδεια από ερυθρόλευκες φανέλες) και η μπάλα κινείται περισσότερο παράλληλα, παρά κάθετα.
Ο Κούτρης πρόσθεσε μια ακόμα πολύ καλή εμφάνιση. Όπως για όλους, όμως, το κριτήριο θα είναι τα επίσημα και --δύσκολα-- παιχνίδια που έρχονται. Δεν γνωρίζω τις ικανότητες των δεξιών μέσων των ομάδων που αντιμετωπίσαμε στα φιλικά, ούτε γνωρίζω αν θα μπορεί να διαχειριστεί τη πίεση σε έναν αγώνα που η μπάλα καίει ο νέος μας αριστερός μπακ. Δεν γίνεται, όμως, να παραβλέψεις την ωριμότητα και τις ικανότητες που έχει επιδείξει σε αυτά τα φιλικά: σωστός τακτικά και ικανός στα αμυντικά του καθήκοντα και με σέντρες που (σχεδόν) πάντα βρίσκουν την «επικίνδυνη» περιοχή -- ανεξάρτητα, όμως, από το αν εκεί βρίσκεται παίκτης μας. Στο παιχνίδι με τον Αστέρα, και λόγω της ταχύτητάς του, είχε και τον ρόλο του παίκτη που μένει πίσω για να μαζέψει πιθανές αντεπιθέσεις των αντιπάλων (όπως πέρυσι ο Φιγκέιρας και φέτος ο Σιώπης).
Ο Ρομαό απλώς αποδεικνύει τους λόγους που ήταν βασικός τόσα χρόνια στη Μαρσέιγ. Πολύ καλός τόσο ως εξάρι όσο και ως κεντρικός αμυντικός. Γράφαμε πέρυσι, σχετικά με τη διαχείριση των παικτών, ότι ο Ρομαό (που αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2016 ως αντικαταστάτης του Μιλιβόγεβιτς -- η μεταγραφή του Σέρβου σε κάποιο καλύτερο πρωτάθλημα ήταν θέμα χρόνου) ήταν το δεύτερο ή τρίτο καλύτερο όνομα --από άποψη βιογραφικού-- των περυσινών μεταγραφών. Για να βρει θέση στην ομάδα, χρειάστηκε να φύγει τόσο ο Μίλι όσο και ο Μπέντο...
Η εικόνα που είχα για τον Σιώπη ήταν πως πρόκειται για έναν τρεχαλατζή, δυναμικό αμυντικό μέσο. Στο φιλικό με τον Αστέρα, έδειξε και κάποια τεχνικά χαρίσματα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Σιώπης δείχνει να κερδίζει με το σπαθί του μόνιμη θέση στη δεκαοκτάδα.
Από το φιλικό με τη Λόκερεν έβλεπες πως ο --μέτριος σε εκείνο το παιχνίδι-- Καρσελά είναι ταχύτατος και κατέχει το τόπι. Στον αγώνα με τον Αστέρα πέτυχε και το πρώτο του τέρμα. Ο Πάρντο ξέρει καλύτερα την ομάδα, δείχνει ορεξάτος και --ευτυχώς-- πιο αδύνατος. Με τη λογική εξέλιξη των πραγμάτων, όμως, ο αριστεροπόδαρος Καρσελά μάλλον θα πάρει τη φανέλα του βασικού δεξιού μέσου (για αυτόν τον ρόλο, άλλωστε, αποκτήθηκε).
Ο Νικολάου σταθερά βελτιώνεται και εξελίσσεται σε μια καλή λύση (πίσω πάντως από τους άλλους δύο «μικρούς» Ρέτσο και Σισέ) για το κέντρο της άμυνας. Αντίθετα, ο Μάρτινς και ο Σεμπά φαίνεται να θέλουν παιχνίδια για να βρουν τον περυσινό τους ρυθμό (ο Μάρτινς είχε αρκετές σωστές μεταβιβάσεις και δοκίμασε κάθετες μπαλιές, ενώ ο Σεμπά στον αγώνα με τη Μαλίν ήταν αέρινος -- ναι, ποτέ δεν πίστευα ότι θα χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη για τον Σεμπά, όπως στο μεγαλύτερο διάστημα της περυσινής χρονιάς). Ας μην ξεχνάμε ότι σε αυτή τη περίοδο (ή έστω κάποιες μέρες νωρίτερα) είναι λογικό --αν όχι απαραίτητο-- να είναι και λίγο πιασμένοι οι παίκτες από τη προετοιμασία.
Ο Φορτούνης --και από κοντά ο Οφόε-- φαίνεται να έχουν τον σημαντικότερο ρόλο στη φετινή ανάπτυξη του Ολυμπιακού. Από τα πόδια του Κωστάκη περνούν σχεδόν όλες οι επιθέσεις του Ολυμπιακού. Ίσως για αυτό να φάνηκε και λίγο σκασμένος όσο πλησιάζαμε το 60΄. Σε αυτά τα φιλικά, όπως και στα πρώτα παιχνίδια της χρονιάς, πρέπει τα «βαριά» ονόματα να μάθουν το παιχνίδι των συμπαικτών τους. Για τη συνέχεια της χρονιάς, για τη θέση του παίκτη πίσω από τον επιθετικό, υπάρχουν και οι Μάριν (λίγο άχρωμος και κουρασμένος, όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι), Οφόε και Ανδρούτσος.
Πολύ καλός ήταν και ο Ομάρ, με καλές επιλογές τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση.
Για την ιστορία, τα γκολ πέτυχαν στο 29΄ ο Μανιάς, και στο 55΄ ο Καρσελά.
Τονίζω: όλη η παραπάνω κριτική αφορά ένα φιλικό αγώνα, σε μια φάση που η ομάδα δεν γίνεται να είναι απολύτως έτοιμη (κι ας ξεκινούν οι επίσημες υποχρεώσεις σε λίγες ημέρες) και οι νέοι ποδοσφαιριστές (ακόμα και στον φετινό, πιο σωστό, μεταγραφικό σχεδιασμό) δεν έχουν μάθει τα πατήματα των συμπαικτών τους και τον ρόλο τους στην ομάδα (ας έχουμε υπόψιν και ότι μετά τις περσινές πέντε αλλαγές προπονητή, ακόμα και οι παίκτες που παραμένουν στο ρόστερ από τη σεζόν 2016/17 καλούνται να μάθουν και να προσαρμοστούν στο παιχνίδι ενός νέου τεχνικού).
Και μια υπενθύμιση: ο Ολυμπιακός πέρυσι ήταν άθλιος αμυντικά (όχι ότι η γενικότερη εικόνα του ήταν καλή), αλλά την αντίστοιχη πρόκριση την έχασε από την αδυναμία του να παράξει φάσεις και --κυρίως-- να πετύχει γκολ.
Και κάτι λίγο άσχετο, αλλά πάντα σχετικό: σίγουρα περίμενα κάτι καλύτερο από τη νέα εμφάνιση του Ολυμπιακού. Αλήθεια, το κόκκινο στο πίσω μέρος της φανέλας πού πήγε; Πάλι καλά που υπάρχει και η τρίτη εμφάνιση (κι ας θυμίζει εμφανίσεις άλλων ομάδων), γιατί τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη (πορτοκαλί) θα ξεχαστούν γρήγορα. Φυσικά, ας πετύχει η ομάδα τους στόχους της και η εμφάνιση θα είναι το λιγότερο σημαντικό...
Και με δεδομένο ότι τη Τρίτη ξεκινούν οι επίσημες υποχρεώσεις λίγα σχόλια ακόμα:
Από τη δεξιά πτέρυγα οι Καρσελά, Πάρντο, Ελγιονούσι, Μανθάτης (μετά τα περσινά διθυραμβικά σχόλια για τον μικρό, λέγαμε ότι ο Μανθάτης χρειάζεται δουλειά δουλειά δουλειά. Έναν χρόνο μετά, οι έτεροι μικροί Ρέτσος, Ανδρούτσος και Νικολάου φαίνονται πιο έτοιμοι για θέση στην ενδεκάδα ή δεκαοκτάδα), από τα αριστερά οι Σεμπά, ..., ... Α! Και ο Μάριν, ο οποίος, όμως, δεν μπορεί να παίξει πάνω στη γραμμή. Και χωρίς να παραγνωρίζω ότι τουλάχιστον ο Πάρντο --και υποθέτω ο Καρσελά-- μπορούν να αγωνιστούν --υπό συνθήκες-- από αριστερά, δεν σημαίνει ότι αυτό τους κάνει πολυθεσίτες (για ενδεκάδα μιλάμε, όχι για το ελληνικό δημόσιο).
20 Ιουλίου και το ρόστερ είναι γεμάτο (για την ακρίβεια υπεράριθμο). Σε κάθε θέση υπάρχουν τουλάχιστον δύο παίκτες που --θεωρητικά-- μπορούν να φορέσουν φανέλα βασικού χωρίς εκπτώσεις:
Τέρμα: Καπίνο, Γιαννιώτης. Αριστερό μπακ: Κούτρης, Φιγκέιρας, Ντε λα Μπέγια (υπ' ατμόν). Δεξί μπακ: Ομάρ, Φιγκέιρας. Κεντρικοί αμυντικοί: Βούκοβιτς, Μποτία, Σισέ, Ρέτσος, Νικολάου, Ρομαό. Εξάρι: Ρομαό, Σιώπης, Ταχτσίδης, Μάρτινς. Ζντιέλαρ, Ρέτσος Οκτάρι: Οφόε, Ταχτσίδης, Μάρτινς. Ανδρούτσος. Δεκάρι: Φορτούνης, Μάριν, Οφόε, Ανδρούτσος. Αριστερός μέσος: Σεμπά, Μάριν (λέμε τώρα). Δεξιός μέσος: Καρσελά, Πάρντο, Ελγιονούσι, Μανθάτης. Επιθετικός: Εμενίκε, Καρίμ, Μπεν. Όλα αυτά, φυσικά, στη θεωρία: όχι μόνο γιατί κάποιοι θα φύγουν --και μάλλον κάποιοι θα έρθουν--, αλλά γιατί και κάθε χρόνο στα χαρτιά --ναι, ακόμα και η περυσινή ομάδα, με εξαίρεση τη θέση του αριστερού μπακ-- φαίνονται έτοιμες, δυνατές και με δυο τρεις ισάξιες ενδεκάδες, ενώ στη πραγματικότητα αποδεικνύεται ότι κάποιοι παίκτες απλά δεν μπορούν --είτε ζήτημα ικανοτήτων είτε προπονητή-- και κάποιοι άλλοι είναι αναντικατάστατοι.
Και ένα τελευταίο: με χάλαει --το σχετικά προφανές-- ότι κάποιοι επιλέγουν με πανό να κάνουν σπάσιμο στο νέο προπονητή του Ολυμπιακού. Εκτός αν νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο βοηθούν την ομάδα.
Λίγα σχόλια για το παιχνίδι
Η αρχική ενδεκάδα ήταν Καπίνο, Κούτρης (αριστερό μπακ), Ομάρ (δεξί μπακ), Βούκοβιτς (αριστερός κεντρικός αμυντικός), Σισέ (δεξιός κεντρικός αμυντικός), Ρομαό (ως εξάρι), Οφόε (οκτάρι), Μάριν (αριστερός μέσος), Πάρντο (δεξιός μέσος), Φορτούνης (πίσω από τον επιθετικό) και Εμενίκε (επιθετικός).
Οι αλλαγές που έγιναν είναι: στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, πέρασαν στην ομάδα ο Νικολάου (Σισέ), ο Μάρτινς (Βούκοβιτς -με τον Ρομαό να γυρνάει στην άμυνα και τον Μάρτινς να παίρνει τη θέση του), Καρσελά (Πάρντο) και Καρίμ (Εμενίκε), στο 68' ο Σεμπά (Μάριν), στο 73΄ ο Φιγκέιρας (Ομάρ), στο 77΄ ο Σιώπης (Οφόε -- με τον Μάρτινς να παίζει στη θέση οκτώ και τον Σιώπη εξάρι), στο 85΄ ο Ντε λα Μπέγια (Κούτρης) και στο 89΄ ο Μανθάτης στη θέση του Φορτούνη.
Ο Αστέρας Τρίπολης κατέβηκε με σκοπό να παίξει όπως θα αγωνιζόταν σε έναν αγώνα πρωταθλήματος: ξεκάθαρα αμυντικός προσανατολισμός και ενίοτε σκληρό παιχνίδι (απαράδεκτο μεν για φιλικό αγώνα --αν όχι και γενικότερα--, αλλά μάλλον απαραίτητο για να παίρνουν και οι παίκτες μας μια ιδέα από το τι θα συναντήσουν μέσα στη χρονιά).
Κυρίως ο Εμενίκε, αλλά και ο Βούκοβιτς, φάνηκε ότι είναι ακόμα ανέτοιμοι για να πάρουν θέση βασικού. Ο Εμενίκε είχε τόσο θέμα φυσικής κατάστασης όσο και πρόβλημα στο να στείλει την μπάλα στα δίχτυα: τη πρώτη φορά ανενόχλητος με κεφαλιά «πάρε βάλε», και τη δεύτερη, από θέση οφσάιντ, δεν κατόρθωσε να κερδίσει τον τερματοφύλακα του Αστέρα. Αυτό είναι σημαντικότερο από το ότι, προσπαθώντας να κάνει κοντρόλ, πάτησε --σε δεύτερο συνεχόμενο αγώνα-- τη μπάλα.
Ο Σισέ είναι ένας νεαρός αμυντικός με φανερά σωματικά προσόντα και με αρκετό ταλέντο (δεν χρειάζεται πάνω από δέκα λεπτά για να αντιληφθείς την τεράστια απόσταση που τον χωρίζει από τον Βιάνα). Είναι, όμως, μικρός. Μετά το γκολ του Αστέρα --που ήρθε από δικό του λάθος-- ο αμυντικός μας για κάμποσα λεπτά ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Το έχουμε ξαναγράψει: ένας νεαρός παίκτης είναι πολύ πιο πιθανό να επηρεαστεί από ένα λάθος του, σε σχέση με έναν πιο μεγάλο -- και ώριμο. Ο κόσμος πρέπει να κάνει υπομονή και να συγχωρεί.
Πρώτη κατεβασιά του Αστέρα, λάθος της άμυνας (Σισέ) και 0-1. Στα τρία φιλικά που έχω παρακολουθήσει (Μαλίν-Λόκερεν-Αστέρα), η αμυντική λειτουργία της ομάδας είναι καλύτερη από πέρσι, και ας εξακολουθεί ο Ολυμπιακός να πιέζει ψηλά και να προωθούνται τα πλάγια μπακ. Η ευκολία με την οποία ήρθε το γκολ του Αστέρα, όμως, επιβάλει να υπάρξει τεράστια συγκέντρωση στο παιχνίδι με την Παρτιζάν που ακολουθεί.
Στα δύο τελευταία φιλικά (Λόκερεν-Αστέρα) ο Ολυμπιακός κλήθηκε να αντιμετωπίσει ομάδες με αμυντική διάταξη -- και καλή αμυντική λειτουργία. Η εικόνα του ήταν συνέχεια της περσινής: η μπάλα γυρνούσε γύρω-γύρω-όλοι, αλλά στην τελική ενέργεια κάπου χόλωνε το πράγμα. Οι ευκαιρίες ήταν λίγες, οι σοβαρές ευκαιρίες ακόμα λιγότερες και οι δύο επιθετικοί που αγωνίστηκαν δεν έδειξαν ικανοί να κάνουν το κάτι παραπάνω. Και, φυσικά, με την προβληματική ανάπτυξη, υπήρξαν και τα απονενοημένα γεμίσματα από τα στόπερ: τρεις φορές το δοκίμασε ο Σισέ στα πρώτα 25΄ λεπτά (κάτι που σημαίνει ότι πιθανότατα πρόκειται για προπονητική οδηγία), μόνο τη μία βρήκε --σχετικά-- στόχο.
Στη θεωρία, φαίνονται όλα εύκολα και ιδανικά: με τρεις παίκτες που ξέρουν μπάλα, μπορούν να κάνουν τρίπλα (έχουν το ένας προς έναν), και μπορούν να πασάρουν, υποθέτεις ότι σε κάποιες στιγμές θα χάνεται το τόπι. Στη φάση αυτή (για Ιούλιο μιλάμε), η συνύπαρξη Μάριν, Φορτούνη και Οφόε στην ενδεκάδα, φαίνεται περισσότερο να μπερδεύει την ομάδα, παρά να αποδίδει. Ο επιθετικός (τόσο ο Εμενίκε στο πρώτο ημίχρονο, όσο και ο Καρίμ στο δεύτερο) φαίνονται απελπιστικά μόνοι στην αντίπαλη περιοχή (η οποία είναι άδεια από ερυθρόλευκες φανέλες) και η μπάλα κινείται περισσότερο παράλληλα, παρά κάθετα.
Ο Κούτρης πρόσθεσε μια ακόμα πολύ καλή εμφάνιση. Όπως για όλους, όμως, το κριτήριο θα είναι τα επίσημα και --δύσκολα-- παιχνίδια που έρχονται. Δεν γνωρίζω τις ικανότητες των δεξιών μέσων των ομάδων που αντιμετωπίσαμε στα φιλικά, ούτε γνωρίζω αν θα μπορεί να διαχειριστεί τη πίεση σε έναν αγώνα που η μπάλα καίει ο νέος μας αριστερός μπακ. Δεν γίνεται, όμως, να παραβλέψεις την ωριμότητα και τις ικανότητες που έχει επιδείξει σε αυτά τα φιλικά: σωστός τακτικά και ικανός στα αμυντικά του καθήκοντα και με σέντρες που (σχεδόν) πάντα βρίσκουν την «επικίνδυνη» περιοχή -- ανεξάρτητα, όμως, από το αν εκεί βρίσκεται παίκτης μας. Στο παιχνίδι με τον Αστέρα, και λόγω της ταχύτητάς του, είχε και τον ρόλο του παίκτη που μένει πίσω για να μαζέψει πιθανές αντεπιθέσεις των αντιπάλων (όπως πέρυσι ο Φιγκέιρας και φέτος ο Σιώπης).
Ο Ρομαό απλώς αποδεικνύει τους λόγους που ήταν βασικός τόσα χρόνια στη Μαρσέιγ. Πολύ καλός τόσο ως εξάρι όσο και ως κεντρικός αμυντικός. Γράφαμε πέρυσι, σχετικά με τη διαχείριση των παικτών, ότι ο Ρομαό (που αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2016 ως αντικαταστάτης του Μιλιβόγεβιτς -- η μεταγραφή του Σέρβου σε κάποιο καλύτερο πρωτάθλημα ήταν θέμα χρόνου) ήταν το δεύτερο ή τρίτο καλύτερο όνομα --από άποψη βιογραφικού-- των περυσινών μεταγραφών. Για να βρει θέση στην ομάδα, χρειάστηκε να φύγει τόσο ο Μίλι όσο και ο Μπέντο...
Η εικόνα που είχα για τον Σιώπη ήταν πως πρόκειται για έναν τρεχαλατζή, δυναμικό αμυντικό μέσο. Στο φιλικό με τον Αστέρα, έδειξε και κάποια τεχνικά χαρίσματα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Σιώπης δείχνει να κερδίζει με το σπαθί του μόνιμη θέση στη δεκαοκτάδα.
Από το φιλικό με τη Λόκερεν έβλεπες πως ο --μέτριος σε εκείνο το παιχνίδι-- Καρσελά είναι ταχύτατος και κατέχει το τόπι. Στον αγώνα με τον Αστέρα πέτυχε και το πρώτο του τέρμα. Ο Πάρντο ξέρει καλύτερα την ομάδα, δείχνει ορεξάτος και --ευτυχώς-- πιο αδύνατος. Με τη λογική εξέλιξη των πραγμάτων, όμως, ο αριστεροπόδαρος Καρσελά μάλλον θα πάρει τη φανέλα του βασικού δεξιού μέσου (για αυτόν τον ρόλο, άλλωστε, αποκτήθηκε).
Ο Νικολάου σταθερά βελτιώνεται και εξελίσσεται σε μια καλή λύση (πίσω πάντως από τους άλλους δύο «μικρούς» Ρέτσο και Σισέ) για το κέντρο της άμυνας. Αντίθετα, ο Μάρτινς και ο Σεμπά φαίνεται να θέλουν παιχνίδια για να βρουν τον περυσινό τους ρυθμό (ο Μάρτινς είχε αρκετές σωστές μεταβιβάσεις και δοκίμασε κάθετες μπαλιές, ενώ ο Σεμπά στον αγώνα με τη Μαλίν ήταν αέρινος -- ναι, ποτέ δεν πίστευα ότι θα χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη για τον Σεμπά, όπως στο μεγαλύτερο διάστημα της περυσινής χρονιάς). Ας μην ξεχνάμε ότι σε αυτή τη περίοδο (ή έστω κάποιες μέρες νωρίτερα) είναι λογικό --αν όχι απαραίτητο-- να είναι και λίγο πιασμένοι οι παίκτες από τη προετοιμασία.
Ο Φορτούνης --και από κοντά ο Οφόε-- φαίνεται να έχουν τον σημαντικότερο ρόλο στη φετινή ανάπτυξη του Ολυμπιακού. Από τα πόδια του Κωστάκη περνούν σχεδόν όλες οι επιθέσεις του Ολυμπιακού. Ίσως για αυτό να φάνηκε και λίγο σκασμένος όσο πλησιάζαμε το 60΄. Σε αυτά τα φιλικά, όπως και στα πρώτα παιχνίδια της χρονιάς, πρέπει τα «βαριά» ονόματα να μάθουν το παιχνίδι των συμπαικτών τους. Για τη συνέχεια της χρονιάς, για τη θέση του παίκτη πίσω από τον επιθετικό, υπάρχουν και οι Μάριν (λίγο άχρωμος και κουρασμένος, όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι), Οφόε και Ανδρούτσος.
Πολύ καλός ήταν και ο Ομάρ, με καλές επιλογές τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση.
Για την ιστορία, τα γκολ πέτυχαν στο 29΄ ο Μανιάς, και στο 55΄ ο Καρσελά.
Τονίζω: όλη η παραπάνω κριτική αφορά ένα φιλικό αγώνα, σε μια φάση που η ομάδα δεν γίνεται να είναι απολύτως έτοιμη (κι ας ξεκινούν οι επίσημες υποχρεώσεις σε λίγες ημέρες) και οι νέοι ποδοσφαιριστές (ακόμα και στον φετινό, πιο σωστό, μεταγραφικό σχεδιασμό) δεν έχουν μάθει τα πατήματα των συμπαικτών τους και τον ρόλο τους στην ομάδα (ας έχουμε υπόψιν και ότι μετά τις περσινές πέντε αλλαγές προπονητή, ακόμα και οι παίκτες που παραμένουν στο ρόστερ από τη σεζόν 2016/17 καλούνται να μάθουν και να προσαρμοστούν στο παιχνίδι ενός νέου τεχνικού).
Και μια υπενθύμιση: ο Ολυμπιακός πέρυσι ήταν άθλιος αμυντικά (όχι ότι η γενικότερη εικόνα του ήταν καλή), αλλά την αντίστοιχη πρόκριση την έχασε από την αδυναμία του να παράξει φάσεις και --κυρίως-- να πετύχει γκολ.
Και κάτι λίγο άσχετο, αλλά πάντα σχετικό: σίγουρα περίμενα κάτι καλύτερο από τη νέα εμφάνιση του Ολυμπιακού. Αλήθεια, το κόκκινο στο πίσω μέρος της φανέλας πού πήγε; Πάλι καλά που υπάρχει και η τρίτη εμφάνιση (κι ας θυμίζει εμφανίσεις άλλων ομάδων), γιατί τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη (πορτοκαλί) θα ξεχαστούν γρήγορα. Φυσικά, ας πετύχει η ομάδα τους στόχους της και η εμφάνιση θα είναι το λιγότερο σημαντικό...
Και με δεδομένο ότι τη Τρίτη ξεκινούν οι επίσημες υποχρεώσεις λίγα σχόλια ακόμα:
Από τη δεξιά πτέρυγα οι Καρσελά, Πάρντο, Ελγιονούσι, Μανθάτης (μετά τα περσινά διθυραμβικά σχόλια για τον μικρό, λέγαμε ότι ο Μανθάτης χρειάζεται δουλειά δουλειά δουλειά. Έναν χρόνο μετά, οι έτεροι μικροί Ρέτσος, Ανδρούτσος και Νικολάου φαίνονται πιο έτοιμοι για θέση στην ενδεκάδα ή δεκαοκτάδα), από τα αριστερά οι Σεμπά, ..., ... Α! Και ο Μάριν, ο οποίος, όμως, δεν μπορεί να παίξει πάνω στη γραμμή. Και χωρίς να παραγνωρίζω ότι τουλάχιστον ο Πάρντο --και υποθέτω ο Καρσελά-- μπορούν να αγωνιστούν --υπό συνθήκες-- από αριστερά, δεν σημαίνει ότι αυτό τους κάνει πολυθεσίτες (για ενδεκάδα μιλάμε, όχι για το ελληνικό δημόσιο).
20 Ιουλίου και το ρόστερ είναι γεμάτο (για την ακρίβεια υπεράριθμο). Σε κάθε θέση υπάρχουν τουλάχιστον δύο παίκτες που --θεωρητικά-- μπορούν να φορέσουν φανέλα βασικού χωρίς εκπτώσεις:
Τέρμα: Καπίνο, Γιαννιώτης. Αριστερό μπακ: Κούτρης, Φιγκέιρας, Ντε λα Μπέγια (υπ' ατμόν). Δεξί μπακ: Ομάρ, Φιγκέιρας. Κεντρικοί αμυντικοί: Βούκοβιτς, Μποτία, Σισέ, Ρέτσος, Νικολάου, Ρομαό. Εξάρι: Ρομαό, Σιώπης, Ταχτσίδης, Μάρτινς. Ζντιέλαρ, Ρέτσος Οκτάρι: Οφόε, Ταχτσίδης, Μάρτινς. Ανδρούτσος. Δεκάρι: Φορτούνης, Μάριν, Οφόε, Ανδρούτσος. Αριστερός μέσος: Σεμπά, Μάριν (λέμε τώρα). Δεξιός μέσος: Καρσελά, Πάρντο, Ελγιονούσι, Μανθάτης. Επιθετικός: Εμενίκε, Καρίμ, Μπεν. Όλα αυτά, φυσικά, στη θεωρία: όχι μόνο γιατί κάποιοι θα φύγουν --και μάλλον κάποιοι θα έρθουν--, αλλά γιατί και κάθε χρόνο στα χαρτιά --ναι, ακόμα και η περυσινή ομάδα, με εξαίρεση τη θέση του αριστερού μπακ-- φαίνονται έτοιμες, δυνατές και με δυο τρεις ισάξιες ενδεκάδες, ενώ στη πραγματικότητα αποδεικνύεται ότι κάποιοι παίκτες απλά δεν μπορούν --είτε ζήτημα ικανοτήτων είτε προπονητή-- και κάποιοι άλλοι είναι αναντικατάστατοι.
Και ένα τελευταίο: με χάλαει --το σχετικά προφανές-- ότι κάποιοι επιλέγουν με πανό να κάνουν σπάσιμο στο νέο προπονητή του Ολυμπιακού. Εκτός αν νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο βοηθούν την ομάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου