Red Terso: Δεν θα περιοριστώ πάλι σε μόνο μια στιγμή αλλά θα αναφέρω δύο. Η πρώτη αφορά τον καλοκαιρινό τραυματισμό του Φορτούνη. Ο Κωστάκης είναι αναμφίβολα ο καλύτερος παίχτης της ομάδας και ο πιο καταλυτικός για το παιχνίδι της ταυτόχρονα. Ο τραυματισμός του –λίγες μέρες αφού είχε υπογράψει το νέο του συμβόλαιο-- στην προετοιμασία δημιούργησε ένα μεγάλο ερωτηματικό, μιας και ο Φορτούνης «ευθυνόταν» για την πολύ όμορφη επίθεση της ομάδας. Η απουσία του έχει κοστίσει απέναντι σε άμυνες, που μας παίζουν πολύ κλειστά.
Η αγωνιστικά χειρότερη στιγμή αφορά το ντέρμπι του πρώτου γύρου απέναντι στο βάζελο, όπου φέραμε ισοπαλία 1-1 στο ΟΑΚΑ. Και αυτό δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με το αποτέλεσμα, μιας και τα ντέρμπι είναι παιχνίδια ειδικών συνθηκών. Η χειρότερη στιγμή συνίσταται στο γεγονός ότι ο Ολυμπιακός είχε παίξει πολύ καλά και είχε φέρει ισοπαλία με την Τότεναμ στο Ναό λίγες μέρες πριν. Λίγο μετά από αυτό το ματς ο διοικητικός ηγέτης της ΠΑΕ έκανε κάποιες δηλώσεις, οι οποίες κατά την ταπεινή μου άποψη, μείωσαν την επιτυχία της ομάδας και εστίασαν στο πρωτάθλημα. Αυτό δημιούργησε ένα κλίμα στο εσωτερικό, όπου ο προπονητής δεν έκανε καθόλου αλλαγές με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να εμφανιστεί νωθρός, κουρασμένος και χωρίς διάθεση, με αποτέλεσμα να του κλέψουν το βαθμό της ισοπαλίας στο τέλος οι τριφυλλοφόροι.
Dr Jekyll: Από όλο το 2019 θα επέλεγα τον αγώνα της Τούμπας. Ο Ολυμπιακός δεν έδειξε ποτέ ανταγωνιστικός και έχασε, με κάτω τα χέρια, τον αγώνα που θα τον έβαζε ξανά στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Από τη φετινό πρωτάθλημα, νομίζω ότι θα επέλεγα και πάλι, λόγω της σημασίας του, ένα ελληνικό ντέρμπι, αυτό με τον Παναθηναϊκό: ο Ολυμπιακός δεν νίκησε το πτώμα του αιώνιου αντίπαλου του και η έλλειψη συγκέντρωσης και έντασης που έβγαλαν οι (κουρασμένοι, πάντως) ποδοσφαιριστές έδειξε ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τη σημασία που έχει ο συγκεκριμένος αγώνας για τους οπαδούς.
Mad Prophet: Σε οποιαδήποτε κατάσταση βρίσκονται ο Θρύλος με το βάζελο, σε όποια διοργάνωση κι αν αναμετρώνται, είτε κρίνεται τίτλος είτε παίζουν σε φιλικό παιχνίδι προετοιμασίας πρέπει να τους κερδίζουμε με όσα περισσότερα γκολ γίνεται. Τουλάχιστον έτσι μεγαλώσαμε κι αυτό μάθαμε από τους παλαιότερους, το μεγάλο ντέρμπι ήταν και είναι ανάμεσα σ’ αυτές τις 2 ομάδες, όσο κι αν προσπαθούν να το αλλάξουν. Όταν λοιπόν αντιμετωπίζεις τον χειρότερο Παναθηναϊκό όλων των εποχών έχεις την απαίτηση η ομάδα να τον διασύρει, κάτι το οποίο δεν έχει γίνει τα τελευταία 3 χρόνια, με εξαίρεση ένα 3-0 επί Μπέντο. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το 1-1 στο Οακα, όπου ένας μπλαζέ και βαριεστημένος Ολυμπιακός είχε απέναντι του τον Πούγγουρα, τον Κουρμπέλη, τον Ζαχίντ, τον Περέα και τον Μολό και δεν έκανε ούτε μια ευκαιρία στο 2ο ημίχρονο κόντρα σε μια ατάλαντη αλλά ψυχωμένη ομάδα.
Θεολόγος: Αν εννοείται ως στιγμή ένα ματς τότε η ισοπαλία με τον ΠΑΟ στον ΟΑΚΑ. Ακολουθεί και η άθλια παθητική εμφάνιση στο Μόναχο.Αν εννοείται αυστηρά «η στιγμή ως στιγμή» τότε η ισοφάριση στη Νέα Σμύρνη από τον Πανιώνιο
RoD: Το ματς με τον Αστέρα στο Βελιγράδι. Τελεία. Δεν είναι μόνο ο τρόπος που ήρθε η ήττα. Δεν είναι δηλαδή μόνο το ότι ο Αστέρας έκανε την ανατροπή. Δεν είναι ότι, για να γίνει αυτό, χρειάστηκε το κοράκι να διαλύσει το όποιο πλάνο είχε η ομάδα μας, δίνοντας μια --τουλάχιστον άδικη-- αποβολή. Το πρόβλημα, για μένα, είναι όσα προηγήθηκαν και όσα επακολούθησαν. Πριν το ματς και μέχρι την ανακοίνωση της ενδεκάδας, νομίζω ότι έχουμε το χαρακτηριστικότερο δείγμα του πόσο μπερδεμένος είναι ο οργανισμός φέτος σε ό,τι αφορά τις προτεραιότητες και τις στοχοθεσίες του, αλλά και πόσο αυτή η ατμόσφαιρα και αυτό το μπέρδεμα χαλάει το μυαλό του προπονητή (πρωτίστως) και των ποδοσφαιριστών (δευτερευόντως). Οι πάντες, λοιπόν, ζητάγανε το παλιό κλασικό ροτέισον (αυτό, ντε, που το λέγανε στα χωριά τους, στη μάνα τους, όταν τους έφτιαχνε όσπρια τρεις μέρες σερί) και «πότε θα δούμε τους νέους παίχτες» και άλλα τέτοια (ανεξαρτήτως αν ξέρουμε από πέρσι πως ο προπονητής έχει ένα ορισμένο πλάνο για την ένταξη νέων παιχτών στην ομάδα και αυτό το πλάνο, εκ του αποτελέσματος, αποδίδει τέλεια). Η διοίκηση, από την άλλη, είχε ήδη εκδηλώσει τις προθέσεις της, ρίχνοντας εξαρχής το βάρος στο πρωτάθλημα, οπότε ακολουθούσε ζόρικο ματσάκι στου Χαριλάου και άρα, μάλλον οι βασικοί θα έπρεπε να είναι φρέσκοι και ξεκούραστοι. Και έτσι έγινε το μπέρδεμα, σε ένα ματς που το είχαμε μέχρι το 60΄ και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Και το μπέρδεμα συνεχίστηκε, και, υπό μία έννοια, συνεχίζεται ακόμα, αφού έκτοτε ο προπονητής κρεμιέται, σε κάθε ευκαιρία, στα μανταλάκια, για τα πάντα σχεδόν, όταν τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενόμενα, ενώ το ματσάκι με τον Αστέρα επανέρχεται (από δημοσιογράφους, οπαδούς, ταξιτζήδες, προπονητές της κερκίδας και άλλα τέτοια… φρούτα) συχνά, ως θλιβερή επωδός, στην κριτική που του ασκείται (μαζί με το ματς με τον βάζελο, που στα δικά μου μάτια, αποτελεί μέρος του ίδιου προβλήματος). Ευτυχώς πάντως που δεν του χρεώνεται ότι φταίει και για τα αίσχη του VAR (περισσότερα επ’ αυτού, σε επόμενη απάντηση).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου