RedTerso: Δεν είναι ακριβώς μόνο μια στιγμή αλλά ένα άθροισμα στιγμών και αφορά τους διαδοχικούς προκριματικούς αγώνες του Champions League. Ο Θρύλος απέκλεισε διαδοχικά τις Βικτόρια Πλζεν, Μπασάκσεχιρ και Κράσνονταρ για να βρεθεί στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Και αν κάποιος θεωρεί ότι δεν έγινε και κάτι σημαντικό, θα ανταπαντήσω ότι η πρόκριση στους ομίλους του Τσουλου, μετά από τρεις προκριματικούς γύρους συνιστά μια μεγάλη επιτυχία. Αν δε, θυμηθούμε ότι ο Ολυμπιακός προκρίθηκε από το μονοπάτι των μη-πρωταθλητών (που περιλαμβάνει πολύ δυνατές ομάδες), τότε η επιτυχία αυτή συνιστά μια σοβαρή υπέρβαση. Ο Ολυμπιακός απέδειξε μέσα από μια σειρά διπλών αγώνων, ότι ο προπονητής κάνει πολύ σοβαρή και μεθοδική δουλειά και ότι χτίζεται μια ομάδα, που με κάποιες συγκεκριμένες πινελιές, μπορεί να κάνει περισσότερο «θόρυβο» στην Ευρώπη.
Dr Jekyll: Με τα ελληνικά ντέρμπι να μην είναι το δυνατό χαρτί του Ολυμπιακού, θα μπορούσε κανείς να σταθεί στην ισοπαλία με την Τότεναμ και την ήττα, στο Καραϊσκάκης, από την Μπάγερν. Επειδή, όμως, όσο ωραίο ποδόσφαιρο και να έπαιξε η ομάδα σε αυτούς τους αγώνες, δεν συνοδεύτηκε από νίκη ή αποτέλεσμα πρόκρισης, θα επιλέξω το 4-0 απέναντι στην Μπασάκ, τη δεύτερη ομάδα του τουρκικού πρωταθλήματος.
Mad Prophet: Υπήρξαν βραδιές που πανηγυρίσαμε έξαλλα, φύγαμε γεμάτοι χαρά από το γήπεδο, όμως καμία δεν ανήκει στην κατηγορία καλύτερη. Ο λόγος είναι πως θα ήθελα πολύ βάλω γράψω εδώ για μια αξέχαστη νίκη σε ντέρμπι ή κόντρα σε ένα ευρωπαϊκό μεγαθήριο αλλά αφού δεν ζήσαμε κάτι τέτοιο θα αναγκαστώ για χάρη του κειμένου να αναφέρω το 4-0 με την Κράσνονταρ. Ένας νέος ήρωας εμφανίστηκε από του πουθενά θυμίζοντας Ρόι Κάρολ και έβαλε φωτιά μέσα στη θερινή ραστώνη.
Θεολόγος: Για να είμαι ειλικρινής όταν έμαθα ότι η Κράσνονταρ απέκλεισε την Πόρτο και μετά η αναμενόμενη για μένα πρόκριση επί της Κράσνονταρ γιατί σήμαινε ομίλους. Αν εννοείται η «στιγμή ως στιγμή» τότε βάζω την κεφαλιά του Μασούρα στην Τουρκία στη νίκη κατά της Μπασακσεχίρ.
RoD: Παρόλο που είναι το πιο πρόσφατο και ίσως κι αυτό να παίζει κάποιο ρόλο στην επιλογή μου, κατά τη γνώμη μου η καλύτερη στιγμή είναι το ματς με τον Αστέρα στο Καραϊσκάκη και η πρόκριση στο Γιουρόπα. Για όσους δεν το κατάλαβαν, απ’ αυτό το ματς και μάλιστα, έτσι όπως κύλησε, από την έκβασή του την ύστατη στιγμή, κρίνονταν πολύ περισσότερα από μια πρόκριση. Κρινόταν το παρόν και το μέλλον της ομάδας, του προπονητή, των παιχτών, αλλά και του συνόλου. Και θα ήταν βαθιά άδικο (όχι κρίμα• άδικο, κυριολεκτικά) να κριθούν τα πάντα από ένα ματς σαν κι αυτό, όπου ο Θρύλος κυριάρχησε, όπου οι ποδοσφαιριστές και η εξέδρα έδωσαν ό,τι είχαν για να νικήσουν και θεούς και δαίμονες. Είναι από αυτά τα ματς, που αν τα ξαναδείς ψύχραιμα, πολλά μπορείς να πεις (τεχνικά, π.χ. ή ποδοσφαιρικά), ωστόσο τίποτα από αυτά δεν έχει την παραμικρή σημασία. Γιατί σημασία είχαν τα συναισθήματά σου, τα «αχ» σε κάθε ευκαιρία, οι κατάρες σε κάθε αναποδιά, και κυρίως τα δευτερόλεπτα που κύλησαν βαριά σαν αιώνες απ’ την ώρα που ξεκίνησε ο Αραμπί μέχρι τη στιγμή που μπήκε η μπάλα στα δίχτυα. Αυτά τα δευτερόλεπτα, όπου έτρεχε η καρδιά σου να κρυφτεί απ’ το κακό και στο μυαλό σου στριφογύριζαν μνήμες και σκέψεις και οράματα αλλόκοτα. Αυτά τα δευτερόλεπτα που έκαναν τα χέρια σου να τρέμουν, κι ας έχεις πια περάσει τα σαράντα κι ας ξέρεις πλέον ότι υπάρχουν άλλα πράγματα, πολύ πιο σοβαρά σ’ αυτή τη ζωή. Τι είπα; Σοβαρά; Ε όχι και σοβαρά. Μόνη πατρίδα μας ο Θρύλος, ρε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου