«Against all odds»
Έφτασε πάλι μια από αυτές τις μέρες που έχεις κυκλώσει στο ημερολόγιο. Ξυπνάς το πρωί και έχεις ακόμα αυτό το νεανικό χαμόγελο που με τα χρόνια έχει αρχίσει να φθίνει. Εκτός όμως αν έχεις ραντεβού με το μοναδικό πράγμα που πλέον σε κάνει να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα.
Πας στη δουλειά και λες στους συναδέλφους σου πως θα την κάνεις νωρίτερα για να προλάβεις να πας γήπεδο. Σε κοιτάζουν με απορία αφού δεν έχει ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Εσύ τους λες πως πρόκειται για βόλεϊ και η αρχίζει η καζούρα και τα πειράγματα που πας να δεις κάτι τέτοιο. «Μα πόσο καμένος Ολυμπιακός είσαι», ακούς συνέχεια και χαμογελάς συγκαταβατικά χωρίς να έχεις όρεξη να απαντήσεις, αφού κατά βάθος μέσα σου δεν σ’ αγγίζει τίποτα και σκέφτεσαι πόσο άσχημο είναι που εκείνοι δεν ζουν ή πιθανότατα δεν έζησαν ποτέ κάτι ανάλογο.
Όλα πάνε όπως τα έχεις υπολογίσει. Φεύγεις από τη δουλειά και κατευθύνεσαι στο γήπεδο με τα ρούχα της εργασίας σου, νηστικός και κουρασμένος, αλλά δεν ψάχνεις επιβράβευση ούτε είσαι ο μοναδικός, ίσα ίσα παίρνεις τα πάνω σου όταν σκέφτεσαι πως υπάρχουν ακόμη 10-20 που κάνουν κάτι παρόμοιο για ένα παιχνίδι του Ερασιτέχνη. Είσαι σίγουρος πως υπάρχουν αυτά τα άτομα αφού τα συναντάς πάντα στο Ρέντη ή το Παπαστράτειο ανεξαιρέτως αντιπάλου και συνθηκών. Δεν γνωρίζεσαι μαζί τους, τους ξέρεις μόνο φατσικά και μερικές φορές μπορεί να έχετε χαιρετηθεί μεταξύ σας. Όλοι σας άγνωστοι, κανείς δεν επιζητεί αναγνώριση, δεν έχει κάποιο όφελος, ούτε ανήκει κάπου, απλώς βρίσκεται πάντα εκεί για τον Ολυμπιακό. Ο καθένας έχει τη θέση του και πριν αρχίσει το ματς τσεκάρεις αν είναι όλοι. Γυρίζεις το κεφάλι και βλέπεις τον Αλέκο να κάθεται ως συνήθως δίπλα στον αγωνιστικό χώρο και η μπλούζα γράφει τη φράση «Against all odds». Μετά από αυτό είσαι έτοιμος να δώσεις μια ακόμη μάχη μαζί με την ομάδα.
Ο αγώνας με το μεγαθήριο από την Ιταλία αρχίζει, μέσα σου πιστεύεις πως θα έρθει μια άνετη ήττα, αλλά δεν χαλιέσαι. Βλέπεις τον αντίπαλο να έχει μπει με ένα υπεροπτικό ύφος. Ακούς πίσω σου μια παρέα να συζητάει πως δεν είναι Ολυμπιακοί κι ήρθαν να δουν τη Μόντενα. Δεν γυρνάς να το σχολιάσεις και σκέφτεσαι πόσο ωραίο θα ήταν να τους καταπλήξει όλους ο Θρύλος.
Οι πρώτοι πόντοι περνάνε, λες τα πάμε καλά, παρακαλάς να μην ξεφύγουν οι άλλοι και να μείνουμε μέσα στο παιχνίδι. Το 1ο σετ πλησιάζει στο τέλος, προσπαθούν να ξεφύγουν στο σκορ, οι δικοί μας σκοπεύουν να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Τους βλέπεις να τα έχουν χαμένα, δεν περίμεναν τέτοιο πάθος από εμάς, κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο, περνάμε μπροστά, όλοι όρθιοι, κάναμε το 1-0 και δεν το πιστεύεις. Αρχίζεις και ξεφυσάς και πλέον πιστεύεις πως μπορούμε να το κάνουμε.
Μετά το εύκολο 1-1, επανέρχεσαι στην πραγματικότητα ώσπου πάλι αυτοί οι μάγκες με τα ερυθρόλευκα σε κάνουν να σηκωθείς ξανά από την καρέκλα σου, να πανηγυρίσεις κάθε υποδοχή, κάθε μπλοκ και στο τέλος να φωνάζεις σε κάθε πόντο. Το 3ο σετ θα φτάσει κοντά τους 40 πόντους για να κριθεί και οι παίκτες του Μουνιόθ έχουν χαρίσει σε όλους ένα σετ που θα το θυμάσαι για καιρό, τρομερά συναισθήματα που είναι δύσκολο να αποτυπωθούν σε λέξεις. Το ματς θα πάει στο τάι μπρέικ και η ομάδα θα ηττηθεί στις λεπτομέρειες, αλλά δεν σε απασχολεί καθόλου.
Επειδή είναι ο καλύτερος αγώνας βόλεϊ που παρακολούθησες μέσα από το γήπεδο και είσαι τόσο χαρούμενος που το έζησες. Είδες φλόγα στα μάτια των παικτών, εκείνων που δεν έχουν την αναγνωρισιμότητα και τη φήμη των υπόλοιπων αθλημάτων, αλλά πάντα δίνουν την μάχη τους υπερασπιζόμενοι τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Γιατί Ολυμπιακός δεν είναι οι νίκες, οι τίτλοι, αλλά αυτή η προσπάθεια να παλέψεις κόντρα στον πιο ισχυρό όποια και αν είναι η κατάληξη, άλλωστε πάλι αυτοί οι λίγοι τρελοί θα είναι εκεί να τους χειροκροτήσουν. Στο τέλος σκέφτεσαι πως στη φράση που είδες νωρίτερα στην μπλούζα του Αλέκου κρύβεται όλο το νόημα του Θρύλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου