Πριν λίγες μέρες διαβάσαμε για την αποχώρηση του Τολιόπουλου από τον Ολυμπιακό μετά από 3 χρόνια παρουσίας στην ομάδα. Έτσι, λοιπόν, μπαίνει κι αυτός σε μία μακρά λίστα παικτών που ήρθαν στον Πειραιά ως ταλέντα, αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν το επόμενο βήμα και να καθιερωθούν στην ομάδα. Σίγουρα είναι δύσκολο για έναν αθλητή που προέρχεται από τις ακαδημίες ή από μια μικρότερη ομάδα να καταφέρει να στεριώσει στον Ολυμπιακό και να προσφέρει.
Του Mad Prophet
Διαφωνώ όμως με την άποψη που επικρατεί πως, μετά το ’12, δεν έχει βγει κανένας παίκτης από τους ερυθρόλευκους. Ας ρίξουν μια ματιά στο τι κάνει φέτος ο Μιλουτίνοφ. Εξάλλου δεν πιστεύω πως έχει εμφανιστεί κάποιος Έλληνας παίκτης σε μικρή ηλικία που να ξεχωρίζει και πρέπει οι Πειραιώτες να κινηθούν οπωσδήποτε για την απόκτησή του, ούτε μπορείς να πεις πως κάναμε έγκλημα με κάποιον από τους μικρούς που αποχώρησαν.
Αξίζει όμως να σημειωθεί πως όσοι αθλητές εμπιστεύτηκαν το πρόγραμμα του Ολυμπιακού βελτιώθηκαν μέσα από τις προπονήσεις και την εμπειρία του να είναι κανείς μέλος ενός τεράστιου συλλόγου, με αποτέλεσμα να βρίσκουν συμβόλαια στην Basket League και να έχουν ρόλο στις ομάδες τους, με τελευταία παραδείγματα τους Μουράτο και Χριστοδούλου.
Υπάρχουν πολλοί παράμετροι ώστε να μπορέσει ένας παίκτης με ταλέντο να κάνει το step up και να αναδειχθεί σε μια ομάδα που δεν έχει την υπομονή εξαιτίας του πρωταθλητισμού που κάνει. Για τον ίδιο τον παίκτη είναι δύσκολη η μετάβαση σ’ αυτό το στάδιο, πρέπει να καταφέρει να μείνει ταπεινός, να έχει όρεξη να δουλέψει και να εκμεταλλευτεί όποια ευκαιρία του δοθεί. Φυσικά ρόλο παίζει και ο προπονητής που βρίσκεται τη συγκεκριμένη στιγμή στην ομάδα και πώς θα ταιριάξει τον παίκτη με το υπόλοιπο σύνολο, χωρίς απλώς να του δίνει σκοτωμένα πεντάλεπτα σε τελειωμένα παιχνίδια.
Από την πλευρά του, ο Ολυμπιακός δείχνει πως προσπαθεί μέσω των ακαδημιών του να εντοπίσει και εξελίξει νεαρούς μπασκετμπολίστες, αλλά ακόμη χρειάζεται δουλειά στον συγκεκριμένο τομέα. Σε πρώτο στάδιο, είναι σωστό να γίνεται παιδομάζωμα και να αποκτάται ό,τι καλύτερο υπάρχει στις μικρές ηλικίες. Άλλωστε μ’ αυτό τον τρόπο χτίσαμε τις 2 πιο πετυχημένες ομάδες μας, η μια την δεκαετία του ’90 και η άλλη το ’12. Αυτό όμως είναι το εύκολο κομμάτι, το επόμενο είναι το δύσκολο γιατί δεν αρκεί απλώς ο εκάστοτε νέος παίκτης να είναι ο 13ος στο ρόστερ και να συμμετέχει στις προπονήσεις. Καλό θα είναι να βρεθεί μια φόρμουλα ώστε αυτά τα παιδιά να δίνονται δανεικοί για να πάρουν παιχνίδια στα πόδια τους και να αποκτήσουν εμπειρίες μέσω των αγώνων, πράγματα που δεν προσφέρονται μόνο μέσα από τις προπονήσεις στον Ολυμπιακό. Αν γυρίσουμε στο παρελθόν, θα δούμε ότι παίκτες όπως οι Σιγάλας, Πρίντεζης και Σλούκας είχαν δοθεί δανεικοί και μετά επέστρεψαν στο λιμάνι γράφοντας ιστορία. Ίσως τελικά αυτή να είναι η ενδεδειγμένη λύση για να έρθει η καθιέρωση. Μακάρι ο επόμενος που θα το πετύχει αυτό να είναι ο Αρσενόπουλος που πραγματοποιεί καλή σεζόν με τη φανέλα του Ψυχικού.
Παρακάτω ακολουθεί μια λίστα με παίκτες από την ακαδημία μας ή που αποκτήθηκαν ως μεταγραφή, αλλά από ταλέντα δεν κατάφεραν να γίνουν βασικοί στον Ολυμπιακό.
Βασίλης Σούλης: Ένας μαχητικός ψηλός που πάντα ξεχώριζε για το πάθος του. Οπαδός της ομάδας και από πολύ μικρός ήταν μέλος στις ακαδημίες του τμήματος. Προβιβάστηκε στην πρώτη ομάδα το 1995 σε ηλικία 19 ετών και παρέμεινε σ’ αυτή μέχρι το 2001, με ένα μικρό διάλειμμα στον Απόλλωνα Πάτρας που αγωνίστηκε ως δανεικός την σεζόν 1997/98 και ξεχώρισε με τις εμφανίσεις του (7,2 πόντοι, 3,3 ριμπάουντ σε 26 αγώνες). Με εξαίρεση τα πλέι οφ του πρωταθλήματος το ’99, δεν στηρίχθηκε και δεν πήρε τις ευκαιρίες που του αναλογούσαν. Αν δούμε και τις σεζόν που ακολούθησαν μετά τη φυγή του και τη μετάβαση στον Κορυδαλλό, ήταν ένας παίκτης που θα μπορούσε να έχει ρόλο σε εκείνη την ομάδα. Στην συνέχεια της καριέρας του αγωνίστηκε σε διάφορες ομάδες της Α1.
Νίκος Πέττας: Ένας σεσημασμένος σκόρερ των ελληνικών γηπέδων που ακόμα και τώρα, σε ηλικία 38 ετών, ξεχωρίζει στο πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής. Μαζί με τον Μίχαλο, προωθήθηκε από τις ακαδημίες στην πρώτη ομάδα μετά το ευρωπαϊκό της Ρώμης και παρέμεινε μέχρι το 2001, έχοντας μονάχα ολιγόλεπτες συμμετοχές. Για την εμπειρία του στον Ολυμπιακό είχε δηλώσει σε συνέντευξη του στο allstarbasket.gr τα εξής: «Ήμουν 16 ετών αλλά δεν ήμουν σε μια οποιαδήποτε ομάδα, ήμουν στον Ολυμπιακό σε μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, ήταν αρκετά δύσκολο καθώς πέρασα ένα μεταβατικό στάδιο από το παιδικοεφηβικό στο αντρικό, αλλά το καλό ήταν ότι είχα υποστήριξη σε όλα τα θέματα και με βοήθησαν να προσαρμοστώ. Βέβαια πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να εγκλιματιστώ 100%, αλλά μέχρι τώρα λέω ότι αυτά τα 3 χρόνια στον Ολυμπιακό ήταν η καλύτερη μπασκετική εμπειρία της ζωής μου.».
Νίκος Μίχαλος: Ένας παίκτης που ξεκίνησε την καριέρα του με πολλές προσδοκίες, αλλά, σύμφωνα με αρκετούς, δεν έφτασε μέχρι εκεί που έπρεπε βάση του ταλέντου του. Έχει παραδεχθεί και ο ίδιος πως έκανε λάθη στην καριέρα του. Επίσης, σε συνέντευξη του στο Sport24, είχε δηλώσει πως είχε μεγάλη ευθύνη και ο Ίβκοβιτς για το ότι δεν πήρε ευκαιρίες με την ομάδα. Πιο συγκεκριμένα, διηγείται ένα περιστατικό στην προετοιμασία της ομάδας και γιατί τον έδιωξε από αυτή ο Ντούντα: «Ήταν άδικος, δεν μου φέρθηκε ωραία. Με πέταξε έξω σε ένα βράδυ χωρίς να φταίω. Ήταν μεσημέρι και μόλις είχαμε φάει. Πήγαμε οπότε με τον Παπανικολάου και τον Καραπλή σε ένα μαγαζί εκεί κοντά να πάρουμε μια κόκα-κόλα. Πήγαμε και όταν γυρίσαμε, τον είδαμε μέσα, τον χαιρετήσαμε και πήγαμε στα δωμάτιά μας. Στις 17.00 μας καλούν σε meeting, που δεν ήταν προγραμματισμένο. Όταν το έμαθα πήγα στον Φασούλα και του είπα "θα με διώξει". Και εκείνος δεν το πίστευε, μου έλεγε: "θα σε διώξει για μια κόκα-κόλα; Γάμησε με, ρε, τώρα". Στο meeting, ο Ίβκοβιτς --το θυμάμαι σαν τώρα-- μου είπε: "δεν θα μου γαμήσεις την ομάδα", άρχισε να με βρίζει μπροστά σε όλους και μου ζήτησε να φύγω με το πρώτο αεροπλάνο. Έβαλα τα κλάματα και του έλεγα "κόουτς μια κόκα-κόλα πήρα". Το βράδυ, με πήραν ο Φασούλας, ο Ρότζερς και ο Τάρλατς και μου είπαν να του ξαναμιλήσω στο τραπέζι. Κι εγώ το ξαναμίλησα. "Κόουτς, συγγνώμη, δεν θα το ξανακάνω, λάθος μου". Όχι και πάλι. Ο Παναγιώτης επέμεινε, το ίδιο και ο Καρνισόβας. "Ξαναμίλα του στο πρωινό", μου ζήτησαν και εγώ του ξαναμίλησα. "Δεν θέλω να σε βλέπω μου είπε" και εκεί έσπασα. Αν ένας προπονητής θέλει να σε κρατήσει, με τρία συγγνώμη σε κρατάει».
(1:27:40 το σκορ ήταν ισόπαλο κόντρα στον Παναθηναϊκό και ο Μίχαλος πήρε το τελευταίο σουτ. Αστόχησε, αλλά ευτυχώς πήρε το επιθετικό ριμπάουντ ο Καρνισόβας και αυτός μας έδωσε τη νίκη)
Δημήτρης Καραπλής: Ήρθε από Αμύντα Υμηττού ως ένα 3-4αρι με δυνατό του σημείο το μακρινό σουτ που αξίζει να δουλευτεί. Παρέμεινε μονάχα 2 χρόνια, θα έχει όμως να καμαρώνει για τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Δεν κατέκτησε κάποιο τίτλο με εμάς, όμως ήταν μέλος της ομάδας του Αμαρουσίου που κατέκτησε το Κύπελλο Σαπόρτα το 2001.
Περικλής Δορκοφίκης: Ο παίκτης είχε ξεχωρίσει με την φανέλα του ΑΝΟΓ, με τον οποίο κατέκτησε το πρωτάθλημα της Α΄ ΕΣΚΑΝΑ και ο Ολυμπιακός τον απέκτησε σε ηλικία 18 ετών το 1998. Τη σεζόν 2000/1, εκμεταλλεύτηκε την αποτυχημένη μεταγραφή του Οικονόμου, και άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά και στο κλείσιμο της σεζόν πήρε αρκετό χρόνο συμμετοχής. Δυστυχώς δεν κατάφερε να χτίσει πάνω σ’ αυτές τις εμφανίσεις την επόμενη χρονιά και τελικά αποδεσμεύτηκε το 2002. Στην πορεία, είχε μια αξιοπρόσεκτη καριέρα στα ελληνικά γήπεδα.
Γιάννης Λάππας: Τον αποκτήσαμε το 1999 από τον ΓΣ Λάρισας, αλλά τον 1 χρόνο που έμεινε στην ομάδα δεν αγωνίστηκε σε κάποιο παιχνίδι και αποχώρησε. Μπορούμε να πούμε όμως πως πήρε την «εκδίκησή» του, αφού σήκωσε ως αρχηγός του Άρη το Κύπελλο Ελλάδος εναντίον μας στον αλησμόνητο τελικό της Λαμίας.
Παναγιώτης Μαντζάνας: Ένας παίκτης που παρέμεινε για 3 σεζόν στο λιμάνι και χρόνο με το χρόνο αύξανε αργά και σταθερά τον χρόνο συμμετοχής του. Ειδικά στην τελευταία του χρονιά με τα ερυθρόλευκα, έπαιξε αρκετά από το σημείο και μετά που αποχώρησε ο Έβανς. Εκείνα τα χρόνια όμως έλειπε η σταθερότητα από τον σύλλογο και αποχώρησε. Αρκετά ταλαντούχος παίκτης, όμως οι αρκετοί τραυματισμοί του σε συνδυασμό με την καριέρα που ήθελε να ακολουθήσει στην ιατρική τον ανάγκασαν να αποσυρθεί μόλις στα 29 του.
(Στο 3:10 σκοράρει εναντίον του Παναθηναϊκού)
Παναγιώτης Κατράνας: Highlight της καριέρας του με τα ερυθρόλευκα ήταν η ανάδειξη ως νικητή στο διαγωνισμό τρίποντων Ελπίδων για το all star game 2002/03. Κατά τα άλλα, δεν τον είδαμε να αγωνίζεται και καθόλου με τα ερυθρόλευκα για να έχουμε γνώμη. Ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές στην πορεία της Κύμης από την Γ΄ Εθνική ως την Α1 όπου βρέθηκε αντίπαλος με την παλιά του ομάδα.
Γιόσκο Καφετζής: Ο Ελληνοσκοπιανός πλέϊ μέικερ υπέγραψε 5ετες συμβόλαιο το 2003 σε ηλικία 18 ετών. Τον είχε φέρει ως μεγάλο ταλέντο ο Σούμποτιτς, αλλά μετά από μια σεζόν, αποτέλεσε παρελθόν, αγωνίστηκε σε μικρότερες κατηγορίες χωρίς να ακολουθήσει σπουδαία καριέρα.
(Στο 40:37 σκοράρει κόντρα στον Παναθηναϊκό στην αξέχαστη σφαγή των Τανατζή – Ζαβλανού.)
Κώστας Χαρίσης: Μαζί με τον Καφετζή, ήρθε κι αυτός ως ένα ακόμη ταλέντο. Το ότι είχε αγωνιστεί στο κολεγιακό πρωτάθλημα μας έκανε να πιστέψουμε πως θα ξεχωρίσει. Όμως κι αυτός παρέμεινε στην ομάδα για μια σεζόν, μέσα στην οποία μέτρησε 9 συμμετοχές (8 στο πρωτάθλημα και 1 στην Ευρωλίγκα). Αποτέλεσε βασικό παίκτη για αρκετές ομάδες στην Α1 και πριν λίγα χρόνια που ψάχναμε έναν έλληνα ψηλό ως 3ο σέντερ στο rotation ήταν ένας από τους υποψήφιους για αυτή την θέση, όμως προτίμησε τον Άρη.
Δημήτρης Καλαϊτζίδης: Δυστυχώς τον θυμόμαστε για τον τραυματισμό του, όταν δέχτηκε ρήξη αντικειμένων από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού στον τελικό του πρωταθλήματος. Ο παίκτης, μαζί με τον Νίκο Αργυρόπουλο, οδηγήθηκε στο νοσοκομείο, βέβαια στο ΟΑΚΑ δεν γίνεται ποτέ και για κανένα λόγο διακοπή αγώνα. Κατά τα άλλα, αγωνίστηκε ελάχιστα και μετέπειτα φόρεσε τη φανέλα αρκετών ομάδων της Α1.
Ιγκόρ Μιλόσεβιτς: Κι από αυτόν αν είχαμε μεγάλες προσδοκίες. Η ομάδα, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής, έδωσε 200.000 ευρώ για να τον αποκτήσει. Ουσιαστικά ήταν πίσω από Παπαλουκά και Τεόντοσιτς στο rotation και είχε όλο τον χρόνο για να εξελιχθεί μαζί με εξαιρετικούς παίκτες. Όμως την επόμενη σεζόν, αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στο Μαρούσι.
Χάρης Γιαννόπουλος: Ο μοναδικός της λίστας που έχει αγωνιστεί στους δυο αιώνιους, αποκτήθηκε το 2008 υπογράφοντας 4ετες συμβόλαιο. Την 1η σεζόν αγωνίστηκε σε 2 παιχνίδια, για να ακολουθήσει διετής δανεισμός. Δεν είχε την υπομονή να προσπαθήσει για την καθιέρωση στον Ολυμπιακό και επέλεξε να συνεχίσει ως ελεύθερος στο Περιστέρι. Με τη φανέλα του Ρεθύμνου ξεχώρισε και πραγματοποίησε πολύ καλές σεζόν.
Δημήτρης Κατσίβελης: Την χρονιά της Πόλης ήταν μπροστά στο rotation από τους Μάντζαρη-Σλούκα στο ξεκίνημα της σεζόν. Ο Ντούντα του έδωσε χρόνο συμμετοχής, αλλά δεν τον εκμεταλλεύτηκε όπως οι 2 προαναφερθέντες. Την επόμενη χρονιά, κάτι ο τραυματισμός του Μάντζαρη, κάτι η αποτυχημένη μεταγραφή του Πέρκινς, βρήκε ξανά ρόλο και χρόνο. Έκανε εξαιρετικά παιχνίδια, όπως οι άμυνες που έβγαλε στον τελικό του Λονδίνου. Ακολούθησαν όμως 2 αδιάφορες χρονιές, με τον Κατσίβελη να μη βρίσκει χώρο στο γεμάτο ρόστερ των ερυθρόλευκων. Είχε το potential να εξελιχθεί σε έναν βασικό παίκτη για την ομάδα, αλλά έχει κι αυτός τις ευθύνες που δεν το πέτυχε αφού πολλές φορές έδειχνε νευρικός και άτολμος επιθετικά, σαν να μην έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Γιώργος Γεωργάκης: Τον έφερε ο Μπαρτζώκας για να συμπληρώσει τις θέσεις των ψηλών. Πιθανότατα ο παίκτης με το λιγότερο ταλέντο της λίστας, αρκετά αργός -- αδυνατούσε να ακολουθήσει τους υπόλοιπους. Έχει όμως στο βιογραφικό του την κατάκτηση της Ευρωλίγκας στο Λονδίνο.
Ανδρέας Χριστοδούλου: Ακόμη ένας παίκτης που αποκτήσαμε από τον Μαντουλίδη, με τον Ελληνοκύπριο μπασκετμπολίστα να υπογράφει 5ετες συμβόλαιο. Είχε δείξει θετικά στοιχεία όσες φορές αγωνίστηκε με τα ερυθρόλευκα. Πήγε δανεικός στον Κόροιβο για να ψηθεί αλλά δεν επέστρεψε ποτέ. Τις 3 τελευταίες χρονιές αγωνίζεται στο Ρέθυμνο, όπου πραγματοποιεί καλές εμφανίσεις.
Βασίλης Μουράτος: Οι Πειραιώτες τον απέκτησαν από τον σύλλογο των Αγίων Αναργύρων, με τον παίκτη να υπογράφει 5ετες συμβόλαιο. Ήταν μέλος της πρώτης ομάδας για 2 χρόνια, παίρνοντας κάποιες συμμετοχές. Δόθηκε δανεικός στο Ψυχικό για να πάρει εμπειρίες αλλά, όπως με την περίπτωση του Χριστοδούλου, δεν επέστρεψε ποτέ. Αυτή την αγωνιστική περίοδο αγωνίζεται στο Περιστέρι.
Βασίλης Τολιόπουλος: Έδειξε να έχει καλύτερα στοιχεία από τους Χριστοδούλου-Μουράτο, είχε το μπασκετικό θράσος για την ηλικία του ώστε να σταθεί σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός. Ο Σφαιρόπουλος όμως δεν τον εμπιστεύθηκε, αν και θα μπορούσε να πάρει το ρίσκο μαζί του από το να προτιμήσει αμφιβόλου ποιότητας ξένους όπως ο Γουότερς και ο Μπράουν. Τελικά, ο κύκλος του στο λιμάνι έκλεισε με τον Ολυμπιακό να τον αφήνει ελεύθερο κι αυτός να συνεχίζει την καριέρα του στον Άρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου