Του Dr. Jekyll
Ας ξεκινήσουμε με τα καλά: για έναν ακόμα αγώνα, ο Ολυμπιακός πήρε πολλά (σε άμυνα και ανάπτυξη) από τα πλάγια μπακ. Τόσο ο Κούτρης, όσο και ο Ομάρ συνέχισαν τις καλές εμφανίσεις (ο Κούτρης, μάλιστα, είχε και ένα καταπληκτικό μακρινό σουτ, στην πιο όμορφη χαμένη ευκαιρία του δευτέρου ημιχρόνου). Με τον Παναιτωλικό να περιορίζεται αναγκαστικά σε παθητικό ρόλο, δεν είχαν να αντιμετωπίσουν αμυντικά προβλήματα, με αποτέλεσμα (ειδικά ο Ομάρ του πρώτου ημιχρόνου) να ανεβαίνουν συνέχεια, δημιουργώντας ρήγματα στην άμυνα των αντιπάλων.
Το πείραμα με τον Ομάρ σε ρόλο εξτρέμ (μετά την είσοδο του Τόρο στο 73΄ στη θέση του Ναουέλ) δεν μου άρεσε: ο Παναιτωλικός έπαιζε με δέκα παίκτες σχεδόν από το ξεκίνημα του πρώτου ημιχρόνου και, όσο και αν αποδέχομαι την κούραση ως δικαιολογία (τη Πέμπτη ο Ολυμπιακός είχε σταθεί αξιοπρεπέστατο απέναντι στη Μπέτις), θεωρώ ότι με άλλη διαχείριση υλικού (άλλη δεκαοκτάδα), θα μπορούσε να έχει άλλες επιλογές για να φρεσκάρει την ενδεκάδα (αυτό, όμως, δεν αλλάζει στο ελάχιστο τη -θετική- άποψη που έχω για τον Μαρτίνς και την -έως τώρα- καταλυτικά θετική επιρροή του στην ομάδα).
Καλό παιχνίδι, χωρίς κάτι το ιδιαίτερα εντυπωσιακό, και από όλη τη μεσαία γραμμή. Καλύτερος όλων, στα μάτια μου, ο Γκιγιέρμε, για τον οποίον έχω ξαναγράψει πως, προσωπικά, μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που αγωνίζεται (με τις σωστές τοποθετήσεις του και δύναμη στην άμυνα, και με τις (σε πολύ μεγάλο ποσοστό σωστές) πάσες του, που πραγματικά βοηθούν στη γρήγορη ανάπτυξη της ομάδας (σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τις -επίσης σε μεγάλο ποσοστό σωστές- αλλά μόνο κοντινές πάσες του Ρομαό).
Κουρασμένοι ο Φορτούνης και ο Καμαρά. Ο Κωστάκης, πάντως, για όσο άντεξαν τα πνευμόνια του (δηλαδή, για το πρώτο ημίχρονο) και πάσες έβγαλε, και το πόδι του δοκίμασε και την μπάλα κατέβασε (είχε, όμως, και ένα πολύ ατομιστικό τελείωμα, όταν με δύο ελεύθερους παίκτες, επέλεξε να σουτάρει υπό πίεση). Λιγότερα πράγματα από ό,τι μας έχει συνηθίσει (επαναλαμβάνω ότι χωρίς να είναι κακός) και από τον Καμαρά, ο οποίος υποθέτω πως ήταν αρκετά κουρασμένος (πιθανότατα, εξ ου και το τράβηγμα που οδήγησε στην ημιαναγκαστική --μαθαίνουμε σήμερα-- αλλαγή του περίπου στο 65' για να πάρει τη θέση του ο Νάτχο).
Πολύ καλό πρώτο ημίχρονο από τον Ποντένσε, με πολύ καλές συνεργασίες με τον Ομάρ. Έχω, πάντως, την αίσθηση ότι ακόμα και του σουτ του Πορτογάλου με το οποίο ανοίγουμε το σκορ, αν δεν έβρισκε το πόδι του αμυντικού, δεν θα κατέληγε στα δίχτυα. Κοντολογίς, αυτό που έχουμε παρατηρήσει: ο Ποντένσε διαθέτει ταχύτητα και τρίπλα, ανακατεύει την αντίπαλη άμυνα, αλλά στην τελική ενέργεια (και ειδικά αν πρόκειται για απόπειρα να σκοράρει) χωλαίνει... Δυστυχώς, λίγα πράγματα και από τον Ναουέλ, που παιχνίδια παίρνει, αλλά δεν φαίνεται να κερδίζει πόντους (με την πολύ κακή διαχείριση δυνάμεων που --νομίζω-- ότι κάνει, ήταν και σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα ήταν ξεκούραστος μετά τον αγώνα της Πέμπτης).
Ο Γκερέρο σκόραρε, αλλά θα σταθώ περισσότερο στη φάση που χάνει στο δεύτερο ημίχρονο, μόνος του, απέναντι στον τερματοφύλακα. Ο (βασικός) επιθετικός του Ολυμπιακού δεν επιτρέπεται να χάνει τόσο συχνά τόσο μεγάλες ευκαιρίες (ειδικά αν δεν έχεις εξτρέμ που να σκοράρουν συνέχεια). Με δεδομένο ότι ο Χασάν είναι φανερά ανέτοιμος/ανίκανος για να αναλάβει αυτόν τον ρόλο, όπως και ο Μάνος, ο Ολυμπιακός επείγει να βρει λύση στο σκοράρισμα.
Πολύ καλός ο Σισέ, χωρίς ιδιαίτερα ζητήματα στην άμυνα, με καλές μακρινές μεταβιβάσεις και δύο καλές ευκαιρίες για να σκοράρει (και οι δύο με κεφαλιές). Ευχάριστη έκπληξη και ότι ο μικρός δεν κατεβάζει τον Καμαρά (του Παναιτωλικού) στη φάση του γκολ, ώστε να δει την απευθείς κόκκινη ή δεύτερη κίτρινη κάρτα (ναι, δυστυχώς κάποιες φορές πρέπει να επαινούνται και τα αυτονόητα). Συμμετοχή στα γκολ και από τον Βούκοβιτς, ο οποίος κάνει (από οριακή θέση οφσάιντ, πάντως) την κεφαλιά-ασίστ στον Γκερέρο για το δεύτερο γκολ. Ο Σέρβος, όμως, έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη (μερίδιο έχει και ο Σισέ) στο γκολ του Παναιτωλικού, όταν ο Καμαρά του τσιμπάει την μπάλα. Συνολικά, πάντως, αυτή η φάση (του γκολ του Παναιτωλικού) αποτελεί ένα έξοχο παράδειγμα για την άποψη που θα σχηματίζαμε για τους αμυντικούς του Ολυμπιακού αν αναλάμβαναν να μαρκάρουν στη σέντρα, όπως οι Ντα Κόστα και Μποτία επί Μπέντο (και αυτό παρότι ο Σισέ είναι πιο γρήγορος από όλους).
Δεν έχω πολλά να πω για τις αλλαγές, αφού ο Ολυμπιακός μετά το εξήντα έβγαλε κούραση. Ο Νάτχο προσπάθησε να βοηθήσει επιθετικά, αλλά από το σημείο που μπήκε και μετά, ο Ολυμπιακός ελάχιστες ευκαιρίες δημιούργησε. Ο Τοροσίδης δεν είχε πρόβλημα αμυντικά, ενώ ο Μπουχαλάκης προφανώς και δεν γίνεται να κριθεί (αφού στο εξάλεπτο της συμμετοχής του ούτε κάποια καταπληκτική ενέργεια έκανε, ούτε κάποια αξιοσημείωτη γκάφα).
Γενικότερα: ο Ολυμπιακός μέχρι και περίπου το 70΄ έχασε ένα τσουβάλι ευκαιρίες, όχι απλά για να καθαρίσει τον αγώνα, αλλά να πετύχει θριαμβευτικό σκορ. Από το γκολ του Παναιτωλικού και μετά, έριξε ρυθμό και, παρότι δεν κινδύνεψε πρακτικά, μόνο και μόνο το γεγονός ότι η διαφορά ήταν στο γκολ, δείχνει ότι δεν απείχε πολύ από μια ακόμα γκέλα, απόρροια της επιθετικής μας αναποτελεσματικότητας.
Θα ήταν αδύνατο να μην αναφερθώ σαρκαστικά στην καταπληκτική απόκρουση του Βιερίνια. Και αν η ενέργεια του μονίμως αδικημένου παίκτη του μΠαοκ δεν αρκεί, έχει ενδιαφέρον τόσο η δήλωση του αρχιαδικημένου Λουτσέσκου όσο και η αναφορά της φάσης στα πρωτοσέλιδα των “αντικειμενικών” Sportday και Sportime (με τη Sportime να εξισώνει τη φάση του αιώνια αδικημένου Πορτογάλου με το οριακό οφσάιντ του Βούκοβιτς στο δεύτερο γκολ, του εντός έδρας αγώνα, με τον Παναιτωλικό). Αυτή είναι η εξυγίανση (για να μην ξεχνιόμαστε, επειδή δεν θέλουμε να αναφερόμαστε πολύ στα κοράκια...).
Δύο λόγια ακόμα για τις μεταγραφές: θα ξεκινήσω με τους μικρούς. Πραγματικά ελπίζω Νικολάου και Ανδρούτσος να πάρουν αγωνιστικά λεπτά ως δανεικοί σε άλλη ομάδα και να μην θεωρούνται καμμένα χαρτιά (ο Ανδρούτσος φαινόταν ο πιο ώριμος ποδοσφαιρικά από τους “μικρούς”). Με τον Τουρέ ελπίζω να βρεθεί μια λύση που δεν θα τσαλακώσει την εικόνα κανενός (δεν μπορώ, πάντως, να προσάψω ευθύνες/δόλο ούτε στον Μαρτίνς που δεν τον χρησιμοποιεί, ούτε στην διοίκηση που τον απέκτησε). Θεωρώ, όπως όλοι, απαραίτητο να αποκτηθεί επιθετικός, και δεν θεωρώ ότι αυτός πρέπει να είναι ο Μπεργκ ή ο Ιντέγιε ή οποιοσδήποτε ενδεχομένως θα χρειαστεί (έστω και) ένα μήνα για να βρεθεί σε καλή αγωνιστική φυσική κατάσταση (με θλίψη αναφέρω, πάντως, ότι παίκτη με το --χθεσινό-- τελείωμα του Καμαρά εμείς δεν έχουμε στο ρόστερ).
Για τον Μασούρα του Πανιωνίου δεν έχω άποψη, αλλά, προφανώς και δεν διαφωνώ με την απόκτησή του (να έχουμε όλοι, πάντως, υπόψιν ότι οι περιπτώσεις που ένας τέτοιος παίκτης, δηλαδή νεαρός, χωρίς πολλές εμπειρίες και χωρίς πολλές καλές χρονιές στη πλάτη, αποδεικνύεται κομβικός είναι ελάχιστες). Για τον Ντουρμισάι, πάντως, (που επίσης ακούγεται) είναι δεύτερη χρονιά που με έχει εντυπωσιάσει στα μεταξύ μας παιχνίδια. Όπως και με τον Μασούρα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα μπορέσει να σταθεί στον Ολυμπιακό (για κανέναν, άλλωστε, δεν υπάρχει εγγύηση επιτυχίας), αλλά η απόκτησή του δεν θα με χαλούσε καθόλου. Όπως και να έχει, ο Γενάρης είναι κοντά...
Και αφού αναφέρομαι σε παίκτες του Πανιωνίου μια παρατήρηση, σχετικά με το σχόλιό μου για τον αγώνα με την Μπέτις: όπως πολύ σωστά σημείωσε ο Θεολόγος, υπάρχει και ένα παιχνίδι που ο Ολυμπιακός μπορεί να αισθάνεται ότι πήρε κάτι περισσότερο από ό,τι του άξιζε (ή, καλύτερα, ότι το αποτέλεσμα δεν τον αδικεί): πράγματι, στον αγώνα με τον Πανιώνιο, θα μπορούσαμε άνετα να είχαμε φέρει ισοπαλία ή να είχαμε χάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου