Ο Ρωσίδης, η Μπιλμπάο και οι φανέλες

Αν νομίζετε ότι η σχέση του Ολυμπιακού με την Μπιλμπάο είναι σύγχρονη και στηρίζεται πάνω στην παρουσία του Βαλβέρδε είστε γελασμένοι. Υπήρξε μια άλλη έμμεση, αλλά σαφής σχέση πολύ νωρίτερα.

 







Του Θεολόγου Μιχαηλίδη


Όλοι θα ξέρετε τον Ηλία Ρωσίδη, τον δεξιό μπακ της θρυλικής δεκαετίας του 1950, ο οποίος διετέλεσε και κάποια χρόνια και αρχηγός της ομάδας. Ασφαλώς θα έχετε διαβάσει πολλά πράγματα για αυτόν.

Εκείνο που πιθανότατα δεν θα ξέρετε και δεν θα έχετε διαβάσει ποτέ είναι η μανία που είχε με την εμφάνιση του Ολυμπιακού, η οποία, κατ’ αυτόν, έπρεπε να εκπέμπει πάντοτε μια ξεχωριστή ευπρέπεια. Για τον Ρωσίδη, η πρωταθλήτρια ομάδα έπρεπε να είναι πρωταθλήτρια σε όλα της, από το πιο μεγάλο μέχρι το πιο μικρό. Ο Ηλίας ήθελε η εμφάνιση του Ολυμπιακού να είναι πεντακάθαρη και προσεγμένη.

Για τον λόγο αυτό συχνά είχε συχνές συζητήσεις με τον φροντιστή της ομάδας και υπεύθυνο του ιματισμού τον Τάκη Κτενά, ο οποίος υπηρέτησε σε αυτό το πόστο επί 55 συνολικά χρόνια (!). Μαζί συζητούσανε σχετικά με το τι έπρεπε να γίνεται στην ομάδα, τι έπρεπε να κάνουν όχι μόνο οι υπεύθυνοι, αλλά κυρίως οι παίκτες ειδικά στον τομέα αυτόν. Τα αποτελέσματα των συζητήσεων τους τα πέρναγαν στους υπολοίπους.

Για τον Ρωσίδη η φανέλα ήταν κάτι το ιερό και πολύτιμο και κάθε παίκτης όφειλε να την προσέχει σαν τα μάτια του, καθώς μάλιστα εκείνη την εποχή δεν υπήρχε η δυνατότητα-πολυτέλεια να υπάρχουν πολλές φανέλες και γενικά εμφανίσεις.

Τον Μάρτη του 1955, ο Ηλίας βρέθηκε στην Ισπανία με την Εθνική. Εκεί είδε τις ερυθρόλευκες φανέλες της Αθλέτικ Μπιλμπάο. Του άρεσαν γιατί ήταν αρίστης ποιότητας, πολύ καλύτερης από αυτή των αντίστοιχων ερυθρόλευκων του Ολυμπιακού. Σκέφτηκε λοιπόν να αγοράσει φανέλες της Αθλέτικ για τους συμπαίκτες του στον Ολυμπιακό. Το γεγονός ότι οι φανέλες των Βάσκων τότε δεν είχαν σήμα τον βόλευε ακόμη πιο πολύ.

Έτσι και έκανε. Αγόρασε φανέλες (άγνωστο αν το έκανε ο ίδιος ή έβαλε άλλον), τις έβαλε στις βαλίτσες του και τις έφερε στον Πειραιά. Ήταν μάλιστα χαρούμενος που δεν χρειάστηκε να αγοράσει και να μεταφέρει και παντελονάκια, επειδή αυτά της Μπιλμπάο είχαν μαύρο χρώμα, ενώ ο Ολυμπιακός φορούσε πάντοτε μόνο άσπρο. Έτσι εξοικονόμησε χρήματα και βάρος. Παρ’ όλα αυτά θέλησε να μην ξεχάσει, αλλά να «τιμήσει» κάπως και το μαύρο χρώμα της εμφάνισης των Βάσκων και για τον λόγο αυτό οι ερυθρόλευκοι αγωνιζόντουσαν έκτοτε πολύ συχνότερα με μαύρες κάλτσες.

Οι φανέλες, που έφερε ο Ρωσίδης χρησιμοποιήθηκαν πολύ από τους παίκτες του Ολυμπιακού, ενώ χρησίμεψαν και ως πρότυπο για άλλες εμφανίσεις που ακολούθησαν.

Την τρέλα του Ρωσίδη με τις εμφανίσεις την είχε καλλιεργήσει και ενισχύσει η αδελφή του, που ήταν μοδίστρα. Μαζί πηγαίνανε στην οδό Αιόλου στην Αθήνα για να ψωνίσουν τα καλύτερα κόκκινα και λευκά υφάσματα, τα οποία στη συνέχεια θα κόβονταν σε λωρίδες, που θα τοποθετούνταν η μία δίπλα στην άλλη, για να ραφτούν οι φανέλες της ομάδας. Ο Ηλίας αισθανόταν ότι όφειλε να φροντίσει ιδιαίτερα για την όσο το δυνατό καλύτερη εμφάνιση της ομάδας. Ιδίως μάλιστα όταν επρόκειτο να γίνουν φανέλες με γιακά, η προσοχή του ήταν ακόμη μεγαλύτερη και η συμμετοχή της αδελφής του απαραίτητη.