Όχι, οκ, υπερβολή. ΘΡΥΛΕ, ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ. Μπα... Υπερβολή και αυτό. ΦΕΡΤΕ ΜΑΣ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ. Υπερβολικές απαιτήσεις... ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΣΟΥ, ΧΑΡΕΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ! Αυτό ακριβώς. Ολυμπιακός-Μίλαν 3-1, ο Ολυμπιακός στην επόμενη φάση και η Μίλαν αποκλεισμό.
Του Dr. Jekyll
Θα ξεκινήσω από το πιο άσχετο: δεν έδινα στον Ολυμπιακό ΚΑΜΙΑ πιθανότητα πρόκρισης. Όχι γιατί ο φετινός Ολυμπιακός δεν μου αρέσει. Θεωρώ τον Ολυμπιακό του Μαρτίνς τον καλύτερο Ολυμπιακό της τριετίας, και τον Ολυμπιακό που, σε κανονικές συνθήκες, θα απολάμβανες να τον βλέπεις. Δεν αντέχω, όμως, να βλέπω όλη αυτή η δουλειά, που είναι φανερό πως έχει γίνει στην ομάδα, όλη αυτή η υπερπροσπάθεια, να πετιέται στα σκουπίδια, επειδή δεν υπάρχει ένας παίκτης για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Αυτό που έλεγα στον Red Terso πριν τον αγώνα (περιμπιπτώντος, ο Terso δήλωνε βέβαιος για την πρόκριση) είναι ότι δεν αντέχω στην ιδέα ότι όταν αυτή η ομάδα θα χάσει το κίνητρο, θα θεωρηθεί αποτυχημένη (έλεγα, επίσης, ότι δεν βλέπω πώς θα γινόταν να πετύχουμε τρία γκολ, αφού ένα, με βεβαιότητα, θα το δεχόμασταν).
Τι ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά; Ότι τα πράγματα κύλησαν, επιτέλους, φυσιολογικά. Χάσαμε (αλίμονο) ευκαιρίες, αλλά ευκαιρίες έχασε και ο αντίπαλος. Βάλαμε ένα γκολ τυχερό (θυμίζω ότι με κόντρα ανοίξαμε το σκορ και με τον Παναιτωλικό). Μας έδωσαν πέναλτι, κάτι που στην Ελλάδα συμβαίνει δυο φορές το χρόνο (και, μάλιστα, πέναλτι, πιθανώς πιο αυστηρό και από αυτό που έδωσαν εις βάρος μας στον αγώνα με τη Μπέτις).
Τα περισσότερα, πάντως, έμειναν ίδια. Δεν χρειαζόμασταν αυτό το παιχνίδι για να δούμε ότι ο Ολυμπιακός είναι μια πολύ δουλεμένη ομάδα. Στον τρόπο που αμύνεται, και ας δέχεται επιθέσεις και, συχνά, γκολ (δεν έχει καμία σχέση με τη γελοία αμυντική λειτουργία της ομάδας τα τελευταία δύο χρόνια). Στον τρόπο που επιτίθεται, με τους παίκτες να αλλάζουν πάσες και να βγάζουν σε κάθε αγώνα όσες συνεργασίες είδαμε, πάνω κάτω, σε ολόκληρη την περυσινή χρονιά. Στις δυνάμεις που βγάζουν οι παίκτες στον αγωνιστικό χώρο: η Μίλαν δεν είναι η καλύτερη Μίλαν όλων των εποχών, αλλά παραμένει μια ιδιαίτερα σκληροτράχηλη ιταλική (με έμφαση στο «ιταλική» ομάδα). Η ιταλική αυτή ομάδα ήθελε σήμερα να νικήσει, να έρθει ισόπαλη ή, έστω, να μη χάσει με δύο γκολ. Το τέλος του αγώνα την βρήκε ξεζουμισμένη από δυνάμεις, να μην μπορεί να κάνει μια ορθολογική επίθεση για να διεκδικήσει τη πρόκριση (και εδώ δεν λέω ότι ο Ολυμπιακός ήταν ξεκούραστος, αλλά ότι, με βεβαιότητα, στα ίδια επίπεδα από φυσική κατάσταση). Στο πάθος και στην εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, που βγάζουν οι ποδοσφαιριστές μας (και που, ευτυχώς, δεν φαίνεται να συμμερίζονται ολωσδιόλου τους προβληματισμούς μου).
Είναι και κάποια που μένουν ίδια και πρέπει να τα δούμε (όχι ότι έχουν ιδιαίτερη σημασία τα αρνητικά σε τέτοιες στιγμές): ο Γκερέρο, δυστυχώς, χάνει ευκαιρίες, που δεν θα έπρεπε να σπαταλά ο βασικός επιθετικός του Ολυμπιακού. Ο Βούκοβιτς εξακολουθεί, στα μάτια μου, να φαίνεται αργός και να χάνει, πιο συχνά από ό,τι θα έπρεπε τον αντίπαλό του. Ο Φέτφα, για να μην το θέσω άσχημα, εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα αγχωμένος με την ιδέα του γκολ (και σήμερα εκβίασε, λανθασμένα, τουλάχιστον δύο φορές μακρινό σουτ, αντί να δώσει πάσα σε συμπαίκτη).
Στο ύψος τους (και ακόμα πιο ψηλά) όλοι οι υπόλοιποι: από τον Σα που πραγματοποίησε και σήμερα μερικές καταπληκτικές επεμβάσεις (όπως και με τη Μπέτις -- και εδώ να θυμίσω πως σε ΟΛΕΣ τις μεγάλες ευρωπαϊκές χρονιές του Ολυμπιακού, είχαμε κάτω από τα δοκάρια κάποιον σπουδαίο τερματοφύλακα). Τον Κούτρη, που πέρα από μια πολύ (έως πάρα πολύ καλή εμφάνιση) συγκίνησε στο τέλος με τα κλάματα από την ένταση του αγώνα. Ο Σισέ που βάζει το πρώτο γκολ --και μια ασίστ/μακρινή μεταβίβαση στον Γκερέρο στο πρώτο λεπτό--, καθαρίζει πολλές φάσεις (όπως ανίκητος στα ψηλά ήταν, για να λέμε και τα καλά, και ο Βούκοβιτς), βγάζει δύναμη, αλλά ερωτοτροπεί με τη χαζομάρα (ενώ έχει μια --όπως το είδα, εντελώς, ανύπαρκτη-- κίτρινη, κάνει ένα μίνι τράβηγμα φανέλας). Με τον Ομάρ να είναι πολύ καλός αμυντικά, να ανεβαίνει και παραλίγο να σκοράρει σε μια εξαιρετική μακρινή μεταβίβαση του Καμαρά.
Με ένα πολύ καλό (και υποθέτω πως σε αγώνες με τέτοιο βαθμό δυσκολίας, δεν θα γινόταν αλλιώς) δίδυμο στο κέντρο, τους Γκιγιέρμε και Καμαρά, να καταπίνουν χιλιόμετρα και να βοηθούν τα μάλα σε άμυνα και επίθεση (με κερασάκι το, έστω και τυχερό, γκολ του Γκιγιέρμε από σουτ). Με τον Φορτούνη να είναι μπλοκαρισμένος σε πολλά σημεία του αγώνα, αλλά να προλαβαίνει να βγάλει πολλές καλές συνεργασίες, να έχει μια πολύ καλή εκτέλεση φάουλ και να σκοράρει, με πέναλτι, το τρίτο γκολ της ομάδας (με εμένα να θεωρώ τον Φορτούνη ένα κράμα Μέσι και Ζιντάν, δεν μου κάνει εντύπωση η, πραγματικά, πανέξυπνη εκτέλεση του κόρνερ, από το οποίο ξεκινά το πρώτο γκολ).
Με τον Ποντένσε να έχει την ταχύτητα και τη ντρίπλα για να απασχολεί μονίμως τους αντιπάλους, αλλά να σπαταλά και κάμποσες επιθέσεις (είχε, πάντως, συμμετοχή στο πρώτο γκολ). Με τον Γκερέρο να κάνει δεκάδες πράγματα, για μια ακόμα φορά, στον αγωνιστικό χώρο (αλλά, το είπαμε, να μην μπορεί να τελειώσει εύκολες φάσεις). Με λογικές, επίσης, κινήσεις για τις αλλαγές: Νάτχο (περ. 70΄, Φέτφα), Τοροσίδης (περ. 80΄, στη θέση του πολύ κουρασμένου Καμαρά) και Μπουχαλάκης (85', στη θέση του επίσης κουρασμένου --αμυντικά είχε παραδώσει πνεύμα-- Ποντένσε) μπήκαν με συγκεκριμένο ρόλο, στη θέση παικτών που ήταν η ώρα τους να γίνουν αλλαγή (κερασάκι στη τούρτα, το πέναλτι που με την είσοδό του στον αγώνα κέρδισε ο Τόρο).
Λίγα πράγματα ακόμα: ο Ολυμπιακός βάζει το δεύτερο γκολ στο 70΄ και στην επόμενη φάση δέχεται τέρμα. Όχι απλά δεν τα παρατά, αλλά εξακολουθεί να πιέζει, με πίστη, για το τρίτο γκολ. Επίσης: στα περισσότερα στατιστικά στοιχεία, οι δύο ομάδες είναι περίπου ισοδύναμες (κατοχή, φάσεις, κόρνερ). Ο Ολυμπιακός, όμως, υπερτερεί στις πάσες (γενικά, αλλά και στις εύστοχες), κάτι που αποτελεί απόδειξη για τη δουλειά του Μαρτίνς. Ακόμα: πράγματι, και η Μίλαν έχασε ευκαιρίες (κάποιες από αυτές, σπουδαίες) για να σκοράρει. Αν ο Ολυμπιακός νικούσε τη Μίλαν με 3-1, παίζοντάς τη μονότερμα, θα ήταν πρώτο φαβορί για το Europa (να ξέρουμε και τι ζητάμε).
Ο Ολυμπιακός είναι η μόνη ελληνική ομάδα που θα συνεχίσει στην Ευρώπη, παρότι βρέθηκε σε έναν πολύ δύσκολο όμιλο (και τα αποτελέσματα των άλλων δύο ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη είναι ενδεικτικά για αυτά που βλέπουμε τη φετινή χρονιά -- πόσο μάλλον που ο Ολυμπιακός έπαιξε στα ίσια Μίλαν και Μπέτις και δεν προσπάθησε να κλέψει αποτέλεσμα). Η Μίλαν κατέβηκε για να παίξει με καθυστερήσεις από την έναρξη του αγώνα. Αυτό δεν αλλάζει την άποψή μου ότι είναι λάθος τα σκηνικά με τις δεύτερες μπάλες στον αγωνιστικό χώρο (ο Ολυμπιακός είναι, έτσι κι αλλιώς, πολύ μεγάλη ομάδα για τέτοιες αντιδράσεις).
Μια ακόμα αναφορά στον άνθρωπο που του αξίζουν τα περισσότερα συγχαρητήρια: ο Πορτογάλος Γούναρης, ο Πέδρο Μαρτίνς, ο άνθρωπος που γνώρισε τη συντριβή σε όσα σημαντικά φιλικά έδωσε το καλοκαίρι (ρε, τον μαλάκα...), ο άνθρωπος που αντιμετωπίστηκε από πολλούς (από τους περισσότερους θα έλεγα -- και, με βεβαιότητα, και από εμένα) με ιδιαίτερη καχυποψία, σήμερα οδήγησε τον Ολυμπιακό στους 32 του Europa, σε μια από τις ελάχιστες φορές που ο ευρωπαίος Ολυμπιακός περνάει με επιτυχία έναν αγώνα-τελικό, με τόσο σπουδαίο αντίπαλο. Και, για να μην ξεχνιόμαστε, την επιλογή του Μαρτίνς (επιλογή που μετά από μια τόσο αποτυχημένη χρονιά ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα ξεσήκωνε γκρίνια) πρέπει να την πιστώνεται η διοίκηση. Που καλό θα ήταν να θυμόμαστε και στα στραβά (που ήρθαν πέρυσι και, αναπόφευκτα, θα έρθουν και στο μέλλον), και όχι μόνο στους πανηγυρισμούς των πολλών και ενίοτε τεράστιων επιτυχιών, πόσα πολλά έχει προσφέρει στον Ολυμπιακό.
ΕΤΣΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ
(και ακόμα καλύτερο, θα τολμούσα να προσθέσω!!!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου