Όταν περιμέναμε πώς και πώς εκείνον τον τελικό

Τελικός Kυπέλλου σήμερα αλλά για πολλούς δεν υπάρχει ούτε η προσμονή ούτε η δίψα για τον συγκεκριμένο τίτλο όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Πολλά έπαιξαν ρόλο για να φτάσουμε σήμερα σ’ αυτό το σημείο, η απαξίωση από τους διοργανωτές, η διάλυση του θεσμού του Final Four, το άνοιγμα της ψαλίδας των 2 ομάδων με τους υπόλοιπους, η απουσία του κόσμου από τους περισσότερους τελικούς. Γι’ αυτό το λόγο επέλεξα να γράψω για την κατάκτηση του κυπέλλου το 2002, τότε που τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά όταν ζούσαμε και αναπνέαμε για εκείνο το παιχνίδι.

 





Του Mad Prophet

Χωρίς τίτλο από το ’97, πράγμα ακατανόητο για εκείνη την εποχή για το τμήμα, πιστεύαμε τότε πως είναι θέμα χρόνο η επιστροφή στους τίτλους και αυτό το κύπελλο μας έδωσε μεγάλη ανάσα τότε. Που να φανταζόμασταν όμως πως θα ήταν το μοναδικό τρόπαιο που θα σηκώναμε στα 00’s, το συγκεκριμένο γεγονός σίγουρα από μόνο του δίνει την δική του αξία. Αυτό όμως που το κάνει να ξεχωρίζει είναι πως πρόκειται για τον μοναδικό τίτλο που κατέκτησε ο τεράστιος Αλφόνσο Φορντ φορώντας τα ερυθρόλευκα.

Στο Final Four του Απριλίου, που διεξήχθη στο Σεφ, θα φτάσουμε εκεί μετα τις νίκες επί του Παοκ και του Άρη για να συναντήσουμε τον Παο στον ημιτελικό με τον κόσμο στις κερκίδες να είναι μοιρασμένος 50-50. Μπορεί να χάναμε με 29-40 στο ημίχρονο όμως με ηγέτες τους Φορντ, Παπαλουκά και παίκτη κλειδί τον Μπουντούρη που έπαιξε καταπληκτική άμυνα θα φτάσουμε στη νίκη και σε μια γνώριμη κατάσταση, εμείς να παίζουμε για την κούπα και αυτοί ξανά στον μικρό τελικό.

Στον τελικό θα αναμετρηθούμε με το Μαρούσι που είχε αποκλείσει στον άλλο ημιτελικό τον Πανελλήνιο. Η ομάδα των βορείων προαστίων θα μας ζορίσει μέχρι ενός σημείου του αγώνα αφού ο αγχωμένος Ολυμπιακός δεν θα καταφέρει να ξεφύγει στο σκορ στα 30 πρώτα λεπτά της αναμέτρησης, όμως εκείνη την μέρα ο τίτλος δεν γινόταν να χαθεί. Ο Αλφόνσο θα πετύχει 20 πόντους και συνολικά 44 σε εκείνο το F4, ο Τόμιτς θα κλειδώσει τη νίκη με 2 καθοριστικά τρίποντα και ο Σούμποτιτς στο τέλος θα ανάψει το κλασικό του πούρο της νίκης.

Ο κόσμος στις εξέδρες θα πανηγυρίσει έξαλλα εκείνη τη νύχτα, ήταν ένα ξέσπασμα όλων όσων αγαπούν αυτή την ομάδα που πέρασε πολύ δύσκολα εκείνα τα χρόνια, ειδικά αυτά που ακολούθησαν, σήμερα αυτό το τρόπαιο μπορεί να μην σημαίνει πολλά και απλά να απαριθμείται ως το 7ο κύπελλο της ιστορίας μας, τότε όμως ήταν η επιβράβευση μιας παρέας που μας έκανε να χαρούμε και να κλάψουμε με ένα μοναδικό τρόπο κι ας άξιζε πολλά περισσότερα εκείνη την σεζόν, η μοίρα μάλλον ήθελε να τους θυμόμαστε έτσι και να λέμε ακόμα μεταξύ μας «τι θα είχε συμβεί αν…», το σίγουρο είναι όμως πως δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ.

5 Απριλίου 2002 Ημιτελικός Κυπέλλου
Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 83-75

Ολυμπιακός (Σούμποτιτς): Ντε Μιγκέλ 7, Φόρεστ 8, Φέμερλινγκ 1, Τόμιτς 1, Φορντ 20, Ρισασέ 5, Ζεβροσένκο 7, Παπανικολάου, Παπαλουκάς 17, Μπουντούρης 17

Παναθηναϊκός (Ομπράντοβιτς): Αλβέρτης 5, Καλαϊτζής 9, Ρότζερς 5, Μουλαομέροβιτς 5, Μποντιρόγκα 18, Μίντλετον 3, Κουτλουάι 25, Γιαννούλης 5

7 Απριλίου 2002 Τελικός Κυπέλλου
Ολυμπιακός-Μαρούσι 74-66
Δεκάλεπτα : 18–18, 33–33, 55–49, 74–66
Πολυτιμότερος Παίκτης: Αλφόνσο Φορντ

Ολυμπιακός (Σούμποτιτς): Μπουντούρης 3, Παπαλουκάς 11, Ρισασέ 6, Ζεβροσένκο 8, Φορντ 24, Φόρεστ 4, Ντε Μιγκέλ 8, Φέμερλινγκ 2, Τόμιτς 8(2), Παπανικολάου, Δορκοφίκης, Νικαγκμπάτσε

Μαρούσι (Πετρόπουλος): Φαλέκας, Κορωνιός 11(3), Κοχ 19(5), Μπερκ 11, Κόνλον 11, Ολιβερ 7(1), Σπανούλης 3(1), Μαρμαρινός 1, Μασλαρινός, Μανωλόπουλος 3, Παυλίδης, Τσιάκος