Του Dr. Jekyll
Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Γκαρσία είναι: Προτό, Χατζισαφί (αριστερό μπακ), Νικολάου και Μποτία (κεντρικό αμυντικό δίδυμο), Ομάρ (δεξί μπακ), Ταχτσίδης και Ζιλέ (αμυντικά χαφ), Οφόε (οργανωτής), Μάριν (δεξί χαφ), Μιραλάς (αριστερό χαφ) και Καρίμ (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν Ανδρούτσος (65΄ Μάριν), Τζούρτζεβιτς (74΄ Καρίμ) και Μάρτιν (85΄ Οφόε).
Για να μην γινόμαστε άδικοι, παρά το φτωχό σκορ, ο Ολυμπιακός και ευκαιρίες δημιούργησε και κινδύνεψε ελάχιστα από τον (με πολλές απουσίες) Πανιώνιο: η ομάδα δημιούργησε 26 τελικές ενέργειες (με κάποιες από αυτές να είναι καλές ευκαιρίες), κέρδισε 10 κόρνερ, ενώ κέρδισε στο 6ο μόλις λεπτό πέναλτυ, που από ανθρώπινο λάθος δεν είδε ο διαιτητής (ο Καρίμ συνέχισε τη φάση, αλλά στα πέναλτυ δεν υπάρχει πλεονέκτημα –και, προφανώς, αν ο Ολυμπιακός δεν κέρδιζε τον ελλιπή Πανιώνιο στο, άδειο, Καραϊσκάκης, δεν θα του έφταιγε καμία διαιτησία).
Απάντηση στην άμυνα του Πανιώνιου (και, κυρίως, στη δική μας ανικανότητα να σκοράρουμε) έδωσε ο Οτζίτζα, όταν από (πολύ καλή) πάσα του Ταχτσίδη, ο Οφόε ολοκλήρωσε τη φάση, περίπου στο 50΄, για να σημειώσει το γκολ της νίκης. Στον υπόλοιπο αγώνα, όπως και στο πρώτο ημίχρονο, ο Ολυμπιακός είχε την κατοχή, δημιουργούσε φάσεις, αλλά δεν κατόρθωσε να πετύχει δεύτερο τέρμα, ενώ και ο Πανιώνιος εμφανίστηκε πολύ αδύναμος επιθετικά και απείλησε δύο μόνο φορές: τη μία έσωσε με πολύ καλή παρέμβαση ο Χατζισαφί, και η δεύτερη ήταν σουτ από ατομική ενέργεια.
Το σημαντικότερο θετικό είναι η επιστροφή στις νίκες, ύστερα από τα τρισάθλια αποτελέσματα με Αστέρα, ΑΕΚ και Ατρόμητο. Υποθέτω πως με τη ψυχολογία να μην βρίσκεται σε καλό σημείο (μιλάμε για τις δεκαπέντε μέρες που όλοι οι παίκτες έχουν να διαχειριστούν την απώλεια του πρωταθλήματος και του κυπέλλου, τις δικές τους ευθύνες για αυτή την κατάληξη, και --κάποιοι-- να σκεφτούν και το μέλλον τους –ακόμα και οι πλέον αδιάφοροι μισθοφόροι, θεωρώ βέβαιο ότι ήθελαν τον τίτλο: για μεγάλα παιδιά μιλάμε), είναι καλό το ότι ο Ολυμπιακός και νίκησε, και ποδόσφαιρο προσπάθησε να παίξει.
Το σημαντικότερο αρνητικό είναι πως η ομάδα δημιούργησε, μεν, πολλές ευκαιρίες, αλλά σκόραρε μόνο μια φορά (μετά τη φυγή του Ιντέγιε, το σκοράρισμα δεν είναι εύκολη υπόθεση για τους επιθετικούς μας –και ας έκαναν, και ο Καρίμ και ο Τζούρτζεβιτς, κάποιες πολύ καλές κινήσεις). Πέρα, όμως, από τις χαμένες ευκαιρίες, ο Ολυμπιακός δεν κατόρθωσε να εκμεταλλευτεί ούτε τις στημένες φάσεις. Με λίγα λόγια, χαμηλός βαθμός στην επίθεση...
Λίγα ατομικά σχόλια για τους παίκτες: ο Ταχτσίδης πραγματοποιεί πολύ καλή εμφάνιση (ο καλύτερος του γηπέδου) και βγάζει ηγετικά χαρακτηριστικά (σε έναν «ακέφαλο Ολυμπιακό, μόνο καλό είναι αυτό). Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι αργός... Έχει κάθετη πάσα (το μισό γκολ είναι δικό του), αλλά δεν ξέρω πόσο θα μπορεί να σταθεί απέναντι σε πιο κινητικούς και ικανούς αντιπάλους (ο ρόλος του, άλλωστε, δεν είναι μόνο δημιουργικός).
Ο Οφόε ήταν πολύ καλός το πρώτο μισάωρο, στη συνέχεια έπεσε λίγο, αλλά είναι δεδομένο πως μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή με πολλές ικανότητες και ποιότητα. Το ζήτημα είναι αν θέλει να αφοσιωθεί στην ομάδα ή θα προτιμήσει (όπως είναι το πιθανότερο) να παει για την επόμενη μεταγραφή. Αν αληθεύουν οι φήμες πως η διοίκηση έχει δεσμευτεί για την μεταγραφή του, καταλαβαίνω να παίρνει συμμετοχές (πρέπει να έχει χρηματιστηριακή αξία), αλλά καλό θα ήταν (και, προφανώς, μετά την Τούμπα), να συνηθίζει ο Ολυμπιακός να ζει χωρίς αυτόν (και δεν θα μας λείψει). Σε περίπτωση, πάλι, που δεν είναι δεδομένη η μεταγραφή και που τον επισκέφθηκε το πνεύμα της Σαρακοστής (και, πλέον, θέλει να μείνει), καλό θα ήταν να βρίσκει από τώρα τον ρόλο του στην ομάδα του 2019.
Ο Μιραλάς προσπαθεί, τρέχει, δημιουργεί και σπαταλά ευκαιρίες, αλλά εξακολουθεί να μένει δίχως γκολ (και, νομίζω, δίχως ασίστ). Με δεδομένο πως το δικό μου μυαλό είναι περισσότερο στον Ολυμπιακό της επόμενης περιόδου, νομίζω ότι ο Μιραλάς θα πρέπει να μείνει (αρκεί να τού βγει κάτι στα παιχνίδια που απομένουν). Στο σημείο που έχει φτάσει ο Ολυμπιακός έχεις ανάγκη παίκτες με ποιότητα, και ο Βέλγος, παρότι παραμένει άσφαιρος, ποιότητα διαθέτει –όπως και αγάπη για τον σύλλογο.
Προσωπικά, θεωρώ πως καλή εμφάνιση κάνει και ο Χατζισαφί. Στα δικά μου μάτια, ο Ιρανός είναι καλύτερος στα αμυντικά καθήκοντα και πιο ώριμος παίκτης (με λιγότερα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση και λιγότερες πιθανότητες λάθους) από τον Κούτρη. Στο παιχνίδι της Κυριακής, ο Χατζισαφί και στη δημιουργία βοήθησε, και αμυντικά (είπαμε: απέναντι στον ανύπαρκτο Πανιώνιο) καλά τα πήγε (με highlight το τάκλιν στον Λάμπρου, στη μία από τις δύο ευκαιρίες του Νιόνιου).
Λίγα πράγματα από Μάριν, με σοβαρό πρόβλημα στο σκοράρισμα ο Καρίμ και ο αντικαταστάτης του, Τζούλε. Σταθερός, και με ελάχιστη πίεση ο Μποτία, με προβλήματα, κυρίως στο πώς διώχνει τη μπάλα, ο Νικολάου, με τρεξίματα, αλλά κάπως ανέτοιμος και επιπόλαιος στη τελική ενέργεια, ο Ανδρούτσος, στο ύψος του ο Ζιλέ, ο οποίος πάλι βρέθηκε σε καλές θέσεις, ο Προτό απέκρουσε την μπάλα όταν έπρεπε, δεν θυμάμαι καν τι έκανε ο Ομάρ, και ο Μάρτινς μπήκε πολύ λίγο για να κριθεί.
Στα πιο σημαντικά τώρα: ο Ολυμπιακός την Κυριακή έχει μπροστά του την μοναδική σημαντική βραδιά που απομένει. Με τον αγώνα απέναντι σε αυτόν τον Παναθηναϊκό να μην μπορεί να χαρακτηριστεί ντέρμπυ (με αυτό δεν εννοώ ότι θα κερδίσουμε με πέντε γκολ, με τον φετινό Ολυμπιακό τίποτα δεν είναι απίθανο), η μόνη ευκαιρία για να δώσει ο φετινός Ολυμπιακός ικανοποίηση στον κόσμο είναι ο αγώνας με τον μπαοκ. Αισιόδοξος δεν είμαι: με την αγωνιστική, φυσική και ψυχολογική κατάσταση της ομάδας να είναι αρνητική, θα πρέπει να βρεθούν αποθέματα σωματικής και ψυχικής δύναμης, ο μπαοκ να κατέβει για να πανηγυρίσει το πρωτάθλημα διασύροντας τον Ολυμπιακό, και να μην γίνουν ομορφιές του ποδοσφαίρου (στο πρώτο φαλτσοσφύριγμα, φοβάμαι πως η συγκέντρωση θα παει περίπατο).
Στα ακόμα πιο σημαντικά: όλοι και ακούγεται πιο έντονα πως ο Γκαρσία δίνει εξετάσεις μέχρι το τέλος της σεζόν. Αν αυτό ισχύει και η χρονιά ολοκληρωθεί με τη φυγή του Γκαρσία, η διοίκηση θα έχει κάνει ένα τεράστιο λάθος, ένα γιγάντιο unfair στον Λεμονή και θα έχει θέσει γερές βάσεις για την αποτυχία και της επόμενης χρονιάς. Συγκεκριμένα: είναι εντελώς παράλογο να θεωρείς πως ένας προπονητής, το σύστημα του οποίου βασίζεται στην καλή φυσική κατάσταση, θα κάνει θαύματα αναλαμβάνοντας μια ομάδα η οποία δεν μπορεί να τρέξει.
Δεν αμφιβάλω πως στην παρουσίαση του Γκαρσία η διοίκηση (και εγώ, εδώ που τα λέμε) είχε την φαντασίωση ενός Ολυμπιακού να κατακτά το πρωτάθλημα, με μεγάλη βελτίωση της αγωνιστικής του εικόνας, περήφανες νίκες απέναντι στους συνεταίρους, τον Μιραλάς να σκοράρει και να σερβίρει γκολ με το τσουβάλι , τους παίκτες να βρίσκουν ρόλο μέσα στην ομάδα, όλους μαζί να τραγουδάμε για το μεγαλείο του Ολυμπιακού, όλοι να επικροτούμε την πανέξυπνη και με ρίσκο, αλλά δικαιωμένη, κίνηση της διοίκησης, τον τίτλο να ξανακατεβαίνει στο Λιμάνι, τους δικέφαλους να κλαίγονται για το ανάποδο πλάγιο κ.ο.κ.
Η πραγματικότητα, φυσιολογικά, ακολούθησε την στατιστική: όπως στις περισσότερες ομάδες που αλλάζουν προπονητή κατά την διάρκεια του πρωταθλήματος, η ομάδα έδειξε μια μικρή βελτίωση, αλλά, μετά από τον σύντομο μήνα του μέλιτος, επέστρεψε στα γνωστά της λημέρια: στις γκέλες, την κακή απόδοση και την έλλειψη δυνάμεων (χωρίς να αμφισβητώ πως ο Γκαρσία, με την πίεση, αλλά και την άγνοια που έχει για το υλικό του, δεν έπαιξε ρόλο).
Αν δεν δοθεί στον Γκαρσία η δυνατότητα να κάνει προετοιμασία, να ξεδιαλύνει το υλικό και να αποκτήσει τους παίκτες (χωρίς υπερβολές, όπως με τον Χάσι) που πιστεύει ότι μπορούν να παίξουν το ποδόσφαιρο που έχει στο μυαλό του, τότε η αλλαγή προπονητή τα Χριστούγεννα ήταν ένα αδικαιολόγητο, ανεξήγητο και τεράστιο λάθος: ο, πιστός στρατιώτης, Τάκης είχε φέρει την ομάδα πρώτη, η εικόνα της είχε βελτιωθεί (δεν πρόκειται για άθλο, αφού διαδέχτηκε τον Χάσι και το πρόγραμμα ήταν ιδανικό) και ο κόσμος ήταν ικανοποιημένος (αυτό είναι λίγο σχετικό, όποτε ας αρκεστώ στο πως ο κόσμος έκανε υπομονή και στήριζε).
Ο λόγος που έγινε η αλλαγή ήταν, όπως μαθαίναμε, πως όλοι συμφωνούσαν πως το ταβάνι του Λεμονή ήταν χαμηλό (στο χαμηλό ταβάνι θα συμπεριλάβω και την αδυναμία του να διαχειριστεί, όπως του προσάπτουν, τα --δύσκολα-- αποδυτήρια του Ολυμπιακού). Ο Ολυμπιακός, θεωρητικά, έψαχνε προπονητή από τη στιγμή που έδιωξαν τον Χάσι και όταν αυτός βρέθηκε, στο πρόσωπο του Γκαρσία, λύθηκε και η συνεργασία με τον Λεμονή.
Όπως όλα δείχνουν, για μια ακόμα φορά, το καλοκαίρι που έρχεται είναι κομβικό για την ομάδα: με δεδομένες και τις αφίξεις/ αποχωρήσεις του Γενάρη, ο Ολυμπιακός του 2019 αναμένεται να έχει λίγους κοινούς ποδοσφαιριστές με τον Ολυμπιακό του 2018. Moreover (όπως έλεγε η γιαγιά μου), από τον Ιούνιο 2016 μέχρι τον Ιούνιου 2018, ο Ολυμπιακός θα έχει αλλάξει οκτώ προπονητές. Είναι αντίθετο στην ποδοσφαιρική λογική να θεωρείς πως ένα τέτοιο πείραμα θα έχει πιθανότητες επιτυχίας, απέναντι σε στοιχειωδώς σοβαρούς αντιπάλους.
Απομένουν οκτώ αγωνιστικές έως τη λήξη αυτής της, αποτυχημένης, χρονιάς. Η μόνη περίπτωση για να συμφωνήσω στην απομάκρυνση του Γκαρσία είναι να φέρει άσχημα αποτελέσματα στα μισά από αυτά τα παιχνίδια (η αλήθεια είναι πως δεν μου περνά καν από το μυαλό η πιθανότητα διασυρμού από τον μπαογκ, κάτι που θα άλλαζε την άποψή μου, όχι γιατί αυτή εξαρτάται από ένα αποτέλεσμα, αλλά επειδή θεωρώ ότι ένα τέτοιο στραπατσάρισμα θα ήταν αδύνατο να γίνει ανεκτό από τον κόσμο, ενώ θα άφηνε αμφιβολίες για τις ικανότητες του Γκαρσία και στους παίκτες –όσους και αν, τελικά, παραμείνουν και την επόμενη χρονιά).
Ο μονόδρομος του Ολυμπιακού είναι να διεκδικήσει ό,τι καλύτερο μπορεί από τους αγώνες που έρχονται: στο ενάμιση ντέρμπυ τους βαθμούς της νίκης, που θα δώσουν --επιτέλους-- χαρά στον κόσμο, και στα υπόλοιπα παιχνίδια ό,τι χρειάζεται για να πάρει τη δεύτερη θέση. Ταυτόχρονα, να στηριχθεί ο Γκαρσία για να κάνει την τελική επιλογή στο ποιους παίκτες χρειάζεται και ποιους όχι για την επόμενη χρονιά. Προσωπικά, ακόμα και να θέλει τον Σεμπά και όχι τον Μιραλάς, δεν πρόκειται να πω κουβέντα. Σε περίπτωση, όμως, που ο Γκαρσία αποτελέσει παρελθόν επειδή δεν νίκησε στην Τούμπα ή/και η ομάδα βρέθηκε στη τρίτη θέση της βαθμολογίας, θα πρέπει να γίνουν πράγματα και θαύματα το καλοκαίρι, για να στηρίξω και αυτή τη φορά τις επιλογές της διοίκησης. Και αν κάτι μάθαμε από την φετινή χρονιά, είναι να μην περιμένουμε θαύματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου