Έχει πάτο το βαρέλι;

Μετά από το εντυπωσιακό σερί, απέναντι σε ομάδες του δεύτερου μισού του βαθμολογικού πίνακα, η πραγματικότητα έρχεται να προσγειώσει και τους πιο αισιόδοξους: ο Ολυμπιακός απέναντι σε δυνατές ομάδες (για Ελλάδα μιλάμε, πάντα) όχι μόνο δεν κατόρθωσε να σημειώσει μια νίκη, αλλά φάνηκε κατώτερος των αντιπάλων, των προσδοκιών και των απαιτήσεων. Τα αποτελέσματα τα δείχνουν όλα: ισοπαλίες εκτός έδρας με Αστέρα και Ατρόμητο, δύο ήττες και μια ισοπαλία με το αεκ.

Του Dr. Jekyll

 

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να σταθώ σε κάθε αγώνα ξεχωριστά, άλλωστε (το είπαμε) τα αποτελέσματα μιλάνε από μόνα τους. Τόσο ο Αστέρας, όσο και ο Ατρόμητος, δεν φοβήθηκαν τον Ολυμπιακό: δεν έστησαν πούλμαν μπροστά από την εστία τους, δεν προσπάθησαν να κλέψουν βαθμούς, αλλά διεκδίκησαν τη νίκη, και λίγο έλειψε να τα καταφέρουν. Με το αεκ είναι άλλη ιστορία (με πολλά κοινά): πιο φοβική ως ομάδα, έκλεψε τη νίκη από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκης και τον κέρδισε (πιο άνετα από ό,τι δείχνει το τελικό σκορ) στο ΟΑΚΑ.

Πολύ λίγα σχόλια για τους παίκτες: ο Μιραλάς προφανώς και δεν είναι αυτό που ήταν, και μένει να δούμε αν θα γίνει κάτι που να πλησιάζει στην εικόνα του. Ο Τζούλε κάνει κωλοπαιδαρισμό ολκής παίρνοντας την μπάλα από τον Καρίμ: δεν πειράζει τόσο να χάνει ή να μην κάνει ευκαιρίες (το αποδεχτήκαμε: η χρονιά πήγε κατά διαόλου), πειράζει και παραπειράζει να βάζει τον εγωισμό του πάνω από τον συμπαίκτη του (που, εκτός των άλλων, διεκδικεί τον μόνο τίτλο που διεκδικεί βάσιμα η ομάδα, αυτόν του πρώτου σκόρερ). Ο Φορτούνης και ο Μάριν δεν πρόκειται φέτος να γίνουν οι Τζόλε, Γκαλέτι και Ζιοβάνι του παρελθόντος. Πολλά τού έχω σούρει του Παναγιώτη, αλλά η εικόνα του στο 2-1 με το αεκ και με τα σπασμένα πλευρά στο Περιστέρι, μου θύμισε κάτι από την λάμψη του παρελθόντος (γι' αυτό και είναι σημαντικοί οι Έλληνες στην ομάδα).

Λίγα παραπάνω για τους αγώνες κόντρα στο αεκ: ο πρώτος αγώνας του Κυπέλλου έρχεται ισόπαλος, με τον Ολυμπιακό καλύτερο από τους κιτρινόμαυρους. Ο δεύτερος αγώνας, για το πρωτάθλημα, βρίσκει, στα δικά μου μάτια, τις δύο ομάδες ισοδύναμες, με το αεκ να παίρνει τη νίκη. Όπως πάντα, η ήττα γίνεται πιο βαριά, ανάλογα με τον τρόπο που έχει έρθει: δεν θυμάμαι τον Ολυμπιακό να δέχεται ανατροπή από την ίδια ομάδα δύο φορές στην ίδια σεζόν, και μάλιστα στο τελευταίο δεκάλεπτο: αν στο ΟΑΚΑ μπορούν να βρεθούν διάφορες δικαιολογίες, στην ήττα στο Καραϊσκάκης δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από την πραγματικότητα. Και για όσους δεν ήθελαν να το χωνέψουν, ήρθε και το τρίτο παιχνίδι (του Κυπέλλου) για να μην αφήσει καμία αμφιβολία.

Το αεκ έχει καλύτερη (πιο δεμένη) ομάδα, διαθέτει παίκτες που εμείς δεν έχουμε (ή, καλύτερα, που στο συνολικό φετινό χάλι δεν μπορούν να αναδειχθούν), όπως τον Βράνιες (ποιος να μου το έλεγε πως θα έλεγα κάτι τέτοιο), έχει έναν μέτριο και φοβικό προπονητή (ο οποίος, όμως, είναι προπονητής, βρίσκεται στην ομάδα ενάμιση χρόνο, έχοντας ξαναβρεθεί στον ίδιο πάγκο και στο παρελθόν) και σίγουρα υπερτερεί στη φυσική κατάσταση. Απέναντι σε αυτό, ο Ολυμπιακός δεν είχε να αντιτάξει ούτε ατομική ποιότητα, ούτε πάθος (ικανό, τουλάχιστον, να αντισταθμίσει την κακή φυσική κατάσταση), ούτε έναν προπονητή, ο οποίος να γνωρίζει την ομάδα.

Σχετικά με τον Γκαρσία: έχω γράψει στα σχόλια πως ο Κάρπετ είναι ένας από τους αγαπημένους μου αθλητικούς δημοσιογράφους. Μέσες άκρες, από ένα ιδιαίτερα εύστοχο άρθρο του, πριν τον επαναληπτικό αγώνα του Κυπέλλου: αφού αναφέρεται, στο προφανές, ότι ο Ολυμπιακός φέτος έχει τεράστια προβλήματα, στέκεται στην κριτική που γίνεται στον Γκαρσία για τις «παράξενες» ενδεκάδες που είχε κατεβάσει στα δύο πρώτα παιχνίδια (0-0 και 1-2). Θεωρεί ότι αυτές ήταν αναγκαστικές κινήσεις ανακατέματος της τράπουλας, ενός προπονητή που, προφανώς, δεν γνωρίζει ακόμα τα υλικό του, αλλά που είναι σε θέση να αναγνωρίσει σε πόσο κακή κατάσταση βρίσκεται, ως σύνολο, η ομάδα.

Προβλέπει (είπαμε: δυστυχώς ιδιαίτερα εύστοχα) ότι ο Γκαρσία αντιλαμβανόμενος την πίεση και τη δυσαρέσκεια, στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ θα επιλέξει να κατεβάσει την «καλή» ενδεκάδα: και γι' αυτό, προβλέπει ο Κάρπετ, ο Ολυμπιακός θα χάσει πιο άνετα από κάθε άλλη φορά (κάτι που αντιστοιχεί απόλυτα στην εικόνα του αγώνα: αν ο Χιμένεθ δεν είχε τα ψυχολογικά του με τον Ολυμπιακό, για να γυρίσει πίσω την ομάδα του, ήταν μια χρυσή ευκαιρία για το αεκ να διασύρει το πτώμα του Ολυμπιακού).

Υπάρχει, βέβαια και ο αντίλογος, όπως πολύ σωστά μού θύμισε ο αδερφός RedTerso: αφού μπορείς να αναγνωρίσεις την κακή κατάσταση (φυσική και αγωνιστική) στην οποία βρίσκεται η ομάδα σου, οφείλεις να την προστατεύσεις και να μην της ζητήσεις να ασκεί ασφυκτική πίεση (ο Ολυμπιακός, σε όλα τα τελευταία παιχνίδια, επανεμφάνισε την εικόνα της κατάρρευσης μετά το 65΄-70΄). Μάλλον η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση: ο Γκαρσία, διαβάσαμε, είναι ένας προπονητής με συγκεκριμένο στυλ, στο οποίο πρωταρχικό ρόλο (όπως πάντα όταν μιλάμε για ομάδες που πιέζουν) παίζει η φυσική κατάσταση. Θεωρώ ότι αυτό το στυλ παιχνιδιού είναι αυτό που θέλουμε στον Ολυμπιακό. Πιστεύω, επίσης, ότι ανεξάρτητα από το πώς θα κλείσει η χρονιά, ο Γκαρσία πρέπει να μείνει. Όχι για τις προπονητικές του ικανότητες (αφού αυτές ακόμα δεν τις έχουμε δει), αλλά επειδή πρέπει επιτέλους ένας προπονητής να φτιάξει την ομάδα για τον επόμενο χρόνο. Η απαράδεκτη εικόνα των δύο τελευταίων ετών έχει, κυρίως, να κάνει με τις συνεχείς αλλαγές, μέτριων, ως επί το πλείστον, προπονητών.

Σχετικά με το υλικό: έβλεπες τα τελευταία παιχνίδια και αναλογιζόσουν ότι τελικά, πράγματι, εσύ δεν είχες έναν παίκτη σαν τον Ιγκλέσιας, τον Βράνιες και τον Ουαρντά. Διαπιστώσαμε όλοι ότι ο Μιραλάς δεν αρκούσε για να φέρει την άνοιξη (ανάθεμα και αν σε τόσα παιχνίδια έχει κάνει πάνω από πέντε σημαντικές ενέργειες). Κανείς από τους παίκτες δεν άντεξε να σηκώσει τον πεσμένο Ολυμπιακό (όπως, παλιότερα, θα έκαναν με μια ενέργεια οι τεράστιοι Τζόλε, Γεωργάτος κτλ). Όσο, όμως, και το υλικό να είναι (έτσι δείχνει τουλάχιστον) χειρότερο από αυτό που πιστεύαμε, δεν γίνεται να πιστέψω ότι είναι χειρότερο από αυτό των ομάδων που μας έχουν κάνει πλάκα (με Αστέρα, Ατρόμητο και αεκ δεν έχουμε νίκη στο φετινό πρωτάθλημα).

Δεν συμφωνώ με την γκρίνια για τη μεταγραφική περίοδο του Γενάρη: αν, στα δικά μου μάτια, έγιναν λάθη, αυτά αφορούν, κυρίως, στην παραχώρηση του Ζντιέλαρ (ας τελείωνε το συμβόλαιό του και ας έμενε ελεύθερος) και του Καρσελά (δεν το λέω για πλάκα: προφανώς και δεν είχε βοηθήσει καθόλου έως τώρα, αλλά ήξερε την ομάδα και ήταν ένα ακόμα εργαλείο σε μια δύσκολη, έτσι κι αλλιώς, συνθήκη). Παίκτες οι οποίοι δεν θα ερχόντουσαν από φουλ αγωνιστικό ρυθμό, και μάλιστα από το ελληνικό πρωτάθλημα, αμφιβάλω αν θα μπορούσαν να βοηθήσουν μέχρι το τέλος του Φεβρουαρίου: τώρα, άλλωστε, κρίθηκαν όλα.

Η διοίκηση έκανε το καλοκαίρι το λάθος που σημάδεψε τη χρονιά: η επιλογή του Χάσι αποδείχθηκε πιο καταστροφική και από ό,τι θα φοβόταν ο πιο απαισιόδοξος. Ο Χάσι όχι απλά κατέστρεψε τη φετινή χρονιά, αλλά, φοβάμαι, ότι θα χρειαστεί ένας πολύ ικανός τεχνικός (μακάρι να είναι ο Γκαρσία) για να συμμαζέψει το χάλι και στο επόμενο πρωτάθλημα. Επειδή, όμως, η κριτική εκ των υστέρων είναι άδικη, και εγώ ελάχιστη κριτική είχα ασκήσει στην επιλογή του Χάσι τότε, δεν θα το κάνω ούτε τώρα.

Ο Ολυμπιακός από το ξεκίνημα της χρονιάς είναι μια ομάδα με κακή φυσική κατάσταση και ιδιαίτερα εύθραυστη ψυχολογία, με ελάχιστους αυτοματισμούς, αστεία αμυντική λειτουργία, και χωρίς ηγέτες (που να ξέρουν και μπάλα) για να σπρώξουν την κατάσταση. Δεν είναι τυχαίο πως ο φετινός Ολυμπιακός (και σε αντίθεση με άλλες χρονιές που χάσαμε τον τίτλο) στάθηκε ανίκανος για να προσφέρει μεγάλα βράδια στον κόσμο: με εξαίρεση την ισοπαλία με την Μπάρτσα (μην ξεγελιόμαστε, για ισοπαλία μιλάμε) και τη νίκη στον πρώτο αγώνα με την Παρτιζάν (αυτό το βάζω επειδή ήταν ο πρώτος αγώνας της χρονιάς), ο Ολυμπιακός δεν έχει κάνει ούτε ΈΝΑ πραγματικά σπουδαίο βράδυ (προφανώς και δεν υπολογίζω την ασθενική νίκη επί του μΠαοκ ως σπουδαίο επίτευγμα), ενώ έχει χαρίσει κάμποσα τέτοια στους οπαδούς των αντιπάλων (από το αεκ, μέχρι το --επίσης-- πτώμα του παο).

Μεγαλύτερη ευθύνη γι' αυτό, προφανώς, και έχει η διοίκηση: όπως θα έπρεπε να έπαιρνε (που δεν) τα εύσημα για τις αξιοπρεπέστατες ομάδες που είδαμε τα περισσότερα από αυτά τα επτά χρόνια, έτσι και τώρα είναι υπόλογη για τις λανθασμένες της επιλογές. Έχω αναφερθεί πολλάκις σε αυτά που δεν της «χρεώνω»: στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οι αγοραπωλησίες, για ένα σύλλογο του μεγέθους του Ολυμπιακού στα ευρωπαϊκά δεδομένα, είναι υποχρεωτικές: οι καλοί θα φεύγουν για καλύτερα πρωταθλήματα και οι κακοί θα φεύγουν επειδή είναι κακοί. Σε αντίθεση με τους πολλούς, δεν «χρεώνω» ούτε το θέμα των προπονητών: ο (είπαμε: καταστροφικός) Χάσι στηρίχθηκε όσο κανείς προπονητής, όσα χρόνια βλέπω τον Ολυμπιακό, με παίκτες της επιλογής του.

Ακόμα και στο θέμα απόλυσης του Λεμονή: έγραφα πως η διοίκηση πήρε μια «ψυχρή» απόφαση, με κριτήριο τη βελτίωση της ομάδας και ας είχε οικονομικό κόστος. Δεν έχει νόημα να κάνουμε τη συζήτηση αν ο Ολυμπιακός θα έπαιρνε τον τίτλο με τον Λεμονή στο τιμόνι, αφού, εκ των πραγμάτων, δεν θα το μάθουμε ποτέ (θα επαναλάβω, όμως, πως ο Λεμονής, με πολύ καλύτερες αγωνιστικές και εξωαγωνιστικές συνθήκες, παραλίγο να χάσει το πρωτάθλημα 2008).

Χρεώνω, όμως, στη διοίκηση ευθύνη για τον χειρισμό όλης της φετινής χρονιάς. Με πειράζει αφάνταστα να βλέπω την ομάδα μου να προσπαθεί να μετατοπίσει τις ευθύνες: καμία διαιτησία δεν φταίει για τον τίτλο που χάνεται. Ο Ολυμπιακός, πράγματι, έχει κάθε δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο (και να θεωρεί ότι οι αντίπαλοί του, και κυρίως ο μπαοκ, έχουν εξόφθαλμα ευνοηθεί). Καμία διαιτησία, όμως, δεν ευθύνεται που ο Ολυμπιακός δέχεται γκολ ριπλέι, με ανενόχλητη κεφαλιά από ανενόχλητη σέντρα, από αεκ και Ατρόμητο.

Ο στημένος διαιτητής δεν δίνει το πέναλτι στο Ζιλέ, όπως σφυρίζει πέναλτι στον Φιγκέιρας στη φάση με τον Χατσισαφί (Νέα Σμύρνη). Μη γίνουμε αυτά που τόσα χρόνια κοροϊδεύαμε. Αν η αντίδραση του κόσμου (ταφόπλακα στη προσπάθεια για τον τίτλο) μετά το 1-2 με το αεκ είχε να κάνει κυρίως με ξέσπασμα για τα χάλια της ομάδας, μπορεί ο σαραντάρης εαυτός μου να διαφωνούσε, αλλά ο αιώνια έφηβος που κρύβεται μέσα μου, θα χαμογελούσε πονηρά. Φοβάμαι, όμως, πως ήταν μια αντίδραση για τη σφαγή της ομάδας (όχι αναγκαστικά στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά και γενικότερα). Ό,τι, δηλαδή, έκαναν, και γελούσαμε με τα χάλια τους, και τα τρία (πρώην) συνεταιράκια: αν νικούσες στην έδρα τους, δεν τελείωνε (ή δεν θα έπρεπε) να τελειώσει το παιχνίδι.

Έγραφα πως η μόνιμη γκρίνια για την διαιτησία, ΠΑΝΤΑ, ΜΑ ΠΑΝΤΑ, γυρίζει μπούμερανγκ. Από ένα (καθαρό) φάουλ που δεν δίνεται σε πλεονεκτική θέση, μεγαλύτερη ζημιά κάνει η αίσθηση στα αποδυτήρια πως ό,τι και να κάνουμε μας την έχουν στημένη. Δεν θα ξεχάσουμε όσα είδαμε στα χρόνια της ερυθρόλευκης κυριαρχίας: μπορεί τα πρασινοκιτρινοασπρόμαυρα άμπαλα ανθρωπάκια να έβλεπαν «διορισμένους» πρωταθλητές, αλλά όλοι βλέπαμε έναν συντριπτικά ανώτερο Ολυμπιακό, που όσο διαιτητικά λάθη και να γινόντουσαν εις βάρος του, ποτέ δεν έχανε την ψυχραιμία του. Εκτός και αν ο λόγος που η άμυνά μας έχει γίνει η χαρά του κάθε πικραμένου επιθετικού και τα εξτρέμ μας δεν μπορούν να τριπλάρουν ούτε κώνο, είναι το αν θα σφυριχτεί ένα οφσάιντ ή όχι.

Ο βασικός φετινός αντίπαλος του Ολυμπιακού δεν είναι ούτε οι σύμμαχοι (πρώην και νυν), ούτε οι ομάδες που με εμάς «σκίζονται» και με τους άλλους «ανοίγουν τα πόδια» (αλήθεια, δεν αισθανόμαστε κάπως παράξενα να επαναλαμβάνουμε ΑΚΡΙΒΩΣ την επιχειρηματολογία τόσων ετών των απέναντι;). Ο μπαοκ και το αεκ είναι καλύτεροι από την πλειοψηφία των ελληνικών ομάδων (το αεκ απέδειξε ότι είναι καλύτερο και από εμάς) και γι' αυτό τις κερδίζουν, ενώ οι αντίπαλοί μας μυρίζουν το πτώμα του Ολυμπιακού και κάνουν πάρτι: εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα να πιστεύουν ότι μπορούν να πάρουν αποτέλεσμα, ούτε οι διαιτητές, ούτε οι επόπτες. Και, σίγουρα, το πρωτάθλημα δεν χάνεται από την κριτική (δίκαιη ή άδικη) που έγραψε το Φως ή από το αν κάνουν ή δεν κάνουν επαγγελματικές δουλειές ο Κόκκαλης με τον Μελισσανίδη (άλλο αν αυτό χτυπά ή δεν χτυπά άσχημα σε κάποιους).

Προσοχή: δεν λέω ότι ο Ολυμπιακός δεν δέχεται πόλεμο. Δέχεται και, μάλιστα, δέχεται πόλεμο που κανείς δεν έχει δεχθεί στα χρόνια της «παράγκας» (το έχουμε ξαναπεί: ο Κοκκαλής --και, μάλιστα, μετά από κάμποσα χρόνια-- βρώμισε το πεντακάθαρο τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου, φέρνοντας, μάλιστα, παίκτες όπως ο Ζίο, ο Ρίμπο και ο Ζάχοβιτς...). Είναι κακό για την ομάδα, όμως, και ψέματα να λέγεται πως αυτό ευθύνεται για το πρωτάθλημα που χάνεται: μπορεί να φταίει ο Χάσι, ο Λεμονής ή ο Γκαρσία ή ότι οι επιλογές παικτών ήταν ακραία άστοχες (το έχουμε ξαναγράψει: από τα μεγάλα ονόματα των καλοκαιρινών μεταγραφών --Εμενίκε, Καρσελά, Βούκοβιτς και Οφόε-- μόνο ένας έχει δείξει κάτι), αλλά να φταίει η διαιτησία που το αεκ, ο Αστέρας και ο Ατρόμητος σε αντιμετωπίζουν ως ευκολάκι δεν γίνεται.

Για να ξεκινήσω με το αρχικό ερώτημα: τελικά, το βαρέλι έχει πάτο; Την απάντηση καλείται να τη δώσει η διοίκηση και ο κόσμος. Αν η φετινή χρονιά γίνει για όλους μάθημα, τότε κάτι μπορεί να βγει. Για παράδειγμα, τόσο οι οπαδοί όσο και η διοίκηση οφείλουν να αναγνωρίσουν πως το Ch.L. φέρνει μεν λεφτά, αλλά δεν φέρνει την ευτυχία. Η διοίκηση μετά τα χρήματα που πέταξε στο φετινό μεταγραφικό παζάρι, πρέπει να ξοδέψει άλλα τόσα (αν όχι και περισσότερα) και να φροντίσει, μάλιστα, αυτή τη φορά να μην πάνε στον βρόντο. Η ομάδα χρειάζεται όχι μόνο ποιότητα, αλλά και ηγέτες (γι' αυτό έγραφα πως διαφωνούσα με τα λεφτά που δαπανήθηκαν για τον Ένχελς: με αυτό το ποσό θα μπορούσες να αποκτήσεις ένα σπουδαίο όνομα --και όχι τελειωμένο-- για να κλείσει την καριέρα του στο Καραϊσκάκης)

Το βασικότερο (αγωνιστικά): ένας προπονητής (ας είναι ο Γκαρσία, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από το πώς θα ολοκληρωθεί η χρονιά), ο οποίος φέτος θα κληθεί να κάνει το ξεκαθάρισμα και να γνωρίσει τους παίκτες του, και από του χρόνου θα τού ζητηθεί να δείξει έργο. Εκτός αγωνιστικών χώρων, το ιδανικό είναι να προστατευτεί η ομάδα. Αν αυτό δεν μπορεί να γίνει, να κοπούν μαχαίρι οι δηλώσεις επί δηλώσεων για τη διαιτησία. Η καλύτερη ομάδα (οφείλει να) κερδίζει. Εκτός αν πιστεύουμε πως στο ελληνικό πρωτάθλημα και την Μπαρτσελόνα να φέρεις, το πρωτάθλημα θα το πάρει ο Ολυμπ... ο δικέφαλος ήθελα να πω.

Αν η φετινή χρονιά κλείσει με τον Γκαρσία να φεύγει, τον κόσμο, πνιγμένο από το δίκιο, να έχει μπουκάρει άλλες τρεις φορές στο Καραϊσκάκης και να έχει προπηλακίσει άλλες δέκα φορές τους παίκτες στου Ρέντη, να βρίζουμε όλοι μαζί τη διοίκηση (σε αντίθεση με το καλοκαίρι που «Μαρινακικοί» και «αντιΜαρινακικοί» συμφωνούσαν ότι «φέτος έριξε λεφτά») απαιτώντας να αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό (άλλωστε, περιμένουν οι Κινέζοι, με φρέσκο χρήμα στη γωνία) και για όοοολα αυτά να φταίει η διαιτησία, δεν υπάρχει ελπίδα, όχι για την επόμενη χρονιά, αλλά ούτε σε πλάνο πενταετίας (που έλεγε και ο Μαλεζάνι). Και τότε θα επιβεβαιωθεί πως το βαρέλι δεν έχει πάτο.

Για το τέλος: ο κόσμος πρέπει να αγαπήσει ξανά την ομάδα, όχι πλέον για τις επιτυχίες της, αλλά επειδή είναι η ομάδα που επιλέξαμε (μη γίνω πολύ συναισθηματικός και πω πως μας επέλεξε) από παιδιά. Επειδή είναι οι αναμνήσεις όλων όσων έχουμε ζήσει, με σημαντικούς ανθρώπους που δεν είναι πια μαζί μας, και εικόνες όσων θα ζήσουμε στο μέλλον. Για εμάς που μεγαλώσαμε οπαδικά στα τσιμέντα του παλιού Καραϊσκάκης στα πέτρινα χρόνια, είναι δεδομένο πως δεν γίναμε Ολυμπιακοί για τους τίτλους, αλλά για τα ιδανικά, που, στη δική μας γκλάβα, πρεσβεύει ο Δαφνοστεφανωμένος. 

Επειδή, όπως έγραφε και ο αδερφός Red1925White:

Ο Ολυμπιακός είναι μεράκι, η συννεφιασμένη Κυριακή του Τσιτσάνη, οι φτωχογειτονιές του Πειραιά, ο Βαμβακάρης, οι ναυτικοί σε ολόκληρη τη γη, οι κολασμένοι, ο τσαμπουκάς! Ο Ολυμπιακός είναι οι νεκροί του, ο Πύρινος Λαός του. Ολυμπιακός η ζωή μας όλη...

Ο Ολυμπιακός είναι τα μεσημέρια στο παλιό Καραϊσκάκη, που ο ήλιος έλουζε τα σκουριασμένα του κάγκελα. Είναι η μπάλα έξω από την Ερυθρόλευκη Στρατιά, πίσω από την πλατεία των παιδιών που χάθηκαν για την ιδέα του Ολυμπιακού.

Ο Ολυμπιακός είναι οι πιτσιρικάδες που στο πρώτο παιχνίδι που πήγαν στο γήπεδο, πάντα με τη συνοδεία του πατέρα-θείου-νονού, αντί να κοιτάνε το παιχνίδι, έστρεψαν το βλέμμα τους στα φρικιά που χοροπηδούσαν κάτω από το ρολόι και ανανέωσαν το ραντεβού τους μαζί τους για τα επόμενα χρόνια.

Είναι τα δάκρυα κάτω από το γκραφίτι «Θύρα 7 χαραγμένη στις καρδιές μας» όταν γκρεμιζόταν το τελευταίο κομμάτι του παλιού Καραϊσκάκης και έτρεξαν τσούρμο, αψηφώντας τα ουρλιαχτά των μπάτσων πως υπήρχε κίνδυνος να χτυπήσουν, για να πάρουν ένα κομμάτι από τα τσιμέντα της Θύρας 7.

Ολυμπιακός είναι εκείνοι οι πιωμένοι παλαβοί που διέσχισαν 7.369 χιλιόμετρα για να φτάσουν στον Βόρειο Πόλο και να δουν την ομάδα, σε μια εποχή μάλιστα που το πολυπόθητο διπλό δεν έλεγε να έρθει με τίποτα.

Ολυμπιακός είναι οι 254 που το 2012 πήγαν και αγόρασαν εισιτήριο διαρκείας στο τμήμα μπάσκετ που θα χάριζε αργότερα την πιο παρανοϊκή κούπα στην ιστορία του συλλόγου.

Ολυμπιακός είναι τα ατελείωτα χιλιόμετρα στις εθνικές οδούς όλης της χώρας, τότε που ακόμη επιτρεπόταν, ώστε να μην παίξει ποτέ η ομάδα μόνη.

Ολυμπιακός είναι το Πασαλιμάνι να φλέγεται για τα 90 χρόνια του συλλόγου.

Ολυμπιακός είναι ο πανηγυρισμός μέσα στη Λεωφόρο με τη χαρακτηριστική κίνηση και τις πλάτες μπροστά σε πέντε χιλιάδες τρελαμένους.

Ολυμπιακός είναι η Νίκαια, το Κερατσίνι, το Πέραμα, η Δραπετσώνα, εκεί που ο γαμημένος ο μήνας πάντα έχει περισσότερες ημέρες από όσα χρήματα σου μένουν για να τον περάσεις και πάντα πρέπει να βρεις έναν τρόπο να μη λείψεις από το γήπεδο. Δανεικά, ντου, πονηριές, όλα επιστρατεύονται μπροστά στην προοπτική να βρεθείς δίπλα στον Έφηβο.

Ολυμπιακός είναι το σάλπισμα της τρομπέτας του Αττίλιο.

Ολυμπιακός είναι όλες οι μεγάλες νίκες και όλες οι μεγάλες συντριβές.

Ολυμπιακός είναι εκείνα τα γαμημένα 9 δευτερόλεπτα που παίζουν ξανά και ξανά στο μυαλό μας από τη στιγμή που ο Σπανούλης κατεβάζει την μπάλα μέχρι τη στιγμή που την πασάρει στον Πρίντεζη και αυτή οδεύει προς το πάνθεον της ιστορίας.

Ολυμπιακός είναι η ψύχωση της Ριζούπολης.

Αν ο Ολυμπιακός ήταν πρόσωπο, θα ήταν ο Πρίντεζης, ο Καραταΐδης, ο Ζιοβάνι, ο Σπανούλης, ο Σπύρος Μπλέτσας, ο Δελληγιάνης.

Αν ο Ολυμπιακός ήταν στιγμή, δεν θα χώραγε στον χρόνο.

Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να είναι εκείνο το παράξενο πάντρεμα του ρεμπέτικου, που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες στον Πειραιά, με τον τσαμπουκά που έβγαζε ανέκαθεν το λιμάνι.

Ο Ολυμπιακός ήταν το παιδί που έκανε ο Βαμβακάρης με την αλητεία και το βάφτισαν Ολυμπιακό.

Ο Ολυμπιακός «πέθανε» για να αναστηθεί στις 8 Φεβρουαρίου του 1981.

Και αν το χρόνια πέρναγαν και οι ζωές άλλαζαν και αλλάζουν, ένα μόνο πράγμα έμενε και μένει ίδιο. Το πάθος και η λατρεία για τον Ολυμπιακό.

Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να είναι η ενεργή στήριξη του κόσμου στον ερασιτέχνη Ολυμπιακό όταν κάποιος τυχάρπαστος προσπάθησε να διαλύσει τον σύλλογο. Είναι το ραντεβού στο ρολόι και η επίσκεψη στα γραφεία του ερασιτέχνη στην πλατεία Αλεξάνδρας, όπου, πάντα μέσα από διάλογο, έγινε σαφές πως δεν θα αφήσουμε κανέναν να παίξει με την αρρώστια μας.

Ολυμπιακός είναι τα δάκρυα του Πρίντεζη στο ΣΕΦ όταν σήκωσε το πρωτάθλημα κοιτάζοντας τον ουρανό.

Ολυμπιακός είναι τα τηλέφωνα που ανταλλάσσαμε με τους πατεράδες μας (και με αγαπημένους φίλους, θα προσθέσω εγώ) μετά από κάθε μεγάλη νίκη ή πίκρα και που δυστυχώς για κάποιους δεν χτύπησαν ποτέ ξανά.

Ο Ολυμπιακός είναι ο Νίκος Γόδας που ζήτησε να εκτελεστεί φορώντας τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας και στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα γενναίος και όρθιος.

Ο Ολυμπιακός είναι οι ερυθρόλευκες εμφανίσεις των μαθητών στα σχολεία μετά από μεγάλες ήττες και σε πείσμα όσων ήθελαν να τους κάνουν καζούρα.

Ο Ολυμπιακός είναι η ερυθρόλευκη ριγωτή φανέλα που ζυγίζει μερικούς τόνους.

Τέλος, για εμάς, Ολυμπιακός σημαίνει τη ζωή που εξελίσσεται παράλληλα με την κανονική ζωή μας. Για καθετί που έχει συμβεί στη ζωή μας, υπάρχει κάτι που το έχει ταυτίσει με την ιστορία του Ολυμπιακού. Σχολεία, πανεπιστήμια, δουλείες, ανεργία, αρρώστιες, θάνατοι, μεγάλοι έρωτες, μεγάλες απογοητεύσεις, παιδιά, οικογένειες, φίλοι, όλα έχουν ταυτιστεί με ένα αγώνα της ομάδας.

Αυτό λοιπόν είναι για εμάς ο Ολυμπιακός. Είναι η ζωή μέσα στη ζωή. Είναι μια διέξοδος από σκοταμέρες και σκατονύχτες, είναι η ταύτιση του φαντασιακού με το πραγματικό. Είναι ο καημός και το μεράκι μας. Και γι’ αυτό πάντα θα σεβόμαστε όσους ζουν για τον Ολυμπιακό και όχι από τον Ολυμπιακό. Γιατί δεν μας νοιάζει αν οι εποχές άλλαξαν. Αφού πιστεύουμε πως οι άνθρωποι φτιάχνουν τις εποχές. Και ο Ολυμπιακός είναι και παραμένει πάνω από όλους μας. Πάνω από παίχτες, προπονητές, πάνω από προέδρους πάνω και από τους φιλάθλους και τους οπαδούς του, γιατί όταν πια εμείς δεν θα υπάρχουμε, ο Ολυμπιακός θα γράφει ιστορία. Ιστορία που περνάει από γενιά σε γενιά. Και δικό μας χρέος είναι αυτή η ιστορία να γράφεται λαμπρή.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΗ...