Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία του Ολυμπιακού που έβαψαν με περισσότερο κόκκινο τη φανέλα. Υπάρχουν στιγμές που η φανέλα από βαριά έγινε ασήκωτη. Δυστυχώς η πιο σοβαρή τέτοια στιγμή υπήρξε εκείνη την Κυριακή, στις 8 Φλεβάρη του 1981.
Εκείνη τη ματωμένη Κυριακή του Θρύλου, η ομάδα διασύρει την ΑΕΚ με το ευρύ 6-0. Ο κόσμος στις κερκίδες παραληρεί. Δυο λεπτά πριν τη λήξη του παιχνιδιού, κόσμος θα προσπαθήσει να μεταβεί στη Θύρα 3 του γηπέδου για να αποθεώσει τους παίχτες του Ολυμπιακού. Πρόκειται για μια τελετουργία που συνηθίζονταν εκείνη την εποχή ύστερα από μεγάλες νίκες.
Εκείνη την Κυριακή, τα τουρνικέ ήταν κλειστά. Κόσμος άρχισε να συνωστίζεται στα σκαλοπάτια της Θύρας 7. Το ψιλόβροχο και η ορμή του πλήθους που δεν έβλεπε τι συνέβαινε μπροστά ήταν ο επίλογος σε μια τραγωδία που θα συνέβαινε τα επόμενα λεπτά. Η κατάσταση είναι τραγική. Κόσμος πεσμένος στα σκαλοπάτια, άνθρωποι να προσπαθούν να ξεριζώσουν τα τουρνικέ, σκηνές αλλοφροσύνης. Ένα τέταρτο μετά τις πέντε, τα πρώτα ασθενοφόρα παραλαμβάνουν τους τραυματίες. Οι σειρήνες των περιπολικών και των ασθενοφόρων «σκίζουν την ηρεμία» του ηλιόλουστου πειραϊκού ουρανού. Έξω από το Τζάνειο, οι σκηνές είναι εφιαλτικές, καθλώς κόσμος προσπαθεί να μάθει για τους δικούς του. Ο κατάλογος των νεκρών μέχρι τις εννιά το βράδυ μεγαλώνει. Αργά τη νύχτα, ο τελικός αριθμός φτάνει στους 21 νεκρούς και σε δεκάδες τραυματίες. Μάλιστα στο νοσοκομείο είχαν σπεύσει και οι παίχτες της ομάδας για να συμπαρασταθούν με όποιο τρόπο μπορούσαν στις οικογένειες των νεκρών.
Τα πρώτα χρόνια της τραγωδίας ο εμετικός Τύπος της εποχής καθώς και οι κυβερνήσεις προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη στους οπαδούς του Ολυμπιακού χαρακτηρίζοντας τους «χούλιγκανς» και ναρκομανείς. Μέχρι και σήμερα, ποτέ δεν μάθαμε τα ονόματα των υπευθύνων για το άνοιγμα των τουρνικέ, ποτέ δεν μάθαμε τους υπευθύνους της αστυνομίας για το άνοιγμα των θυρών δέκα λεπτά πριν το τέλος του παιχνιδιού, όπως είθισται στα ποδοσφαιρικά παιχνίδια. Πολλοί προσπάθησαν να κουκουλώσουν την υπόθεση, κυκλοφόρησε μάλιστα και μια εμετική ταινία της εποχής που εκμεταλλευόταν το δυστύχημα της Θύρας 7.
Αυτοί που ποτέ δεν ξέχασαν ήταν οι οικογένειες των θυμάτων καθώς και η οικογένεια του Ολυμπιακού. Στα χρόνια που πέρασαν, δημιουργήθηκε η πλατεία και το μνημείο θυμάτων της Θύρας 7 για να μαθαίνουν τα νέα παιδιά πως κάποιοι έδωσαν μέχρι και τη ζωή τους για τον Ολυμπιακό. Κι αν αυτό ήταν το τυπικό κομμάτι της αναγνώρισης του αυτονόητου, οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν ξέχασαν ποτέ τα αδέρφια μας που έφυγαν για την παντοτινή τους αγάπη. Σε κάθε γήπεδο που παίζει ο Ολυμπιακός, πανό και συνθήματα για τους νεκρούς της Θύρας 7. Κάθε τρόπαιο και κάθε χαρά του συλλόγου αφιερώνεται πρώτα στα αδικοχαμένα αδέρφια μας.
* * *
«Δεν καταλαβαίνω...» τη ρώτησε ο Στέλιος. «Ο γιος σας σκοτώθηκε στο γήπεδο που είχε πάει για τον Ολυμπιακό».Η μητέρα κούνησε το κεφάλι.«Πώς και δεν την έχετε μισήσει την ομάδα;»«Γιατί να την μισήσω;»«Γιατί χάσατε το παιδί σας».Η γυναίκα τέντωσε το κορμί της και κοίταξε μια φωτογραφία του γιου της.«Κανονικά έτσι έπρεπε να γίνει», του απάντησε. «Όμως ξέρω πως ο Στάθης μου, αν έπαιζε ο Ολυμπιακός και είχε την ευκαιρία να ξαναγυρίσει στη γη, θα πήγαινε να τον δει. Γι' αυτό ζούσε. Κι εγώ δεν μπορώ να μισήσω αυτό που αγαπούσε τόσο πολύ ο γιος μου. Καταλαβαίνεις;»
Στο απόσπασμα του βιβλίου Πόρτο Λεόνε ο Λευτέρης Καπώνης προσπαθεί να εξηγήσει τον πόνο αλλά και την κατανόηση που έδειξαν οι οικογένειες των νεκρών για αυτό που λάτρεψαν τα παιδιά τους. Την ιδέα του Ολυμπιακού, μην ξεχνάμε άλλωστε πως ήταν τα πρώτα χρόνια που το ποδόσφαιρο είχε γίνει επαγγελματικό και το δέσιμο με την ομάδα βρισκόταν σε υψηλά επίπεδα. Τα επόμενα χρόνια, οι οικογένειες των νεκρών ένιωσαν την καθολική προστασία, αλλά και την αγάπη που τους έδειξαν τόσο οι διοικήσεις όσο --κυρίως-- και ο κόσμος του Ολυμπιακού.
Δυστυχώς μικρές μερίδες οπαδών άλλων ομάδων δεν μπόρεσαν ποτέ να κατανοήσουν πως οι οπαδικές διαφορές μας είναι ασήμαντες μπροστά στον θάνατο...
Στα χρόνια που πέρασαν πολλοί προσπάθησαν να καπηλευτούν τη μνήνη των νεκρών. Το συγκινητικό όμως μήνυμα που δίνουν κάθε χρόνο χιλιάδες Ολυμπιακών που βρίσκονται εκεί για να αποτίσουν φόρο τιμής δείχνει ένα και μόνο πράγμα: ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΑΔΕΡΦΙΑ. Τα χιλιάδες νέα παιδιά που δεν είχαν καν γεννηθεί τότε και στέκονται με βουρκωμένα μάτια μπροστά στα ερυθρόλευκα στεφάνια δείχνουν το προφανές της αλήθειας. Κουβαλάμε μια κληρονομιά τόσο βαριά που περνάει μόνη της από γενιά σε γενιά Ολυμπιακών.
Υπάρχουν στιγμές στη γηπεδική διαδρομή κάθε ανθρώπου που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη σκέψη του και στη καρδιά του. Μια τέτοια στιγμή ήταν η προετοιμασία της χορογραφίας για τα αδέρφια μας τον Φεβρουάριο του 2007. Δέκα χρόνια πριν και το ραντεβού είχε δοθεί στο γνωστό σημείο. Εκτός από τα σακουλόχαρτα στις κερκίδες, θα ετοιμάζοντας και δυο μεγάλα πανό με την ημερομηνία και τα ονόματα των αδικοχαμένων παιδιών του Ολυμπιακού. Όλες οι οι προετοιμασίες της κερκίδας είχαν τη γοητεία και την ομορφιά τους. Η συγκεκριμένη έκρυβε και μια βαθιά συγκίνηση. Μια συγκίνηση που αποτυπωνόταν στα μάτια όσων περνούσαν την ώρα που βάφονταν τα πανιά. Μάλιστα κάποιοι από τους μεγαλύτερους σε ηλικία είχαν ζήσει εκείνη τη ματωμένη Κυριακή και δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους.
ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ
Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)
Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών-οπαδός της ΑΕΚ)
Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
Νίκος Φίλος (19 ετών)
Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
Βασίλης Μάχας (20 ετών)
Ευστράτιος Πούπος (20 ετών)
Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών),
Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)
Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
Κώστας Μπίλας (28 ετών)
Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)
Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών)
ΘΥΡΑ 7 ΧΑΡΑΓΜΕΝΗ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου