Περνούν οι μέρες

Οι καλοί λογαριασμοί...

Λίγη ώρα μετά τη λήξη του αγώνα με τον ΠΑΣ, στις 23 Απριλίου, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, μεταξύ άλλων, δήλωνε: «Δεν έχω να πω κάτι άλλο, θα τα ακούσετε όλα στις επόμενες 15 μέρες για το πώς θα δυναμώσει αυτός ο μεγάλος σύλλογος». Από τότε, έχει περάσει ένας μήνας και τίποτα δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα για τον σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς.

 


Του Dr. Jekyll

Στα δικά μου μάτια, η διοίκηση Μαρινάκη είναι από αρκετά έως πολύ επιτυχημένη: σε μια πολύ δύσκολη οικονομικά συγκυρία (και) για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα και οι ευρωπαϊκές του πορείες είναι, τουλάχιστον, αξιοπρεπείς, όπως φανερώνει και η σταθερά καλή του θέση στην κατάταξη της Ουέφα. Ακόμα και τη φετινή χρονιά, τη χειρότερη από τότε που ανέλαβε την προεδρία η τωρινή διοίκηση, η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα και έφτασε στους δεκάξι του Europa League.

... κάνουν τους καλούς φίλους

Η πάγια επιλογή της διοίκησης να αποφεύγει να επικοινωνεί στο κόσμο την πραγματικότητα είναι ένα λάθος, το οποίο δεν έχει κοστίσει (ακόμα/αρκετά) λόγω των επιτυχιών. Αρχικά μαθαίναμε ότι εντός 15 ημερών θα έχει, τουλάχιστον, κλείσει ο προπονητής, και, ελπίζαμε ότι θα είχαμε και τις πρώτες ανακοινώσεις για την ενίσχυση του ρόστερ. Σίγα σιγά, μαθαίνουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά: για να αποκτηθούν οι σημαντικοί παίχτες πρέπει να τους έχει επιλέξει ο (νέος) προπονητής (προφανώς λογικό), οι ξένοι προπονητές θέλουν να έχουν τελειώσει τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα πριν πάρουν απόφαση για το μέλλον τους (λογικό), κάποιες περιπτώσεις, όπως ο Γκαρντ, που θεωρούνταν βέβαιες, τελικά στράβωσαν (επίσης είναι κάτι που συμβαίνει), τώρα έχουμε μεν τα plan b, c, κ.λπ., όπως τον Κρίστιενσεν, τον Λουτσέσκου και, φυσικά, τον Λεμονή, αλλά εξακολουθούμε να ψάχνουμε μεγάλο όνομα (επίσης λογικό). Συνεπώς, αφού όλα τα προηγούμενα είναι λογικά, μένει ως παράλογη η δήλωση πως σε δεκαπέντε μέρες θα έχουμε μάθει πώς θα δυναμώσει ο σύλλογος.

Προπονητές για όλους και όλα

Μια μικρή παρένθεση: ίσως ένα από τα πλέον παράδοξα δεδομένα στην αναζήτηση προπονητή από τον Ολυμπιακό και τις άλλες μεγάλες (ή, έστω, κατά φαντασίαν μεγάλες) ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος είναι ότι η αναζήτηση προπονητή φαίνεται να γίνεται όχι με γνώμονα και κριτήριο την ομάδα που θέλεις/ ελπίζεις να φτιάξεις, αλλά τα ονόματα που εμφανίζονται ως διαθέσιμα στην αγορά. Το ισπανικό, το πορτογαλικό και το γαλλικό μοντέλο (όσο δόκιμοι μπορεί να είναι αυτοί οι όροι), οι ποδοσφαιρικές δεξαμενές δηλαδή, από τις οποίες ο Ολυμπιακός αναζητεί τους προπονητές του τα τελευταία χρόνια, έχουν τεράστιες διαφορές και απαιτούν διαφορετικά εργαλεία/ποδοσφαιριστές για να εφαρμοστούν με επιτυχία τα προπονητικά πλάνα (όπως επίσης, και ανεξάρτητα σχολής/μοντέλου, και ο κάθε προπονητής έχει, σίγουρα, τη δική του φιλοσοφία, την οποία έχει εμφανίσει με τον τρόπο που επιλέγει να στήνονται οι ομάδες του). Δεν μπορεί να κάνουν όλοι για όλα τα ρόστερ, δεν μπορεί να κάνουν όλοι στο σκεπτικό της διοίκησης (για τις μεταγραφές --πόσοι, με πόσα, σε ποια ηλικία και με ποιες προοπτικές για μεταπώληση-- ή για την επένδυση σε ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες του συλλόγου).

Ο χρόνος που τρέχει

Για να επιστρέψουμε στα αρχικά: αν το πάθημα έγινε μάθημα, ο Ολυμπιακός οφείλει να εμφανιστεί έτοιμος στα προκριματικά του Ιουλίου. Αυτό απαιτεί να υπάρξει άμεσα προπονητής για να ξεκαθαρίσει ένα δυσλειτουργικά τεράστιο ρόστερ (δανεικοί, πωλήσεις, αποχωρήσεις και, φυσικά, νέα αποκτήματα) και να προετοιμάσει την ομάδα για να μπορεί να έχει ρυθμό τον Ιούλιο και να μην εμφανιστεί «αφόρτιστη» όπως πέρσι. Το ρίσκο για να περιμένεις το μεγάλο όνομα είναι υπαρκτό. Το ρίσκο να βρεθείς άμεσα με προπονητή περιορισμένων ικανοτήτων είναι επίσης μεγάλο. Υποχρέωση της διοίκησης είναι να πάρει την απόφαση που κρίνει συμφέρουσα για την ομάδα και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να επικοινωνήσει με ειλικρίνεια στον κόσμο τις υπαρκτές δυσκολίες στο να γίνονται όλα σωστά (από τα οικονομικά, μέχρι τη πιθανότητα στραβής στην αναμονή για το μεγάλο όνομα). Δεν θα είναι όλοι ικανοποιημένοι (αλίμονο, για τον κόσμο του Ολυμπιακού μιλάμε). Οι περισσότεροι, όμως, πιστεύω πως θα εκτιμήσουν περισσότερο μια τέτοια στάση. Και επειδή στη πραγματική ζωή, γενικότερα, και στις μεταγραφές του σύγχρονου Ολυμπιακού, ειδικότερα, σπάνια υπάρχει happy end, ας αναλογιστούν στη διοίκηση το κόστος (και δεν μιλάμε για το χρηματικό) αν μετά από όλες τις καθυστερήσεις το κεφάλαιο προπονητής κλείσει με κάποιο από τα plan b,c,d (και άντε μετά να πείσεις ότι αυτή δεν ήταν εξαρχής η απόφαση)...

Καμπανάκια κινδύνου

Ο περσινός αποκλεισμός από τη Μπερ Σεβά δεν στέρησε απλώς τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε τη συμμετοχή στο Champions League, αλλά παραλίγο να τινάξει όλη τη χρονιά στον αέρα: αποχώρηση προπονητή (η δεύτερη, γιατί μετά ακολούθησαν και άλλες), μουρμούρα από την εξέδρα, απαξίωση και ξενέρωμα παιχτών, και ατμόσφαιρα που μύριζε μπαρούτι. Αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε κακός στο μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς, οι ευρωπαϊκές εμφανίσεις ήταν κάτω των προσδοκιών (η συμμετοχή στους 16 του Europa είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος) και προς το τέλος, ακόμα και το σίγουρο --τον Γενάρη-- πρωτάθλημα, τέθηκε σε αμφιβολία. Η ομάδα παρουσιάστηκε με σοβαρή έλλειψη ποιότητας (αφήνω για λίγο στην άκρη το μερίδιο ευθύνης του Μπέντο) για πρώτη φορά μετά από τη χρονιά του Ζαρντίμ, δίχως δυνάμεις και πάθος και με μόνο κέρδος τις (αρκετές) συμμετοχές παιδιών από τις ακαδημίες. Ως κερασάκι στην τούρτα, εκτός των αγωνιστικών χώρων, οι εξυγιαντές απέδειξαν τις προθέσεις τους (που, προφανώς, απέχουν παρασάγγας από την εξυγίανση του ποδοσφαίρου), με τις ευλογίες, όπως γίνεται πάντα, της --εκάστοτε-- επίσημης πολιτείας.

Ενίσχυση παντού

Στα δικά μου μάτια, ο Ολυμπιακός χρειάζεται ανάλογη ενίσχυση με αυτή τη πρώτης χρονιάς του Μαρινάκη. Χωρίς να είναι ξεκάθαρο το πώς και, κυρίως, το τι (προπονητή; αγορές; συμβόλαια;) περιλαμβάνουν τα 15 εκατ. που αναφέρθηκε ότι σκοπεύει να διαθέσει η διοίκηση για τη φετινή ενίσχυση, το ποσό φαντάζει μικρό για τις ανάγκες του φετινού ρόστερ (μια μικρή παρένθεση: τα μπάτζετ δεν παίζουν μπάλα, όμως τη χρονιά που το μπάτζετ του Παναθηναϊκού πλησίασε το δικό μας --2004-- και τη χρονιά που το ξεπέρασε --2010--, τα πρωταθλήματα κατέληξαν στην ομάδα με την αλογοτροφή). Για να μην πηγαίνουμε μακριά: σύμφωνα με το transfermarkt, το περσινό μπάτζετ του παοκ --στο ξεκίνημα της χρονιάς-- ήταν περίπου το 1/3 από αυτό του Ολυμπιακού. Η διαφορά του μπάτζετ στο κλείσιμο της φετινής χρονιάς είναι λίγα εκατομμύρια -- ένα ποσό που εύκολα καλύπτει η πιο εύστοχη επιλογή παιχτών και προπονητή (δεν θέλω να αναφερθώ περισσότερο απ' ό,τι ήδη έχω κάνει σε εξωαγωνιστικούς παράγοντες).

Πράξεις και όχι λόγια

Το τέλος της χρονιάς βρίσκει την ομάδα με ανοιχτές πληγές, όμως ταυτόχρονα είναι και μια χρυσή ευκαιρία για να γίνουν βήματα προς τον Ολυμπιακό που ονειρευόμαστε. Ο έλεγχος του παρασκηνίου από τους Κωστικά και Γιωρίκα μπορεί να φέρει, επιτέλους, τη συσπείρωση στον κόσμο και να δημιουργήσει πιο «σωστούς» οπαδούς (που να αγαπάνε την ομάδα και να μην είναι πανηγυρτζήδες και καταναλωτές). Στα τελευταία λεπτά του αγώνα με το αεκάκι για το κύπελλο, ήταν η πρώτη φορά που θυμάμαι τα τελευταία --αρκετά-- χρονιά που ο κόσμος, αντί να σιχτιρίζει, προσπαθούσε να εμψυχώσει την ομάδα (η συνειδητοποίηση ότι αυτοί οι παίχτες, τη συγκεκριμένη περίοδο, αυτό μπορούν και χρειάζονται στήριξη, αντί για αποδοκιμασίες). Είναι επίσης, η ευκαιρία, τώρα που δεν υπάρχει δράκος να «δένει» το παραμύθι και οι μάσκες της εξυγίανσης έπεσαν, να τελειώνει μια και καλή η ιστορία με τα χάρτινα πρωταθλήματα. Για να γίνουν όλα αυτά, όμως, χρειάζεται να περιοριστούν τα μεγάλα λόγια και να γίνουν οι τι πράξεις που θα φέρουν ένα ακόμα (πιο γλυκό, όπως όλα, από το περσινό) πρωτάθλημα στο Λιμάνι.