Ο Θρύλος στο Final-Four και εμείς στο ψυχιατρείο!
Αυτό, που έγινε χτες βράδυ στο ΣΕΦ δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Τα συναισθήματα, που νιώσαμε για αυτή την τρομερή Ο-Μ-Α-Δ-Α-Ρ-Α είναι τόσο πολλά και έντονα, που οι λέξεις φαντάζουν πολύ περιοριστικές για να τα αποτυπώσουν. Η ομάδα να δίνει το τέμπο στο παρκέ και ένα ολόκληρο ΣΕΦ από τα παλιά, χωρίς διαχωρισμό ανάμεσα στο «πέταλο» και τις «κεντρικές» να είναι στο πόδι και να ουρλιάζει για να έρθει η πολυπόθητη πρόκριση.
Του RedTerso
Το χτεσινό αποτέλεσμα αποτελεί δικαίωση για αυτό τον οργανισμό στο σύνολό του. Για τους προέδρους, που έχουν καταθέσει μια απόλυτα πετυχημένη συνταγή «χτισίματος» ομάδας, που την έχει φέρει στην κορυφή της Ευρώπης σχεδόν όλη τη δεκαετία. Χωρίς υψηλά μπάτζετ και ακριβές μεταγραφές, αλλά με το απόλυτο όπλο της δημιουργίας ενός στιβαρού κορμού, που πλαισιώνεται από συγκεκριμένα κομμάτια του παζλ. Για το τεχνικό επιτελείο, που στελέχωσε την ομάδα και έχτισε την αγωνιστική της φιλοσοφία με όπλα την ομοιογένεια, την άμυνα και την κατάθεση αστείρευτης ενέργειας. Για τους παίχτες μας, που μπορεί να μην παίρνουν τα εκατομμύρια, αλλά παίζουν για την ομάδα και νιώθουν τι σημαίνει η ερυθρόλευκη ριγωτή με τον δαφνοστεφανωμένο στο στήθος. Ας αναλογιστεί κανείς πώς πανηγυρίζουν όσοι είναι στον πάγκο ή ακόμα και εκτός αποστολής. Ας φέρουμε στο μυαλό μας την εικόνα των παιχτών στα αποδυτήρια να είναι αγκαλιά και να τραγουδάνε το «είσαι στο μυαλό...». Η πρόκριση είναι επίσης δικαίωση για τους 7-8.000 που βρίσκονταν στο ΣΕΦ σε κάθε παιχνίδι και πίστεψαν από την αρχή σε αυτή την ομάδα και τις δυνατότητές της. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός ενσαρκώνει όλα όσα πρεσβεύει η ερυθρόλευκη ιστορία.
Το παιχνίδι ήταν ένας πόλεμος, απέναντι σε μια ομάδα, η οποία δεν ήρθε στο Φάληρο για να χάσει και το απέδειξε με τον τρόπο που έπαιζε μέχρι σχεδόν τη λήξη. Στο πρώτο ημίχρονο, ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να περιορίσει τόσο πολύ την επίθεση της Εφές, που έβρισκε πόντους στο τρανζίσιον, αλλά και από το τρίποντο (που δεν τους είχε πάει τόσο καλά στα προηγούμενα ματς). Ο Περάσοβιτς εφάρμοσε και μια παγίδα, όπου μετά την εισαγωγική πάσα έπαιζε overplay τον Μάντζαρη, για να αναγκάζεται ο Σπανούλης να κατεβάζει την μπάλα, με προφανή στόχο να τον κουράσει. Αυτή η τακτική δημιούργησε πρόβλημα στη δημιουργία της ομάδας, που δεν μπορούσε να βρει εύκολα σκορ. Αν κάτι λειτούργησε καλά συνολικά, αυτό ήταν ο περιορισμός των ψηλών της Εφές και το φόρτωμά τους με φάουλ, που πιστώνεται στους ψηλούς μας και ιδιαίτερα στον Μιλουτίνοβ. Το ημίχρονο έκλεισε με 37-41 υπέρ των Τούρκων.
Στο δεύτερο ημίχρονο όμως τα πράγματα άλλαξαν. Επανεμφανίστηκε στο παρκέ η γνωστή πολεμική μηχανή, που «δάγκωνε» στην άμυνα, έβγαζε ενέργεια και έτρεχε στον αιφνιδιασμό. Αν δεν είχαν μπει και κάποια σκοτωμένα σουτ από τους Πολ και Τόμας, το ματς θα είχε λήξει νωρίτερα. Στα δύο τελευταία δεκάλεπτα η άμυνα του Ολυμπιακού εξαφάνισε τον Οσμάν (που είχε βάλει όλους τους πόντους στο α΄ μέρος) και περιόρισε πολύ τους Γκρέιντζερ και Ερτέλ. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να ελέγξει τη μάχη του αέρα υπερτερώντας στα ριμπάουντ (40-32), δείγμα της μεγάλης συγκέντρωσης και ενέργειας, που είχαν οι παίχτες μας. Κομβικός ήταν στο δεύτερο ημίχρονο ο ρόλος του Παπαπέτρου, που έβγαλε αμυνάρες και ευστόχησε σε τρομερά κρίσιμα σουτ, δίνοντας λύσεις όταν η επίθεσή μας φαινόταν μπλοκαρισμένη. Ο Κεμ Μπιρτς (9 π., 11 ρ.) στο δεύτερο μέρος θύμισε τον ιπτάμενο σέντερ των πρώτων μηνών της σεζόν. Μάντζαρης, Αγραβάνης και Μιλουτίνοβ είχαν πολύ καλή παρουσία, ενώ Γιανγκ και Γουότερς, στα λίγα λεπτά που αγωνίστηκαν, έκαναν αυτά που τους ζήτησε ο Κόουτς. Κόμβική ήταν η παρουσία της ψυχάρας, που λέγεται Κώστας Παπανικολάου --όχι μόνο χτες αλλά όλη τη χρονιά--, που κατέθεσε αστείρευτη ενέργεια και σε πολλές στιγμές έδινε το έναυσμα στην κερκίδα για περισσότερη φωνή. Και φτάνουμε στους δύο αρχηγούς. Η Ευρωλίγκα συνηθίζει να αποκαλεί παίχτες του διαμετρήματος του Σπανούλη και του Πρίντεζη «θρύλους». Οι δύο αρχηγοί είναι όμως δύο θρύλοι του Θρύλου και όσα χρόνια και αν περάσουν θα μνημονεύονται για πάντα από τους γαύρους για αυτά που μας έχουν χαρίσει.
Και τώρα λοιπόν Final-Four! Ο Ολυμπιακός κατάφερε μετά από ένα μαραθώνιο να ξαναβρεθεί στην Κωνσταντινούπολη. Ήδη η πορεία της ομάδας είναι επιτυχημένη. Για αυτούς τους παίχτες, αυτό τον προπονητή και αυτούς τους προέδρους δεν υπάρχει ταβάνι. Αντίθετα υπάρχουν πάρα πολλοί και πολύ σοβαροί λόγοι, για τους οποίους ο Θρύλος μπορεί να ξανατρελάνει όλη την Ευρώπη. Έτσι και αλλιώς βρίσκεται στη δική του ερυθρόλευκη Πόλη!
Φέρτε μας το εύρωπαϊκό, Θρύλε ολέ, σ' αγαπώ!
* * *
ΥΓ1 Χρειάζεται μια ιδιαίτερη αναφορά στον κόουτς Σφαιρόπουλο. Έχει ακούσει από διάφορους πολλές κριτικές αυτά τα χρόνια. Αποδεικνύει όμως συνεχώς --αποστομώνοντας τους επικριτές-- ότι αποτελεί έναν τρομερά εργατικό προπονητή, που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Χτες μας έδειξε και πόσο πωρωμένος είναι με την ομάδα γυρνώντας προς την εξέδρα, απαιτώντας φωνή. Δίκαια ακούει το όνομα του σε συνθήματα. Μπράβο κόουτς.
ΥΓ2 Ημιτελικός λοιπόν με την ΤΣΣΚΑ. Παρασκευή 19 Μαΐου, απογευματάκι, στις 18.30, αντιμετωπίζουμε τους Ρώσους. Χτες, ήταν βραδιά λύπης για τους οπαδούς της Εφές, του βάζελου και της ΤΣΣΚΑ. Γιατί όταν οριστικοποιήθηκε ότι ο Θρύλος είναι ο αντίπαλός τους ακούστηκε από Μόσχα μεριά «Ωχ, όχι πάλι αυτοί...»
ΥΓ3 Και πάμε και λίγο στα δικά μας τα οπαδικά. Χτες τις περισσότερες στιγμές το ΣΕΦ ήταν ηφαίστειο, που η λάβα του έκαψε την Εφές. Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το αποτέλεσμα και να μπει ακόμα περισσότερο στην εξίσωση ο κόσμος, χρειάζεται να πούμε ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά στο πάνω διάζωμα της θύρας 6, που στο ημίχρονο δεν σταμάτησαν να φωνάζουν και να δίνουν τον παλμό για να «ξυπνήσει» και το υπόλοιπο γήπεδο
ΥΓ4 Και λίγα αρνητικά. Ρε παιδιά γίνεται στο ξεκίνημα του ματς ή στο 4ο δεκάλεπτο και χωρίς να έχει κριθεί το αποτέλεσμα να φωνάζεται το «βουντού-βουντού»; Δεν έγινε δηλαδή μάθημα το πάθημα του δεύτερου ματς; Επίσης πολύ κατανοητό να έχουμε άπειρους λόγους να «στολίζουμε» τον Γιαννακόπουλο για πάντα. Αλλά σε μια βραδιά σαν αυτή, που ο Ολυμπιακός ξαναέγραψε ιστορία, έπρεπε να ασχοληθούμε με αυτόν, το πούλμαν του και τους καναπέδες των οπαδών του; Και τελευταίο. Καλά τα καπνογόνα, αλλά αν άναβαν 2 λεπτά αργότερα θα χάναμε κάτι σε ατμόσφαιρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου