Μετράω τα χρόνια, μετράω την τρέλα, μετρώ τα βήματα...
Έχω φίλους που ταυτίζονται με τις διαδρομές που κάνουν. Ένας ταυτίζεται με τη διαδρομή που κάνει για να φτάσει στη δουλειά του. «Κάθε πρωί που μπαίνω μέσα», μου λέει, «και μέχρι να φτάσω στη δουλειά, ρίχνω τέτοιο γαμωσταυρίδι στο αφεντικό μου που ξαλαφρώνω. Είναι η ψυχοθεραπεία μου». Ένας άλλος μετράει τα χιλιόμετρα μέχρι να φτάσει στο χωριό του. «Κάνω 246 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω. Αυτό το μέρος είναι το ησυχαστήριό μου», μου είχε αποκριθεί. Μια καλή μου φίλη είχε μάθει πόσα μίλια διανύει ώσπου να φτάσει στο νησί της. Όλοι έχουμε τους ψυχαναγκασμούς μας, σκεφτόμουν.
Του red1925white
Ύστερα από ώριμη σκέψη, κατέληξα πως ο δικός μου προορισμός είναι τα ορεινά του ΣΕΦ. Οι αποστάσεις άλλωστε ορίζουν τους προορισμούς. Κατεβαίνω από τον ηλεκτρικό στο Φάληρο. Κάνω 28 βήματα και κατεβαίνω έντεκα σκαλοπάτια από την πλαϊνή είσοδο. Μπαίνω στην πιο οπαδική στοά αυτής της χώρας και ολόκληρου του πλανήτη. Για να τη διασχίσω, χρειάζομαι περίπου 86 βήματα. Σε αυτά τα 86 βήματα, πετυχαίνω τον «τσάκα τσούκα», παρατηρώ δεκάδες γκραφίτι που μέσα στα χρόνια αλλάζουν, αλλά τα μηνύματα τους παραμένουν διαχρονικά. Ολυμπιακός, με λίγο από σκηνικά και κάτι μικρές ταγκιές, «ζουζούνα μου σ' αγαπώ». Μόλις τελειώσω με αυτά τα 86 βήματα, ανεβαίνω 14 σκαλοπάτια. Εκεί λυγίζω λίγο, γιατί με παίρνουν οι μυρωδιές από τα βρώμικα που βρίσκονται αριστερά και δεξιά μου. Κοιτάζω να μαζέψω τα σάλια που μου τρέχουν, και κάνω άλλα 14 βήματα, περπατώντας πάνω σε εκείνα τα μεταλλικά τελάρα που βρίσκονται μέσα στο παρτέρι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και πάλλονται κάθε φορά που το αλαφιασμένο μπουλούκι του Θρύλου περνάει από πάνω τους. Μια όχι και τόσο απαραίτητη υποσημείωση εδώ είναι πως κανείς δεν ξέρει τι υπάρχει κάτω από αυτά και πόσο βάθος πρέπει να διανύσει για να το μάθει, αλλά όλοι ελπίζουμε πως δεν θα χρειαστεί να το μάθουμε ποτέ. Έξω από τα εκδοτήρια, κάνω μια μικρή στάση για τις χειραψίες που κρύβουν μέσα τους πολλά χρόνια γνωριμίας και, με μερικούς από αυτούς, και πολλά ντράβαλα από ιστορίες των νεανικών μας χρόνων.
Όταν τελειώνει αυτή η σύντομη ιεροτελεστία, ανηφορίζω με 9 βηματάκια και 12 σκαλοπάτια για το ΣΕΦ που εμφανίζεται επιβλητικό μπροστά μου. Τελειώνοντας αυτή την ανηφοριά, κάνω τους παραλληλισμούς μου για την ομάδα μπάσκετ και τη δική της ανηφοριά από την ανυποληψία ως το σωτήριον έτος του 2012. Εκεί έχω μπει πια στη τελική ευθεία. Διασχίζω, άλλοτε βιαστικά, άλλοτε με ησυχία, άλλοτε ανάμεσα σε φωτιές και δακρυγόνα, και άλλοτε με τραγούδια, τα υπόλοιπα 97 βήματα που μου απομένουν για να βρεθώ έξω απ' τη θύρα μου. Μόλις περάσω, κάνω 16 βήματα, ανεβαίνω 18 σκαλοπάτια, βρίσκομαι στο πάνω διάζωμα, κάνω άλλα 12, και ανεβαίνω 9 σκαλάκια. Εκεί είναι η θέση μας πολλά χρόνια τώρα. Ένας καλός φίλος και χρόνια συνοδοιπόρος σε γήπεδα και κερκίδες μού είχε πει πως φαινόμαστε σαν φαντάσματα εκεί πάνω. Σαν τις μαύρες σιλουέτες που εμφανίζονταν στον Άρχοντα των δαχτυλιδιών. Κι όμως, νομίζω πως αν μου έκοβαν έστω κι ένα από όλα αυτά τα βήματα που κάνω τόσα χρόνια, θα ήταν σαν να μου κόβουν τον αέρα που ανασαίνω. Όπως ακριβώς συμβαίνει δηλαδή και όταν καθόμαστε στα ορεινά του ΣΕΦ και δίπλα μου ανάβουν με ταχύτητα που σπάει το φράγμα του ήχου το ένα γάρο μετά το άλλο. Όπως ακριβώς συμβαίνει και τις φορές που οι μπάτσοι, από το χέσιμο τους μπροστά στον κόσμο που διψάει για τρέλες, αμολάν τα χημικά τους σε κλειστό γήπεδο. Κι όμως, αν μου κόψεις τα βήματα αυτά, χάθηκα. Και ξέρω και τουλάχιστον καμιά εικοσαριά ακόμη που θα έρχονταν και γονατιστοί, λες και πάνε για τάμα, στο ΣΕΦ, ακόμη και αν ξέρανε πως είναι η τελευταία μέρα του κόσμου.
Αν πολλαπλασιάσω τα βήματα με τις φορές που βρέθηκα στα ορεινά του ΣΕΦ, νομίζω πως θα καταρρίψουμε τη θεωρία του άπειρου. Επίσης, αν τα συνδυάσω με όλα όσα έχουν συμβεί στη ζωή μου, αλλά και στις ζωές όσων τραβιόμαστε τόσα χρόνια μαζί, νομίζω πως δεν θα πιστεύει κανείς πως όλα αυτά έχουν συμβεί. Επίσης, ξέρω πως υπήρξαν φορές που αυτά τα βήματα τα κάναμε σχεδόν χωρίς να πατάμε στη γη. Τέλος, ξέρω πως κάποιοι που έφυγαν μακριά και κάποιοι ακόμη μακρύτερα ξέρουν πως βαδίζουμε και γι' αυτούς, σταθεροί στα βήματα μας για τον δικό μας Ολυμπιακό.
Κι όπως βαδίζουμε εμείς, έτσι έμαθε να βαδίζει και η ομάδα. Βήμα το βήμα, γιατί πρώτα μαθαίνεις να περπατάς και μετά να τρέχεις. Και θα υπάρξουν και φορές που θα πέσεις και θα ματώσεις. Ακριβώς όπως και στη ζωή.
Μετράμε τις μέρες, μετράμε τις ώρες, μετράμε βήματα...
Και γίνει δεν γίνει αυτό, πάλι εκεί θα είμαστε, πάνω κάτω, πέρα δώθε.
Από τα ορεινά του ΣΕΦ με αγάπη (και αρκετή ανυπομονησία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου