Το 44ο, οι «ηθικοί» και η επόμενη μέρα

Το 44o πρωτάθλημα μπήκε πλέον στην τροπαιοθήκη του Θρύλου, αν και ήταν γνωστό πως η θέση του ήταν εκεί ήδη απ’ τον πρώτο γύρο. Σε μια χρονιά δύσκολη και περίεργη, ο Ολυμπιακός κατάφερε με άνεση να πάρει ένα ακόμα πρωτάθλημα, και το έβδομο συνεχόμενο, χωρίς, στην πραγματικότητα, να αγχωθεί και πολύ εντός αγωνιστικών χώρων. Ο Θρύλος ξεφτίλισε τους διεκδικητές-«εξυγιαντές» μέσα στα γήπεδα, την ίδια ώρα που οι ίδιοι φροντίζουν να ξεφτιλίζονται και έξω από αυτά.

Του RoD

Αυτή τη χρονιά, ίσως την πιο αλλοπρόσαλλη και την πιο δύσκολη στα χρόνια της τρέχουσας διοίκησης, ο Ολυμπιακός καθάρισε το πρωτάθλημα απ’ τον Δεκέμβρη, και είχε και μια αξιοπρεπή πορεία στην Ευρώπη (αν και, ομολογουμένως, εμείς, οι οπαδοί, ονειρευόμαστε πολλά περισσότερα απ’ την ομάδα). Σε μια χρονιά, που η ομάδα άλλαξε πέντε προπονητές, άρχισε με μια προετοιμασία για τα πανηγύρια και κατέληξε να έχει ένα κακοφτιαγμένο, προβληματικό, μπερδεμένο και ξεζουμισμένο ρόστερ, με παίχτες να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται, ανάλογα με τις εμμονές των διαδοχικών προπονητών, ενώ είχε υποχρεώσεις στην Ευρώπη μέχρι τα μέσα Μαρτίου, το πρωτάθλημα το πήρε, κάνοντας πλάκα στους τρεις βεζίρηδες. Με διαιτητές που διάλεγαν εκείνοι, με εχθρικές διαιτησίες, με όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα εναντίον του, ο Ολυμπιακός απλώς έκανε τη δουλειά του, αυτή που ήξερε ανέκαθεν να κάνει.

Το ότι οι άλλοι αναγκάστηκαν να αλλάξουν προπονητές και παίχτες απ’ τους πρώτους μήνες της σεζόν δείχνει, με τον πιο απλό τρόπο, πόσο τους πόνεσε, πόση πλάκα τους έκανε, ακόμα και στα χειρότερά του.

Και θα ήταν μέσα και στη διεκδίκηση του Κυπέλλου, αν το δοκάρι δεν γλίτωνε τα 50.000 χανουμάκια από εγκεφαλικά και εμφράγματα. Γιατί, ακόμα και με τους δικούς τους διαιτητές, ακόμα και με τη διαιτησία βολική και δουλική υπέρ τους, και πάλι, μόλις είδαν ότι ο Θρύλος είχε ακόμα σφυγμό, είχε λίγες τελευταίες δυνάμεις, τα χρειάστηκαν, όπως πάντα, και σταυροκοπιόντουσαν και αλλάζανε σώβρακα. Κι όχι, εμείς δεν θα πούμε τίποτα για τη διαιτησία. Τα λένε καλύτερα μόνοι τους. Η δική τους ισοτιμία, το δικό τους πενήντα-πενήντα, σημαίνει μόνο ένα πράγμα: να κυνηγιέται ο Ολυμπιακός.

Αυτό το πρωτάθλημα, το παίρνει ο Θρύλος άνετα και την ίδια ώρα οι άλλοι, οι «εξυγιαντές», θα κάνουν ό,τι μπορούν για να του το πάρουν στα χαρτιά. Ναι, καλά θυμάστε! Είναι αυτοί, οι ηθικοί, οι άμεμπτοι, οι ίδιοι που δεν καταδέχονται να παίρνουν τίτλους στα χαρτιά, που δεν είναι φιλαράκια με τους Γκαγκάτσηδες και τους Μπέους. Οι δικέφαλες κότες, απ’ τη μια, που ’χουν δύο κεφάλια για να κλαίνε εις διπλούν, τόσα χρόνια, με τις δήθεν αδικίες και τα βάσανα που τους κατατρέχουν και τα δεινά που τους κυνηγάνε. Και να που τώρα, χεράκι χεράκι, τρέχουν στα δικαστήρια, επιστρατεύουν απίθανες μαρτυρίες απίθανων τύπων και φέρνουν τον κόσμο ανάποδα για να πάρουν το πρωτάθλημα στα χαρτιά. Όσο για την αιώνια πράσινη κλάψα δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα: είναι τόσο γραφικοί πια που τα λόγια χάνουν την αξία τους.

Όμως, πέρα απ’ όλα αυτά, πέρα από τον 44ο τίτλο, το ζήτημα είναι τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα. Όλοι ξέρουμε τι πρέπει να γίνει: τα απαράδεκτα και ακατανόητα λάθη της περασμένης σεζόν δεν πρέπει, επ’ ουδενί, να επαναληφθούν. Η ομάδα χρειάζεται αναστήλωση και αναδημιουργία σε στέρεες βάσεις, ούτως ώστε να χτιστεί σωστά και με προοπτική για το μέλλον. Εμείς, προφανώς, θα περιμένουμε τις επόμενες κινήσεις της διοίκησης και μετά θα τοποθετηθούμε, και πιο συνολικά και αναλυτικά για τη φετινή σεζόν και για το μέλλον που έρχεται. Ωστόσο, κατά την προσωπική μου γνώμη, ένα πράγμα λείπει τελευταία από τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό: η έμπνευση και το πάθος, απέναντι σε όλους και όλα, η ερυθρόλευκη γροθιά που δεν λυγά ποτέ. Και ξαναδιαβάζοντας το εξαιρετικό κείμενο του συναγωνιστή red1925white με αφορμή το αποψινό ματς με την Εφές, δεν γίνεται να μην κάνει κανείς τον παραλληλισμό: αυτό το πάθος πρέπει να ξαναβρεθεί, αυτός ο δεσμός να ξαναφτιαχτεί, αυτή η γροθιά να δυναμώσει και πάλι.