Μια Ολυμπιακή Ιστορία (από όσες τύχει να γραφτούν) #2

Πού είναι το σπίτι ενός οπαδού; Στο γήπεδο, θα αποκριθεί με βεβαιότητα κάποιος.

Και το εξοχικό του; Στις εκδρομές. Ποιες εκδρομές, ρε μεγάλε, αφού δεν γίνεται πια να πας πουθενά.

Και όταν μεγαλώνεις και πια δεν γίνεται να κάθεσαι στον πυρήνα, ή όταν μεγαλώνεις ακόμη περισσότερο και δεν μπορείς καν να πας στο γήπεδο χάνεται όλη αυτή η τρέλα για τον Ολυμπιακό;

 

Του red1925white

Όχι, μάγκα μου, δεν χάνεται. Απλώς ζει και αναπνέει μέσα σε τσιγάρα και κιτρινισμένους, παλιούς τοίχους. Ζει και αναπνέει στα καφενεία που έχουν κολλημένα στους τοίχους πρωτοσέλιδα με ηρωικές νίκες του Θρύλου. Πάλλεται στα καφενεία με τις λαϊκές μουσικές, που, σε πείσμα τον καιρών, δεν έγιναν ποπ. Ακριβώς όπως και ο δικός τους Ολυμπιακός.

Έχεις χάσει δυο παιχνίδια από την Εφες. Μαζί με τα δυο παιχνίδια έχει χάσει και αρκετές ώρες ύπνου από τα νεύρα και την υπερένταση. Πας δουλειά, σχολή, συναντάς φίλους, γυναίκες, παιδιά, και προσποιείσαι ότι η καθημερινότητα σου συνεχίζεται χωρίς τίποτα να έχει συμβεί. Και φτάνει η στιγμή για το τέταρτο παιχνίδι της σειράς. Και τότε θολώνουν όλα. Όλα αυτά που εσύ το προηγούμενο βράδυ έχεις ονειρευτεί φαίνονται να πηγαίνουν περίπατο. Μια ακόμη επική ανατροπή από τα πιο ερυθρόλευκα όνειρα σου όλα δείχνουν πως δεν θα συμβεί. Μείον δεκατέσσερις πόντους στο δεύτερο δεκάλεπτο και το όνειρο εξελίσσεται σε εφιάλτη.

Και τότε αρχίζουν να μουδιάζουν τα χέρια, να πονάει το κεφάλι, να πίνεις το ένα ποτό πίσω από το άλλο, μπας και καλμάρουν τα νεύρα και σταματήσεις να κάνεις σαν ψυχοπαθής σε κρίση.

Λένε πως το πιο σκοτεινό κομμάτι της νύχτας είναι λίγο πριν ξημερώσει. Έτσι συμβαίνει και με τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Κάθε φορά θα ψάξει να βρει και έναν καινούργιο τρόπο ώστε να φέρει το φως μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι.

Έπεσε η διαφορά, πάμε να την κρατήσουμε σε μονοψήφιο αριθμό πριν κλείσει το ημίχρονο.

Και δώστου κοπανήματα στα τραπέζια και δώστου μπύρες να εξαφανίζονται στα λαρύγγια.

Μικρέ, δεν σε βλέπω καλά, έχω μισό λεξοτανίλ μαζί μου.

Ναι, διάολε, οπαδός είσαι είτε είσαι 18 είτε 88! Αυτό δεν χάνεται ποτέ ούτε και αλλάζει. Μην ακούς τις μαλακίες του καθωσπρεπισμού μιας δήθεν κανονικότητας. Ολυμπιακός γεννιέσαι, γαύρος όμως γίνεσαι. Και άπαξ και γίνεις, το μικρόβιο δεν φεύγει ούτε αφήνει αντισώματα για μελλοντικές ανοσίες.

Σπανουλής για τρεις!

Άμα κατηφορίσεις για το ΣΕΦ την Τρίτη, να θυμάσαι παίζεις κι εσύ μαζί. Να την ιδρώσεις την ερυθρόλευκη. Έχεις να επιστρέψεις εκεί από όπου δεν έφυγες ποτέ.

Και η δική μας επιστροφή έχει πολύ γυρισμό, γαύρε...