Του RedTerso
Ο Ολυμπιακός απέδρασε από την ισραηλινή πρωτεύουσα με ένα πολύ σημαντικό «διπλό». Και το κατάφερε χωρίς να παίξει κάποιο συγκλονιστικό μπάσκετ. Αυτό που ήταν όμως συγκλονιστικό ήταν η θέληση του να υπερβεί τον εαυτό του και να φθάσει στην επιτυχία! Δεν θα μιλήσω για επιστροφή στη νοοτροπία του «refuse to lose». Οι ερυθρόλευκοι έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν για να φθάσουν εκ νέου σε αυτό το σημείο και ας τους είναι γνώριμο το μονοπάτι γιατί αυτοί το χάραξαν πρώτοι, κάποια χρόνια πριν. Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι παρά τις --πολλές-- αντιξοοότητες που υπήρχαν πριν (απουσίες Παπανικολάου, Χάρισον, τραυματισμός Μάρτιν) ή εμφανίστηκαν στη διάρκεια της αναμέτρησης (αδιανόητη διαιτησία), ο Θρύλος πήρε ένα αποτέλεσμα, που ενδέχεται να αποδειχθεί καταλυτικό στη φετινή του πορεία στην Ευρωλίγκα.
Αγωνιστικά ο Ολυμπιακός ήταν άθλιος στο πρώτο ημίχρονο με άπειρα λάθη, άσχημα ποσοστά, κακή επιθετική ανάπτυξη και εμφανή έλλειψη δημιουργικότητας. Αυτό που ισορρόπησε την «κατάσταση» ήταν η πολύ βελτιωμένη σε σχέση με προηγούμενους αγώνες αμυντική κατεύθυνση της ομάδας και η ένταση που έβγαζε στην προσπάθειά της. Το -7 με το οποίο έκλεισε το ημίχρονο έμοιαζε μάλλον με τιμητική διαφορά σε σχέση με την εικόνα μας και αυτό οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι ούτε η Μακάμπι έπαιζε κάποιο θελκτικό μπάσκετ. Απλώς η δική μας εικόνα ήταν πολύ άσχημη, αλλά υπήρχε ταυτόχρονα η ελπίδα ότι στο δεύτερο μέρος θα μπορούσε να υπάρξει σημαντική βελτίωση.
Πράγματι, ο Ολυμπιακός στο δεύτερο μέρος παρουσιάστηκε μεταμορφωμένος προς το καλύτερο. Δεν υπήρξε κάποια θαυμαστή επιθετική βελτίωση, αλλά άρχισε επιτέλους να υπάρχει μεγαλύτερη δημιουργικότητα, μειώθηκαν τα λάθη και άνεβηκαν στοιχειωδώς τα άθλια ποσοστά του ημιχρόνου. Παράλληλα συνεχίστηκε η έντονη αμυντική προσπάθεια, που κράτησε τη Μακάμπι στους 73 πόντους της κανονικής διάρκειας.
Ο Ολυμπιακός κέρδισε γιατί είχε σημαντική βοήθεια από τον προπονητή του σε κάποιες καίριες αποφάσεις που χρειάστηκε να παρθούν. Για δεύτερο παιχνίδι στη σειρά χρησιμοποιήθηκαν σχήματα με ψηλά κορμιά στη θέση «3» (Βεζένκοφ κυρίως, αλλά και Χαραλαμπόπουλος) για να καλυφθούν οι απουσίες αλλά και για να ισοσκελιστεί το πλεονέκτημα αθλητικότητας της Μακάμπι. Εμφανίστηκε περίπου από το πουθενά (ελάχιστος χρόνος συμμετοχής σε σερί αγώνων) ο Λαρεντζάκης, την ίδια στιγμή που δεν υπήρξε επιμονή σε πιο παρατεταμένη χρησιμοποίηση του αρνητικού --και χθες-- Σπανούλη. Στο τέλος της κανονικής περιόδου ο προπονητής του Ολυμπιακού επέλεξε να έχει την τύχη στα χέρια του και η ομάδα να διεκδικήσει τη νίκη μέσω της επίθεσης, επιλέγοντας να κάνει το φάουλ στην τελευταία κατοχή της Μακάμπι. Στην παράταση τέλος ο κόουτς επέλεξε να επαναφέρει μετά από ώρα τον Πρίντεζη στο παρκέ και δικαιώθηκε με κάποιες σημαντικές επιλογές που πήρε ο (υπ)Αρχηγός.
Ο Ολυμπιακός είχε λιγότερες κατοχές να διαχειριστεί, μιας και έχασε τη μάχη των ριμπάουντ (37-32) και έπεσε σε σωρεία λαθών (19 λάθη τη στιγμή που είχε 16 ασίστ, αριθμός που ανέβηκε προς τη λήξη της αναμέτρησης). Παρ' όλα αυτά, υπήρξε πολύ ανταγωνιστικός απέναντι στους Ισραηλινούς, τους οποίους δεν άφησε σε κανένα σημείο να ξεφύγουν και έτσι απέκτησε πλεονέκτημα όταν το ματς πήγε στο τέλος στο σημείο να κριθεί στη μια απόφαση: Σε αυτό η Μακάμπι είναι πολύ κακή φέτος έχοντας χάσει το σύνολο --σχεδόν-- των παιχνιδιών που κρίθηκαν σε αυτό που οι Αμερικάνοι ονομάζουν «crunch time» (τελευταία λεπτά του αγώνα με διαφορά μικρότερη των 5 πόντων).
Λίγα λόγια για τους παίχτες μας. Ο Χαραλαμπόπουλος ξεκίνησε στην αρχική πεντάδα και αν δεν ήταν τόσο άστοχος από την περιφέρεια (0/4 τριπ) θα λέγαμε ότι βοήθησε σημαντικά, μιας και αποδείχθηκε αρκετά επιθετικός (με διεισδύσεις από την αδύναμη πλευρά), ιδιαίτερα στο πρώτο δεκάλεπτο που σκοράραμε με το σταγονόμετρο. Ο Λαρεντζάκης άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά και δίκαια αναφέρεται σήμερα ως ένας πρωταγωνιστής της νίκης. Το πάθος που τον χαρακτηρίζει ταιριάζει με τον Ολυμπιακό, ενώ χθες είχε και μεγάλη ψυχραιμία σε αρκετές --πολύ-- κρίσιμες στιγμές. Ο Σπανούλης αγωνίστηκε μόλις 5 λεπτά και αυτό δείχνει ότι χθες δεν μπορούσε να μπει καθόλου στις απαιτήσεις του ματς. Ο Κώστας Σλούκας ήταν συγκλονιστικός για ακόμα ένα παιχνίδι. Έχει κάνει διαδοχικές κορυφαίες εμφανίσεις και αυτός είναι ο βασικός λόγος που έχουν έρθει κάποιες πολύ σημαντικές νίκες. Ο Χασάν Μάρτιν ήταν αμφίβολος να αγωνιστεί στην αναμέτρηση και αυτό φάνηκε με την παρουσία του στο παρκέ. Πέρα όμως από τον τραυματισμό του, φαίνεται να περνάει --παρατεταμένο-- ντεφορμάρισμα σε σχέση με το εκπληκτικό του ξεκίνημα. Ο Βεζένκοφ μπορεί να ήταν χθες άστοχος, όμως έβαλε στο τέλος κάποια κρίσιμα σουτ (και βολές), ενώ βοήθησε και στο αμυντικό κομμάτι, παίζοντας αρκετά λεπτά ως small-forward. Ο Πρίντεζης ήταν ο αποκλειστικός σχεδόν πυλώνας σκοραρίσματος στο τραγικό πρώτο δεκάλεπτο της ομάδας (9 από τους 13 πόντους). Πήρε ελάχιστο χρόνο στη συνέχεια, για να επανέλθει στην παράταση, που ήταν πολύ σημαντικός. Ο Πρίντεζης στον μειωμένο, σε σχέση με προηγούμενες περιόδους, χρόνο που βρίσκεται στο παρκέ είναι συνήθως πολύ βοηθητικός. Ο Ζαν-Σαρλ ήταν, κατά τη γνώμη μου, πολύ θετικός (παίζοντας και στο «5») αλλά ατύχησε να στοχοποιηθεί από τους κόρακες, που τον χρέωσαν με 5 φάουλ σε μόλις 15 λεπτά συμμετοχής! Ο Έλις από την άλλη επανήλθε στις χαμηλές πτήσεις, έχοντας χαμηλό βαθμό συγκέντρωσης. Ο Τζένκινς έπαιξε 25 λεπτά και μπορεί να ήταν --κυριολεκτικά-- άφαντος στο επιθετικό κομμάτι, αλλά ταυτόχρονα ήταν πολύ καλός αμυντικά, ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος, που ξεκίνησε η ερυθρόλευκη αντεπίθεση. Ο ΜακΚίσικ τέλος, δυσκολεύτηκε από το παιχνίδι των Ισραηλινών, αλλά πήρε κάποιες σημαντικές επιθέσεις πάνω του, αποφορτίζοντας την άμυνα πάνω στον Σλούκα. Σε ένα ματς όμως που υπήρχε λειψανδρία στη θέση «3», ο Σακ θα έπρεπε να παίζει με υψηλότερο βαθμό συγκέντρωσης.
Λίγο πριν κλείσουμε αυτό το κείμενο, θα πρέπει να γίνει μια «εύφημος μνεία» στην απαράδεκτη χθεσινή διαιτησία παρά το γεγονός ότι εντέλει κερδίσαμε το ματς. Την προηγούμενη εβδομάδα γίναμε μάρτυρες των διαμαρτυριών του Τρινκιέρι και της παραδοχής λάθους από την πλευρά της Ευρωλίγκας για τον μη-καταλογισμό φάουλ στην τελευταία προσπάθεια του Ζίπσερ. Αν η διοργανώτρια αρχή έχει τη στοιχειώδη ευθιξία, θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη 2 αγώνων στο Τελ-Αβίβ σε συσκευασία μιας: Και για τα περσινά αίσχη του Μπελόσεβιτς που μας στοίχισαν την ήττα και για τις χθεσινές τραγικές αποφάσεις. Το επιθετικό φάουλ του Λιβιό, τα διαφορετικά κριτήρια με τα οποία σφυρίζονταν τα φάουλ και το αποκορύφωμα οι τρεις βολές που έδωσαν στον Ουιλμπέκιν από το κέντρο (μεγάλη βαζέλικη σχολή, με πρύτανη τον Μάικ τον Τζέιμς) θα μπορούσαν να κρίνουν το αποτέλεσμα...
Ο Ολυμπιακός πήρε, εν κατακλείδι, μια μεγάλης σπουδαιότητας νίκη απέναντι σε μια ομάδα, που θεωρητικά αποτελεί έναν από τους άμεσους συνδιεκδικητές της πρόκρισης της 8αδας. Αυτό ήταν το 6ο εκτός έδρας φύλλο αγώνα σε μια χρονιά που, ναι μεν οι έδρες παίζουν μικρότερο ρόλο λόγω της απουσίας κόσμου από τα γήπεδα, όμως αποτελούν ασφαλώς και ένα δείγμα τόσο για τη δυναμική των ομάδων όσο και για τον χαρακτήρα που φαίνεται να χτίζει σταθερά ο Ολυμπιακός. Ακολουθούν δύο διαδοχικές αναμετρήσεις με τη Βιλερμπάν. Ο Θρύλος οφείλει να «κεφαλαιοποιήσει» τις κομβικές νίκες απέναντι στην Μπαγερν και τη Μακάμπι, διευρύνωντας το σερί νικών απέναντι στη γαλλική ομάδα του Τόνι Πάρκερ. Αν τα καταφέρει, θα μπορεί να ατενίζει με περισσότερη αυτοπεποίθηση αλλά και αισιοδοξία το μέλλον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου