Του Dr. Jekyll
Λίγα λόγια για τον αγώνα, αφού δεν υπάρχει όρεξη για περισσότερα: ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από τον ΠΑΟΚ στο πρώτο ημίχρονο και ανύπαρκτος στο δεύτερο. Για την ακρίβεια, το δεύτερο ημίχρονο θύμισε το πρώτο παιχνίδι του Μαρτίνς στην Τούμπα (εκεί, όμως, ο Ολυμπιακός δεν βγήκε ποτέ στο γήπεδο) και το πρώτο ημίχρονο από τον αγώνα με την ΑΕΚ στο Φάληρο, στο 4-1 (πάντως και στα δυο αυτά παιχνίδια, ο Ολυμπιακός είχε δεχτεί γκολ πριν συμπληρωθεί το 5λεπτο -και αυτό, όπως γνωρίζει και η γάτα μου, δεν βοηθά την ψυχολογία της ομάδας).
Στα υπόλοιπα: ο Μαρτίνς χρησιμοποίησε 15 παίκτες και με δυσκολία θα βρεις κάποιον (σοβαρά) διακριθέντα. Ο Σα μετά το γκολ δεν πρέπει να είχε ούτε μία, για το γαμώτο, σωστή μεταβίβαση με τα πόδια (ανενόχλητος), και, όπως θα έλεγε και η γάτα μου, τέτοια ψυχολογικά στραπάτσα δεν πρέπει να συμβαίνουν σε βασικό τερματοφύλακα. Ο Όλεγκ είναι ποδοσφαιριστής, σε αντίθεση με τον Βινάγκρε, έβγαλε δύναμη και ένταση, αλλά μένει να δούμε αν ξέρει και μπάλα (και αμυντικά προβληματάκια είχε, και στην ανάπτυξη δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο). Μπα (μάλλον καλύτερος -- είχε και το γκολ) και Σεμέδο (μάλλον χειρότερος) είχαν καλές και κακές στιγμές -- γενικά, στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα δεινοπάθησε. Ο Ραφίνια ήταν --τουλάχιστον-- συμπαθητικός στο πρώτο ημίχρονο, αλλά με προβλήματα στο δεύτερο -και όλο και χειρότερος όσο περνούσε η ώρα.
Ο Εμβιλά ήταν εμφανώς κουρασμένος (έφαγε και ξύλο), ο Ματιέ δεν βοήθησε ιδιαίτερα (έφαγε και ξύλο), ο Βρουσάι δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο, ο Ελ Αραμπί φάνηκε βαρύς και αποκομμένος, ο Καμαρά ήταν μέτριος, και μόνο ο Φορτούνης πραγματοποίησε καλή εμφάνιση (παρότι έφαγε πολύ ξύλο). Από τις αλλαγές ο Ραντζέλοβιτς ίσως να έκανε το χειρότερό του παιχνίδι στον Ολυμπιακό, ο Χασάν επιβεβαίωσε ότι χρειάζεται χρόνο για να επανέλθει, ενώ Μπούχα και Μασούρας δεν μπήκαν ποτέ στο παιχνίδι -- εδώ δεν μπήκαν οι συμπαίκτες τους μετά το 45΄, θα έμπαιναν αυτοί στο 81΄;
That said, θα επαναλάβω ότι ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από τον αντίπαλό του στο πρώτο μέρος, αλλά η τόσο άθλια εικόνα του δεύτερου ημιχρόνου εξαφανίζει ό,τι καλό έγινε στο πρώτο (συνεπώς, μπορεί και η κριτική στους παίκτες να ακούγεται ισοπεδωτική, αλλά τι να κάνουμε που η τελευταία εικόνα είναι αυτή που μένει). Θα σταθώ λίγο και στον Μαρτίνς: όσο περνούν τα χρόνια, βεβαιώνομαι ότι ο αέρας της Τούμπας, ρίχνει το iq (σπάνια επηρεάζει, πάντως, τα αποτελέσματα). Δεν εξηγείται αλλιώς ότι ένας σοβαρός και μετρημένος, στις δηλώσεις, προπονητής, έχει πει τέτοιες grande παπαριές μετά από αγώνα στην Toumba: πριν τρία χρόνια έφταιγε ένα γκολ στο 3΄ (από τον μΠΑΟΚ, ε; όχι από τη Μπάρτσα), λες και δεν υπήρχαν άλλα 87 λεπτά αγώνα, και φέτος δήλωσε ότι φταίει ο αέρας. Έτσι, αφού αναπόφευκτα του αφιερώσω το «τι να φταίει που δεν πήγαμε μπροστά, δεν μετρήσαμε το κύμα και τον άνεμο σωστά», θα φύγω από την αλεπού των πάγκων, Πέδρο Μαρτίνς, και θα πάω στο κουνάβι των γηπέδων, Πάμπλο Γκαρσία.
Προειδοποιώ: θα ρίξω το επίπεδο, Παμπλίτο θα το κάνω. Λένε πως τα κατοικίδια (κατά κανόνα, λιγότερο ευφυή) αποκτούν με τα χρόνια κοινά εμφανισιακά χαρακτηριστικά με τους ιδιοκτήτες τους (κατά κανόνα, περισσότερο ευφυείς): αν κοιτάξεις τα μούτρα του Παμπλίτο, είναι βέβαιο πως τον είχε υιοθετήσει κουνάβι . Δήλωσε, λοιπόν, ο κουναβόμορφος Πάμπλο Γκάρσια (ακούγεται σαν shaming, αλλά, από την άλλη, είναι ο μόνος τρόπος για να βάλεις το «Πάμπλο Γκάρσια» και «όμορφος» στην ίδια πρόταση) ότι οι ομάδες δεν έχουν διαφορά επιπέδου και ότι η διαφορά στη βαθμολογία είναι πλασματική. Αφενός θα συμφωνήσω με τον Γκαρσία στο ότι η διαφορά στη βαθμολογία είναι πλασματική: αν δεν υπήρχαν οι εξυγιαντικές σφυρίχτρες, θα ήταν τουλάχιστον +5 υπέρ μας.
Σχετικά με το επίπεδο της ομάδας, όμως, θα διαφωνήσω, συμφωνώντας: ισχύει ότι τα λάθη τους είναι αυτά που έχουν φέρει τον ΠΑΟΚ να θεωρείται η χαρά του κάθε πικραμένου στην Ευρώπη και να χρειάζεται σπρώξιμο για να καταβάλει ΠΑΣ, ΑΕΛ και Βόλο. Τα λάθη τους, όμως, είναι αποτέλεσμα της ποιότητάς τους, και όσο και αν ο Γκαρσία, ως Άγγελος Αναστασιάδης του 2021, βρίσκει ότι τα «palikaria» του τα πήγαν καλά χθες (και επειδή η επιλογή λέξεων έχει σημασία, η χρήση της συγκεκριμένης λέξης δείχνει πολλά για το πώς αντιλαμβάνεται τα πράγματα ο παντελονάτος, μάτσο, παλικαρολεβέντης, κούναβος Πάμπλιτο), μάλλον δεν τα έχουν πάει τόσο παλικαράτα στα προηγούμενα παιχνίδια.
Στο πιο σοβαρό: ο Ολυμπιακός με την εμφάνισή του στο δεύτερο μέρος, έδωσε δικαιώματα στα σαυροσαββιδοαρδάκια να ξεσαλώσουν (στα στιγμιότυπα, πάντως, που προβάλλονται μόνο οι ευκαιρίες και όχι ολόκληρη η εικόνα των ομάδων, δεν υπάρχει αυτή η διαφορά). Αυτό, σε κάπως μικρότερο βαθμό, συνέβη και στον αγώνα με τον ΠΑΟ (που, παρά τη νίκη, ο Ολυμπιακός ήταν επίσης προβληματικός στο δεύτερο ημίχρονο) και με την manakourayoAEK -- μετά το 1-1. Η motherAEK μάζεψε τάχιστα την εκτεταμένη της γλώσσα που είχε ξεπροβάλει (σαν τα σαλιγκάρια μετά από τη βροχή) μετά από την ισοπαλία στο ΟΑΚΑ, καθώς ήρθε το «καλώς τα παιδιά» στο Φάληρο. Ο ΠΑΟΚ του Παμπλίτο φρονώ πως είναι ομάδα ψυχολογίας (δεν νομίζω ότι ένας άνθρωπος με εγκέφαλο-καρύδα, όπως ο Γκαρσία. μπορεί να προσφέρει ποδοσφαιρικά σε μια ομάδα, μπορεί όμως να πωρώσει --με τη «θετική», αλλά και την αρνητική, αρχική έννοια της λέξης-- τους ποδοσφαιριστές του): αν ο Εμβιλά έστελνε την μπάλα στα δίχτυα, αντί για το δοκάρι, του Πασχαλάκη (ο οποίος σήμερα βρίσκεται στο απόσπασμα από τα παοκτσάκια, αλλά είναι αυτός που κράτησε το μηδέν στο πρώτο ημίχρονο) δεν νομίζω ότι ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να αντιδράσει.
Ολοκληρώνοντας: για την οικονομία του πρωταθλήματος, η ισοπαλία (προσωπικά, αυτό έβλεπα ως πιθανότερο αποτέλεσμα) είναι μια χαρά. Ο Μαρτίνς (που με την ταυτόχρονη χρησιμοποίηση Ματιέ και Φορτούνη --και το συνεπακόλουθο να μη διαθέτει εν δυνάμει game changer στον πάγκο-- έδειξε ότι πήγαινε για τη νίκη) δεν έχει λόγο να προβληματίζεται από το αποτέλεσμα, αλλά έχει πολλούς λόγους να προβληματίζεται από την εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου (και ελπίζω να μην πιστεύει πραγματικά ότι το πρόβλημα μας ήταν πως φύσηξε έρωτας βοριάς). Σε κάθε περίπτωση, πριν φύγει ο Ιανουάριος, θα ξανασυναντήσουμε την άσπιλη παρθένο ομάδα της μεγάλης φτωχομάνας (και τότε δεν θα υπάρχει η δικαιολογία των τριών σερί εκτός έδρας παιχνιδιών): στα πόδια των παικτών μας είναι να τους υποχρεώσουν να αποδεχθούν την --έτσι κι αλλιώς-- δεδομένη αγωνιστική ανωτερότητα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου