Του Dr. Jekyll
Τα βασικά: η νίκη επί της μανούλας ΑΕΚ με 3-0 σκόρπισε χαμόγελα αισιοδοξίας και χαιρετίστηκε με πανηγυρισμούς σε ολόκληρο τον πλανήτη: ακόμα και τα πλέον απομονωμένα χωριά στη Νέα Γουϊνέα, αναγνωρίζουν ότι με το συγκεκριμένο σκορ όλα δείχνουν πως μέσα στο 2021 θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Αντίθετα, με σχετική αδιαφορία αντιμετωπίστηκε παγκοσμίως η εκτός έδρας νίκης επί του Αστέρα: εκτός από τους δημοσιογράφους του Ιβάν, που ξόδεψαν 5ΤΒ σε κείμενα word, που αποδεικνύουν ότι η διαιτησία καθόρισε το αποτέλεσμα, η διεθνής και εγχώρια δημοσιογραφία ασχολήθηκε περισσότερο με τον Τραμπ, που έχασε τις εκλογές, αλλά, ως άλλος Λουτσέσκου, γι' αυτόν είναι νικητής.
Κάπως περιληπτικά: ο Ολυμπιακός, τη φετινή περίοδο, και μέχρι το τέλος του 2020, είχε ελάχιστες πραγματικά καλές εμφανίσεις. Για την ακρίβεια, με εξαίρεση τους αγώνες με Λαμία και ΑΕΛ, ο Ολυμπιακός παρουσίαζε προβλήματα στην ανάπτυξη και την αμυντική λειτουργία (που στο χαμηλό επίπεδο της SuperLeague δεν κόστισαν βαθμούς, αλλά στο άκρως απαιτητικό Champions League πληρώθηκαν ακριβά: ο Ολυμπιακός βρέθηκε με χειρότερα αποτελέσματα από αυτά που θα μπορούσε να είχε φέρει, βάσει της εικόνας του στο γήπεδο). Όμως, από το δεδομένο ότι οι εμφανίσεις δεν είναι καλές, μέχρι τον μηδενισμό ότι το υλικό της ομάδας είναι για πέταμα (λίγο καιρό πριν είχα απαντήσει σε σχόλιο που ανέφερε ότι το manaAEK έχει καλύτερους πλάγιους μέσους από εμάς), απέχουμε χιλιόμετρα: η φετινή χρονιά έχει πολλές ιδιαιτερότητες, που έχουν επηρεάσει τις περισσότερες ομάδες παγκοσμίως.
Επίσης: όσο και να χτυπά άσχημα σε ορισμένους, που --για εμένα, παράλογα-- θεωρούν ότι πρέπει να διαχωριζόμαστε από τις άλλες ελληνικές ομάδες, η κατάσταση του ανταγωνισμού (που καλό είναι να θυμόμαστε πως εκτός γηπέδου είναι πιο ισχυρός από εμάς) δείχνει πολλά: την ίδια ημέρα που εμείς προβληματιζόμασταν για την αναιμική εμφάνιση με τη mamaΑΕΚ, ο ΠΑΟ αισθανόταν τυχερός που έφερνε εντός έδρας ισοπαλία με τον Αστέρα (που λίγες ημέρες μετά νικήσαμε αέρα στην Τρίπολη), η ΑΕΚ έβαζε ταφόπλακα στις ελπίδες της για τίτλο, τρώγοντας τρία τεμάχια από εμάς (που προβληματιζόμασταν για την εμφάνιση), και ο ΠΑΟΚ ισοφάριζε στο 97΄, με πέναλτι, την ΑΕΛ (που εμείς είχαμε σκορπίσει με 5 γκολ) και λίγες ημέρες μετά έχανε --με ανατροπή-- από τον Ατρόμητο με 3-2.
Στα δύο τελευταία παιχνίδια του, ο Ολυμπιακός φαίνεται να είναι ένα κλικ πάνω σε ένταση (και αυτό ισχύει ακόμα και για το παιχνίδι με την ΑΕΚ, στο οποίο δεν ήταν ιδιαίτερα καλός). Δεν γνωρίζω αν έπαιξε ρόλο η μικρή διακοπή των γιορτών ή ότι πολλοί παίκτες έχουν επιστρέψει από τραυματισμούς και covid. Η ομάδα, πάντως, στα παιχνίδια από 1/12 και μετά, δείχνει όλο και να πατά καλύτερα -- και να βρίσκει βοήθειες από περισσότερους παίκτες: συνολικά μετρά δύο ήττες (με Μαρσέιγ και Πόρτο -- και αυτές στο ξεκίνημα του Δεκέμβρη), μια ισοπαλία (με ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ) και πέντε νίκες: στους έξι αυτούς αγώνες της Super League έχει πετύχει 23 γκολ και έχει δεχτεί 3.
Ταυτόχρονα, ο Εμβιλά εμφανίζεται ως παίκτης που μπορεί να κάνει τη διαφορά, ο Καμαρά δείχνει να επιστρέφει στις προcovid εμφανίσεις, οι Μπουχαλάκης και Μασούρας δείχνουν ότι μπορείς να περιμένεις περισσότερα από τίμιες εμφανίσεις (ο Μασούρας, πάντως, πρέπει λίγο να δουλέψει τα τετ α τετ), ενώ Μπρούμα και Τιάγκο Σίλβα φαίνεται ότι πράγματι μπορούν να βοηθήσουν (και είναι βέβαιο ότι κάτι περισσότερο μπορείς να περιμένεις και από τον Ρέαμπτσιουκ, σε σχέση με τον Βινάγκρε).
Ο Ελ Αραμπί αποδεικνύει πόσο σπουδαίος σκόρερ είναι, πετυχαίνοντας δύο γκολ με την ΑΕΚ (και κερδίζοντας δίκαια τον τίτλο του mvp), αλλά ο Ολυμπιακός δεν εξαρτάται από αυτόν: στο επόμενο παιχνίδι σκοράρουν τέσσερις διαφορετικοί παίκτες (με Ματιέ και Φορτούνη να μοιράζονται αποτελεσματικά τον ρόλο του μαέστρου -- για να αφήνουμε λίγο εκτός την αέναη σύγκριση και να αναφερθούμε ότι με αυτούς τους δύο ετοιμοπόλεμους, δεν αρκεί να περιορίσεις τον έναν για να κλειδώσεις την ανάπτυξή μας). Επίσης: από την αφλογιστία στα στημένα, ο Ολυμπιακός στα δύο τελευταία παιχνίδια, έχει πετύχει 2 γκολ με την ΑΕΚ και 3 με τον Αστέρα από στημένες φάσεις (και δεν δέχτηκε κανένα -- πρόβλημα που είχε αρχίσει να γίνεται έντονο πριν μας αφήσει το 2020).
Λίγα ακόμα για τους παίκτες και την ομάδα: το κεντρικό αμυντικό δίδυμο εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ζητήματα, ανεξάρτητα από το ποιοι παίκτες το αποτελούν (αν και ο Μπα ήταν αρκετά καλός στο παιχνίδι με τον Αστέρα) -- όπως και, γενικότερα, η ανασταλτική μας λειτουργία. Επίσης: ο Μπρούμα πετυχαίνει δύο γκολ, στα τρία τελευταία παιχνίδια, δείχνοντας ότι μπορεί να προσφέρει (δεν είναι τυχαίο πως, σε συνδυασμό με την ενεργοποίηση του Βρουσάι, έχουν σταματήσει οι πολλές κουβέντες για απόκτηση εξτρέμ). Προς το παρόν, δεν μου φαίνεται Ποντένσε (ο Πορτογάλος μπορούσε να κάνει άνω κάτω για πλάκα τις αντίπαλες άμυνες), αλλά ένας πολύ μαχητικός και κινητικός παίκτης, ικανότερος σε ανοιχτούς χώρους.
Σχετικά με το παιχνίδι με τη mamakaAΕΚ (επειδή βαρέθηκα να διαβάζω τα ίδια και τα ίδια): αναλύσεις επί αναλύσεων για τα λάθη του αίλουρου κήπερ και των αμυντικών ογκόλιθων της μανούλας, που έκριναν το παιχνίδι στο Φάληρο, χωρίς να στέκονται στην πολύ μεγαλύτερη εικόνα, αυτή της διαφορά ποιότητας των ρόστερ. Η ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, σε ένα παιχνίδι που έπρεπε μόνο να νικήσει, είχε την τύχη να δει τον Σα να κάνει ένα από τα χειρότερά του παιχνίδια με τη φανέλα του Ολυμπιακού, χαρίζοντας το γκολ της ισοφάρισης (και μιλάμε για τον Σα, που στο transfermarkt κοστολογείται 6 εκατ, και όχι τον Τσιντώτα των 900 χιλιάδων -- τα μπάτζετ δεν παίζουν μπάλα, αλλά κάτι δείχνουν), ενώ το κεντρικό αμυντικό μας δίδυμο και στα δύο παιχνίδια έκανε σοβαρά λάθη ή είχε άτυχες στιγμές: στον πρώτο αγώνα ο Σισέ, με τα απαράδεκτα διωξίματα, παραχώρησε αχρείαστα στημένα και έδινε, συστηματικά, ευκαιρίες στην ΑΕΚ για επίθεση, ενώ στο δεύτερο παιχνίδι από τις τρεις ευκαιρίες της ΑΕΚ (οι δύο αφορούν στην διπλή ευκαιρία του Μάνταλου), στις δύο η μπάλα στρώθηκε σε παίκτη της miterasAEK μετά από κόντρα πάνω σε αμυντικό μας.
Η βασική διαφορά είναι ότι τα λάθη της ΑΕΚ εκμεταλλεύτηκαν παίκτες όπως οι Ελ Αραμπί, Φορτούνης και Καμαρά, και τα δικά μας λάθη έπρεπε να εκμεταλλευτεί ο Σιμόες, ο Λιβάγια και ο Μάνταλος (και οι τρεις από τους σημαντικότερους παίκτες της φετινής ΑΕΚ, και οι τρεις δύσκολα θα έβλεπαν πάγκο στον φετινό Ολυμπιακό...). Και, φυσικά, η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ των τριών βασικών ανταγωνιστών για τον τίτλο (αν και, μάλλον, μια θέση πλέον θα έπρεπε να είχε ο Άρης και όχι η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟΚ): στον πάγκο της ΑΕΚ επέστρεψε ο Χιμένεθ -- με μια μικρή καθυστέρηση μετά από το πρώτο μεταξύ μας παιχνίδι (και θα παραμείνει μέχρι να φύγει για να επιστρέψει ο Καρέρα), ενώ στον ΠΑΟΚ βρίσκεται ο άνθρωπος που σηκώνει το λάβαρο της Επανάστασης κόντρα στη δική τους ΕΠΟ και τη μισητή Αθήνα, ο μάγκας της Ανωκάτου Τούμπας και του Κορδελιού, ο αετομάτης και μπιρμπιλομάτης Πάμπλο Εκλασεμέντεζ Γκαρσία.
Και ολίγον από μεταγραφές: ο Ρέαμπτσιουκ έπιασε λιμάνι και, μακάρι, να αποδειχθεί νέος Τσιμίκας, Γεωργάτος και Τζόλε σε μία έκδοση. Είναι κομματάκι αστείο, πάντως, να παρουσιάζεται ως ο παίκτης που κλέψαμε από την Πόρτο: όπως ο Λιβάι Γκαρσία επέλεξε την ΑΕΚ επειδή εκεί θα είχε εξασφαλισμένη θέση στην ενδεκάδα (στον Ολυμπιακό αγωνίζονται για μια θέση οι Μασούρας, Μρούμα, Ραντζέλοβιτς, Βρουσάι, Μπρούνο και Τσούμιτς - αφήνω έξω τα «δεκάρια» Ματιέ, Φορτούνη, Λοβέρα -- καιρός να πάει δανεικός--, Τιάγκο Σίλβα ή τους «δεύτερους επιθετικούς» Χασάν, Κάιπερς), έτσι και ο Μολδαβοπορτογάλος επέλεξε την ομάδα που ο προπονητής πιστεύει περισσότερο στις ικανότητές του (και ο ανταγωνισμός περιλαμβάνει τον τίμιο γερόλυκο Χολέμπας).
Επίσης: το να φύγει ο Σισέ και αποκτηθεί ο Sokratis, εκτός από υπερβολικά δύσκολο σενάριο, ακούγεται σαν καθυστερημένο χριστουγεννιάτικο δώρο (και τολμώ να το πω με βεβαιότητα, παρότι δεν έχω καμία εικόνα από την τωρινή κατάσταση του Παπασταθόπουλου, μου αρκεί η σταθερή εικόνα που έχω από τον σταθερά επιπόλαιο Σισέ). Να δοθεί κάπου δανεικός και ο Λοβέρα (το είπα, δεν το είπα; ) να βρει και αυτός παιχνίδια και ρυθμό για να δούμε αν μπορεί πράγματι να βοηθήσει την ομάδα (ή να επιστρέψει, έστω, τα χρήματα που επενδύθηκαν για την απόκτησή του -- και να μην ξεχνάμε ότι για τους παίκτες που περνούν για πρώτη φορά τον Ατλαντικό τα πράγματα δεν είναι εύκολα, εδώ ο Ραφίνια μάς αποδεικνύει ότι δεν είναι εύκολα και τη δεύτερη). Για τις άλλες θέσεις, την υγειά τους να 'χουνε (οι παίκτες μας), και η χρονιά θα πάει καλά.
Και για να νικολακοπουλίσω και λίγο: αν οι παίκτες θεωρήσουν ότι το πρωτάθλημα τελείωσε, μπορεί εύκολα να βρεθούν προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Σε μια χρονιά που ο πρώτος δεν είναι απλά «πρώτος, και ο δεύτερος τίποτα», όπως λέει το αμερικάνικο ρητό, αλλά είναι η μοναδική ομάδα που θα έχει τη δυνατότητα να συμμετάσχει σε σοβαρή ευρωπαϊκή διοργάνωση (όσο αδόκιμο και αν ακούγεται, βάσει του πρόσφατου παρελθόντος, ότι ΑΕΚ και ΠΑΟΚ ενδιαφέρονται και ελπίζουν σε ευρωπαϊκές διακρίσεις), και να έχει τις ανάλογες απολαβές, είναι βέβαιο ότι η εξυγίανση θα βάλει τα δυνατά της: τα ακατανόητα σκουξίματα/σκληρό ροκ από τα σαυροσαββιδοαρδάκια για τη διαιτησία του αγώνα με τον Αστέρα και η --προVAR-- ακύρωση του νικηφόρου τέρματος του Ατρόμητου, δείχνει ότι οι δικέφαλοι δεν θα παραδώσουν εύκολα τα όπλα, είτε με εξοντωτικούς ορισμούς αγώνων για τον Ολυμπιακό, είτε με γήπεδα χωράφια, είτε με ανθρώπινα διαιτητικά λάθη, είτε με ένοπλες μπούκες στα γήπεδα και στρίψιμο όρχεων διαιτητών (αν και το τελευταίο θεωρείται μπανάλ και παλιομοδίτικο, τακτικές που πετυχαίνουν στη Νίκαια, αλλά όχι στο αγνό περιβάλλον της Σουπερντούπερ Λιγκ).
Από την πλευρά μας, και στο πνεύμα των άγιων τούτων ημερών, ας τους ευχηθούμε ολόψυχα απολαυστικές συντριβές, επιστροφή ή πτώση σε μικρότερες κατηγορίες (για αγωνιστικούς ή νομικούς λόγους), και --γενικότερα-- είθε το 2021 να τους φέρει ΚΑΛΗ ΔΙΑΛΥΣΗ (ώστε μετά να συζητάμε αν το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη δυνατούς ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ -- απαντώ στα γρήγορα: ΟΧΙ). Στα υπόλοιπα, καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία και χαρές για όλους τους καλούς ανθρώπους (κακό ψόφο στους υπόλοιπους -- και οι κακοί δεν είναι οι «αθλητικοί» αντίπαλοι), και επιστροφή στα γήπεδα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου